Ακούγοντας ένα απόγευμα τη φωνή του Δεληβοριά να ερμηνεύει το σημερινό μας τραγούδι, αναρωτήθηκα πότε κυκλοφόρησε τον καινούργιο του δίσκο. Και γιατί έγινε τόσο ξεδιάντροπα μελαγχολικός στους στίχους του. Και αυτή η ασφυκτική νοσταλγία πώς προέκυψε; Τον Φοίβο τον είχα πάντα πιο αλέγκρο στις ποπ αναφορές του και στα κοιτάγματα στο παρελθόν.
Όλες οι απορίες λύθηκαν τέσσερα λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα μετά, όταν η ραδιοφωνικός παραγωγός με ενημέρωσε (εμένα προσωπικά), πως είχαμε ακούσει το καινούργιο τραγούδι του Αντώνη Σουσάμογλου.
Ευγενική παρουσία. Διακριτική. Ταλαντούχος βιολιστής κλασικών ορχηστρών, αποφάσισε κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει έναν δίσκο λίγο πιο έντεχνο... περίπου. Ροκ; Μεχ. Δεν έχει σημασία; Δεν έχει σημασία. Σε εκείνον τον δίσκο, το όχι και τόσο μακρινό 2016, παίρνει αγκαζέ τον μελαγχολικό πρωταγωνιστή των Peanuts και μαζί κατηφορίζουν έναν κόσμο που χάνεται και έναν κόσμο που ονειρεύονται.
Τσάρλι Μπράουν, Τσάρλι Μπράουν
θες να βγεις απόψε να παίξουμε
στις δυτικές συνοικίες
έλα να βάψουμε την πόλη πολύχρωμη
Έλα να παίξουμε κρυφτό στις στέγες
να χαζέψουμε τ' αστέρια ανάσκελα
κι ίσως μας βρει πριν ξημερώσει
ένα κορίτσι με σμαραγδένια μάτια απ' τη χώρα του ανέφικτου
Τσάρλι Μπράουν θες να βγεις απόψε να παίξουμε;
Μοναχικοί και ονειροπόλοι, η ιστορία μας θα λέγεται υπόγεια
σε μαγαζάκια ποπ κλεισούρας second hand
η ιστορία των ηττημένων, στα περιθώρια των βιβλίων, σε ταινίες και γκράφιτι
στους τοίχους του μετρό, σε βινύλια και κόμικς
Τσάρλι Μπράουν έρχονται μέρες παράξενες
Είναι μια βόλτα που πενθούνε και γιορτάζουνε, που χάνουν το δρόμο τους και τον ξαναβρίσκουν. Που το κορίτσι μπορεί να έρθει στο τέλος του τραγουδιού να τους βρει, μπορεί και όχι. Συλλαβίζουν τη μνήμη, ένας φιλόσοφος των σελίδων των κόμικ κι ένα αγόρι που τραγουδάει για την πόλη του και την εφηβεία που χάνεται ανεπιστρεπτί και για τις άσχημες λεωφόρους που κατηφορίζει με μεγάλη ταχύτητα ο κόσμος, ακόμα και για τις μορφές που γυρίζουν γαντζωμένες στα συρματοπλέγματα των συνόρων, σαν φαντάσματα που αντί για άσπρα σεντόνια φοράνε μπουφάν με αμερικάνικες σημαίες.
Ένα road trip στα Βαλκάνια, σαν μια παλιά, ξεχασμένη υπόσχεση
στο πίσω κάθισμα όλη η Αγγλία του '60 στοιβαγμένη σε δίσκους
Αμερικάνικες σημαίες κυματίζουν στα μπουφάν των αγοριών στα σύνορα
σκοτεινά καλλιστεία και καζίνο
Τσάρλι Μπράουν θες να βγεις να παίξουμε;
μια φρικτή νοσταλγία
μαθήματα ιστορίας για μέρες που θα 'ρθουν
Κάποια μέρα,
σαν μια σκηνή που φαντάζομαι χρόνια
σκαρφαλωμένοι στην άκρη μιας ταράτσας, λαχανιασμένοι
μοναχικοί και ονειροπόλοι
ξιπασμένοι και ασήμαντοι
θα σκορπίσουμε πάνω απ' τους δρόμους κομφετί
Κάποια μέρα,
μπροστά από γκρεμισμένους τοίχους θα χορέψουμε αμέριμνα
μέσα σε γειτονιές μαγικές σαν στοιχειωμένο δάσος
εκεί που έχουν χαθεί τόσα παιδιά
γαντζωμένα απ' το όνειρό τους
με τετράδια γέματα στίχους και κιθάρες στους ώμους
Τσάρλι Μπράουν, Τσάρλι Μπράουν
θες να βγεις απόψε να παίξουμε
κι ίσως μας βρει πριν ξημερώσει
ένα κορίτσι με σμαραγδένια μάτια απ' τη χώρα του ανέφικτου