Ο John Prine και ο σκύλος που δάγκωνε τα βράδια

Ο John Prine υπήρξε συνθετική ιδιοφυΐα στη folk και την country. Ένα ιδιαίτερο γλυκόπικρο χιούμορ έντυνε συχνά τα τραγούδια του, καθώς πάντα πίστευε πως «υπάρχει ένα είδος κωμωδίας μέσα στα προβλήματα και τα ατυχήματα». Ως αποτέλεσμα, τα κομμάτια του, παρά τη μελαγχολία, έκαναν τους ακροατές να νιώθουν καλύτερα, σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας, όπως το περιέγραψε και ο Bill Murray. 

Στη σκηνή ο Prine κατάφερνε να μεταφέρει την αίσθηση της μπουάτ και των παλιών μπαρ, ενώ τραγουδούσε όντας ευθύς και αυτοσαρκαστικός. Οι συναυλίες του ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία κι ας μην είχε το μπρίο ή τα εφέ μεγάλων rock stars. Παρόλο που είχε διάφορες περιπέτειες υγείας στη ζωή του, με την τελευταία του δουλειά η μουσική του έφτασε στα αυτιά οπαδών της rock και τον γνώρισε σε μία καινούρια γενιά ακροατών, στο πλευρό του Nathaniel Rattecliff που περιόδευσαν μαζί, των Big Thief που τον διασκεύασαν αλλά και άλλων φίλων του, όπως η Brandi Carlile και ο Jason Isbell που βρέθηκαν μαζί του στο studio.

Η ιστορία του Prine στη μουσική ξεκίνησε από βραδιές αυτοσχεδιασμού σε μπαράκια στα τέλη της δεκαετίας του 60, παρουσιάζοντας τραγούδια που συχνά μόλις είχε γράψει στο διπλανό δωμάτιο. Ταυτόχρονα, δούλευε ως ταχυδρόμος για τα προς το ζην αφού στην αρχή έπαιζε σε δώδεκα άτομα. Όμως όταν τον πέτυχαν ο κριτικός κινηματογράφου Roger Ebert και ο Kris Kristofferson, η τύχη του άρχισε να αλλάζει. Άνοιξε τη συναυλία του Kristofferson στο Bitter End στη Νέα Υόρκη, όπου βρισκόταν και ο Jerry Wexler της Atlantic Records. Έτσι την επόμενη μέρα υπέγραψε συμβόλαιο για τον πρώτο του ομώνυμο δίσκο, το 1970. Ο δίσκος είχε πολλά κομμάτια που είναι πια κλασσικά όπως το "Angel From Montgomery" και το "Hello In There", τα οποία έχουν συμπεριληφθεί σε δουλειές πολλών καλλιτεχνών. Ακολούθησε το "Diamonds In The Rust" (1972) με bluegrass επιρροές, το "Sweet Revenge" (1973) και το "Common Sense" (1975) αλλά και το "Bruised Orange" (1978).

Βασικό μέλος του Chicago Folk Revival της δεκαετίας του '60, ο Prine κατάφερε να κερδίσει ακόμα και τον Bob Dylan, ο οποίος μάλιστα είχε εμφανιστεί στο μπαράκι που έπαιζε, απλά για να παίξει μαζί του φυσαρμόνικα. Βέβαια στην αρχή δεν τους είχε όλους με το μέρος του. O κριτικός της σκηνής του Chicago John Segraves, που ασχολείτο κυρίως με τη σκηνή των καμπαρέ, είχε γράψει χαρακτηριστικά σε άρθρο του: «Ο John Prine είναι τόσο διασκεδαστικός όσο ένα δάγκωμα σκύλου. Ρεύεται και τραγουδάει παράφωνα». Όπως σχολίασε μετέπειτα ο Prine, ο συγκεκριμένος αρθρογράφος είχε ενοχληθεί, καθώς η παρουσία του John μείωνε τους θεατές στις εμφανίσεις τραγουδιστών καμπαρέ της περιοχής. Το συγκεκριμένο άρθρο τελικά κέρδισε μία ξεχωριστή θέση μέσα σε κορνίζα στο σπίτι του John, καθώς του φάνηκε ιδιαίτερα ευφάνταστο.

Στο δίσκο του "Pink Cadillac" (1979) συμμετείχε ο παραγωγός της Sun Records Sam Phillipps , ενώ ο Howie Epstein (μπασίστας των Heartbreakers) έκανε την παραγωγή του "Missing Years" (1991) που του έδωσε το πρώτο του Grammy. Σε αυτόν το δίσκο θα βρείτε και ντουέτα με τον Bruce Springsteen και τον Tom Petty. O Howie επιμελήθηκε και την παραγωγή και του "Lost Dogs And Blessings" (1995). Ο δίσκος με τις διασκευές "In Spite Of Ourselves" ήρθε το 1999, με την ομώνυμη (αυθεντική) σύνθεση να γίνεται ιδιαίτερα αγαπητή από οπαδούς και μη. Το δεύτερο Grammy το κέρδισε με το δίσκο "Fair And Square" (2005), μια επιστροφή στις ακουστικές folk συνθέσεις του.

Ο Prine δεν είχε ποτέ χιτάκι και δεν ήταν ο κατακτητής των charts, καθώς δεν έγραφε τραγούδια για αυτό το λόγο. Ως απόδειξη της αποστροφής του προς τον τρόπο που λειτουργεί η μουσική κοινότητα σαν «βιομηχανία», ο John Prine προτιμούσε να γράφει τραγούδια με φίλους, ώστε αν τελικά δεν είχε αποτέλεσμα η προσπάθεια να μη πήγαινε χαμένη η μέρα. Ίδρυσε τη δικιά του δισκογραφική εταιρία, Oh Boy, με τη βοήθεια φίλων και θαυμαστών το 1981. 

Η μανία του με το τσιγάρο - κάπνιζε και πάνω στη σκηνή με το απαραίτητο stand/τασάκι μόνιμα γεμάτο - τον τράβηξε στον καρκίνο δύο φορές, που όμως κατάφερε να ξεπεράσει. Μάλιστα μετά τη δεύτερη φορά, το 2013, ο φυσικοθεραπευτής του τον έβαζε να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες με την κιθάρα του στα χέρια και να τραγουδάει, ώστε να μπορέσει να χτίσει την αντοχή του για να ξαναβγεί σε περιοδεία.

Όταν ο John Prine επέστρεψε δισκογραφικά για τελευταία φορά - το 2018 - μας χάρισε έναν από τους καλύτερους δίσκους του, το "Tree Of Forgiveness", που ήταν μια οικογενειακή υπόθεση αφού η γυναίκα του και manager του Fiona Prine φρόντισε να του κλείσει ξενοδοχείο για να συγκεντρωθεί και να ολοκληρώσει συνθέσεις που υπήρχαν στο πρόχειρο χρόνια. Με αυτό το δίσκο χωρίς να το ξέρει ούτε αυτός αλλά ούτε εμείς, μας αποχαιρέτησε.

Εμείς ένα μήνα μετά την αποχώρηση του από τα εγκόσμια λόγω κορονοϊού, ακούμε τη δισκογραφία του και σας ετοιμάσαμε μία λίστα στο spotify (στο τέλος του άρθρου) ενώ σας προτείνουμε πέντε δίσκους του για να ανακαλύψετε από μόνοι σας τη μουσική του.

Tree Of Forgiveness (2018)
Το τελευταίο πόνημα του John Prine που ήρθε μετά από 13 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και έφτασε στο top-5 των Αμερικανικών Charts. Συμμετέχουν γνωστοί καλλιτέχνες στις ερμηνείες (Jason Isbell, Amanda Shires και Brandi Carlile) αλλά και στις συνθέσεις (Pat McLaughlin, Dan Auerbach, Keith Sykes και Phil Spector). Όμως στο επίκεντρο βρίσκεται ο John. Ερμηνείες εσωτερικές αλλά και προσωπικές, με τη κιθάρα του - που πάντα παίζει με fingerpicking - να γεμίζει τα κενά. Το κλείσιμο με το "When I Get To Heaven" τώρα πια φαίνεται σαν να έκρυβε ένα περίεργο μυστικό.

Δεν θα ξεχάσετε εύκολα τα: "Summer's End" , "The Lonesome Friends of Science" , "No Ordinary Blue" ,"When I Get to Heaven"

John Prine (1970)
Ο δίσκος που αποτέλεσε ώθηση για ολόκληρη την καριέρα του αλλά και έμπνευση για ένα μεγάλο κομμάτι της country/folk σκηνής. Υπόγειο χιούμορ, στίχοι με ιδιαίτερες ιστορίες που ξεκινούν από το αντιπολεμικό "Your Flag Decal Won't Get You into Heaven Anymore" έως το "Angel from Montgomery" που πραγματεύεται το όνειρο μίας μεσήλικης γυναίκας να ξεφύγει από την υποτονική της καθημερινή ρουτίνα. Ο Prine έγραψε με απλό τρόπο σκέψεις και καταστάσεις της Αμερικανικής πραγματικότητας. Με μελωδίες που έδεναν με το σαρκασμό του μουσικοσυνθέτη, ο John ήταν σα να είχε ήδη ζήσει πολύ περισσότερα από όσα δικαιολογούσαν τα 24 του χρόνια.

Κομμάτια που έχουν πολυδιασκευαστεί: "Sam Stone", "Paradise", "Angel from Montgomery", "Hello In There"

Bruised Orange (1978)
Ο κομβικός πέμπτος δίσκος του Prine περίπου στη μέση της καριέρας του. Μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει κάποια δουλειά που να έφτανε σε επίπεδο το ντεμπούτο του, όμως με το "Bruised Orange" το πέτυχε. Με παραγωγό τον Steve Goodman, εκτός από το "That's The Way The World Goes Round", ο δίσκος περιέχει το " If You Don't Want My Love", μία συνεργασία με τον Phil Spector (που γράφτηκε στο σπίτι του διάσημου παραγωγού, ενώ ο Prine ήταν στην πόρτα για να φύγει). Αν προσέξετε καλά στο τελευταίο κομμάτι "The Hobo Song", θα ακούσετε ακόμα και τον Jackson Browne στα background vocals. Η έμπνευση επέστρεψε για τα καλά στον John στο "Bruised Orange" σε έναν απαραίτητο folk-rock δίσκο.

Για να σας πείσουμε ξεκινήστε από τα: "That's the Way That the World Goes 'Round", " Fish and Whistle", " "Bruised Orange" και αφήστε για το τέλος το "Sabu Visits the Twin Cities Alone", μία σύνθεση που περιγράφει το πολιτιστικό σοκ ενός περιπλανώμενου Ινδού ηθοποιού όταν πρέπει να προωθήσει τη δουλειά του σε shopping malls.

In Spite Of Ourselves (1999)
O δίσκος με τις διασκευές που μέχρι τότε ούτε ο ίδιος περίμενε πως θα ηχογραφήσει (αν και ακολούθησε άλλη μία αντίστοιχη δουλειά, το 2016 - "For Better Or Worse") . Πρόκειται για τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε, country συνθέσεις στις οποίες μοιράζεται το μικρόφωνο με την αφρόκρεμα των γυναικείων φωνών της folk και country σκηνής: Iris DeMent, Emmylou Harris και Lucinda Williams είναι τα τρανταχτά ονόματα, μαζί με τις Trisha Yearwood, Connie Smith, Fiona Prine, Melba Montgomery, Dolores Keane και Patty Loveless. Ένας δίσκος με κομμάτια κλασσικά και μία αυθεντική σύνθεση, εκτελεσμένη από μία all star ομάδα με κερασάκι στην τούρτα τη μία αυθεντική σύνθεση του Prine.

Στη πρώτη επαφή με το δίσκο αρχίστε από το τέλος , βάζοντας πρώτο το "In Spite Of Ourselves" (το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου δηλαδή) και συνεχίστε με τα "We Must Be Out Of Our Minds", "So Sad (To Watch Good Love Go Bad)", "I Know One" και "We're Not The Jet Set"

Fair And Square (2005)
Ένας ακουστικός δίσκος - τηρουμένων των αναλογιών - που ακολούθησε το "In Spite Of Ourselves" . Απλή παραγωγή σε κομμάτια που ο Prine κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: περιγράφει ιστορίες αγάπης, καθημερινότητας, ενίοτε με εμβόλιμη κοινωνική κριτική. Το "Fair and Square" μπορεί να μην είναι ο αστεράτος δίσκος του John Prine, έχει όμως μια ωριμότητα λόγω της χρόνιας μουσικοσυνθετικής του εμπειρίας. Περιλαμβάνει επίσης το "Glory Of True Love", που ίσως στην εποχή που ζούμε ακούγεται σαν παραμύθι της Disney, όμως είναι αντιπροσωπευτικό της διάθεσης του John της συγκεκριμένης περιόδου και εμείς συμφωνούμε μαζί του. Είναι ο πρώτος του δίσκος που κυκλοφόρησε μετά τη πρώτη του θεραπεία από τον καρκίνο και λόγω αυτού η φωνή του είναι λίγο διαφορετική (ο καρκίνος ήταν στο λαιμό και έκανε ζημιά στις φωνητικές του χορδές) αλλά και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που το χιούμορ του είναι πιο περιορισμένο.

Ο βασικός σκελετός που θα σας κερδίσει αποτελείται από τα τραγούδια: "Clay Pigeons", "Long Monday", "Glory of True Love", "Crazy as a Loon"

Σχετικό θέμα

αφιερώματα

"Sticky Fingers": Πολιτική Και Πάθη Από τους Rolling Stones