Η αφοριστική τοποθέτηση για την απουσία πολιτικού τραγουδιού στα χρόνια της «ευμάρειας» και του άκρατου καταναλωτισμού στη χώρα (αυτού που «γκρέμισε» - αν γκρέμισε - η οικονομική κρίση) είναι, μάλλον, άστοχη. Κι αν το πολιτικό τραγούδι σταμάτησε να ενδιαφέρει τους πολλούς, δε σημαίνει ότι εκείνη την περίοδο δεν γράφτηκαν συγκλονιστικά πολιτικά τραγούδια. Να, ένα τέτοιο θα απασχολήσει τη σημερινή στήλη.
Ο λόγος για την «Επίδαυρο» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (μουσική) και του Ισαάκ Σούση (στίχοι) με την εκπληκτική ερμηνεία του Γιάννη Κότσιρα. Μέχρι πέρυσι αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του «διαμαντιού». Κι έπρεπε να βρεθώ στον λιγότερο αναμενόμενο χώρο επιτέλεσης του για να το πρωτακούσω. Πιο συγκεκριμένα, ήμουν στο πλατό της εκπομπής «Στα τραγούδια λέμε ναι», καλεσμένος του Γιάννη Κότσιρα σε μια εκπομπή - αφιέρωμα για εκείνον.
Από τις πρώτες νότες του τραγουδιού κι από τις πρώτες λέξεις του, μουδιάσαμε. Το τραγούδι μας «σφυροκόπησε» κανονικότατα, ενεργοποιώντας ενοχές και Ερινύες σαν σε ήρωες αρχαίας τραγωδίας. Με τις αναφορές και τους παραλληλισμούς των στίχων, συγκινηθήκαμε, σφίξαμε τα χείλη και θυμηθήκαμε τη δύναμη που κραδαίνει η πιο προσιτή μορφή τέχνης, το έρμο το τραγούδι μας. Η «Επίδαυρος» κυκλοφόρησε το 2003 στο δίσκο «Ξύλινο αλογάκι» που δεν ανέδειξε (και δεν θα μπορούσε) κανένα ιδιαιτέρως μεγάλο «σουξέ». Κυκλοφόρησε, όμως. Ήταν και είναι εκεί.
Το τραγούδι ξεσήκωσε το πάνελ μετά την τρίλεπτη βουβαμάρα που του προξένησε κατά την επιτέλεση του. Ο ερμηνευτής «το έσκισε» όπως λένε. Έπειτα, το τραγούδι αποσύρθηκε, ξανακρύφτηκε στην κοιλιά του «Ξύλινου αλόγου» (ενός διαφορετικού Δούρειου Ίππου), σε μιαν άκρη. Παραμένει εκεί για όποιον το χρειαστεί. Προσωπικά, το αναζητώ συχνότατα πια.
Υ.Γ. Το συγκεκριμένο τραγούδι ευθύνεται και για μια άτυπη και ξεχωριστή «συμμαχία» που ενεργοποιήθηκε όταν ο Θοδωρής Μαυρογιώργης το επεσήμανε ως την πιο ουσιαστική συνεισφορά της συγκεκριμένης εκπομπής - εγγραφής. Έτσι, επικοινωνήσαμε με το Θοδωρή, ήρθαμε πιο κοντά και με επισκέφτηκε και στο «θα πεις κι ένα τραγούδι»;