Δεν μπορώ να πω ότι η άνοιξη υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική από πλευράς κυκλοφοριών. Παρόλα αυτά, έψαξα και βρήκα μερικές κυκλοφορίες με τις οποίες αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε λιγάκι παραπάνω. Προς το παρόν, καλή ακρόαση και τα λέμε τον Σεπτέμβριο με τις κυκλοφορίες του καλοκαιριού.
Θυμηθείτε τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του περασμένου χειμώνα.
1. Orden Ogan - Final Days
Δέκα τραγούδια, δέκα διαφορετικοί τρόποι για το πώς θα μπορούσε να έρθει το τέλος της ανθρωπότητας. Μηχανές με τεχνητή νοημοσύνη, πτώση αστεροειδούς και άλλα, μέσα από μια πολύ καλή power metal αισθητική. Οι Orden Ogan προσθέτουν με την κυκλοφορία αυτή άλλο ένα επίπεδο στην ανοδική τους πορεια προς την κορυφή. Το "Final Days" αποτελεί μια φυσική συνέχεια του εξαιρετικού "Gunmen". Δεν αλλάζουν πολλά στην συνταγή που ακολουθησαν και εδώ οι Γερμανοί. Επικές συνθέσεις, ενδιαφέρον στιχουργικό concept, εξαιρετική παραγωγη γεμάτη ενέργεια και δυναμισμό. Όλα τα στοιχεία για ένα πολύ καλό power metal άλμπουμ. Ιδιαίτερη αίσθηση κάνουν η συμμετοχή του Gus G των Firewind στο "Interstellar", καθώς και η ζεστή και μελαγχολική φωνή της Ylva Eriksson των Brothers Of Metal στο "Alone In The Dark". Κάποιοι λένε ότι είναι οι συνεχιστές της κληρονομιάς που άφησαν πίσω σπουδαίες μπάντες του χώρου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Final Days είναι μια από τις πολύ δυνατές κυκλοφορίες για την άνοιξη του 2021.
2. Rob Zombie - The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy
Ο Rob Zombie παραμένει σταθερός στην μουσική του ταυτότητα και επιστρέφει με νέο υλικό. 17 συνθέσεις με διάρκεια μόλις 41 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα, πιστές στο industrial ύφος που μας έχει συνηθίσει τόσο εκείνος όσο και η σταθερή τα τελευταία χρόνια μπάντα του. Ηχητικές αντιθέσεις, funky περάσματα και ισχυρές δόσεις χιούμορ. Συνταγή που δεν κάνει λάθος και καθιστά τις κυκλοφορίες του τόσο ενδιαφέρουσες κάθε φορά. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις και πρωτοτυπίες. Και γιατι άλλωστε; Ό,τι σε χαρακτηρίζει δεν υπάρχει λόγος να το αλλάξεις, λένε. Αυτόν τον Rob ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε.
3. Saxon - Inspirations
O ΜΟΝΟΣ λόγος για τον οποίο επέλεξα αυτό εδώ το άλμπουμ ήταν ο τίτλος του. Αν έχετε διαβάσει άλλα κείμενά μου, θα έχετε καταλάβει τι γνώμη έχω για άλμπουμ με διασκευές. Εδώ όμως θεωρώ ότι έχουμε μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Οι Saxon δεν χρειάζονται συστάσεις ούτε κάποιο δίσκο με διασκευές για να γίνουν γνωστοί ή να πουλήσουν παραπάνω. Αυτός εδώ είναι ένας δίσκος διασκευών που φανερώνουν τις πηγές έμπνευσης του τεράστιου αυτού γκρουπ. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από μπάντες όπως οι Rolling Stones, Led Zeppelin, Motorhead, Deep Purple και άλλα μεγαθήρια. Αυτό όμως που αξίζει τον κόπο όσο τίποτα είναι ο τρόπος με τον οποιο προσεγγίζουν τα κομμάτια. Τα έχουν φέρει στην κυριολεξία στα μέτρα τους και ακούγονται Saxon ενώ δεν είναι. Εδώ τους βγάζω το καπέλο. Σίγουρα δεν είναι κάποια κυκλοφορία που θα ξόδευα χρήματα για να αποκτήσω, καθώς συλλέκτης δεν είμαι και ούτε φέρω κάποιο τατουάζ των Saxon. Ωστόσο, είναι μια καλή προσπάθεια.
4. Memoriam - To The End
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς εκεί έξω που όταν ακούει το όνομα Memoriam δεν πηγαίνει αυτομάτως ο νους του στους Bolt Thrower. Παρόλα αυτά, οι Memoriam πασχίζουν να δημιουργήσουν δισκογραφία και αυτό δηλώνει καθαρά ότι θέλουν επιτέλους να χαράξουν την δική τους πορεία και να αποδείξουν στους νοσταλγούς των Bolt Thrower ότι είναι εξίσου σημαντικοί. Το "To The End" είναι ένας μεν ένας death metal δίσκος παλαιάς κοπής αλλά με πολλά στοιχεία εκσυγχρονισμού. Βαριά riffs, ενέργεια και ατμόσφαιρα που θα λατρέψει κάθε οπαδός του είδους. Κάθε κομμάτι αποτελεί και μια μηχανή μαζικής καταστροφής και σε κάνει να σκέφτεσαι πως «ρε φίλε, δεν παίζει να την βγάλω καθαρή στο mosh pit με δαύτους». Τότε είναι που καταλαβαίνεις πως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο. Δεν ξέρω αν με το "To The End" οι Memoriam καταφέρουν επιτέλους να διαχωριστούν από τους Bolt Thrower, αλλά σφραγίζουν την παραμονή τους στον χώρο και μας ανοίγουν την όρεξη για την συνέχεια.
5. Blaze Bayley - War Within Me
Ο Blaze Bayley επιστρέφει με μια ακόμα δουλειά άκρως προσεγμένη, που κινείται σε πολύ υψηλά συνθετικά επίπεδα. Ενώ έχει υπάρξει frontman ενός από τα κορυφαία γκρουπ του είδους με πολλους επικριτές -αδίκως θα πω εγώ- καταφέρνει να ξεπεράσει αυτή την περίοδο και να κοιτάζει διαρκώς μπροστά. Μέχρι τώρα δεν έχει απογοητεύσει κάποια προσπάθειά του. Έτσι και το "War Within Me" δεν αποτελεί εξαίρεση. Η πολύ καλή παραγωγή αναδεικνύει τον λυρισμό, τις μελωδίες αλλά και όλη την ενέργειά του δίσκου αυτού. Ο Blaze Bayley και οι συνεργάτες του έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό και εδώ. Οι φωνητικές του δυνατότητες δεν τίθενται προς αμφισβήτηση. Αυθεντικό βρετανικό heavy metal σε κάθε δευτερόλεπτο. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Ακούγεται μόνο δυνατά.
6. Liquid Tension Experiment - LTE3
Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Οι απανταχού φίλοι των Dream Theater περιμέναμε αυτήν την κυκλοφορία 22 ολόκληρα χρόνια. Όχι μόνο για τις σπουδαίες συνθέσεις που περιέχει, αλλά και για το γεγονός ότι είναι ένα σοβαρό βήμα για μια ενδεχόμενη επιστροφή του τιτανομέγιστου Mike Portnoy στο θρυλικό progressive metal συγκρότημα.
Ενα δεύτερο σημείο που κάνει αυτό το σχήμα τόσο αγαπητό είναι ότι καταφέρνουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή αποκλειστικά με ορχηστικές συνθέσεις και μάλιστα με τέτοια μαεστρία που συναντάμε συνήθως στην κλασσική μουσική ή την Jazz. Τώρα που είπα κλασσική και jazz, θυμήθηκα την εκπληκτική διασκευή στο "Rhapsody In Blue" του George Gershwin με μια φρακ-ζαπάικη διάθεσή. Ακούστε και θα καταλάβετε!
Ήδη όμως από το πρώτο κομμάτι "Hypersonic" καταλαβαίνεις τι σε περιμένει. Παραμένοντας κοντά στο ύφος των δύο προηγούμενων albums, το κουαρτέτο καταφέρνει να ακουστεί πιο φρέσκο από ποτέ. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ. Περίεργα μέτρα, εναλλαγές από λυρισμό σε θυμό, από χειμώνα σε άνοιξη. Μάλλον η πιο σημαντική κυκλοφορία για την άνοιξη και ελπίζω να μην περάσουν άλλα 22 χρόνια.
Ακούστε τον δίσκο αυτόν οπωσδήποτε και θα με θυμηθείτε.
7. Evanescence - The Bitter Truth
Για να την πω την αλήθεια μου, ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φανατικός αυτής της μπάντας, αλλά πάντοτε ήμουν θαυμαστής της φωνής της Amy Lee. Ο νέος τους δίσκος με έκανε να στρέψω την προσοχή μου λίγο περισσότερο πάνω τους. "Το The Bitter Truth" ήταν και αυτό, όπως και τόσα άλλα, προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει το 2020, ωστόσο η πανδημία έφερε δυσκολίες. Έτσι, είδε το φως της δημοσιότητας τον Μάρτιο του 2021. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τον ήχο των Evanescence τόσα χρόνια κυριαρχεί αναμφίβολα και στο "The Bitter Truth". Διακρίνεται και μια μικρή οπισθοχώρηση στα heavy σημεία, με τα riffs να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στο όλο εγχείρημα. Η αλλαγή στο line up ίσως υποπέσει στην αντίληψη των φανατικών Τα ηλεκτρονικά στοιχεία παντρεύονται άριστα με το ροκ υπόβαθρο και κάνουν το άκουσμα πιο φρέσκο από ποτέ. Κομμάτια όπως το "Yeah Right" δείχνουν μια εμφανή απόκλιση στο ύφος τους, χωρίς όμως να εδραιώνουν κάποιο καινούριο μουσικό μονοπάτι. Τα σχεδόν δέκα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το σχήμα να βγάλει νέο υλικό έκαναν τεράστια την αναμονή του κοινού τους και ίσως αυτό προσδίδει ακόμα μερικούς πόντους στο νέο album. Σίγουρα δεν είναι ο δίσκος με τον οποίο θα μείνουν στην ιστορία, αλλά αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά που πρέπει να ακουστεί.
8. Gojira - Fortitude
Το Fortitude έρχεται να σκάσει στην μούρη όσων λένε κατα καιρούς ότι το metal έχει πεθάνει, θρυμματίζοντας κάθε αμφιβολία. Το metal όχι μόνο δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει και πολύ μέλλον ακόμα (ξέρετε, ... «είναι εδώ ενωμένο δυνατό» και τέτοια). Οι Γάλλοι επιστρέφουν με έναν δίσκο ισοπεδωτικό και ακρως ανατρεπτικό. Δεν κάνουν εκπτώσεις και δεν ακολουθούν καμια συνταγή, όσο πετυχημένη και αν είναι. Η παλέτα τους και εδώ είναι πολύχρωμη. Τα μελωδικά και ψυχεδελικά μέρη συναντούν το σκοτάδι, την οργή, υλικά που στροβιλίζονται στο μάτι ενός συνθετικού κυκλώνα "Into The Storm", όπως αναφέρουν και εκείνοι (... μέχρι και ποιητής έγινα για χάρη τους). Συναντάμε σαφώς και αναφορές στο παρελθόν τους, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που κοιτάζει κατάματα το μέλλον την μουσικής που αγαπάμε.
Δεν διστάζουν να κρύψουν και τις επιρροές τους όπως στο "Amazona" που παίρνουμε μια essence από Sepultura. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η πνευματική αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου είναι δύο από τα θέματα με τα οποία στιχουργικά καταπιάνονται, ικανά να αποτελέσουν τροφή για την σκέψη. Εξαιρετικές εκτελέσεις των κομματιών και άρτια παραγωγή, ίσως λίγο old school θα έλεγα που δεν ενοχλεί καθόλου. Απεναντίας συμπληρώνει και ολοκληρώνει το έργο τους. Με όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα, θα πώ ότι έχουμε μάλλον να κάνουμε με έναν δίσκο που θα αφήσει εποχή είτε κάνετε τον κόπο να τον ακούσετε είτε όχι.
9. Cannibal Corpse - Violence Unimagined
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οι Cannibal Corpse παραδίδουν άλλον έναν δίσκο στα δικά τους υψηλά στάνταρ. Άλλωστε, δεν έχουν απογοητεύσει ποτέ κανέναν. Απαράμιλλα πιστοί στον ήχο τους δεν κάνουν ούτε μισό βήμα πίσω. Είναι από τις ελάχιστες μπάντες που εάν σου αρέσουν, θα λατρέψεις κάθε κυκλοφορία τους. Αν πάλι δεν σου αρέσουν, τότε μην ανησυχείς. Το death metal που παίζουν δεν είναι για όλους. Στο μουσικό και συνθετικό κομμάτι, δείχνουν για άλλη μια φορά την κλάση τους. Σοβαρές συνθέσεις και όλα σχεδιασμένα με την σφραγίδα ποιότητας των Cannibal Corpse. Τα thrash στοιχεία είναι και πάλι διάχυτα, ενώ ερμηνευτικά φαίνεται ότι όλο το γκρουπ περνάει μια πολύ καλή φάση. Η παύση των συναυλιών λειτουργεί θετικά, με τους Cannibal Corpse αναζωογονημένους να δηλώνουν πλέον πανέτοιμοι να μας πάρουν το κεφάλι. Μένει μόνο να βρεθείτε σε κάποια συναυλία τους για να καταλάβετε τι εννοώ. Με μια φράση: οι Cannibal Corpse είναι σαν το παλιό καλό κρασί.
10. Βatushka - Carju Niebieskiej
To γεγονός ότι η μπάντα αυτή απασχολεί την όμορφη στήλη μας δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο δεν είναι απαραίτητα καλό. Το ότι την απασχολεί με ακόμα ένα EP είναι σίγουρα κακό. Οι Batushka προσπαθούν διακαώς να αποκτήσουν δισκογραφία και κυκλοφορούν το ένα EP μετά το άλλο.
Για να δούμε τι νέο έχει να προσφέρει το "Carju Niebieskiej". Μουσικά είναι μια από τα ίδια με τον προκάτοχό του "Raskol", ίσως λιγότερο μυσταγωγικο και πιο black. Μια αποτυχημένη προσπάθεια να κερδίσει πίσω τους οπαδούς του "Liturgia" καθώς μοιάζει αρκετά και στην παραγωγή, αλλά υπολείπεται ουσίας. Το "Pismo V" προσπαθεί λίγο να διαφοροποιηθεί, αλλά δεν είναι αρκετό ώστε να αλλάξει το αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτές τις κινήσεις της μπάντας. Ίσως να μην έχουν ξεπεραστεί τα εσωκομματικά τους προβλήματα που οδήγησαν πριν μερικά χρόνια στην διάσπαση τους στους Batushka του Krysiuk που πήραν τα συμβόλαια και τα λεφτά και τους Batushka του Krzysztof, ο οποίος ενώ ήταν μάλλον ο βασικός εμπνευστής και συνθέτης του "Liturgia", παραγκωνίστηκε και δεν πήρε τίποτα. Ένα EP χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης και όσο υπάρχει το "Liturgia" δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να ασχοληθούμε παραπάνω με δαυτους. Κουράσατε κύριοι και κρίμα γιατί σας συμπαθούσα.
Ακούστε παρακάτω μια playlist με τα σημαντικότερα τραγούδια από τους δίσκους που ξεχώρισα.