Τι θα ακούσετε:
jazz με λίγες ηλεκτρονικές προσθήκες
Βαθμολογία:
7,5
Η Rattle είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δισκογραφική εταιρεία με έδρα τη Νέα Ζηλανδία. Το κοινό της στην Ελλάδα είναι μάλλον μικρό, αλλά σίγουρα διευρύνθηκε τα τελευταία χρόνια, κυρίως εξαιτίας της κυκλοφορία μουσικής της Τάνιας Γιαννούλη. Μια πολύ πρόσφατη έκδοση της εταιρείας αυτής είναι το “Volume One”, από το κουαρτέτο του Darren Pickering, ενός πολυάσχολου Νεοζηλανδού συνθέτη που συχνά εξερευνεί ηλεκτρονικά ηχοτοπία, διατηρώντας ωστόσο μια κλασική προσέγγιση σε jazz ακούσματα με το πιάνο του. Κάπως έτσι εξελίσσεται και ο δίσκος αυτός.
Εννιά κομμάτια, όλα οργανικά, σε σύνολο 45 λεπτών, μάλλον είναι το πρώτο μέρος των όσων θέλει να παρουσιάσει η τετράδα. Κιθάρα, μπάσο και τύμπανα συνοδεύουν τον Pickering, ο οποίος είναι ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής εδώ, και ως συνθέτης και με το πιάνο ή τα ηλεκτρονικά του. Δεν παραγκωνίζονται τελείως τα άλλα όργανα· προσέξτε για παράδειγμα την κιθάρα στο “Ixtapa”, κομμάτι που αναρωτιέμαι αν σχετίζεται και κάπως αλλιώς πέρα από τον τίτλο με το ομώνυμο των Rodrigo Y Gabriela. Κλίνω προς την αρνητική απάντηση, που είναι μάλλον και απελευθερωτική για την ακρόαση, μιας και το επτάλεπτο στον δίσκο του Pickering λειτουργεί διαφορετικά, δημιουργώντας μια ονειροπόλα ατμόσφαιρα που κοιτάει εντός, σε αντίθεση με τον παθιασμένο καλπασμό που ακούμε από το μεξικάνικο ντουέτο.
Στο παραπάνω κομμάτι θα προσέξει κανείς και λίγα από τα ηλεκτρονικά στοιχεία στα οποία αρέσκεται ο Pickering, στοιχεία που υπάρχουν διάσπαρτα σε ολόκληρο τον δίσκο. Στο “Strega Tone Poem” αυτά κυριαρχούν, επαληθεύοντας την αναφορά στον Floating Points ως επιρροή. Ίσως μια περαιτέρω επέκταση σε τέτοια ηλεκτρονικά μονοπάτια να προσέφερε περισσότερα οφέλη στον δίσκο, μιας και όσο επιχειρούνται, λειτουργούν, οδηγώντας σε κάποια από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, όπως είναι και τα “Simple Ballad” και “Standing” σε άνοιγμα και κλείσιμο αντίστοιχα.
Από την άλλη, ως καθαρό jazz κουαρτέτο, τα πάνε επίσης περίφημα, δημιουργώντας από τρίλεπτα ως επτάλεπτα κομμάτια που μπορεί να ακούγονται οικεία σε όσες και όσους «συχνάζουν» στο είδος, αλλά δεν στερούνται αξίας, ούτε προσπερνιέται εύκολα το άκουσμά τους. Δοκιμάστε για παράδειγμα το “Klasmuz” και τα τύμπανα που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Υπάρχει μια πολύ καλή βάση, από τις συνθέσεις ως τις αποδόσεις, και γι’ αυτό το “Volume One” ακούγεται «νεράκι». Ίσως σε κάποιο επομενο volume να πάρουν πιο γενναία βήματα προς κάποια από τις κατευθύνσεις που έχουν ήδη ανοιχτεί (ηλεκτρονική, κινηματογραφική ατμόσφαιρα, πειραματική ή αμιγώς jazz με έμφαση στις συνθέσεις) και το αποτέλεσμα να είναι ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο αυτό. Αυτά είναι μόνο λόγια, όμως, για την ώρα. Μαύρα pixel σε οθόνες. Η μουσική υπάρχει ήδη, κυκλοφορεί σε έναν λιτό δίσκο με ενδιαφέρον μαύρο εξώφυλλο και την ακούτε παρακάτω.