Η ώρα έχει ήδη αφήσει επικίνδυνα πίσω της την προγραμματισμένη έναρξη, μα ο συνωστισμός έξω από την κεντρική είσοδο της μουσικής σκηνής του Gazarte δεν φαίνεται να περιορίζεται. Αντιθέτως, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι στων οποίων τα πρόσωπα διαγράφεται η αγωνία της καθυστερημένης προσέλευσης, ο κίνδυνος της περιορισμένης ορατότητας, η απογοήτευση της μη καταγραφής ολόκληρου του setlist. Κι όμως, οι Warhaus παραμένουν για μια ολόκληρη ώρα πέραν της ανακοινωμένης εμφάνισής τους κλεισμένοι στο καμαρίνι. Καμία κιθάρα δεν έχει ακόμα κουρδιστεί, κανένας ενισχυτής δεν είναι ενεργοποιημένος. Τα μικρόφωνα στέκονται «αμίλητα» μπροστά στο πιο φανατικό κοινό, το οποίο σχεδόν ακουμπά τη σκηνή. Ο χρόνος αναμονής δίνει την ευκαιρία να παρατηρηθούν όλες οι μικρολεπτομέρειες της σκηνοθεσίας του stage. Ξαφνικά, το βλέμμα όλων ακολουθεί τον βοηθό της μπάντας ο οποίος μοιράζει στις θέσεις των μουσικών το εκτυπωμένο φύλλο με τα τραγούδια που απόψε θα ακουστούν. Να μπεις στον πειρασμό ή να αντισταθείς;
Το δίλημμα σύντομα θα ξεχαστεί, καθώς τα (α)διάφορα soundtracks της αναμονής έρχεται να αντικαταστήσει η περίεργη -μα απροσδιόριστα γνώριμη- μελωδία μιας… λατέρνας. Και ξαφνικά… οι Warhaus. Πριν τα μαζικά και ακαθόριστα χειροκροτήματα ενθουσιασμού προλάβουν να κοπάσουν, συντονίζονται αυτόματα κάτω από έναν κοινό ρυθμικό παλμό. Οι Martin Devoldere, Tijs Delbeke, Jasper Maekelberg και Michiel Balcaen παίρνουν τα «όπλα» τους και «πυροβολούν» το κοινό με δυο ολοκαίνουρια τραγούδια από τον νέο τους δίσκο. Το "Ha Ha Heartbreak", άλλωστε, αποτελεί και την αιτία της Ευρωπαϊκής περιοδείας τους.
Τα "Desire" και "When I’m With You", αν και φρέσκα, μοιάζουν να συμπυκνώνουν όλα εκείνα τα κλασικά στοιχεία του ήχου του συγκροτήματος. Πολυφωνία οργάνων, μουσικοί πρωταγωνιστές που εναλλάσσονται συνεχώς και backing vocals που ψιθυρίζουν στο κεφάλι σου για ώρα μετά το τέλος του τραγουδιού. Κάπου εδώ ο Devlodere θα καλησπερίσει το κοινό του, το οποίο έχει πλέον στριμωχτεί για τα καλά στο χώρο, και θα συνεχίσει με το "Control" από τον ομώνυμο δίσκο "Warhaus". Η δεξιοτεχνία του Delbeke στο βιολί θα αναλάβει να θέσει τις βάσεις για να σπάσει -επιτέλους- ο πάγος μεταξύ ακροατών και σκηνής. Περνώντας στα "The Good Lie" και "Shadowplay", τα έως τώρα φευγαλέα και αμήχανα βλέμματα του frontman της μπάντας καρφώνονται πλέον δυναμικά στα πρόσωπα του κοινού. Κυματισμοί ενός ύφους που κυμαίνεται από τον Tom Waits και συναντά τον -έτερο αγαπημένο- Nick Cave διαπερνάν τον χώρο.
Η στιγμή είναι πλέον κατάλληλη για τα υπόλοιπα μέλη να αποχωρήσουν από τη σκηνή. Ο φωτισμός χαμηλώνει και ο Devoldere σηκώνει την ακουστική κιθάρα του, απευθυνόμενος στους από κάτω: «Αν μεταξύ μας υπάρχουν ζευγάρια και θέλουν να χωρίσουν, αυτή θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία». Παίζει μόνος το "Fall In Love With Me", τραγούδι το οποίο έγραψε μετά από κάποιον δυνατό χωρισμό, με το κοινό να σιγοτραγουδά μαζί του προσπαθώντας να φανταστεί ιδανικότερο soundtrack αποχωρισμού. Το "Best I Ever Had" που αμέσως ακολουθεί, με την μπάντα να επιστρέφει στις θέσεις της, θέτει κι αυτό εμφατικά την υποψηφιότητά του.
Έως εδώ, όμως. Από εδώ και στο εξής, ο ήχος γίνεται σκληρότερος. Η κιθάρα του Maekelberg και οι τρομπέτα του Delbeke ξεπηδούν μπροστά μέσω του "Time Bomb" αλλά και του πιο δημοφιλούς πλέον "Love’s A Stranger", με μουσικές φράσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσα μυστικά κρύβονται στη φαρέτρα της παρέας από το Βέλγιο, αλλά και πόσα ακόμα αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους. Πιο βροντερή απάντηση από αυτό που συμβαίνει στη σκηνή κατά τη διάρκεια του "Beaches" είναι δύσκολο να δοθεί. Ένα τραγούδι του οποίου η ηχογραφημένη εκδοχή δεν θυμίζει σε τίποτα τη ζωντανή του απόδοση. Ο Martin αρπάζει έναν προβολέα και τον στρέφει στο κοινό: «Είστε έτοιμοι για λίγη τζαζ;». Ακόμα και ο πιο προετοιμασμένος δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτό που σύντομα ακολουθούσε. Τρομπέτες, τύμπανα και ρυθμική κιθάρα που θυμίζει John Frusciante γίνονται για τα επόμενα έξι λεπτά ένα συνονθύλευμα που καλεί με τρόπο απόλυτο σε χορευτικό ξέσπασμα.
Η τάξη επανέρχεται σύντομα με το "It Had To Be You", το οποίο, μετά το σάλο που έχει μόλις προηγηθεί, δεν καταφέρνει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το "Mad World" θα αναλάβει να κλείσει την «επίσημη» βραδιά, θυμίζοντας σε όλους τον ιδιόρρυθμο και εκκεντρικό χορό του Devoldere. Για τον κόσμο, πάντως, τίποτα δεν έχει κλείσει ακόμα. Αναμένοντας το -ίσως γραφικό πλέον- encore που οι περισσότερες μπάντες επιφυλάσσουν στο τέλος των ζωντανών εμφανίσεών τους, χειροκροτά ακάθεκτο και ζητά από το συγκρότημα να βγει και πάλι στην σκηνή. Οι συζητήσεις όλων επικεντρώνονται στο ποια τραγούδια δεν έχουν παιχτεί ακόμα και ποια θα μπορούσαν να παιχτούν. Ένα κυριαρχεί όλων στη σκέψη των περισσότερων.
Άμεσα οι Βέλγοι επιστρέφουν στις θέσεις τους και «οπλίζονται» ξανά. Μα φυσικά, η εισαγωγή του "Machinery" έχει ξεκινήσει ήδη να ακούγεται από τα πλήκτρα του Delbeke. Το εικονικό ρεφρέν του κομματιού τραγουδιέται μαζικά, χαρίζοντας ίσως την δυνατότερη στιγμή της βραδιάς. Η ώρα, όμως, που αυτή θα φτάσει πραγματικά στο τέλος της δεν απέχει πολύ. Το "Open Window" με το εξαιρετικό του outro και τα falsetto του Martin είναι η μουσική καληνύχτα με την οποία οι Warhaus αποχαιρετούν το ελληνικό κοινό, ευχαριστώντας το για μια ακόμα (σχεδόν δίωρη) ξεχωριστή βραδιά. Το «ευχαριστώ» θα επιστρέψει σε αυτούς, από ακροατές που νιώθουν πλήρεις και δικαιωμένοι με την επιλογή τους να βρίσκονται εκεί. Που γνωρίζουν πως ίσως να ολοκληρώθηκε μια νύχτα την οποία θα μνημονεύουν σε κάποια μεγάλο στάδιο μετά από χρόνια, όταν οι Warhaus θα επιστρέψουν -και αυτό είναι βέβαιο- στην Ελλάδα.
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Νικόλα Νταούτη και στο MixGrill.gr