Ένας φίλος μουσικός λέει πως κάθε φορά που έχουν live Σάββατο, βρέχει. Και κάθε φορά το live αυτό πάει καλά. Δεν ξέρω ποιο το γούρι Μελίνας και Λιζέτας, που ήταν και οι πρωταγωνίστριες του περασμένου Σαββάτου, ξέρω όμως πως η βροχή ήταν το ίδιο δυνατή με την εμφάνισή τους στο Passport.
Με τον Πειραιά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Τρένο για το λιμάνι, καράβι για Κρήτη και μέχρι εκεί. Άντε και κάτι ανοιξιάτικες βόλτες με τη μηχανή στα Καμίνια και τη θάλασσα που κόπηκαν όμως νωρίς. Οπότε καταλαβαίνεις, εκτός των άλλων υπήρχε και η περιέργεια του νέου χώρου. Στα γύρω μαγαζιά, ο κόσμος έβλεπε μπάλα. Γιγαντοοθόνες, κρύο, φραπέδες. Η είσοδος του Passport λειτούργησε σαν κυριολεκτικό διαβατήριο. Γιατί με το που την πέρασα βρέθηκα σ’ ένα μουσικό σύμπαν industrial μα ζεστό, άγνωστο μα σχεδόν οικείο.
Η Μελίνα Κανά άνοιξε αμέσως τα χαρτιά της, με/ για το καλωσόρισμα. «Τυχερή που με φιλοξενεί ένας τέτοιος χώρος» Και δεν είχες παρά να συμφωνήσεις. Ξέρεις τι λένε για τις πρώτες εντυπώσεις…
Από την αρχή κατάλαβα ότι θα τραγουδήσω απόψε. Το πρόγραμμα είχε πολύ Μάλαμα και πολύ Θανάση. Κοινώς, το πρόγραμμα είχε τα πολύ αγαπημένα. Είχε και τους φανατικούς. Μια από αυτές, η Χριστίνα, πρώτο τραπέζι, ενημέρωσε διά μικροφώνου την Κανά πως «εσύ είσαι ο λόγος που θέλω να τραγουδάω» αφού πρώτα μας τραγούδησε ένα κουπλέ από τα «Μεταξωτά» και έλαβε το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου και μαζί την αυτόματη διαβεβαίωση ότι είναι όντως πολύ καλή.
Στη «Μοιραία» και τις «Τυφλές ελπίδες», επίμονες παραγγελιές και τα δυο, η Κανά ανταποκρίθηκε με την πιο ξεκούραστη φωνή της. Μιλάμε για άψογες εκτελέσεις. Αν ήθελες, επί τόπου το έγραφες το cd. Ανανεωμένη εμφάνιση με back to basic φωνή. Να μια καλή σχέση με το χρόνο, σκέφτηκα. Και αυτή ήταν μια αισιόδοξη σκέψη.
Ωραίο και το νέο λουκ. «Σ’ αγαπάμε ακόμα και ξανθιά» φρόντισε να ενημερώσει ένας ακροατής gentleman. «Σ’ αγαπάμε γιατί μας συγκινείς» συμπλήρωσα μέσα μου σκουπίζοντας τα απρόσκλητα δάκρυά μου στο «Έλα να σε δω» του Θοδωρή Κοτονιά από τα Μακρινά Ξαδέρφια. Της πάει αυτός ο άνθρωπος, μουρμούρισα και λαχτάρησα μια μελλοντική κοινή τους εμφάνιση on stage.
Είχε όμως ήδη έρθει το «βαρύ πυροβολικό» όπως τη λέει κι ο μπαμπάς μου για να συμπληρώσει τη γλύκα της Μελίνας. Η Λιζέτα Καλημέρη πήρε αμέσως το πιο δυνατό χειροκρότημα. Κι εγώ έβαλα αμέσως το χέρι στο κινητό μου. Είχα υποσχεθεί στον κολλητό μου να τον πάρω στο «Σαν καταιγίδα». Και μπορεί το τραγούδι του Καζαντζή να μην το ακούσαμε ποτέ αλλά στους «Παραβάτες» του Παπακωνσταντίνου ήταν λες και άκουγες το στεναγμό όλων μας. «Απ’ τη γη ν’ ανέβω πάνω, ν’ ανεβώ και ν’ ανασάνω». Μέρες που είναι. Κι όταν συνέχισε με Περίδη και «Στη φυλακή με κλείσανε οι δυνατοί του κόσμου» μπορείς να φανταστείς τι έγινε. Ξαναλέω, μέρες που είναι. Είναι όμως και κάποια τραγούδια που πάντα κι ανεξαρτήτως συνθηκών θα ξεσηκώνουν, όπως η Σαλώμη. Πόσο αισθαντική αυτή η γυναίκα και πόσο της πάει ο Λουδοβίκος τελικά…
Οι μουσικές όμως όπως και όλες οι παρέες χρειάζονται κι έναν άντρα. Μιχάλης Παπαζήσης. Φωνή, κιθάρα, κρουστά. Καλύτερος στα κρουστά. Να προσπαθεί να γεφυρώσει την «πρωταγωνίστρια» Μελίνα με την πιο γκεστ εμφάνιση της Λιζέτας. Και να το κάνει. Με τη χαρακτηριστική άνεση της οικογενειακής υπόθεσης.
Η ώρα πήγαινε δύο και η βραδιά για κλείσιμο. Η Κανά α καπέλα στο «Συ μου μαθες πως αγαπούν» και όλοι μαζί στο οριστικό φινάλε με τα «Έρημα Κορμιά». Φινάλε που έκρυβε μέσα του όλη την αντίφαση των ημερών. Αγάπη και μοναξιά, συντροφικότητα και απομόνωση, αλληλεγγύη και παράλυση.
Με τέτοιες σκέψεις έφυγα από το Passport και με τις ίδιες θα ξαναπάω αυτό το Σάββατο στον Πειραιά. Γιατί έχω μερικές παραγγελιές που θα σκάσω αν δεν τις ακούσω. Γιατί άμα δεν διεκδικείς από τη διασκέδαση σου, δεν θα το κάνεις από πουθενά. Μέρες που είναι.
Η Μελίνα Κανά, η Λιζέτα Καλημέρη και ο Μιχάλης Παπαζήσης θα βρίσκονται ξανά στη σκηνή του Passport μεθαύριο Σάββατο 22 Οκτωβρίου.
Με τον Πειραιά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Τρένο για το λιμάνι, καράβι για Κρήτη και μέχρι εκεί. Άντε και κάτι ανοιξιάτικες βόλτες με τη μηχανή στα Καμίνια και τη θάλασσα που κόπηκαν όμως νωρίς. Οπότε καταλαβαίνεις, εκτός των άλλων υπήρχε και η περιέργεια του νέου χώρου. Στα γύρω μαγαζιά, ο κόσμος έβλεπε μπάλα. Γιγαντοοθόνες, κρύο, φραπέδες. Η είσοδος του Passport λειτούργησε σαν κυριολεκτικό διαβατήριο. Γιατί με το που την πέρασα βρέθηκα σ’ ένα μουσικό σύμπαν industrial μα ζεστό, άγνωστο μα σχεδόν οικείο.
Η Μελίνα Κανά άνοιξε αμέσως τα χαρτιά της, με/ για το καλωσόρισμα. «Τυχερή που με φιλοξενεί ένας τέτοιος χώρος» Και δεν είχες παρά να συμφωνήσεις. Ξέρεις τι λένε για τις πρώτες εντυπώσεις…
Από την αρχή κατάλαβα ότι θα τραγουδήσω απόψε. Το πρόγραμμα είχε πολύ Μάλαμα και πολύ Θανάση. Κοινώς, το πρόγραμμα είχε τα πολύ αγαπημένα. Είχε και τους φανατικούς. Μια από αυτές, η Χριστίνα, πρώτο τραπέζι, ενημέρωσε διά μικροφώνου την Κανά πως «εσύ είσαι ο λόγος που θέλω να τραγουδάω» αφού πρώτα μας τραγούδησε ένα κουπλέ από τα «Μεταξωτά» και έλαβε το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου και μαζί την αυτόματη διαβεβαίωση ότι είναι όντως πολύ καλή.Στη «Μοιραία» και τις «Τυφλές ελπίδες», επίμονες παραγγελιές και τα δυο, η Κανά ανταποκρίθηκε με την πιο ξεκούραστη φωνή της. Μιλάμε για άψογες εκτελέσεις. Αν ήθελες, επί τόπου το έγραφες το cd. Ανανεωμένη εμφάνιση με back to basic φωνή. Να μια καλή σχέση με το χρόνο, σκέφτηκα. Και αυτή ήταν μια αισιόδοξη σκέψη.
Ωραίο και το νέο λουκ. «Σ’ αγαπάμε ακόμα και ξανθιά» φρόντισε να ενημερώσει ένας ακροατής gentleman. «Σ’ αγαπάμε γιατί μας συγκινείς» συμπλήρωσα μέσα μου σκουπίζοντας τα απρόσκλητα δάκρυά μου στο «Έλα να σε δω» του Θοδωρή Κοτονιά από τα Μακρινά Ξαδέρφια. Της πάει αυτός ο άνθρωπος, μουρμούρισα και λαχτάρησα μια μελλοντική κοινή τους εμφάνιση on stage.
Είχε όμως ήδη έρθει το «βαρύ πυροβολικό» όπως τη λέει κι ο μπαμπάς μου για να συμπληρώσει τη γλύκα της Μελίνας. Η Λιζέτα Καλημέρη πήρε αμέσως το πιο δυνατό χειροκρότημα. Κι εγώ έβαλα αμέσως το χέρι στο κινητό μου. Είχα υποσχεθεί στον κολλητό μου να τον πάρω στο «Σαν καταιγίδα». Και μπορεί το τραγούδι του Καζαντζή να μην το ακούσαμε ποτέ αλλά στους «Παραβάτες» του Παπακωνσταντίνου ήταν λες και άκουγες το στεναγμό όλων μας. «Απ’ τη γη ν’ ανέβω πάνω, ν’ ανεβώ και ν’ ανασάνω». Μέρες που είναι. Κι όταν συνέχισε με Περίδη και «Στη φυλακή με κλείσανε οι δυνατοί του κόσμου» μπορείς να φανταστείς τι έγινε. Ξαναλέω, μέρες που είναι. Είναι όμως και κάποια τραγούδια που πάντα κι ανεξαρτήτως συνθηκών θα ξεσηκώνουν, όπως η Σαλώμη. Πόσο αισθαντική αυτή η γυναίκα και πόσο της πάει ο Λουδοβίκος τελικά…
Οι μουσικές όμως όπως και όλες οι παρέες χρειάζονται κι έναν άντρα. Μιχάλης Παπαζήσης. Φωνή, κιθάρα, κρουστά. Καλύτερος στα κρουστά. Να προσπαθεί να γεφυρώσει την «πρωταγωνίστρια» Μελίνα με την πιο γκεστ εμφάνιση της Λιζέτας. Και να το κάνει. Με τη χαρακτηριστική άνεση της οικογενειακής υπόθεσης.
Η ώρα πήγαινε δύο και η βραδιά για κλείσιμο. Η Κανά α καπέλα στο «Συ μου μαθες πως αγαπούν» και όλοι μαζί στο οριστικό φινάλε με τα «Έρημα Κορμιά». Φινάλε που έκρυβε μέσα του όλη την αντίφαση των ημερών. Αγάπη και μοναξιά, συντροφικότητα και απομόνωση, αλληλεγγύη και παράλυση.
Με τέτοιες σκέψεις έφυγα από το Passport και με τις ίδιες θα ξαναπάω αυτό το Σάββατο στον Πειραιά. Γιατί έχω μερικές παραγγελιές που θα σκάσω αν δεν τις ακούσω. Γιατί άμα δεν διεκδικείς από τη διασκέδαση σου, δεν θα το κάνεις από πουθενά. Μέρες που είναι.
Η Μελίνα Κανά, η Λιζέτα Καλημέρη και ο Μιχάλης Παπαζήσης θα βρίσκονται ξανά στη σκηνή του Passport μεθαύριο Σάββατο 22 Οκτωβρίου.