Σε ένα μουσικό ταξίδι που μετρά πάνω από δύο δεκαετίες, από το Λονδίνο ως την Αθήνα και με συνοδοιπόρους όπως η Τάμτα και η Kid Moxie, σίγουρα υπάρχουν πολλοί παράγοντες που διαμορφώνουν τον ήχο αλλά και την καλλιτεχνική «περσόνα» του Die Arkitekt σήμερα. Λίγο πριν την ζωντανή παρουσίαση του νέου του δίσκου "The Death Of Postmodernsim", με τη συμμετοχή της σπουδαίας Λένας Πλάτωνος, ο Die Arkitekt μάς μιλάει για τις μουσικές του καταβολές, την ηλεκτρονική μουσική σκηνή αλλά και την έμπνευση πίσω από το νέο του αυτό καλλιτεχνικό εγχείρημα.
MixGrill: Καταρχάς, θα θέλαμε να μας πείς λίγα λόγια για την παιδική σου ηλικία. Τι μουσική ακούγεται στο σπίτι σου ως παιδί και ποιοι καλλιτέχνες ή και είδη είναι τα πρώτα σου ακούσματα όταν πια επιλέγεις τη μουσική σου; Ποια ήταν η πρώτη σου συναυλία;
Die Arkitekt: Στο σπίτι μικροί ακούγαμε με την αδερφή μου πολύ Χατζιδάκι αλλα και κλασική μουσική. Οι γονείς μας ήταν πολύ μουσικόφιλοι και μας ενέπνευσαν την αγάπη για την μουσική. Στη συνέχεια, πέρασα από πάρα πολλά ακούσματα. Ακόμα και σκληρό μέταλ. Όλα τα ακούσματα αυτά με συνοδεύουν εως σήμερα στον τρόπο που γράφω μουσική αλλα και σε αυτά που ακούω στον ελεύθερό μου χρόνο. Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη μου συναυλία ήταν οι Evergrey στο τότε underworld club στα Εξάρχεια.
M.G.: Πώς και πότε αρχίζεις να μαθαίνεις να παίζεις μουσική; Με ποια αφορμή η μουσική πέρασε από χόμπι σε πιο επαγγελματική συνθήκη στα 16 σου;
D.A.: Η μουσική μπήκε στην ζωή μου από πολύ μικρός. Ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στο δημοτικό και συνέχισα μετά τις κλασικές μου σπουδές στο ωδείο. Θα έλεγα ότι πολύ σταδιακά από την ηλικία των 20 και μετά από αρκετό πειραματισμό, άρχισα να βρίσκω σιγά-σιγά το που ανήκω εγω στον χώρο της μουσικής.
D.A.: Στο Λονδίνο αρχικά πήγα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στη μουσική παραγωγή. Μπλέχτηκα αρκετά στη rave-ηλεκτρονική σκηνή εκεί, κάτι που με ωρίμασε γρήγορα και εμπλούτισε τον ήχο μου σε σημαντικό βαθμό. Στο Λονδίνο πιο πολύ ψαχνόμουν τα πρώτα χρόνια και γνώριζα μουσικούς που ανταλλάσσαμε ιδέες και μπαίναμε σε στούντιο μαζί, χωρίς απαραίτητα κάποιο επαγγελματικό στόχο, απλά επειδή μας άρεσε να τζαμάρουμε. Νομίζω ότι πραγματικά η δουλειά κάπως έτσι πρέπει να γίνεται στην ουσία. Σίγουρα δεν ενιωθα επαγγελματίας μουσικός με την οικονομική έννοια του όρου.
M.G.: Ποια στοιχεία πιστεύεις ότι σου προσφέρει η τριβή με μια ξένη κουλτούρα σε προσωπικό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο;
D.A.: Πάντα είναι καλό να βγαίνεις απο το καβούκι σου. Σε διευρύνει σαν άνθρωπο.
D.A.: Η ειδοποιός διαφορά μεταξυ Ελλάδας-Λονδίνου είναι ότι οι άνθρωποι εκεί μεγαλώσανε με αυτά τα ακούσματα, οποτε το αυτί τους είναι πιο εκπαιδευμένο και εξοικιωμένο με τον ηλεκτρονικό ήχο. Κατα τα άλλα, και οι δυο σκηνές είναι το ίδιο φιλικές, αν εξαιρέσεις το μέγεθος του πληθυσμού και τι σημαίνει αυτό για την indie σκηνη σε νούμερα ακροατών.
D.A.: Δεν έχω σταματήσει ποτέ να συνθέτω σε «ποπ» μονοπάτια. Εκτός του προσωπικού μου project, η δουλειά μου ως μουσικός παραγωγός με φέρνει καθημερινά σε επαφή με την ποπ σκηνή. Η πιο πρόσφατη μου δουλειά για παράδειγμα είναι στον νέο δίσκο της Τάμτα “Identity Crisis”. Είναι μια πλευρά του εαυτού μου που με ενθουσιάζει εξίσου με τις νταρκίλες που βαράω ως Die Arkitekt!
D.A.: Η ανάγκη όλων μας για πειραματισμό.
D.A.: Όλη η ιδέα της δημιουργίας γεννήθηκε εν μέσω του tour που έκανα για τον προηγούμενό μου δίσκο. Με επηρέασε κάπως πιο έντονα η rave κουλτούρα, τα πιο γρήγορα BPM αλλά και η ανεκτίμητη αντίδραση του κόσμου όταν άκουγε ένα τσέλο να παίζει σόλο μέσα σε ένα κλαμπ περιβάλλον. Το όνομα δηλώνει την ανάγκη που υπάρχει στην εποχή μας για ισορροπία, νόημα και καταστάλαξη. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα που χρησιμοποιούν ακρότητες σε μια προσπάθεια να προσγειωθούν κάπου στη μέση. Ο μεταμοντερνισμός φτάνει στο τέλος του και τα κακώς κείμενα του, όπως η πολιτική ορθότητα, είναι καιρός να πάνε στα σκουπίδια, όπου και ανήκουν. Να φύγουμε δηλαδή από το άγχος της εντύπωσης και της αποστήθισης και να καταλήξουμε στην ουσία και την πραγματική συμπερίληψη.
D.A.: Το τι θα καλύψει το κενό θα το δούμε σταδιακά, καθώς κανένα ρεύμα που διαδέχεται κάποιο άλλο δεν έχει μια ξεκάθαρη αφετηρία. Πάντως, όσον αφορά τη μουσική, το κενό που δημιουργήθηκε στο "Dark Colors" με τη σύγκρουση μεταξύ τέκνο και ποπ το γεμίζει μια σκοτεινή ηλεκτρονική αποφασιστικότητα. Ίσως αυτό να είναι κάτι που ελπίζω και για την εποχή που ακολουθεί: να αγόμαστε και να φερόμαστε λιγότερο και να τολμάμε περισσότερο.
D.A.: Η Λένα, απ’ ό,τι μου έχει πει, δούλευε κατεξοχήν με αναλογικά μέσα στη σύνθεση και την ηχογράφηση της μουσικής της. Εγώ είμαι πολύ παραπάνω του ψηφιακού, αν και χρησιμοποιώ τα αναλογικά μου synths στα live και στο στούντιο. Αλλα το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς το κάνω ψηφιακά. Η Λένα μάς έδειξε το δρόμο και, όσο έχω την ευκαιρία, θα συνεχίσω να συνεργάζομαι μαζί της και να θεωρώ τον εαυτό μου έναν τυχερό άνθρωπο για αυτό.
D.A.: Σίγουρα είναι θέματα που ευτυχώς μας απασχολούν παραπάνω τα τελευταία χρόνια αλλά δεν θα έλεγα ότι διαμορφώνουν τη μουσική μου σε κάποιον αισθητό βαθμό.
D.A.: Ο νέος δίσκος του Bonebrokk και της VASSIŁINA.
D.A.: Βεβαίως! Η παρουσίαση του δίσκου μου θα γίνει στις 6 Ιουνίου στο Ρομάντσο. Come say hi :)
Ο Die Arkitekt παρουσιάζει ζωντανά το νέο του δίσκο "The Death Of Postomodernism" στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ την Πέμπτη 6 Ιουνίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.