Απόγευμα Κυριακής 9 Ιουνίου, με έναν καύσωνα όλο και πιο πρώιμο να δείχνει τα δόντια του. Το τραμ γεμάτο από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, με τη χαρακτηριστική φλεγόμενη νεκροκεφαλή των The Offspring τυπωμένη σε μπλουζάκια, τσαντάκια ή και πάνω στο δέρμα πολλών από τους επιβάτες. Πρώτη μέρα του Release Athens Festival για φέτος και η Πλατεία Νερού ήταν έτοιμη να παραδοθεί στις ορέξεις μας. 16 χρόνια είναι αυτά και, μάλιστα, αρκετοί δεν είχαμε καταφέρει καν να δούμε τους Καλιφορνέζους στη Μαλακάσα το 2008, οπότε η αναμονή ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
The Overjoyed: Punk το αθηναϊκόν
Μπαίνοντας στην Πλατεία, η υποδοχή έγινε από τα γνωστά εμπορικά stands και από τις νότες των Αθηναίων The Overjoyed. Αρχή με το “So Far, Okay” από το περσινό τους EP “Pressurepop”, συνέχεια με το “#Beach” να μας προσκαλεί σε καλοκαιρινή ραστώνη (άλλο που δεν θέλαμε με αυτήν τη θερμοκρασία!).
Το δύσκολο έργο του να ξεσηκώσει το κοινό ανέλαβε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ο Λεωνίδας “Leo” Θεοφυλακτίδης. Ομολογουμένως, έμπαινες πολύ καλά στο κλίμα της συναυλίας απλά παρατηρώντας την μπλούζα Hüsker Dü που φορούσε αλλά και όλο το δεμένο στήσιμο της μπάντας, που μουσικά κινήθηκε κάπου ανάμεσα σε αυθεντικό street punk αλλά και πιο pop punk μονοπάτια, που ενίοτε μου θύμισαν και λίγο Green Day.
Στο περίπου μισάωρο set τους έδωσαν έμφαση στο καινούργιο τους EP, με κομμάτια όπως τα “Whiner” ή “Whimsical”, όμως απολαύσαμε και «κλασικές επιτυχίες» όπως το απολαυστικό “Strays On A Leash” του 2019. Από κάτω το κλίμα ήταν φιλικό, με τα «Άιντα ρε!» να πηγαινοέρχονται και τα σφυρίγματα ενθάρρυνσης να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Danko Jones: Είναι ωραίο να είσαι rockstar
Λήξη συναγερμού (προσωρινά) και εγώ έτρεξα στο merch, έχοντας παραγγελία για μπλουζάκι Danko Jones από το φίλο και συνεργάτη Άκη Καλλόπουλο. «Είναι περίεργο φρούτο αυτοί. Δεν έφεραν τίποτα» αποκρίθηκε ο υπεύθυνος στο merch και εγώ κατευθύνθηκα άπραγος πάλι προς τη σκηνή, για να διαπιστώσω τι εννοεί.
Από το 1996, λοιπόν, υπάρχει το επόμενο συγκρότημα που είδαμε, το οποίο σχημάτισε ο ομώνυμος τραγουδιστής και κιθαρίστας από τον Καναδά. Παρέα με τον Jones είχαμε τη χαρά να δούμε τον επί χρόνια συνεργάτη του στο μπάσο John “JC” Calabrese αλλά και τον Rich Knox στα ντραμς.
Μετά από μια σκόπιμα ποζέρικη είσοδο μέσα σε καπνούς και cinematic μουσικές, η τριάδα μάς χάρισε το “Guess Who’s Back”, εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου τους άλμπουμ, "Electric Sounds". Ειρωνικό λίγο, καθώς επισκέπτονταν για πρώτη φορά τη χώρα μας. Φυσικά, ο Danko δεν έχασε την ευκαιρία για αιχμηρό χιούμορ, αφού μας προέτρεψε να τους… γιουχάρουμε που άργησαν τόσο να μας έρθουν. Και εμείς υπακούσαμε!
“I’m in a band and I love it!” τραγούδησε με γρέζι ο Danko και αυτό επιβεβαιωνόταν ξεκάθαρα στα πρόσωπα των τριών μουσικών, ιδίως του Calabrese, που δικαιωματικά βρέθηκε στο προσκήνιο, πλάι στον Danko. Με ένα διαρκές χαμόγελο απόλαυσης για το χαμό που προκαλούσαν οι μπασογραμμές του στο κοινό, μας προέτρεψε πολλές φορές σε παλαμάκια. Ο δε Danko κράτησε το κλασικό συνοφρυωμένο του ύφος, ιδανικό για το στακάτο rock n’ roll που παίζει και ερμηνεύει.
“Code Of The Road”, “First Date”, “Good Time” και φυσικά “My Little RnR” ξεχώρισαν μαζί με άλλα κομμάτια από όλο το εύρος της δισκογραφίας τους. Και για όσους είχαν παραγγελιές; “We’re not that kind of band, we won’t play that” ξεκαθάρισε ο Danko για μια απαίτηση του κοινού. “But don’t worry, all our songs sound the same… which means they are all fuckin’ awesome!”.
Επόμενη Στάση: The Subways
Η βραδιά είχε αρχίσει να πέσει ενώ βλέπαμε παθητικά τα σούρτα-φέρτα των τεχνικών στη σκηνή. Σε αναμονή για τους The Subways. Τους θυμάστε; Ένα trio με βρετανική ενέργεια από το Hertfordshire, που παίχτηκε αρκετά στο δεύτερο μισό των 00s, με αφορμή το ντεμπούτο τους “Young For Eternity” και το κομμάτι-ναυαρχίδα “Rock N’ Roll Queen”; Αν τους αφήσατε κάπου στο 2010, είναι λογικό (μολονότι ακολούθησαν και άλλες ενδιαφέρουσες δουλειές τους). Και εγώ το ίδιο έκανα, ομολογώ. Όμως, η εμφάνισή τους με έκανε να πιάσω ξανά το νήμα με τον πιο ιδανικό τρόπο.
Και εδώ μας περίμενε μία «κινηματογραφική» εισαγωγή, με το “Chariots Of Fire” του Βαγγέλη Παπαθανασίου να μας χαλαρώνει λίγο πριν τον… όλεθρο.
“Oh Yeah” από το ντεμπούτο τους, “Black Wax” από το περσινό “Uncertain Joys”. Αυτά ήταν τα δύο εναρκτήρια κομμάτια και μας έδωσαν μια καλή πρόγευση: Και εδώ το παιχνίδι παίχτηκε ανάμεσα στον τραγουδιστή Billy Nun και την μπασίστρια Charlotte Cooper, που αλώνιζαν τη σκηνή γεμάτοι ενέργεια. Ιδανικό συμπλήρωμα η ντράμερ Camille Phillips, τελευταία προσθήκη στην μπάντα.
Τι κι αν πέρασαν 20 χρόνια από όταν τους γνωρίσαμε; Τι κι αν οι καιροί είναι πολύ πιο δύσκολοι για rock n’ roll πρίγκιπες και βασίλισσες; Οι The Subways παραμένουν “young for eternity”, τουλάχιστον συναυλιακά, και μας χάρισαν μια ώρα και κάτι γεμάτη growl, δυναμικά φωνητικά, ατέλειωτο χορό και ιδρώτα. Κάπου ανάμεσα χώθηκε και ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, με αφορμή το πρόσφατο “Influencer Killed The Rockstar”.
Καλό το “We Don’t Need Money To Have A Good Time”, καλό το “Kiss Kiss Bang Bang” και το “Taking The Blame”, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα ήξερε τι περιμέναμε, και μας κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος. “Rock N’ Roll Queen”, λοιπόν, σε εκτεταμένη χορταστική εκδοχή, με τον Billy να βουτά στο κοινό και να περιφέρεται κάθιδρος πάνω στις ανοιχτές μας παλάμες (όπως είχα την ευκαιρία να βιώσω από πολύ κοντά!).
Μετά από ένα ακόμα ενθουσιώδες “Efharisto Poli!”, οι Βρετανοί κρύφτηκαν στα παρασκήνια, περιμένοντας και εκείνοι με αγωνία τους The Offspring.
The Offspring: Τα punk παιδιά των '90s και οι «απόγονοί» τους ενώθηκαν στο pit
45 λεπτά αργότερα, ήρθε η ώρα. Πρώτα βγήκαν στη σκηνή οι Todd Morse (μπάσο), Jonah Nimoy (κιθάρα… και εγγονός του ηθοποιού Leonard Nimoy) και Brandon Pertzborn (ντραμς). Αμέσως μετά οι «πατριάρχες» Dexter Holland (φωνή) και Noodles (κιθάρα).
Ξεκίνημα με το “Come Out And Play”, που περιέχει αναφορά και στις σπουδές του Holland στη βιολογία (πρόσφατα ολοκλήρωσε και το διδακτορικό του, όπως μας ενημέρωσε ο Noodles επί σκηνής). “You gotta keep ‘em separated” λένε οι στίχοι, όμως από την πρώτη νότα έγινε το ακριβώς αντίθετο, με τον κόσμο να μπλέκεται σε ατέλειωτα moshpits απ’ άκρη σ’ άκρη της Πλατείας Νερού.
Τι να πρωτοαναφέρουμε; Τα ατέλειωτα sing-alongs στα “All I Want”, “Why Don’t You Get A Job” ή στο “Pretty Fly”; Τα “oh-oh-oh”, που σαν να ‘βγαιναν από τα σωθικά μας, στα “Staring At The Sun” και “Bad Habit”; Ή τα “hey-ho” στην ενθουσιώδη διασκευή που μας χάρισαν οι Καλιφορνέζοι στο “Blitzkrieg Bop” των Ramones;
Πολλοί από τους τριαντάρηδες που βρεθήκαμε στο live της Κυριακής ήμασταν παιδάκια όταν οι Offspring πρόσφεραν μια αυθεντική punk εμπειρία πίσω στο Woodstock του 1999 (με την εμφάνισή τους να είναι από τα λίγα πράγματα που πήγαν καλά σε αυτήν τη διοργάνωση). Πόσο μάλλον όταν κατέκτησαν ολόκληρο τον κόσμο με το “Smash”, που κλείνει τα 30 του χρόνια φέτος. Τι περιμέναμε άραγε; Τη νοσταλγική αναβίωση μίας punk σκηνής που δεν προλάβαμε καν στη γέννησή της; Τις δικές μας εφηβικές αναμνήσεις με το “Rise And Fall, Rage And Grace” του 2008; Τη θέαση απλώς ενός συγκροτήματος που «κάνει πολύ καλά live»;
Ίσως κάθε ένας από τις 17.000 που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού να δώσει και άλλη απάντηση. Ο πιτσιρικάς στο κάγκελο με τη μοϊκάνα και τα καγκούρικα γυαλιά ηλίου που μοιάζει να τα ‘κλεψε από τον Dexter του 1999, η κοπέλα που προσπαθούσε να παραμείνει ήρεμη και να απολαύσει το υπερθέαμα δίπλα στο… ξυλίκι, ο μπαμπάς που χώθηκε σε ένα τέτοιο πλήθος με το παιδί του στους ώμους (οριακά εγκληματικό θα μπορούσαμε να πούμε;), οι μεθυσμένες παρέες να τραγουδάνε το “Want You Bad”, ή μήπως εγώ, που οι στίχοι του “The Kids Aren’t Alright” στοίχειωσαν μια κατά τ’ άλλα άνευρη εφηβεία;
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ήταν, τελικά, η ουσία της εμφάνισης. Τα σκηνικά εξελίχθηκαν πολύ από το ‘99, η ενέργεια παρέμεινε όμως ακριβώς ίδια, με τον Noodles και των Dexter να παραδίδουν ένα punk χάος «ντυμένο» με επαγγελματισμό και μεράκι. Αλλά και εμείς, σαν κοινό, δεν τους απογοητεύσαμε. Είχαν την ευκαιρία να μας το πουν αρκετές φορές μέσα στη βραδιά.
Το encore ήρθε μόλις μία ώρα και κάτι μετά, με την απόλυτη κορύφωση των “You ‘Re Gonna Go Far Kid” και “Self Esteem”. Απ΄τη μία, θα θέλαμε κατιτίς παραπάνω, απ’ την άλλη η διάρκεια και η επιλογή των κομματιών μάς έκανε να νιώσουμε το επιθυμητό τόσο-όσο.
Τι μας απέμεινε, λοιπόν; Να φωνάξουμε “Im’ just a sucker with no self-esteem”! Και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Κάπως έτσι, ξαναμμένοι και ξέπνοοι ταυτόχρονα, πήραμε την έξοδο, ελπίζοντας ότι η καθημερινότητα-οδοστρωτήρας δεν θα σβήσει πολύ γρήγορα αυτή την punk πανδαισία, που πλέον θα ζούσε οριστικά στις καρδιές μας.
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.