Σε τρεις σεζόν και 28 ωριαία επεισόδια, η τηλεοπτική σειρά "The Leftovers" (που άρχισε να προβάλλεται από το HBO στις 29 Ιουνίου του 2014) εξερευνά τον αντίκτυπο ενός ανεξήγητου γεγονότος που έκανε το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού να εξαφανιστεί. Η σειρά ξεκινά τρία χρόνια μετά από εκείνη τη λεγόμενη Ξαφνική Αναχώρηση, η οποία αναπόφευκτα άφησε τόσους πολλούς από τους ανθρώπους που παρέμειναν στη Γη πλημμυρισμένους από θλίψη, ανίκανους να προχωρήσουν. Μέχρι εκείνο το σημείο, μεγάλο μέρος του πλανήτη έχει προχωρήσει αργά αλλά σταθερά, πέρα από την υπαρξιακή αβεβαιότητα που προκαλείται από μια τόσο παράξενη εξαφάνιση. Αλλά πολλοί, συμπεριλαμβανομένων όλων των χαρακτήρων της σειράς, δεν έχουν προχωρήσει. Και το αν τα καταφέρουν ποτέ είναι το βασικό αφήγημα της πλοκής.
Η σειρά, που προβλήθηκε από το 2014 έως το 2017, δημιουργήθηκε από κοινού από τον Damon Lindelof (δημιουργό του "Lost" και του "Watchmen") και τον Tom Perrotta (ο οποίος έγραψε το μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται η σειρά). Η κοινή αγάπη τους για την ψυχολογικά βαριά αφήγηση και τα φιλόδοξα θέματα συνδυάζονται αρμονικά με ιστορίες για καθημερινούς ανθρώπους που αναζητούν το νόημα μέσα σε ένα τεράστιο, αδιάφορο σύμπαν. Η κεντρική ιδέα της σειράς έχει να κάνει με την ελπίδα. Δεν ξέρουμε πού πήγαν οι αγνοούμενοι, μπορεί να είναι ακόμα ζωντανοί. Χρειάζεται ακόμα χρόνος για να ζήσουμε μέσα στον πόνο αυτών που έμειναν πίσω. Οι χαρακτήρες της σειράς αγωνίζονται κάτω από το βάρος μιας τόσο παράλογης απώλειας. Και η αβεβαιότητα είναι σχεδόν χειρότερη. Δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτό που συνέβη, ούτε επαρκής εξήγηση.
Όσο παράδοξο και αν ακούγεται με βάση όσα πραγματεύεται, το The Lftovers είναι η πιο αισιόδοξη σειρά της τελευταίας δεκαετίας (και μαζί η καλύτερη), γιατί κοίταξε την αβεβαιότητα, το σκοτάδι και την άβυσσο και επέμεινε ότι θα καταλάβουμε πώς να φτιάξουμε το δικό μας φως παρά τις όποιες τεράστιες αντιξοότητες (αντί της ξαφνικής εξαφάνισης βάλτε τα χρόνια της πανδημίας). Επικεντρώνεται στο να καθοδηγήσει τους χαρακτήρες της προς την ολότητα, αν όχι την ευτυχία. Μπορεί να παραμένουν βαθιά λυπημένοι ή απογοητευμένοι ή θυμωμένοι, αλλά τους επιτρέπεται μια στιγμή καλοσύνης ή ευγνωμοσύνης, μια στιγμή που τους ωθεί να επεκτείνουν το ίδιο και στους άλλους. Αν η ζωή δεν έχει νόημα, αν τίποτα δεν έχει σκοπό, το μόνο που έχουμε είναι αυτό που μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο.
Μια κάποια ποσότητα τρέλας κατέληξε να γίνει γεγονός-σταθμός στη ζωή όλων των χαρακτήρων, καθώς αντιμετώπισαν μια πραγματικότητα αβάσταχτη για αυτούς. Η Nora (η εκπληκτική Carrie Coon), εργαζόμενη στο Υπουργείο για την Ξαφνική Αναχώρηση, έχασε κι η ίδια το σύζυγό της και τα δύο παιδιά της σε αυτό το παράξενο γεγονός. Απέκτησε τη συνήθεια να προσλαμβάνει ιερόδουλες για να την πυροβολούν ενώ φοράει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο.
Ο Kevin (Justin Theroux), ο συναισθηματικά ασταθής αστυνομικός -και νέος σύντροφος της Nora- που εγκαταλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό από την οικογένειά του, παρά τις προσπάθειές του να διατηρήσει μια αίσθηση κανονικότητας μετά την Αναχώρηση, υποκύπτει σε παραληρηματικές σκέψεις και θεωρίες συνομωσίας.
Η διαδρομή των δυο βασικών πρωταγωνιστών της σειράς από το σκοτάδι στο φως (στο καθαρτικό και απόλυτα λειτουργικό φινάλε) αντανακλά την διαδρομή όλων των χαρακτήρων της σειράς, που βρίσκουν χρόνο και χώρο να βιώσουν την καινούργια συνθήκη. H υπέροχη μουσική του Max Richter είναι πιθανότατα από τις καλύτερες που έχουν γραφτεί ποτέ για τηλεοπτική σειρά. Όπως και στο "Lost", καταφέρνει να είναι συναισθηματικά ισχυρή από μόνη της και λειτουργεί συμπληρωματικά με τους χαρακτήρες.
Στο τέλος, αυτοί οι χαρακτήρες αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν τα συστήματα πεποιθήσεών τους ώστε να προσπαθήσουν για την καθημερινή επιδίωξη της ευτυχίας. Αυτό πραγματεύεται ουσιαστικά το τελευταίο πλάνο του Kevin και της Nora που κρατιούνται χέρι χέρι. Ο αγώνας για ασφάλεια και νόημα απέναντι στο παράλογο δεν θα τελειώσει ποτέ.