Μη με
παρεξηγείτε, περνάω κρίση: ηλικίας,
σκέψεων, συναισθημάτων. Η μουσική είναι
μια σταθερά από τα εφηβικά χρόνια, αλλά
βλέπω να αλλάζει ο τρόπος που την
αντιμετωπίζουν οι νέοι ακροατές καταναλωτές και θλίβομαι.
Όλα
αυτά σκεφτόμουν κατά τη διαδρομή μου
προς την Τεχνόπολη για την συναυλία των
Θραξ Πάνκς μαζί με τους Social
Waste. Δυο
συγκροτήματα που εκτιμώ απεριόριστα, πρώτα για το ήθος που φέρουν τα μέλη
τους και δεύτερο, γιατί ενώ έχουν μια
σοβαρή πορεία ανά τα χρόνια στην
ελληνική μουσική σκηνή τα συμβατικά
ΜΜΕ ουδέποτε ασχολήθηκαν μαζί τους. Και
παρόλα αυτά, συναυλία με τη συναυλία
βλέπουν τον κόσμο που τους ακολουθεί
και τους στηρίζει να πληθαίνει μέρα με
την ημέρα.
«Η
καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται» λέει ο
σοφός λαός, κι αυτός ξέρει περισσότερα.
Πριν ανοίξουν ακόμα οι πόρτες στην
Τεχνόπολη, ο κόσμος που περίμενε ήταν
αρκετός. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη, και όταν ανέβηκαν οι Θραξ Πάνκς, ήδη ο
χώρος είχε γεμίσει.
Με ολόφρεσκο νέο δίσκο,
το τρίο από την ακριτική Θράκη ανέβηκε
στη σκηνή με σκοπό να κάνει αυτό που
ξέρει καλά: να ξεσηκώσει το πλήθος και
να φτιάξει ένα ολόδροσο πανηγύρι μέσα
στο κέντρο της καλοκαιρινής Αθήνας. Δε
χρειάστηκαν και πολύ! Από το δεύτερο
τραγούδι η «πανκοπανηγυροψυχεδέλεια» απλώθηκε από άκρη σε άκρη.
Τα καινούργια τραγούδια είχαν ήδη κυκλοφορήσει, οπότε η «Ντρίστα» και τα «’Αγρια Λουλούδια» δεν βρήκαν κανέναν απροετοίμαστο. Μαζί με τα κλασικά πλέον «Μαργούδι», «Κοίτα Με» και φυσικά το «Ψες Είδια» έφτιαξαν μια χοροθάλασσα στην Τεχνόπολη.
Είχα την τύχη να
βρίσκομαι εντός, εκτός και πίσω από τη σκηνή και να βλέπω και τα μέλη των Social
Waste να τραγουδούν και να χορεύουν
όταν οι Θραξ
Πάνκς κάναν τα δικά τους επί της σκηνής.
Κρατήστε το αυτό, θα επανέλθω…
Η είσοδος των Social Waste έφερε ένα δεύτερο μεγάλο κύμα ενθουσιασμού στον κόσμο. Μια παρέα φίλων που ξεκίνησε το μουσικό της ταξίδι το 1999 από την Κρήτη και έχει δώσει πολύ αγώνα, χωρίς εκπτώσεις και περικοπές, για να αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις καλύτερες μπάντες του χιπ χοπ.
Με
τις ρίμες να φεύγουν βροχή προς κάθε
κατεύθυνση και τον κόσμο να πάλλεται
στο άκουσμα των «Για
Να Νικήσουν», «Στη Γιορτή Της Ουτοπίας», «Του Άρη», «Του
Χρόνη», οι
Social
Waste έδωσαν
τον καλύτερό τους εαυτό και ο κόσμος
τούς καταχάρηκε.
Τους
είχα πρωτοδεί στου Γουδή, στη συναυλία
αλληλεγγύης. Με συγκινεί
αφάνταστα ο κοινωνικόπολιτικός
τους
στίχος
και η ευαισθησία τους απέναντι σε καθετί σοβαρό που συμβαίνει σ’ αυτή την
χώρα. Κι αν ο Θάνος Μικρούτσικος μάς
έκανε με το έργο του να διαβάσουμε
Καββαδία, οι Social
Waste έχουν
βάλει πολύ κόσμο στο τριπάκι να διαβάσουν
Χρόνη Μίσσιο και Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Και
επειδή η μουσική ενώνει και δεν χωρίζει, για το τελευταίο μέρος της συναυλίας
είχαμε σύμπραξη επί σκηνής των Social
Waste και
των Θράξ Πανκς. Κι αυτό έκανε τον κόσμο
να γουστάρει πολύ.
Είναι ίσως κλισέ χιλιοειπωμένο, αλλά είναι μια αλήθεια που διαπίστωσα, όπως σας είπα και προηγουμένως, εντός, εκτός και πίσω από την σκηνή: ιστορία (στην περίπτωσή μας μουσική ιστορία) γράφουν οι παρέες, οι δεμένες παρέες. Κι αυτό ισχύει για τα παιδιά...
Και τα μέλη των Θράξ Πανκς και τα μέλη των Social Waste έχουν βρει μεταξύ τους τη χημεία που ορίζεται ως σωστή και απαραίτητη και έχουν φτιάξει μια όμορφη παρέα πάνω και κάτω από τις σκηνές που επισκέπτονται ανά την επικράτεια. Δεν είναι τίποτα τυχαίο...
Όπως τυχαίος δεν είναι και ο αριθμός του
κόσμου που ακολουθεί, αγαπά, τραγουδά
και στηρίζει αυτές τις δύο μπάντες! Και υπάρχει κόσμος που τους εκτιμά, από
τότε που παίζαν -κυριολεκτικά- στους
δρόμους μέχρι τις μεγαλύτερες σκηνές, εντός και εκτός συνόρων!
Τι όμορφο ταξίδι που είναι η μουσική!