Ο Βρετανός συγγραφέας Benjamin Myers, γεννημένος το 1976, μεγάλωσε στο Belmont, στην κομητεία Durham και άρχισε να ενδιαφέρεται για το διάβασμα από πολύ νεαρή ηλικία, με την μουσική όμως να είναι η πρώτη του αγάπη. Παρακολούθησε την πρώτη του συναυλία στο Durham τον Μάρτιο του 1990, όταν ήταν δεκατεσσάρων. Τον οδήγησε στο να σχηματίσει το πανκ ροκ συγκρότημα Sour Face τον επόμενο χρόνο. Το συγκρότημα γρήγορα ενεπλάκη στη σκληροπυρηνική πανκ σκηνή του Durham. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα λίγα συγκροτήματα στη σκηνή που δεν ήταν straight edge (όχι αλκοόλ/ναρκωτικά, αυστηρή μονογαμία-οι αρχές που επέβαλλαν οι σπουδαίοι πατριάρχες του κινήματος Fugazi), οι Sour Face έγιναν οι μασκότ της πανκ κοινότητας, με την τρίτη τους εμφάνιση να είναι πριν τους Καλιφορνέζους NOFX στη συναυλία που έδωσαν στο Durham.
Ως έφηβος ο Myers άρχισε να γράφει για τη βρετανική εβδομαδιαία μουσική εφημερίδα Melody Maker. Έχει μιλήσει πολλές φορές σε συνεντεύξεις του για ότι απορρίφθηκε από «περισσότερα από εκατό» πανεπιστήμια προτού γίνει δεκτός από το Πανεπιστήμιο του Bedfordshire (πρώην Πανεπιστήμιο Luton). Τα βιβλία του καλύπτουν τη λογοτεχνική φαντασία, τη γραφή φύσης/τοπίων, το έγκλημα, την ιστορική μυθοπλασία και την ποίηση.
Στο βιβλίο του «Η Άκρη του Ορίζοντα», που μόλις κυκλοφόρησέ στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος ακολουθούμε τον δεκαεξάχρονο Robert Appleyard, τον κύριο χαρακτήρα και αφηγητή του μυθιστορήματος. Ο Robert ξεκινά την άνοιξη μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να αναζητήσει το φυσικό κόσμο πέρα από το σπίτι του σε μια μικρή κοινότητα εξόρυξης άνθρακα στη Βόρεια Αγγλία, έχοντας εξαντλήσει τις δυνατότητες θέας, δάσους, ζώων και παρατήρησης των εποχών. Όπως εξηγεί στην αρχή του βιβλίου, «μόνο όταν ήμουν μόνος στην άγρια φύση είχα φτάσει πολύ κοντά στο να αρχίσω να γνωρίζω τον πραγματικό μου εαυτό».
Ο Robert κατευθύνεται νότια, καταλήγοντας τελικά στo βoρινό York και στον κόλπο του Ρομπέν των Δασών. Εδώ συναντά την Dulcie Piper, μια ανεξάρτητη γυναίκα που ζει σε ένα ακατάστατο οικόπεδο πάνω από τον κόλπο, και τον Butler, τον προστατευτικό της σκύλο. Σε αντάλλαγμα για φαγητό, ο Robert βοηθά στο μέρος -καθαρίζοντας τις άκρες του λιβαδιού, μαζεύοντας τσουκνίδες για τσάι και άγριο σκόρδο για σάλτσα. Σκοπεύει να μείνει μόνο μια νύχτα πριν κατευθυνθεί προς τη θάλασσα, αλλά η Dulcie είναι τελείως διαφορετική από οποιονδήποτε έχει συναντήσει ποτέ, και βρίσκει τον εαυτό του να καθυστερεί όλο και περισσότερο. Του συστήνει να διαβάσει συγγραφείς που δεν έχει ακούσει ποτέ -Λόρενς, Γουίτμαν, Όντεν, Κιτς, Ντίκινσον, Μπροντέ- και φαγητό που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ. Τελικά, ενώ καθαρίζει το υπόστεγο του στούντιο που καταρρέει κοντά στο σπίτι της, βρίσκει ένα χειρόγραφο μέσω του οποίου αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία της ζωής της Dulcie πριν αρχίσει ο πόλεμος.
Η θάλασσα είναι πάντα παρούσα στο μυθιστόρημα. Βρίσκεται στο επίκεντρο, από τη θέα στο σπίτι της Dulcie, στις περιγραφές του Robert για τις μαύρες παραλίες του σπιτιού του, μέχρι το κολύμπι του στον κόλπο.
Η θεματική του φαγητού υφαίνεται επίσης μέσα από το μυθιστόρημα, καθώς ο Robert συναντά νέες γεύσεις και φαγητά που απέχουν κατά πολύ από τη διατροφή με σιτηρά, την οποία κατά βάση βίωνε στο πατρικό του με τους περιορισμούς του πολέμου. Να ειπωθεί εδώ πως περιγραφή του ντουλαπιού με όλα τα τρόφιμα που έχει η Dulcie αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του βιβλίου. Στον απόηχο μιας χώρας που ανακάμπτει από τον πόλεμο, τέτοια πλούτη είναι τουλάχιστον ασυνήθιστα και προσθέτουν στο μυστήριο της Dulcie, το οποίο δεν αποκαλύπτεται ποτέ.
Η «Άκρη Του Ορίζοντα» αφορά τις σχέσεις μας με τη φύση –τη θάλασσα, το λιβάδι, το δάσος– και τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα στοιχεία επηρεάζουν τη ζωή μας. Αφορά, όμως, και τις ανθρώπινες σχέσεις που μας διαμορφώνουν και μας ωριμάζουν, δίνοντάς μας το φως για να πορευτούμε στο σκληρό πολλές φορές σκοτάδι της ενήλικης ζωής. Είναι όμορφα γραμμένο και ρέει χωρίς να κουράζει, δίνοντάς μας ένα ικανοποιητικό τέλος τόσο για τον Robert όσο και για την Dulcie.
