H Αμερικανίδα συγγραφέας Kristin Hannah έχει γράψει πάνω από 20 μυθιστορήματα, πολλά από τα οποία έχουν μπει στη λίστα των best sellers παγκοσμίως. Πρώην δικηγόρος που εγκατέλειψε την καριέρα της για να γίνει συγγραφέας, η Hannah έχει αρκετά μεγάλο εύρος θεματολογίας, με ιστορίες ενηλικίωσης («Πυγολαμπίδες», «Νυχτερινός Δρόμος») να πηγαίνουν χέρι-χέρι με πιο κοινωνικοπολιτικά θέματα («Τέσσερις Άνεμοι»). Το τελευταίο της βιβλίο εξιστορεί την εμπειρία μιας νεαρής γυναίκας ως νοσοκόμας στον πόλεμο του Βιετνάμ, ρίχνοντας φως σε μια ξεχασμένη σελίδα της ιστορίας.
Όταν μαθαίνουμε ότι το αποχαιρετιστήριο πάρτι στην εναρκτήρια σκηνή του βιβλίου είναι για τον μεγαλύτερο αδερφό της Frances “Frankie” McGrath, «ένα χρυσό αγόρι, ένα άγριο παιδί που θα μπορούσε να μαλακώσει τη σκληρότερη καρδιά», που φεύγει για να υπηρετήσει στο Βιετνάμ το 1966, μας γεννάται η βεβαιότητα ότι ο McGrath δεν έχει πολλές πιθανότητες να επιζήσει. Το μοιραίο κουδούνι χτυπά λιγότερο από είκοσι σελίδες αργότερα. Ο θάνατός του Frances εμπνέει την αδερφή του να καταταγεί ως νοσοκόμα του στρατού και αυτή η εξέλιξη των γεγονότων είναι μόνο η αρχή μιας πλοκής, εντυπωσιακής, συναρπαστικής και κατά τόπους προβλέψιμης.
Η Hannah αποδίδει τις εμπειρίες των νεαρών γυναικών που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ με περιεκτική λεπτομέρεια. Το πρώτο μισό του βιβλίου, που διαδραματίζεται σε πλημμυρισμένους θαλάμους νοσοκομείων, μούχλα σε κοιτώνες και κλαμπ αξιωματικών, είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, που παρακολουθεί τη μεταμόρφωση της άβγαλτης, στενοχωρημένης Frankie σε νοσοκόμα και γυναίκα του κόσμου. Το τεταμένο πλατωνικό ειδύλλιό της με έναν παντρεμένο χειρουργό τελειώνει όταν το καταρρακωμένο σώμα του, που δεν αναπνέει πια, μεταφέρεται με ελικόπτερο και εκείνη ρίχνει το παγωμένο πάθος της σε μια άγρια σχέση με έναν στρατιώτη που τυγχάνει να είναι ο καλύτερος φίλος του νεκρού αδελφού της.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, μετά τον πόλεμο η Frankie φαίνεται να βιώνει κάθε πιθανό κακό. H αδυναμία της να διαχειριστεί το μετατραυματικό σοκ (που βέβαια δεν ήταν διαγνωσμένο την εποχή εκείνη) την ωθεί σε ολοένα και χειρότερες επιλογές. Είναι η παρουσία και στήριξη που λαμβάνει από τις δυο καλύτερες φίλες που τη βοηθά, ενώ υπηρετούσε στις ζούγκλες του Βιετνάμ, να σταθεί σιγά σιγά και πάλι στα πόδια της.
Η ανάγκη να ειπωθεί η ιστορία της ξεπηδά από τις σελίδες του βιβλίου και γίνεται ένα άμεσο αίτημα από τη Hannah για τη δικαίωση όλων των γυναικών, που μοιάζει να μην συμπεριληφθήκαν στην επίσημη αφήγηση του πολέμου όντας «γυναίκες» και όχι στρατιώτες.
Αυτό που κάνει την ιστορία να χάνει λίγο την δυναμική της είναι η κλισέ σκιαγράφηση πολλών από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες στη ζωή της Frankie. O απορριπτικός, σοβινιστής πατέρας της που αρνείται να τη δεχτεί ως έχει. Η καταπιεσμένη συναισθηματικά μητέρα της που καταναλώνει τα χάπια με τις χούφτες (τα περίφημα Mother's Little Helpers για τα οποία τραγούδησαν και οι Rolling Stones), οι νοσοκόμες φίλες της, ακλόνητοι βράχοι την μια στιγμή, ψάχνοντας στα τυφλά την επόμενη.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στη μουσική αποτύπωση της εποχής που δρα συμπληρωματικά στην πλοκή, κάτι που έχει αποτυπωθεί βέβαια και σε όλες τις ιστορίες που πραγματεύονται τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σε πολλές περιπτώσεις τα τραγούδια «σώζουν» στην κυριολεξία τη ζωή των στρατιωτών με το να προσφέρουν παρηγοριά στις ολοένα και πιο άγριες μέρες και νύχτες που βιώνουν. Η αναφορά καλλιτεχνών και συγκροτημάτων δεν μένει στα τετριμμένα (Elvis, Beatles, Hendrix) αλλά εμβαθύνει και σε λιγότερο γνωστά συγκροτήματα (The Warlocks), δίνοντας έξτρα πόντο στην αυθεντικότητα της ιστορίας.
H Kristin Hannah, και με τις «Γυναίκες», συνεχίζει το σερί καλών βιβλίων της. Και αν και δεν είναι το καλύτερο από όσα έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά (ο τίτλος ανήκει στους Τέσσερις Ανέμους), αξίζει και με το παραπάνω να διαβαστεί. Με όμορφο εξώφυλλο, ωραία μετάφραση και επιμέλεια από τις Χριστίνα Σωτηροπούλου και Ευδοξία Μπινοπουλου, προτείνεται ανεπιφύλακτα.
