θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις μπάντες κάθε φορά που κυκλοφορούν ένα cd, σα να είναι πρωτοεμφανιζόμενες ή να τις ζυγίζουμε σε σχέση με ότι έχουν κάνει παλιότερα; Θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ένα cd, σα να είναι ένα ντεμπούτο ή να το συγκρίνουμε με προηγούμενες δουλειές; Πόσο παραγωγική μπορεί να είναι μια μπάντα μετά από 5, 7 ή 10 cd; Μπορεί να είναι πάντα στο peak, να παρουσιάζει πάντα αριστουργήματα ή να εφευρίσκει συνεχώς τον εαυτό της; Και τελικά γιατί απλά δεν ακούμε τη μουσική, δεν αφήνουμε τα τραγούδια να μιλήσουν από μόνα τους, τους στίχους, τις μελωδίες, τα όργανα και τις φωνές;
Όλη αυτή η εισαγωγή τώρα για το The Whole Love; (οι ίδιες αναζητήσεις μου δημιουργήθηκαν και στους Coldplay)
Αξίζει το The Whole Love τέτοια αντιμετώπιση; Αν διαβάσετε τις περισσότερες κριτικές για την πρόσφατη δουλειά του συγκροτήματος, θα πείτε ότι δεν αξίζει καν τον κόπο να την ακούσετε. Κι όμως το The Whole Love έχει πολλά τραγούδια που πρέπει να ακουστούν, δε θα αλλάξει κι η πορεία του γκρουπ ή της μουσικής, αλλά θα σου προσφέρει όμορφες στιγμές.
Και τι καλύτερο, από τα 2 πρώτα τραγούδια, το 7λεπτο και πειραγμένο Art of Almost και το παιχνιδιάρικο I might, που θα ζήλευαν οι Vampire Weekend. Από εκεί και μέρα, «μικρά» και «μεγάλα» τραγούδια ακολουθούν για να φτάσουμε στο κλείσιμο του The Whole Love, με το 12λεπτο One Sunday Morning, ένα τραγούδι αγνό και καθαρό, που μοιάζει βγαλμένο από τα παλιά.
Ενδιάμεσα θα περάσεις καλά με τα Dawned on me, Born Alone, θα βαρεθείς με τα Open Mind & Capitol City, θα διασκεδάσεις με το Standing, θα καπνίσεις ένα τσιγάρο στο Rising Red Lung, θα ακούσεις το ομώνυμο.
Οι Wilco θυμίζουν Wilco στο 8ο cd τους νομίζω, καθαρόαιμος Wilco ήχος, χωρίς να σημαίνει κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Κάποιοι ίσως να βαρεθούν, αλλά μην το προσπεράσετε. Κι αν πρέπει να επιμείνετε σε τραγούδια, απλά ακούστε τα 2 πρώτα και το τελευταίο.