[από Joie]
Κατευθυνόμενη προς τη Στέγη Γραμμάτων κ Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ήμουν σίγουρη πως θα παρακολουθούσα μια ιδιαίτερη παράσταση, καθώς το 2006 που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Synch Festival είχε αποσπάσει αρκετά έντονα και διφορούμενα σχόλια. Πώς θα μου φαινόταν το αποτέλεσμα; Ο Κ.ΒΗΤΑ από τους πολύ αγαπημένους μου της σύγχρονης μουσικής θα «πείραζε» τον αγαπημένο μου όλων των εποχών Μ.Χατζηδάκι.
Περασμένες 8 και η είσοδος είναι γεμάτη κόσμο. Πολύ ευχάριστο θέαμα η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών γενεών και ιδιαίτερα παρήγορο στις γκρίζες μέρες που περνάμε οικονομικά κ πολιτικά. Η παράσταση έγινε sold out 30 λεπτά πριν ξεκινήσει. Εντυπωσιακή η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην εξωτερική της όψη και πάντα μου αποσπά το βλέμμα όταν διασχίζω τη Συγγρού. Σε προετοιμάζει γι’ αυτό που θα δεις στο εσωτερικό της. Επιβλητικό περιβάλλον με απλές καθαρές γραμμές όπως αρμόζει σε μία Στέγη που προάγει πολιτισμό (φαντάζομαι με αυτή τη λογική τα ασανσέρ της μιλάνε αγγλικά!).
Σεβόμενος τον κόσμο που είχε πάει να τον ακούσει, ο Κ. ΒΗΤΑ δεν μας άφησε να περιμένουμε πολύ. 10 μόνο λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, τα φώτα χαμήλωσαν και το ταξίδι ξεκίνησε. Παρέα με 2 συνεργάτες του ανέβηκε στη σκηνή και η αίθουσα πλημμύρισε με νότες που αρχικά μου θύμισαν αυθεντικό ήχο Στέρεο Νόβα, αλλά στο τρίτο κομμάτι συνάντησαν το Μάνο δημιουργώντας πιο ζεστή ατμόσφαιρα, κλασσικό χατζηδακικό γνώρισμα. Όλη η υπόλοιπη βραδιά κινήθηκε στο γνωστό ηλεκτρονικό ύφος του Κ.ΒΗΤΑ με έντονες πινελιές από τις μουσικές του Μ. Χατζηδάκι. Αυτός άλλωστε φαντάζομαι ότι ήταν και ο σκοπός του σύγχρονου δημιουργού, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «οι Μετασχηματισμοί είναι μία ανάγνωση του έργου του Μ.Χ. Δεν είναι δικό μου έργο, είναι ένα workshop ανάμεσα στο Χατζηδάκη και σ’ εμένα.»Καταλυτικό ρόλο στην παράσταση έπαιξαν τα video art και animation του ταλαντούχου δημιουργού, Γιώργου Θεωνά. Τα ασπρόμαυρα σκίτσα που θύμιζαν κόμικς, τα animation με φιγούρες που βρίσκουν την αγάπη, αλλά και η ρεαλιστική φωτογραφική απεικόνιση με πρωταγωνιστές τους Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη και Σίμο Τσακιρίδη (χορευτές της ομάδας του Δημήτρη Παπαϊωάννου) μαζί με την ηθοποιό Μαρίσα Τριανταφυλλίδη, ολοκλήρωναν το ταξίδι της φαντασίας και των συναισθημάτων που διήρκησε 70 λεπτά.
Η μοναξιά του ανθρώπου στα μεγάλα αστικά κέντρα, ο φόβος για τη βία μέσα και έξω από το σπίτι, η αγωνία για το αύριο, ο έρωτας και η απόρριψη του είναι συναισθήματα, καταστάσεις και προβληματισμοί που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά και αποτυπώθηκαν από τους ήχους και τις εικόνες χθες το βράδυ.
Θεωρώ ότι ήταν μία αξιόλογη προσπάθεια και φαντάζομαι μαζί μου συμφωνούν όλοι εκείνοι που χειροκρότησαν θερμά το σεμνό καλλιτέχνη, ο οποίος φάνηκε αμήχανος και ταπεινός κατά το κλείσιμο της παράστασης. Προσωπικά συγκινήθηκα στα κομμάτια που ερμήνευσε με την κιθάρα του (όπως το Ήσουν παιδί σαν το Χριστό»), ενώ θεώρησα πολύ αντιφατικό το Video που έπαιζε κατά τη διάρκεια της Μπαλάντας των αισθήσεων και παραισθήσεων που έδειχνε σκηνές βίας από διαδηλώσεις.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μουσική όμως; Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Κ.Β. παλαιότερα «Έχω ρωτήσει άπειρες φορές τον εαυτό μου και σκέφτομαι πως, έτσι όπως αλλάζει η συμπεριφορά των πουλιών όταν ανατέλλει ο ήλιος, κάπου εκεί μπορεί να υπάρχει μία απάντηση.»