Έχω μήνες να γράψω κάποιο κείμενο βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα για την ακρίβεια, και το βλέπω μάλιστα να μου βγαίνει κάπως σαν το πρόσφατο άρθρο του Χρυσόπουλου το σημερινό, αν όχι 'χειρότερο'... Λοιπόν, σήμερα θα τα πούμε όλα, κι όταν λέω όλα, εννοώ όλα.
Με αφορμή ένα υπέροχο mail που πήρα, σκέφτηκα πως ναι, πρέπει να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν έχει και νόημα δηλαδή. Τι είναι για 'μενα το Rock & Roll Γιάννη; Οκ. Πάμε λοιπόν. Θα σου πω, εδω, δημόσια, τι ΔΕΝ είναι. Δεν είναι λοιπόν τα τελειωμένα παρακμιακά 'σωματεία' του lifestyle 'μπυρίτσα, συναυλιουλα, κακομοιριά, αχ καλέ δεν έχω ζωή'. Με τίποτα όμως. Αυτοί λέγονται πελάτες-καταναλωτές.
Δεν είναι το να είσαι ένας στάσιμος μαλάκας (μαλακισμένη) στα 30, 40, 50, 80... που μας ζαλίζει τον έρωτα πουλώντας μας επανάσταση (του κώλου) έχοντας άλλους 4-5 ολόιδιους σαχλοκούδουνες για παρέα, στην ίδια ελεεινή κατάσταση με τον ίδιο, και να πιστεύει μάλιστα ο τελειωμένος καραγκιόζης (ή να πιστεύουν οι ουσίες που παίρνει για τον ίδιο..) πως είναι και κάτι σημαντικό επειδή έμεινε 'πιστός' στην εφηβική του ιδεολογία για τη ζωή. Καλά κρασιά. Δεν είναι (μα με τίποτα..) η κουλτούρα (μη χέσω..) της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ, της μουσικής βιομηχανίας εννοώ, και ΠΟΛΥ περισσότερο, η κουλτούρα του underground που είναι ακόμα πιο δήθεν και από αύτη της βιομηχανίας. Δεν είναι οι άψυχες χαζογκόμενες που βρίσκονται στη λεσβιακή τους φάση με καθυστέρηση ετών (και καθυστέρηση γενικότερα..) με αξύριστα ποδιά. Έλεος.
Δεν είναι τα βινύλια, τα φετίχ, ο τέλειος ήχος, όλα αυτά. Δεν είναι επίσης τα γνωστά 'στέκια' με ιστορία (θα έλεγα τι ιστορία..) κτλ, που παραμυθιάζουν τους πιτσιρικάδες που αναζητούν (λογικό) μύθους, πως 'εδώ μέσα έχουν γίνει σημαντικά πράγματα..' σας βεβαιώνω, πως το τελευταίο 'σημαντικό' πράγμα που συνέβη σε ανάλογα μέρη - ιερές αγελάδες - ήταν καμιά ξεπέτα στις τουαλέτες, ή καμιά παρτούζα, επίσης σε αυτές.. Δεν είναι ακόμα οι αφίσες, τα μπλουζάκια, όλες αυτές οι μαλακιές.
Το ίδιο το Rock & Roll είναι πια στο μουσείο (ας το πει κάποιος επιτελούς) εδώ και δεκαετίες, κι όποιος λέει το αντίθετο, ας έρθει να το συζητήσουμε από κοντά, άλλα να παίξουμε και τα σπίτια μας... για να 'χει και ενδιαφέρον.. Κι αν αυτός δεν έχει, το θεωρώ λογικό με τα μυαλά που καβαλάει, αρά ας μην κάνει τον κόπο. Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα είναι πλέον post, και τα διαφορά μουσικά παντρέματα που παρακολουθούμε δεν είναι τίποτα άλλο από αμήχανες αηδίες τις πιο πολλές φορές, αν όχι πάντα.
Άσπρο, μαύρο, άπλα πράγματα. Και ενδιάμεσα άπειρες 'περιοχές' χρωμάτων. Αυτές είναι δουλειές. Κάπως έτσι ήταν (όντως) κάποτε, ΚΑΙ στο γαμημένο το Rock & Roll, μα και παντού, και τότε ναι, οι εξερευνήσεις και τα πειράματα στις ενδιάμεσες περιοχές, είχαν ενδιαφέρον. Σήμερα υπάρχουν ΜΟΝΟ ενδιάμεσες περιοχές, ΧΩΡΙΣ ψυχή και ουσία, ακριβώς γιατί τα άκρα, τα όρια, το άσπρο και το μαύρο, μας έχουν αποχαιρετήσει πια, όπως μας αποχαιρετούν καθημερινά όλα αυτά που σηματοδοτούν τα ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ και ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ χαρακτηριστικά, την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ με δυο λόγια. Ο χαρακτήρας είναι το πεπρωμένο του ανθρώπου, έλεγε σοφά ο φίλος μας (ναι αυτός..) από την αρχαιότητα.
Μόνο που ξεμείναμε από χαρακτήρα παλικάρια, και γεμίσαμε μπασταρδέματα του τύπου 'βαλε λίγο ethinc με 5% Rock & Roll και λίγη φετα..' Δεν μπορώ δυστυχώς να γράψω το όνομα (τεράστιο) του group, από τον χώρο του garage (για παράδειγμα) οπού η γκόμενα του τραγουδιστή για ΜΕΡΕΣ ολόκληρες, μου έλεγε την πίκρα της 'για τον ψωμολυσα τον μπάσταρδο, που μου κατέστρεψε τη ζωή, και δεν έχουμε να φάμε, με τον γαμιολη.. Ζωή είναι αύτη; Πως πίστεψα τις μαλακίες του και άφησα τη δουλειά μου τότε..' όταν ο τύπος (ναι ρε πικιποκια... αυτός... αυτός που βλέπεις εκεί ψηλά στη σκηνή και ψωνίζεσαι πως είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από σένα.. Κατσικογδαρτη) μάλιστα ήταν στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση. Kάποτε, μια φράση που γούσταρα πολύ, δεκαετίες πίσω, ήταν το 'συνοικιακή αντίληψη του Rock', ε ακριβώς ΑΥΤΟ δεν αντέχω με τις εγχώριες μπάντες - κατσαρίδες..τη γαμημένη τη μίμηση, που δεν είναι αντιγραφή, δεν είναι επιρροή, είναι απλά μίμηση.
Όσο για τη λέξη συνοικία, προφανώς αναφέρεται στο 'περιορισμένο' του πράγματος, και ΟΧΙ στην αυθεντικότητα προέλευσης..παΐδι συνοικίας είμαι, στα Καμίνια (ναι... κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια... ) γεννήθηκα και μεγάλωσα, κάτι ξέρω από συνοικίες. Θα μπορούσα να γραφώ για ώρες φίλε Γιάννη, κι αναφέρομαι και σε όσους ακόμη 'Γιαννηδες' διαβάζουν αυτές τις γραμμές, μα άκρη δεν βγαίνει, γιατί την 'άκρη', ο καθένας μας, μόνο μέσα του μπορεί να την βρει, αν κοιτάξει με όλη την αλήθεια της ψυχής του, κι όχι μόνο για το Rock & Roll που μου γράφεις, μα για το οτιδήποτε.
Το Rock & Roll σήμερα, είναι σαν την Σαρον Στοουν στο 'Καζινο'. Γαμούν οι πάντες... και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, μέχρι και ο Τζο Πεσι πήδηξε, αφού άντεξε να ακούσει την κλάψα της..ε, κάπως έτσι... ΔΕΝ έχει προσανατολισμό, και δεν έχει, γιατί δεν έχει πια ψυχή. Κι αν έχει, έχει από σπόντα, έχει όπως θα μπορούσε να έχει το οτιδήποτε, οπουδήποτε, γιατί κάποιος 'παλαβός', ονειρεύτηκε τα όνειρα του μέσα σ'αυτο το στοιχειωμένο τρένο. Γιατί αύτη η μαλακισμένη μουσική, δεν είναι οι μύθοι, δεν είναι τα λιωμένα κόκαλα του Ian Curtis που 'συντηρούν' χιλιάδες άλλα κόκαλα ΖΩΝΤΑΝΩΝ (ακόμα... ) σκελετών που στέκονται όρθιοι ανάμεσα μας σαν ζόμπι, ούτε η αυτοκαταστροφή, ούτε οι στίχοι, ούτε ο θόρυβος.
Αύτη η μουσική είναι η μουσική που μπορεί να χωρέσει τα αθώα (υπάρχουν άραγε ακόμα τέτοια..; ) όνειρα του οποιουδήποτε, και να τα κάνει πραγματικότητα στην φαντασία και την ψυχή του. Αυτό είναι κι όταν αυτό συμβαίνει, ΠΙΣΤΕΨΤΕ με, είναι το ομορφότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί τελικά… Το ξέρω από κάποιον πολύ καλό μου φίλο, που έκανε τα όνειρα του (όσο κόντρα κι αν ακούγεται αυτό..) επάγγελμα... γαμω το Rock & Roll μου μέσα...
Με αφορμή ένα υπέροχο mail που πήρα, σκέφτηκα πως ναι, πρέπει να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν έχει και νόημα δηλαδή. Τι είναι για 'μενα το Rock & Roll Γιάννη; Οκ. Πάμε λοιπόν. Θα σου πω, εδω, δημόσια, τι ΔΕΝ είναι. Δεν είναι λοιπόν τα τελειωμένα παρακμιακά 'σωματεία' του lifestyle 'μπυρίτσα, συναυλιουλα, κακομοιριά, αχ καλέ δεν έχω ζωή'. Με τίποτα όμως. Αυτοί λέγονται πελάτες-καταναλωτές.
Δεν είναι το να είσαι ένας στάσιμος μαλάκας (μαλακισμένη) στα 30, 40, 50, 80... που μας ζαλίζει τον έρωτα πουλώντας μας επανάσταση (του κώλου) έχοντας άλλους 4-5 ολόιδιους σαχλοκούδουνες για παρέα, στην ίδια ελεεινή κατάσταση με τον ίδιο, και να πιστεύει μάλιστα ο τελειωμένος καραγκιόζης (ή να πιστεύουν οι ουσίες που παίρνει για τον ίδιο..) πως είναι και κάτι σημαντικό επειδή έμεινε 'πιστός' στην εφηβική του ιδεολογία για τη ζωή. Καλά κρασιά. Δεν είναι (μα με τίποτα..) η κουλτούρα (μη χέσω..) της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ, της μουσικής βιομηχανίας εννοώ, και ΠΟΛΥ περισσότερο, η κουλτούρα του underground που είναι ακόμα πιο δήθεν και από αύτη της βιομηχανίας. Δεν είναι οι άψυχες χαζογκόμενες που βρίσκονται στη λεσβιακή τους φάση με καθυστέρηση ετών (και καθυστέρηση γενικότερα..) με αξύριστα ποδιά. Έλεος. Δεν είναι τα βινύλια, τα φετίχ, ο τέλειος ήχος, όλα αυτά. Δεν είναι επίσης τα γνωστά 'στέκια' με ιστορία (θα έλεγα τι ιστορία..) κτλ, που παραμυθιάζουν τους πιτσιρικάδες που αναζητούν (λογικό) μύθους, πως 'εδώ μέσα έχουν γίνει σημαντικά πράγματα..' σας βεβαιώνω, πως το τελευταίο 'σημαντικό' πράγμα που συνέβη σε ανάλογα μέρη - ιερές αγελάδες - ήταν καμιά ξεπέτα στις τουαλέτες, ή καμιά παρτούζα, επίσης σε αυτές.. Δεν είναι ακόμα οι αφίσες, τα μπλουζάκια, όλες αυτές οι μαλακιές.
Το ίδιο το Rock & Roll είναι πια στο μουσείο (ας το πει κάποιος επιτελούς) εδώ και δεκαετίες, κι όποιος λέει το αντίθετο, ας έρθει να το συζητήσουμε από κοντά, άλλα να παίξουμε και τα σπίτια μας... για να 'χει και ενδιαφέρον.. Κι αν αυτός δεν έχει, το θεωρώ λογικό με τα μυαλά που καβαλάει, αρά ας μην κάνει τον κόπο. Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα είναι πλέον post, και τα διαφορά μουσικά παντρέματα που παρακολουθούμε δεν είναι τίποτα άλλο από αμήχανες αηδίες τις πιο πολλές φορές, αν όχι πάντα.
Άσπρο, μαύρο, άπλα πράγματα. Και ενδιάμεσα άπειρες 'περιοχές' χρωμάτων. Αυτές είναι δουλειές. Κάπως έτσι ήταν (όντως) κάποτε, ΚΑΙ στο γαμημένο το Rock & Roll, μα και παντού, και τότε ναι, οι εξερευνήσεις και τα πειράματα στις ενδιάμεσες περιοχές, είχαν ενδιαφέρον. Σήμερα υπάρχουν ΜΟΝΟ ενδιάμεσες περιοχές, ΧΩΡΙΣ ψυχή και ουσία, ακριβώς γιατί τα άκρα, τα όρια, το άσπρο και το μαύρο, μας έχουν αποχαιρετήσει πια, όπως μας αποχαιρετούν καθημερινά όλα αυτά που σηματοδοτούν τα ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ και ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ χαρακτηριστικά, την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ με δυο λόγια. Ο χαρακτήρας είναι το πεπρωμένο του ανθρώπου, έλεγε σοφά ο φίλος μας (ναι αυτός..) από την αρχαιότητα.
Μόνο που ξεμείναμε από χαρακτήρα παλικάρια, και γεμίσαμε μπασταρδέματα του τύπου 'βαλε λίγο ethinc με 5% Rock & Roll και λίγη φετα..' Δεν μπορώ δυστυχώς να γράψω το όνομα (τεράστιο) του group, από τον χώρο του garage (για παράδειγμα) οπού η γκόμενα του τραγουδιστή για ΜΕΡΕΣ ολόκληρες, μου έλεγε την πίκρα της 'για τον ψωμολυσα τον μπάσταρδο, που μου κατέστρεψε τη ζωή, και δεν έχουμε να φάμε, με τον γαμιολη.. Ζωή είναι αύτη; Πως πίστεψα τις μαλακίες του και άφησα τη δουλειά μου τότε..' όταν ο τύπος (ναι ρε πικιποκια... αυτός... αυτός που βλέπεις εκεί ψηλά στη σκηνή και ψωνίζεσαι πως είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από σένα.. Κατσικογδαρτη) μάλιστα ήταν στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση. Kάποτε, μια φράση που γούσταρα πολύ, δεκαετίες πίσω, ήταν το 'συνοικιακή αντίληψη του Rock', ε ακριβώς ΑΥΤΟ δεν αντέχω με τις εγχώριες μπάντες - κατσαρίδες..τη γαμημένη τη μίμηση, που δεν είναι αντιγραφή, δεν είναι επιρροή, είναι απλά μίμηση. Όσο για τη λέξη συνοικία, προφανώς αναφέρεται στο 'περιορισμένο' του πράγματος, και ΟΧΙ στην αυθεντικότητα προέλευσης..παΐδι συνοικίας είμαι, στα Καμίνια (ναι... κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια... ) γεννήθηκα και μεγάλωσα, κάτι ξέρω από συνοικίες. Θα μπορούσα να γραφώ για ώρες φίλε Γιάννη, κι αναφέρομαι και σε όσους ακόμη 'Γιαννηδες' διαβάζουν αυτές τις γραμμές, μα άκρη δεν βγαίνει, γιατί την 'άκρη', ο καθένας μας, μόνο μέσα του μπορεί να την βρει, αν κοιτάξει με όλη την αλήθεια της ψυχής του, κι όχι μόνο για το Rock & Roll που μου γράφεις, μα για το οτιδήποτε.
Το Rock & Roll σήμερα, είναι σαν την Σαρον Στοουν στο 'Καζινο'. Γαμούν οι πάντες... και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, μέχρι και ο Τζο Πεσι πήδηξε, αφού άντεξε να ακούσει την κλάψα της..ε, κάπως έτσι... ΔΕΝ έχει προσανατολισμό, και δεν έχει, γιατί δεν έχει πια ψυχή. Κι αν έχει, έχει από σπόντα, έχει όπως θα μπορούσε να έχει το οτιδήποτε, οπουδήποτε, γιατί κάποιος 'παλαβός', ονειρεύτηκε τα όνειρα του μέσα σ'αυτο το στοιχειωμένο τρένο. Γιατί αύτη η μαλακισμένη μουσική, δεν είναι οι μύθοι, δεν είναι τα λιωμένα κόκαλα του Ian Curtis που 'συντηρούν' χιλιάδες άλλα κόκαλα ΖΩΝΤΑΝΩΝ (ακόμα... ) σκελετών που στέκονται όρθιοι ανάμεσα μας σαν ζόμπι, ούτε η αυτοκαταστροφή, ούτε οι στίχοι, ούτε ο θόρυβος. Αύτη η μουσική είναι η μουσική που μπορεί να χωρέσει τα αθώα (υπάρχουν άραγε ακόμα τέτοια..; ) όνειρα του οποιουδήποτε, και να τα κάνει πραγματικότητα στην φαντασία και την ψυχή του. Αυτό είναι κι όταν αυτό συμβαίνει, ΠΙΣΤΕΨΤΕ με, είναι το ομορφότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί τελικά… Το ξέρω από κάποιον πολύ καλό μου φίλο, που έκανε τα όνειρα του (όσο κόντρα κι αν ακούγεται αυτό..) επάγγελμα... γαμω το Rock & Roll μου μέσα...
Σχετικό θέμα