No Love Lost. Ναι. Με αυτό ξεκίνησε η συναυλία του Peter Hook στο Gagarin, μετά το σχετικά σύντομο μα ενδιαφέρον βίντεο (ότι έπρεπε για να μπούμε στο κλίμα) για τους Joy Division, με κυρίαρχη τη φιγούρα του Ian Curtis. Digital, Leaders Of Men, Ice Age, Failures, ένα δυο ακόμα από την πρώτη φάση των Joy Division που δε θυμάμαι τώρα που επέστρεψα σπίτι, ολόκληρο το "Uknown Pleasures" βεβαία, Love Will Tear Us Apart και Isolation, 24 Hours από το Closer, Ceremony από New Order για το τέλος...
Γαμώτο, είναι δύσκολο να γράψω για αυτά τα τραγούδια κι ας είναι απλά μια κριτική συναυλίας, έστω κι αν στην σκηνή είναι ο Peter Hook, που ΗΤΑΝ εκεί όταν αυτά τα τραγούδια γεννηθήκαν, που ΕΙΝΑΙ μέρος τους... Είναι δύσκολο. Και είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν 2-3 μπάντες που σε σημαδεύουν για πάντα και οι Joy Division, για μένα, είναι μια από αυτές...
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Ο Hookie απόλυτα συγκεντρωμένος στο έργο του, ούτε "καλησπέρα Αθήνα" ούτε αλλά τέτοια χαριτωμένα, o ήχος θαυμάσιος (ο καλύτερος που μπορώ να θυμηθώ στο φιλόξενο Gagarin), η μπάντα κένταγε, όλα στην θέση τους. Όλα... ; Όχι ακριβώς...
Έλειπε περισσότερο από όλα, αυτός. Αυτός που ήταν επάνω στην σκηνή σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ακόμα κι αν ήταν ΑΠΩΝ... Σας μπέρδεψα; Δε νομίζω. Θέλω να πω πως το "φάντασμα" του Ian Curtis ήταν εκεί, στοίχειωνε τα τραγούδια (δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς...), έκοβε βόλτες στη σκηνή κάθε φορά που ο Peter Hook τραγουδούσε και αυτό ήταν πιστέψτε με, ένα παράξενο συναίσθημα... Σαν να πηγαίνεις με μια πρώην σου (δεν το κάνω ποτέ...) αρκετό καιρό μετά το τέλος. Τα πάντα μοιάζουν ιδία, γνώριμα, μα είναι εντελώς διαφορετικά μαζί. Γιατί δε μπορείς ΟΝΤΩΣ να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φόρες.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Δε θέλω να γκρινιάζω και δεν γκρινιάζω. O κόσμος τον τίμησε το μύθο (φίσκα ήταν) και την ιδία αίσθηση είχαμε όλοι πάνω κάτω... Χαρά, απόλαυση και μια γλυκιά αμηχανία γεμάτη κατανόηση όμως, γιατί ο Ian θα ήταν αδύνατον να ήταν εκεί. Και όμως ήταν... Τα είπαμε πριν.
Είχα μιλήσει με τον Peter πριν 1-2 χρόνια, σε μια συνέντευξη για την εκπομπή μου. Όταν η κουβέντα πήγαινε στους Joy Division, στον Ian, η διάθεση άλλαζε, το χρώμα της φωνής του επίσης... Λογικό. Άλλωστε ο ίδιος έχει πει πως πάνω κάτω μονό μετά το θάνατο του Ιan προσέξαμε ΑΛΗΘΙΝΑ τους στίχους και είπαμε "ΑΥΤΑ έγραφε;", "ΑΥΤΑ τραγουδούσε;" Ναι αυτά... Αυτά που μονό ένας άγγελος με δαιμονική ψυχή μπορεί να αντικρύσει μέσα του, με το θάρρος και την ελπίδα ίσως, της αθωότητας...
Ήταν παράξενο live, ο κόσμος (κι εγώ) το καταχάρηκε, πέρασε καλά να το πω απλά, όπως και ο τύπος με το t - shirt 'Uknown Pleasures' στη σκηνή (ναι, ο Hookie...) και γενικά όλα πήγαν μια χαρά.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Δε θέλω να γράψω περισσότερα για αυτό το live και δεν ξέρω το γιατί.
Mερικές φόρες οι λέξεις δεν σε ακούνε και καλό είναι να μην τις τρέχεις άδικα μέσα σου.
Θέλω απλά να πω, πως ναι, σε μια μαγική στιγμή της βραδιάς, χάθηκα.. Γιατί όσο κι αν ο κόσμος βρέθηκε στον ουρανό στα Transmission, New Dawn Fades, Disorder και ιδιαίτερα στο Shadowplay.. Kάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου (...) δεν έβλεπα την μπάντα και άκουγα μονό τη μουσική και τους στίχους, τις λέξεις..
"So this is permanence, love's shattered pride.. What once was innocence, turned on its side.. A cloud hangs over me, marks every move.. Deep in the memory, of what once was love.. Just for one moment, thought i' d found my way... Destiny unfolded, i watched it slip away... "
Κι αυτή η στιγμή, από μονή της, ξεπερνά την οποία συναυλία και την οποία κριτική τελικά..
Κάπως έτσι..
Γαμώτο, είναι δύσκολο να γράψω για αυτά τα τραγούδια κι ας είναι απλά μια κριτική συναυλίας, έστω κι αν στην σκηνή είναι ο Peter Hook, που ΗΤΑΝ εκεί όταν αυτά τα τραγούδια γεννηθήκαν, που ΕΙΝΑΙ μέρος τους... Είναι δύσκολο. Και είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν 2-3 μπάντες που σε σημαδεύουν για πάντα και οι Joy Division, για μένα, είναι μια από αυτές...
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Ο Hookie απόλυτα συγκεντρωμένος στο έργο του, ούτε "καλησπέρα Αθήνα" ούτε αλλά τέτοια χαριτωμένα, o ήχος θαυμάσιος (ο καλύτερος που μπορώ να θυμηθώ στο φιλόξενο Gagarin), η μπάντα κένταγε, όλα στην θέση τους. Όλα... ; Όχι ακριβώς...
Έλειπε περισσότερο από όλα, αυτός. Αυτός που ήταν επάνω στην σκηνή σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ακόμα κι αν ήταν ΑΠΩΝ... Σας μπέρδεψα; Δε νομίζω. Θέλω να πω πως το "φάντασμα" του Ian Curtis ήταν εκεί, στοίχειωνε τα τραγούδια (δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς...), έκοβε βόλτες στη σκηνή κάθε φορά που ο Peter Hook τραγουδούσε και αυτό ήταν πιστέψτε με, ένα παράξενο συναίσθημα... Σαν να πηγαίνεις με μια πρώην σου (δεν το κάνω ποτέ...) αρκετό καιρό μετά το τέλος. Τα πάντα μοιάζουν ιδία, γνώριμα, μα είναι εντελώς διαφορετικά μαζί. Γιατί δε μπορείς ΟΝΤΩΣ να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φόρες.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Δε θέλω να γκρινιάζω και δεν γκρινιάζω. O κόσμος τον τίμησε το μύθο (φίσκα ήταν) και την ιδία αίσθηση είχαμε όλοι πάνω κάτω... Χαρά, απόλαυση και μια γλυκιά αμηχανία γεμάτη κατανόηση όμως, γιατί ο Ian θα ήταν αδύνατον να ήταν εκεί. Και όμως ήταν... Τα είπαμε πριν.
Είχα μιλήσει με τον Peter πριν 1-2 χρόνια, σε μια συνέντευξη για την εκπομπή μου. Όταν η κουβέντα πήγαινε στους Joy Division, στον Ian, η διάθεση άλλαζε, το χρώμα της φωνής του επίσης... Λογικό. Άλλωστε ο ίδιος έχει πει πως πάνω κάτω μονό μετά το θάνατο του Ιan προσέξαμε ΑΛΗΘΙΝΑ τους στίχους και είπαμε "ΑΥΤΑ έγραφε;", "ΑΥΤΑ τραγουδούσε;" Ναι αυτά... Αυτά που μονό ένας άγγελος με δαιμονική ψυχή μπορεί να αντικρύσει μέσα του, με το θάρρος και την ελπίδα ίσως, της αθωότητας...
Ήταν παράξενο live, ο κόσμος (κι εγώ) το καταχάρηκε, πέρασε καλά να το πω απλά, όπως και ο τύπος με το t - shirt 'Uknown Pleasures' στη σκηνή (ναι, ο Hookie...) και γενικά όλα πήγαν μια χαρά.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Μαίρη Αυγουστίδη
Δε θέλω να γράψω περισσότερα για αυτό το live και δεν ξέρω το γιατί.
Mερικές φόρες οι λέξεις δεν σε ακούνε και καλό είναι να μην τις τρέχεις άδικα μέσα σου.
Θέλω απλά να πω, πως ναι, σε μια μαγική στιγμή της βραδιάς, χάθηκα.. Γιατί όσο κι αν ο κόσμος βρέθηκε στον ουρανό στα Transmission, New Dawn Fades, Disorder και ιδιαίτερα στο Shadowplay.. Kάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου (...) δεν έβλεπα την μπάντα και άκουγα μονό τη μουσική και τους στίχους, τις λέξεις..
"So this is permanence, love's shattered pride.. What once was innocence, turned on its side.. A cloud hangs over me, marks every move.. Deep in the memory, of what once was love.. Just for one moment, thought i' d found my way... Destiny unfolded, i watched it slip away... "
Κι αυτή η στιγμή, από μονή της, ξεπερνά την οποία συναυλία και την οποία κριτική τελικά..
Κάπως έτσι..