Λίγο πριν εκπνεύσει το 2011, ο Γιώργος Οικονόμου κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, μόλις ενάμιση χρόνο μετά το ντεμπούτο του, Φιγούρα Στο Δρόμο. Και πάλι μιλάμε για μια ανεξάρτητη παραγωγή που κυκλοφορεί από την G.O. Music Productions, την προσωπική δισκογραφική ετικέτα του Θεσσαλονικιού τραγουδοποιού.
Έχοντας ακούσει εκείνο τον πρώτο δίσκο του Οικονόμου όταν κυκλοφόρησε, οφείλω εξαρχής να πω ότι το Μες Στη Σιωπή Μου εμφανίζει βελτιώσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς. Κατ’ αρχάς, αποτελεί έναν σαφώς πιο συνεκτικό δίσκο, καθώς «περιορίζεται» στα έντεκα τραγούδια, εκεί που στη Φιγούρα Στο Δρόμο είχαμε να κάνουμε με δεκαεφτά. Η παραγωγή είναι κι αυτή σαφώς περισσότερο προσεγμένη, με μεγαλύτερη προσοχή να έχει δωθεί στην ποικιλία των ηχοχρωμάτων, ενώ και τα παιξίματα είναι πιο δεμένα. Οι ενορχηστρώσεις, τέλος, παρουσιάζονται πιο δουλεμένες και ενδιαφέρουσες, με τσέλο και γυναικεία φωνητικά να προστίθενται στο βασικό σχήμα που αποτελείται από κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα.
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιες συνιστώσες που παραμένουν αμετάβλητες. Η μελοποιητική ικανότητα του Οικονόμου δίνει κι εδώ το παρόν, με όμορφα και πιασάρικα ρεφραίν, όπως στα κομμάτια Άνοιξη και Το Ταξίδι. Το ποπ-ροκ κλίμα, με παραπομπές στους U2, τους Queen και το παρελθόν του ελληνικού ροκ, παραμένει σταθερό όπως και η στιχουργική θεματολογία που επιλέγει ο τραγουδοποιός – η φιλία, ο έρωτας, ο θάνατος, η κοινωνική αδικία είναι οι αγαπημένες του «εμμονές». Ειδικά στον τομέα των στίχων, πάντως, επιμένουν κάποια προβλήματα καθώς σε κάποια, λίγα, σημεία χάνεται η αλληλουχία των νοημάτων.
Είμαι της άποψης ότι το κύριο ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη πρέπει να είναι το πώς κάθε βήμα του θα βρίσκεται στο ίδιο ή υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με τα προηγούμενα. Και ο Γιώργος Οικονόμου, με το Μες Στη Σιωπή Μου, καταφέρνει με άνεση να ξεπεράσει το ντεμπούτο του και να μας παραδώσει έναν σαφώς πιο καλό και ενδιαφέροντα δίσκο. Κι αν παραμένουν κάποιες αδυναμίες, είναι σίγουρο ότι αυτές θα εκλείψουν αν συνεχίσει να δουλεύει πάνω στα τραγούδια του. Έτσι, στο μέλλον θα έχει να μας δώσει ακόμα πιο αξιόλογα δείγματα δουλειάς.
Έχοντας ακούσει εκείνο τον πρώτο δίσκο του Οικονόμου όταν κυκλοφόρησε, οφείλω εξαρχής να πω ότι το Μες Στη Σιωπή Μου εμφανίζει βελτιώσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς. Κατ’ αρχάς, αποτελεί έναν σαφώς πιο συνεκτικό δίσκο, καθώς «περιορίζεται» στα έντεκα τραγούδια, εκεί που στη Φιγούρα Στο Δρόμο είχαμε να κάνουμε με δεκαεφτά. Η παραγωγή είναι κι αυτή σαφώς περισσότερο προσεγμένη, με μεγαλύτερη προσοχή να έχει δωθεί στην ποικιλία των ηχοχρωμάτων, ενώ και τα παιξίματα είναι πιο δεμένα. Οι ενορχηστρώσεις, τέλος, παρουσιάζονται πιο δουλεμένες και ενδιαφέρουσες, με τσέλο και γυναικεία φωνητικά να προστίθενται στο βασικό σχήμα που αποτελείται από κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα.
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιες συνιστώσες που παραμένουν αμετάβλητες. Η μελοποιητική ικανότητα του Οικονόμου δίνει κι εδώ το παρόν, με όμορφα και πιασάρικα ρεφραίν, όπως στα κομμάτια Άνοιξη και Το Ταξίδι. Το ποπ-ροκ κλίμα, με παραπομπές στους U2, τους Queen και το παρελθόν του ελληνικού ροκ, παραμένει σταθερό όπως και η στιχουργική θεματολογία που επιλέγει ο τραγουδοποιός – η φιλία, ο έρωτας, ο θάνατος, η κοινωνική αδικία είναι οι αγαπημένες του «εμμονές». Ειδικά στον τομέα των στίχων, πάντως, επιμένουν κάποια προβλήματα καθώς σε κάποια, λίγα, σημεία χάνεται η αλληλουχία των νοημάτων.
Είμαι της άποψης ότι το κύριο ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη πρέπει να είναι το πώς κάθε βήμα του θα βρίσκεται στο ίδιο ή υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με τα προηγούμενα. Και ο Γιώργος Οικονόμου, με το Μες Στη Σιωπή Μου, καταφέρνει με άνεση να ξεπεράσει το ντεμπούτο του και να μας παραδώσει έναν σαφώς πιο καλό και ενδιαφέροντα δίσκο. Κι αν παραμένουν κάποιες αδυναμίες, είναι σίγουρο ότι αυτές θα εκλείψουν αν συνεχίσει να δουλεύει πάνω στα τραγούδια του. Έτσι, στο μέλλον θα έχει να μας δώσει ακόμα πιο αξιόλογα δείγματα δουλειάς.