Την ίδια περίπου χρονική στιγμή που οι απατεώνες που μας κυβερνάνε πουλάγανε ό,τι έχει απομείνει απ' το χάλι της χώρας και ουσιαστικά προσκαλούσανε τους γερμανούς να έρθουνε να μας εποπτεύουν, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, ο πρόεδρος της χώρας χόρευε με τη μουσική των Mick Jagger, BB King, Buddy Guy και Jeff Beck. Μάγκες και μάγκισσες, τη στιγμή που εμείς λέγαμε ''γιαβόλ χερ κομαντάντ'', στο Λευκό Οίκο ο Obama τραγουδούσε το ''Sweet Home Chicago'' με τη συνοδεία των παραπάνω κυρίων.
Στις 21 Φεβρουαρίου λοιπόν, ενώ εμείς είχαμε (άλλο) ένα τεράστιο αγγούρι να μπαίνει στον κώλο μας άνευ λιπαντικού, στην Αμερική γιορτάζανε τα blues στα πλαίσια του Μήνα της Ιστορίας των Μαύρων με μια συναυλία στο Λευκό Οίκο.
Πόσο πολύ θα γούσταρα να είχα μια ατζέντα γεμάτη με τέτοια events και όχι μια ατζέντα όπου θα έγραφα: ''Τετάρτη, συγκέντρωση Σύνταγμα 5 η ώρα''. Κι όλα αυτά για να διεκδικήσω τα αυτονόητα, όχι για να γιορτάσω κάτι. Και το χειρότερο, οι συγκεντρώσεις αυτές να έχουνε σάουντρακ τύπου ''Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί'' και τέτοια μίζερα και δυστυχισμένα.
Το πρόβλημα με την ελληνική μουσική είναι αυτά τα δύο άκρα, της μιζέριας και της κακοιμοιριάς απ' τη μια, και τα παντός είδους σκυλάδικα απ' την άλλη. Η μεμψιμοιρία και η κλαψομουνία απ' τη μια και το πλαστικό κέφι με τα στρας και την ψευτοχλίδα. Ο Ξυλούρης και η Βανδή, ο Καζαντζίδης και η Παπαρίζου, τίποτα ενδιάμεσο, τίποτα ροκ. Κι όσοι θέλουνε κάτι ενδιάμεσο, κάτι νεανικό, κάτι έξω απ' τα παραπάνω άκρα, συμβιβάζονται με τα λιμά, με τους Αγγελάκες και τους Λοκομόντους, με σοβαροφανείς ή χαβαλέδες πουθενάδες. Όλα στο περίπου, κάτι σαν ροκ αλλά στην ουσία ένα τίποτα.
Θυμάμαι επίσης τις χιλιάδες των ελληναράδων που βγήκανε στους δρόμους με σημαίες και άναρθρους αλλαλαγμούς όταν ''κερδίσανε'' στη Eurovision το 2005. Στη Eurovision γαμώ την πουτάνα μου, τη διοργάνωση των τριτοκοσμικών και των στερημένων. Έψαξα -διότι εδώ κάνουμε σοβαρό ρεπορτάζ, όχι μαλακίες - και βρήκα το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που είχε στείλει τότε το ραμολί, εεεεε συγγνώμη, η γλάστρα που στο ελλάντα ονομάζουμε ''πρόεδρο της δημοκρατίας'', ο Παπούλιας ντε, στην Παπαρίζου: ''Εκφράζω τα θερμά μου συγχαρητήρια για μια επιτυχία που έδωσε χαρά και υπερηφάνεια στον ελληνικό λαό... Ελπίζω και εύχομαι, ο συλλογικός ενθουσιασμός να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για μεγαλύτερες και σημαντικότερες επιτυχίες στο χώρο του πολιτισμού, που είναι και το πολυτιμότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας''.
Έχω μείνει μαλάκας! Εξάγουμε πολιτισμό; Εγώ που τόσα χρόνια νόμιζα ότι εξάγαμε μαστίχα και λάδι μόνο. Αλτσχάιμερ από τότε είχε ο τύπος. Πολιτισμός η Παπαρίζου ρε μουρόχαβλε; Αλλά τι να περιμένεις από μια χώρα που οι υπουργοί γλεντάνε στα σκυλάδικα;
Και την ίδια ώρα επίσης που εδώ στο ελλάντα όποιος γουστάρει μπαίνει στις πινακοθήκες και τα μουσεία και κλέβει πίνακες και αγαλματάκια, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το περιβόητο ΜΟΜΑ, γίνεται μια ρετροσπεκτίβα (όπως θα 'λεγε κι ο κνίτης της τάξης σας) του έργου των Kraftwerk. Aπό τις 10 μέχρι τις 17 Απριλίου, για οκτώ βράδια, οι Kraftwerk θα παίξουν ένα άλμπουμ κάθε βράδυ με χρονολογική σειρά. Οι συναυλίες θα γίνουν στην αυλή του μουσείου και θα συνοδεύονται από τρεισδιάστατο οπτικό υλικό. Με εισιτήριο 25 δολάρια, για να μπορέσει να πάει κι ο φτωχός.
(Πολύ λιγότερα απ' όσα χρειάζεσαι για να δεις τη μέση έντεχνη χλαπάτσα σε κάποια ''μουσική σκηνή''.)
Φυσικά τα εισιτήρια για τους Kraftwerk εξαφανιστήκανε πιο γρήγορά κι απ' τη βενζίνη όταν απεργούνε τα βυτιοφόρα εδώ στο ελλάντα. Η αυλή του ΜΟΜΑ δε χωράει πολύ κόσμο και υπήρξανε πάμπολλες διαμαρτυρίες για την επιλογή ενός τόσο μικρού χώρου.
Πόσο θά 'θελα ρε πούστη μου να έχω κι εγώ τέτοιες έγνοιες. Να βγω στους δρόμους να διαδηλώσω με πλακάτ ''Δώστε Κraftwerk στο λαό''.
Σκέφτομα λοιπόν: Ομπάμα και Buddy Guy ή Παπαρίζου και Παπούλιας; Χμμμ, δίλημμα. Δεν ξέρω για σας, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές εμένα με κάνουνε να θέλω ν' αναφωνήσω ''ΜΑΝΑ, ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΑ ΜΕ ΓΕΝΝΗΣΕΣ!''
Στις 21 Φεβρουαρίου λοιπόν, ενώ εμείς είχαμε (άλλο) ένα τεράστιο αγγούρι να μπαίνει στον κώλο μας άνευ λιπαντικού, στην Αμερική γιορτάζανε τα blues στα πλαίσια του Μήνα της Ιστορίας των Μαύρων με μια συναυλία στο Λευκό Οίκο.
Πόσο πολύ θα γούσταρα να είχα μια ατζέντα γεμάτη με τέτοια events και όχι μια ατζέντα όπου θα έγραφα: ''Τετάρτη, συγκέντρωση Σύνταγμα 5 η ώρα''. Κι όλα αυτά για να διεκδικήσω τα αυτονόητα, όχι για να γιορτάσω κάτι. Και το χειρότερο, οι συγκεντρώσεις αυτές να έχουνε σάουντρακ τύπου ''Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί'' και τέτοια μίζερα και δυστυχισμένα.
Το πρόβλημα με την ελληνική μουσική είναι αυτά τα δύο άκρα, της μιζέριας και της κακοιμοιριάς απ' τη μια, και τα παντός είδους σκυλάδικα απ' την άλλη. Η μεμψιμοιρία και η κλαψομουνία απ' τη μια και το πλαστικό κέφι με τα στρας και την ψευτοχλίδα. Ο Ξυλούρης και η Βανδή, ο Καζαντζίδης και η Παπαρίζου, τίποτα ενδιάμεσο, τίποτα ροκ. Κι όσοι θέλουνε κάτι ενδιάμεσο, κάτι νεανικό, κάτι έξω απ' τα παραπάνω άκρα, συμβιβάζονται με τα λιμά, με τους Αγγελάκες και τους Λοκομόντους, με σοβαροφανείς ή χαβαλέδες πουθενάδες. Όλα στο περίπου, κάτι σαν ροκ αλλά στην ουσία ένα τίποτα.Θυμάμαι επίσης τις χιλιάδες των ελληναράδων που βγήκανε στους δρόμους με σημαίες και άναρθρους αλλαλαγμούς όταν ''κερδίσανε'' στη Eurovision το 2005. Στη Eurovision γαμώ την πουτάνα μου, τη διοργάνωση των τριτοκοσμικών και των στερημένων. Έψαξα -διότι εδώ κάνουμε σοβαρό ρεπορτάζ, όχι μαλακίες - και βρήκα το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που είχε στείλει τότε το ραμολί, εεεεε συγγνώμη, η γλάστρα που στο ελλάντα ονομάζουμε ''πρόεδρο της δημοκρατίας'', ο Παπούλιας ντε, στην Παπαρίζου: ''Εκφράζω τα θερμά μου συγχαρητήρια για μια επιτυχία που έδωσε χαρά και υπερηφάνεια στον ελληνικό λαό... Ελπίζω και εύχομαι, ο συλλογικός ενθουσιασμός να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για μεγαλύτερες και σημαντικότερες επιτυχίες στο χώρο του πολιτισμού, που είναι και το πολυτιμότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας''.
Έχω μείνει μαλάκας! Εξάγουμε πολιτισμό; Εγώ που τόσα χρόνια νόμιζα ότι εξάγαμε μαστίχα και λάδι μόνο. Αλτσχάιμερ από τότε είχε ο τύπος. Πολιτισμός η Παπαρίζου ρε μουρόχαβλε; Αλλά τι να περιμένεις από μια χώρα που οι υπουργοί γλεντάνε στα σκυλάδικα; Και την ίδια ώρα επίσης που εδώ στο ελλάντα όποιος γουστάρει μπαίνει στις πινακοθήκες και τα μουσεία και κλέβει πίνακες και αγαλματάκια, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το περιβόητο ΜΟΜΑ, γίνεται μια ρετροσπεκτίβα (όπως θα 'λεγε κι ο κνίτης της τάξης σας) του έργου των Kraftwerk. Aπό τις 10 μέχρι τις 17 Απριλίου, για οκτώ βράδια, οι Kraftwerk θα παίξουν ένα άλμπουμ κάθε βράδυ με χρονολογική σειρά. Οι συναυλίες θα γίνουν στην αυλή του μουσείου και θα συνοδεύονται από τρεισδιάστατο οπτικό υλικό. Με εισιτήριο 25 δολάρια, για να μπορέσει να πάει κι ο φτωχός.
(Πολύ λιγότερα απ' όσα χρειάζεσαι για να δεις τη μέση έντεχνη χλαπάτσα σε κάποια ''μουσική σκηνή''.)
Φυσικά τα εισιτήρια για τους Kraftwerk εξαφανιστήκανε πιο γρήγορά κι απ' τη βενζίνη όταν απεργούνε τα βυτιοφόρα εδώ στο ελλάντα. Η αυλή του ΜΟΜΑ δε χωράει πολύ κόσμο και υπήρξανε πάμπολλες διαμαρτυρίες για την επιλογή ενός τόσο μικρού χώρου.
Πόσο θά 'θελα ρε πούστη μου να έχω κι εγώ τέτοιες έγνοιες. Να βγω στους δρόμους να διαδηλώσω με πλακάτ ''Δώστε Κraftwerk στο λαό''.
Σκέφτομα λοιπόν: Ομπάμα και Buddy Guy ή Παπαρίζου και Παπούλιας; Χμμμ, δίλημμα. Δεν ξέρω για σας, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές εμένα με κάνουνε να θέλω ν' αναφωνήσω ''ΜΑΝΑ, ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΑ ΜΕ ΓΕΝΝΗΣΕΣ!''
Σχετικό θέμα