Για να το θέσω διπλωματικά το θέμα, αφού ύστερα και από αυτή την κυριολεκτικά επική συναυλία των Crippled Black Phoenix δεν έγινα φαν του συγκροτήματος, είναι σίγουρο ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Επειδή όμως το γεγονός αυτό δεν έχει να κάνει με τις πραγματικά εντυπωσιακές επιδόσεις του συγκροτήματος επί σκηνής, αλλά με τις βασικές επιρροές του ήχου τους (το progressive rock πάντα μου προκαλούσε μια αλλεργία), δεν θα το κάνω θέμα ότι υπήρχαν στιγμές που κοίταγα το ρολόι μου και οι δείκτες έμοιαζαν κολλημένοι, αλλά θα σταθώ στα γεγονότα.
Οι Crippled Black Phoenix μας επισκέφτηκαν με ένα διπλό νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους, το φιλόδοξο "(Mankind) The Crafty Ape", με νέο τραγουδιστή στη σύνθεση τους (τον Matt Simpkin) και με τη διάθεση να τα δώσουν όλα στην πρώτη συναυλία της περιοδείας τους. Αναρωτιέμαι αν το σχεδόν τρίωρο show που μας παρουσίασαν θα είναι το στάνταρ όλων των εμφανίσεων που θα ακολουθήσουν, ή αν πήραμε το κάτι παραπάνω μιας που μας ήρθαν φρέσκοι και σίγουρα υπήρχε και η αντίστοιχη ανταπόκριση από το κοινό. Το σίγουρο είναι ότι τέτοια μαραθώνια συναυλία είχα να παρακολουθήσω από την εποχή που μας επισκέπτονταν συχνά-πυκνά οι Dead Moon.
Στο πρώτο κομμάτι της συναυλίας, μέχρι το πεντάλεπτο διάλλειμα για τσάι που έγινε λίγο πριν συμπληρωθεί το δίωρο, οι Crippled Black Phoenix επικεντρώθηκαν στο νέο τους άλμπουμ με λίγες προσθήκες από το παρελθόν και μια διασκευή στους Journey (στο "Of A Lifetime" και όχι το "Don't Stop Believin’" που έχει γίνει ξανά της μόδας). Τα νέα κομμάτια που κάλυψαν την πρώτη περίπου ώρα της συναυλίας ήταν από το πρώτο κεφάλαιο του "Crafty Ape", το "A Thread", με πιο έντονο τον prog rock χαρακτήρα, γι’ αυτό και το φαινόμενο του σταματημένου ρολογιού που σας έλεγα νωρίτερα.
Τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά για μένα με το "Laying Traps", που σηματοδότησε την είσοδο μας στην Παγίδα ("The Trap"), το δεύτερο κεφάλαιο του "Crafty Ape". Τόσο το "Laying Traps", όσο και τα "Born In A Hurricane" και "Release The Clowns" που ακολούθησαν έχουν πιο έντονες επιρροές από το hard rock παρά από τα progressive ‘70s, φέρνοντας το συγκρότημα πιο κοντά στα χωράφια των Black Mountain και δίνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα δρώμενα και σε κάποιον που δεν τα πάει καλά με τους Floyd και τους King Crimson.
Το δεύτερο κομμάτι της συναυλίας στηρίχτηκε στο παρελθόν των Crippled Black Phoenix με τα καλύτερα να έρχονται προς το τέλος, με το ξεσηκωτικό "Rise Up And Fight" να εκφράζει την Τσε Γκεβάρα πτυχή του χαρακτήρα του συγκροτήματος και να ταιριάζει γάντι σε μια συναυλία στην Ελλάδα του Μνημονίου και το "Burnt Reynolds" να δίνει την ευκαιρία στους φανς να πάρουν τη συναυλία στα χέρια τους, με τον Justin Greaves να βουτάει ανάμεσα τους με την κιθάρα του για ένα όντως εντυπωσιακό κλείσιμο του κυρίως σετ.
Και μιας που τα κολλητικά «ω-ω-ωω» φωνητικά από το κοινό συνεχίζονταν και μετά την αποχώρηση του γκρουπ από τη σκηνή, όταν οι C.B.P. ξαναβγήκαν για το encore, άρχισαν από εκεί ακριβώς που είχαν σταματήσει, δηλαδή με το φινάλε του "Burnt Reynolds". Για τη συνέχεια και το τέλος του ηρωικού τρίωρου είχαμε πρώτα την “punk” στιγμή του γκρουπ, δηλαδή τη διασκευή τους στο επαναστατικό "Bella Ciao" (για το πόσο δεν “το έχουνε” το punk, αρκεί να κάνετε μια σύγκριση με το πώς διασκεύαζαν το "Ay Carmela" οι The Ex) και το εικοσάλεπτο post rock freak-out του επικού τρίπτυχου "Time of Ye Life / Born for Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire" (το post rock “το έχουν” μια χαρά). Χαμός και αποθέωση από το εκστασιασμένο κοινό.
Με μια κουβέντα, η τέλεια συναυλία για τους φανς των Crippled Black Phoenix (και πιθανότατα των Pink Floyd επίσης), αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε τώρα να πάω να ακούσω δύο-τρεις φορές το νέο (μόλις ημίωρης διάρκειας) δίσκο των Cloud Nothings για να συνέρθω από το progressive σοκ!
Crippled Black Phoenix - Release The Clowns, live @ Kyttaro