Γραφιάς ΔΕΝ είμαι. Είναι εδώ (αν μιλάμε για γραφιά...) ο Χρυσόπουλος για παράδειγμα που γράφει αγγέλους και ΕΙΝΑΙ γραφιάς. End of story. Το ραδιόφωνο είναι το σπίτι μου, μα εδώ και δύο - δυόμιση χρονάκια, χάρη στην έμπνευση του Μπαλιώτη, το Mix είναι κάτι σαν το 'εξοχικό' μου... Με 'βαλε στην παραμύθα και πέρα απο συνεντεύξεις κτλ τα λέμε και σε αυτή τη γωνία κάθε βδομάδα. Ε, λοιπόν ένα 'εμαθα' 'ολο αυτό το διάστημα... Όσο το ταλαιπωρείς, τόσο δεν βγαίνει. Όσο ψάχνεις τα λόγια, τόσο γαμιέται το θέμα και σβήνει πριν γεννηθεί... Αρα πάμε κατευθείαν στο ψητό!
Are You Talking To Me? Ατάκα θάνατος βέβαια και μου ΄ρθε στο κεφάλι γιατί δένει σαν εισαγωγή με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ας πούμε λοιπόν κάποια πράγματα σήμερα, σαν εικόνες απλά, σαν γρήγορες φώτο, μπαμ μπαμ (!) για κάποιες απο τις συνεντεύξεις που μοιραστήκαμε μέσα απο την εκπομπή μα και απο εδώ..
Θυμάμαι να ξεχνάω (...) να πάρω τηλ τον Σπήλιο για να φιξάρω μια συνέντευξη με τον Roky Erickson, θυμάμαι τον Σπήλιο να χαίρεται σαν παιδί που 'εψησα' τους Wire, πως ο Σπηλιος είναι άρχοντας (είναι), να κάνω το κονέ με τη μπάντα (χάρη σε μια συνέντευξη τους που είχα φιλοξενήσει στην εκπομπή μου πριν λίγους μήνες) και να τους βλέπουμε τελικά στην χώρα μας.
Μια συνέντευξη με τους Gang Of Four, επίσης στην εκπομπή μου, ήταν η αφορμή για μια ανάλογη προσπάθεια (πάσα - πάρτο/βάλτο) με έναν ακόμη ψημένο promoter απο τα μέρη μας. Μου το ζήτησε, πάσαρα τη μπάντα, ζήτησαν τα αντερα τους, δεν τους είδαμε ποτέ...
Οι Bauhaus θα ΕΙΝΑΙ η πιο αγαπημένη μου μπάντα και στην κόλαση,ή μάλλον στον παράδεισο, γιατί η κόλαση μάγκες είναι εδω... Η συνέντευξη του Peter Murphy λοιπόν στην εκπομπή, ο οποίος διέκοψε το soundcheck που έκανε κάπου στην Πορτογαλία, λίγες ώρες πριν να βγεί στην σκηνή, για να τα πούμε live/'on air', ήταν μια ομορφη, ξεχωριστή στιγμή όντως. Αυτό που έγραψε όμως περισσοτερο μέσα μου, ήταν η 'συνέντευξη' που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τον πέτυχα κάπου στην Αυστρια (ίσως και Βέλγιο ή κάτι τέτοιο, που να θυμάμαι τωρα..) να ξεκουράζεται στο ξενοδοχείο του και για ΠΡΩΤΗ (και τελευταία...) φορά, ξέχασα την εκπομπή (γιατι τον πέτυχα ΑΚΡΙΒΩΣ λίγο μετά το τέλος της, βγαίνοντας απο το studio, στα καπάκια..) και του μίλησα σαν τον πιτσιρικά που μεγάλωσε με τα 'αλμπουμ της μπάντας... Τα όσα είπαμε σε εκείνη την κουβέντα, τα όσα μου είπε, τα κρατάω βέβαια για ΄μένα... Με το που κλείσαμε το τηλ, με θυμάμαι πάντως να του λέω..'οκ, στην ουσία η συνέντευξη έγινε..και όχι απλά μια τυπική κουβέντα... Σε ευχαριστώ.' και να γελάει απο καρδιάς. Τελικά,τα είπαμε και 'on air' όπως ανέφερακαι μάλιστα ήταν Halloween... Κάτι συμπτώσεις καμιά φορά..τύφλα να χει ο Bela...(!) Οταν του το ανέφερα αργότερα, συμπληρώνοντας πως όταν τον είδα στην Ελλάδα λίγους μήνες μετά, ήταν το βράδυ των γενεθλίων μου (...) δώσαμε 'ραντεβού' για το επόμενο Halloween (λογικό) αστειευόμενοι..
Η Poly Styrene, σε δύο συνεντεύξεις, ήταν το ίδιο κ ο ρ ί τ σ ι που λατρέψαμε στα άλμπουμ. Αυθόρμητη, αληθινά γλυκιά (τόσο,που ήταν η προστατευόμενη άλλωστε του Rotten στα χρόνια του Punk, του τύπου που δεν γουστάρει ούτε τα αντερά του δηλαδή) χαριτωμένα 'αφελής΄... Όταν την πέτυχα στο Λονδίνο, μήνες αργότερα, ήταν ακριβώς το ίδιο. Της είπα πως είναι ντροπή αυτό που έκανε ο Bob Geldof (το ανέφερε η ίδια σε μια συνέντευξη της στο 'Record Collector' στο μεταξύ) το να την αγνοήσει δηλαδή backstage,την στιγμη που πιτσιρικάς έτρεχε απο πίσω της (...) 'είπα κάτι τέτοιο Δημήτρη... Δεν το θυμάμαι. Για να το λες,θα το είπα....' μου ανέφερε γελόντας! Και της ειπα 'Εχει σημασία Poly...; Τώρα που σκέφτομαι, έγινε δεν έγινε, αφού το είπες (αν το είπες..) έγινε..!' Κάπως έτσι...
Ο James Williamson (Stooges) και ο Dave Davies (Kinks) ήταν οι απόλυτοι Κύριοι σε κάθε επίπεδο όμως..(ά,και ο Gary Lucas βεβαια! Απίστευτα σεμνός και συνεργάσιμος μαζι! Μου έστειλε το promo για το νέο του και καθώς λέγαμε κάτι για τον Jerry Harrison απο Talking Heads που έκανε την παραγωγή, ξέχασε το άλμπουμ (!) ξέχασε τα πάντα,και έβαλε στην ακρη τον εαυτό του με τη μία, λεγοντας μου απίστευτα πράγματα για τη μπάντα και τόσα άλλα μαζί. Με την ευκαιρία, Χουρδάκη θα τον φέρεις στο Passport; Μάλλον είναι καιρός πιστεύω να τον απολαύσουμε επιτέλους. ΟΚ, η συνέντευξη έγινε, η εκπομπή πήγε οκ, μένει όμως και το μετά πάντα... Ε, σε αυτό το μετά αναφέρομαι και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Για την ώρα, πάω να απολαύσω τις δισκάρες των Kinks σε mono, που μόλις ήρθαν στα χέρια μου και τα λέμε την άλλη Τρίτη εδω και πάλι, με κάτι διαφορετικό...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για πολλά, αλλά βαριέμαι. Και το να γράφω ΕΔΩ, ακριβώς ΟΤΙ και ΟΣΑ γουστάρω, είναι και ο λόγος που μου αρέσει να γράφω... Απλά πράγματα. Είπαμε, γραφιάς,δεν είμαι. Nα ακούτε μουσική.
Are You Talking To Me? Ατάκα θάνατος βέβαια και μου ΄ρθε στο κεφάλι γιατί δένει σαν εισαγωγή με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ας πούμε λοιπόν κάποια πράγματα σήμερα, σαν εικόνες απλά, σαν γρήγορες φώτο, μπαμ μπαμ (!) για κάποιες απο τις συνεντεύξεις που μοιραστήκαμε μέσα απο την εκπομπή μα και απο εδώ..
Θυμάμαι να ξεχνάω (...) να πάρω τηλ τον Σπήλιο για να φιξάρω μια συνέντευξη με τον Roky Erickson, θυμάμαι τον Σπήλιο να χαίρεται σαν παιδί που 'εψησα' τους Wire, πως ο Σπηλιος είναι άρχοντας (είναι), να κάνω το κονέ με τη μπάντα (χάρη σε μια συνέντευξη τους που είχα φιλοξενήσει στην εκπομπή μου πριν λίγους μήνες) και να τους βλέπουμε τελικά στην χώρα μας.Μια συνέντευξη με τους Gang Of Four, επίσης στην εκπομπή μου, ήταν η αφορμή για μια ανάλογη προσπάθεια (πάσα - πάρτο/βάλτο) με έναν ακόμη ψημένο promoter απο τα μέρη μας. Μου το ζήτησε, πάσαρα τη μπάντα, ζήτησαν τα αντερα τους, δεν τους είδαμε ποτέ...
Οι Bauhaus θα ΕΙΝΑΙ η πιο αγαπημένη μου μπάντα και στην κόλαση,ή μάλλον στον παράδεισο, γιατί η κόλαση μάγκες είναι εδω... Η συνέντευξη του Peter Murphy λοιπόν στην εκπομπή, ο οποίος διέκοψε το soundcheck που έκανε κάπου στην Πορτογαλία, λίγες ώρες πριν να βγεί στην σκηνή, για να τα πούμε live/'on air', ήταν μια ομορφη, ξεχωριστή στιγμή όντως. Αυτό που έγραψε όμως περισσοτερο μέσα μου, ήταν η 'συνέντευξη' που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τον πέτυχα κάπου στην Αυστρια (ίσως και Βέλγιο ή κάτι τέτοιο, που να θυμάμαι τωρα..) να ξεκουράζεται στο ξενοδοχείο του και για ΠΡΩΤΗ (και τελευταία...) φορά, ξέχασα την εκπομπή (γιατι τον πέτυχα ΑΚΡΙΒΩΣ λίγο μετά το τέλος της, βγαίνοντας απο το studio, στα καπάκια..) και του μίλησα σαν τον πιτσιρικά που μεγάλωσε με τα 'αλμπουμ της μπάντας... Τα όσα είπαμε σε εκείνη την κουβέντα, τα όσα μου είπε, τα κρατάω βέβαια για ΄μένα... Με το που κλείσαμε το τηλ, με θυμάμαι πάντως να του λέω..'οκ, στην ουσία η συνέντευξη έγινε..και όχι απλά μια τυπική κουβέντα... Σε ευχαριστώ.' και να γελάει απο καρδιάς. Τελικά,τα είπαμε και 'on air' όπως ανέφερακαι μάλιστα ήταν Halloween... Κάτι συμπτώσεις καμιά φορά..τύφλα να χει ο Bela...(!) Οταν του το ανέφερα αργότερα, συμπληρώνοντας πως όταν τον είδα στην Ελλάδα λίγους μήνες μετά, ήταν το βράδυ των γενεθλίων μου (...) δώσαμε 'ραντεβού' για το επόμενο Halloween (λογικό) αστειευόμενοι..
Η Poly Styrene, σε δύο συνεντεύξεις, ήταν το ίδιο κ ο ρ ί τ σ ι που λατρέψαμε στα άλμπουμ. Αυθόρμητη, αληθινά γλυκιά (τόσο,που ήταν η προστατευόμενη άλλωστε του Rotten στα χρόνια του Punk, του τύπου που δεν γουστάρει ούτε τα αντερά του δηλαδή) χαριτωμένα 'αφελής΄... Όταν την πέτυχα στο Λονδίνο, μήνες αργότερα, ήταν ακριβώς το ίδιο. Της είπα πως είναι ντροπή αυτό που έκανε ο Bob Geldof (το ανέφερε η ίδια σε μια συνέντευξη της στο 'Record Collector' στο μεταξύ) το να την αγνοήσει δηλαδή backstage,την στιγμη που πιτσιρικάς έτρεχε απο πίσω της (...) 'είπα κάτι τέτοιο Δημήτρη... Δεν το θυμάμαι. Για να το λες,θα το είπα....' μου ανέφερε γελόντας! Και της ειπα 'Εχει σημασία Poly...; Τώρα που σκέφτομαι, έγινε δεν έγινε, αφού το είπες (αν το είπες..) έγινε..!' Κάπως έτσι...Ο James Williamson (Stooges) και ο Dave Davies (Kinks) ήταν οι απόλυτοι Κύριοι σε κάθε επίπεδο όμως..(ά,και ο Gary Lucas βεβαια! Απίστευτα σεμνός και συνεργάσιμος μαζι! Μου έστειλε το promo για το νέο του και καθώς λέγαμε κάτι για τον Jerry Harrison απο Talking Heads που έκανε την παραγωγή, ξέχασε το άλμπουμ (!) ξέχασε τα πάντα,και έβαλε στην ακρη τον εαυτό του με τη μία, λεγοντας μου απίστευτα πράγματα για τη μπάντα και τόσα άλλα μαζί. Με την ευκαιρία, Χουρδάκη θα τον φέρεις στο Passport; Μάλλον είναι καιρός πιστεύω να τον απολαύσουμε επιτέλους. ΟΚ, η συνέντευξη έγινε, η εκπομπή πήγε οκ, μένει όμως και το μετά πάντα... Ε, σε αυτό το μετά αναφέρομαι και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Για την ώρα, πάω να απολαύσω τις δισκάρες των Kinks σε mono, που μόλις ήρθαν στα χέρια μου και τα λέμε την άλλη Τρίτη εδω και πάλι, με κάτι διαφορετικό...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για πολλά, αλλά βαριέμαι. Και το να γράφω ΕΔΩ, ακριβώς ΟΤΙ και ΟΣΑ γουστάρω, είναι και ο λόγος που μου αρέσει να γράφω... Απλά πράγματα. Είπαμε, γραφιάς,δεν είμαι. Nα ακούτε μουσική.
Σχετικό θέμα