Σήμερα θα γράψω λίγα πράγματα. Δυο λέξεις. Δεν χρειάζονται περισσότερες άλλωστε. Ο Rudi Protrudi, είναι ο Rudi Protrudi... ΑΥΤΟΣ, που έχει κάθε δικαίωμα να λέει πάνω στη σκηνή "χέϊ κωλόπαιδα... κανένας σας δεν θα ήξερε τους SONICS (για παράδειγμα) αν δεν υπήρχα ΕΓΩ..." Η πρόσφατη συναυλία των FUZZTONES έχει τελειώσει, τα φώτα έσβησαν (για τα 'μέσα' φώτα μιλάω... τα άλλα, ναι, άναψαν... ) η σκηνή στέκει πια εκεί δίχως τον Rudi, μα με τον ιδρώτα του σε κάθε γωνία της... Τυπικό Fuzztones βράδυ δηλαδή... Ενέργεια, αυθεντικό Rock & Roll και αδρεναλίνη στο φούλ. O Rudi Protrudi, είναι σίγουρα απο εκείνη τη ράτσα που όλο και σπανίζει τελικά σήμερα και καθώς τα χρόνια περνάνε, τόσο το διαπιστώνω μετά απο κάθε του εμφάνιση στην χώρα μας. Ενας πολύ καλός φίλος και πιστός οπαδός των θρυλικών Fuzztones, τον χαρακτήρισε σαν ένα ζωντανό μύθο, ενα μνημείο του Garage, ένα σύμβολο, και συμφωνώ. ΟΜΩΣ... είναι πρώτα απο όλα (και για αυτό και όλα τα προηγούμενα μαζί) ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία... για αυτό και ζεί το σήμερα ως το μεδούλι... Με κερνάει το πρώτο ποτό, γελάμε, του λέω ιστορίες για κάποια παλιά βινύλια, ξαναγελάμε, και χαιρόμαστε που έχουμε τον χρόνο να μοιραστούμε και μια κουβέντα λίγο πιο προσωπική...
Τον άκουσα να μου μιλάει με αληθινή λατρεία για την Νέα Ορλεάνη, 'το ομορφότερο σημείο σε ολόκληρη την Αμερική... ' την Πορτογαλία, που του πάει τόσο, την Ελλάδα βέβαια που αγαπάει ξεχωριστά, τα πρώτα του χρόνια με την μπάντα σε μια σκατότρυπα στη Νεα Υόρκη, τους... Sonics, την αίσθηση του να βρίσκεται επάνω στη σκηνή τόσες δεκαετίες, την Γερμανική γλώσσα που ακόμα του φαίνεται τόσο δύσκολη και που δεν του πάει τελικά... και πολλά ακόμα.
Ο Rudi Protrudi, είναι ένας GENTLEMAN του Rock & Roll. Ακριβώς ίσως, γιατι το ΠΡΟΣΩΠΟ πίσω απο την περσόνα, είναι ένα απο τα πιο ιδιαίτερα που έχω συναντήσει εδώ και δεκαετίες... Ετσι ο Rudi, βγαίνει, ξεμπουκάρει με μανιασμένη ορμή, και καθαρή, πηγαία 'ανάγκη' για ΕΚΦΡΑΣΗ, μέσα απο αυτό το πρόσωπο... κι αυτό γουστάρω. Οτι το πρόσωπο πίσω απο τον Rudi είναι (εύλογα) πιο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ απο τον χαρακτήρα που το ίδιο άλλωστε διαμορφώνει...
Με τιμά με την εκτίμηση του κι αυτό το κρατάω... Το κρατάω για πάρτη μου 'οπως κράταγα πιτσιρικάς το 'Lysergic Emanations' στον αφρό της δισκοθήκης, μα το πιο σημαντικό, της καρδιάς μου...
Το ξεκαθάρισα, σήμερα δεν θα γράψω πολλά. Δεν χρειάζονται... Γιατί το ρολόι μέσα μου, αυτό μου λέει... μια άλλη φορά θα έχουμε την δυνατότητα ξανά να πούμε τόσα για τους Fuzztones, όταν ξανασουλατσάρουν απ' τα μέρη μας για να μας ξυπνήσουν και πάλι τον καλύτερο εαυτό μας.
Μέχρι τότε, σας λέω να τρέξετε να πάρετε το 'Snake Oil' που γαζώνει... και ξαναρίχνω μια κλεφτή ματιά (μέσα μου) στις υπέροχες συζητησεις που είχα με τον Κύριο Rudi Protrudi για τον Carlos Castaneda, τον David Icke, το logo ενός γεγονότος που σκάει μύτη τον Σεπτέμβρη και που μόνο τυφλός (η ΑΠΟΛΥΤΑ μαλάκας) ΔΕΝ θα έβλεπε, για την σημαντική αξία των συμβόλων μεσα στην διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, για τα παράξενα 'σύννεφα' στον ουρανό, για τα ενεργειακά βαμπυράκια που κόβουν βόλτες τριγύρω, και για πολλά ακόμα...
Εχεις δίκο Rudi... Ο λύκος, είναι ένα πολύ περήφανο και δυνατό ζώο, που ζει ελεύθερο με κάθε κόστος, μέχρι το τέλος... Δηλαδη για πάντα... γιατί τέλος, δεν υπάρχει στ'αλήθεια, μόνο φόβος υπάρχει και τον σιχαινόμαστε και οι δυο...