Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το φετινό Ejekt Festival! Το line-up ήταν δυνατό και ο κόσμος έδειξε από την αρχή ότι ήρθε με διάθεση να περάσει καλά!
Ας δούμε όμως αναλυτικά το Ejekt μέσα από τα μάτια και αυτιά των συντακτών μας!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
[από VanGal - Βαγγέλη Ορφανίδη]
Wheatman
Για τους Έλληνες Wheatman δεν ήξερα τίποτα είναι η αλήθεια και δεν κατάφερα να βρω και ιδιαίτερα πολλές πληροφορίες στο ίντερνετ γι αυτούς! Προφανώς πρόκειται για ένα πολύ νέο συγκρότημα που μου φάνηκε ότι ίσως και το EJEKT να ήταν το Live βάπτισμα του πυρός γι αυτούς!
Ανέλαβαν τη σκληρή δουλειά να μαζέψουν μέσα στον καυτό ήλιο τον κόσμο μπροστά στη σκηνή και να τον βάλουν στο κλίμα! Το κατάφεραν και με το παραπάνω! Τριμελής μπάντα με δύο κιθάρες και τύμπανα, θαρρούσες πως ήρθε κατευθείαν από τη δεκαετία του 70. Κλασσικοί ροκ ρυθμοί που έδειξαν ότι μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο να χειροκροτήσει ακόμη και κάτω από τον καυτό ήλιο.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
Customs
Aκολούθησαν οι Customs οι οποίοι πρέπει να έσκασαν μέσα στα σκουρόχρωμα και κουμπωμένα μέχρι το λαιμό κοστούμια τους! Παρόλα αυτά, έδειξαν ότι ανέβηκαν αρκετά ορεξάτοι επάνω στη σκηνή.
Με ιδιαιτέρως ρυθμικά κομμάτια και ωραίες μελωδίες κατάφεραν να μαζέψουν όλο τον κόσμο που έμπαινε ακόμη στον χώρο μπροστά στη σκηνή. Ο κόσμος πιθανότατα δεν ήξερε κανένα κομμάτι τους, αλλά συμμετείχε με μεγάλη ευχαρίστηση και τους χειροκρότησε δεόντως στο τέλος του set τους.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
[Από LNE - Ελένη Πεφάνη]
Band of Skulls
Οι Band of Skulls ήρθαν στην Αθήνα από το Southampton μετά την κυκλοφορία του πρόσφατου δίσκου τους, 'Sweet Sour'. Όπως έχουν δηλώσει τα τραγούδια του δίσκου προορίζονται για μεγάλες συναυλίες με πολύ κόσμο, σε αντίθεση με τα κομμάτια του πρώτου δίσκου 'Baby Darling Doll Face Honey' (2009) που είναι πιο εσωστρεφή. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt, ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός και ζεσταμένος από τους Βέλγους Customs.
Οι μαυροφορεμένοι Matt, Emma και Russell, έχουν ως σκοπό στις ζωντανές εμφανίσεις τους να ακούγονται σαν το συγκρότημά τους να είχε περισσότερα μέλη. Αυτό το κατάφεραν – εν μέρει – στην εμφάνισή τους στο φετινό Ejekt. O ήχος τους δυνατός και γεματος, και οι ίδιοι με ανεβασμένη διάθεση. Ειδικά στο κλείσιμο της εμφάνισής τους ('Impossible') τα έδωσαν όλα και έπαιξαν με πολλή ένταση. Τα τραγούδια τους ρυθμικά, με την κιθάρα να ακούγεται δυνατά και πολύ ωραία φωνητικά. Οι φωνές των τραγουδιστών Emma (μπάσο) και Russell (κιθάρα) είναι κατάλληλες για αυτό το είδος μουσικής και ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους.
Ο ήχος της κιθάρας ακουγόταν λίγο 'μπουκωμένος' αλλά οι Band of Skulls είναι ικανοί να το έχουν κάνει επίτηδες και αντί για 'μπουκωμένος' θα έλεγαν 'βρώμικος'... Εδώ έβαλαν τον παραγωγό τους (Ian Davenport) να χοροπηδάει πάνω στους ενισχυτές κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης “για να ενσωματώσουν την ενέργεια και την αίσθηση της ζωντανής εμφάνισης στον ήχο του δίσκου”!Αρκετοί από αυτούς που βρέθηκαν εκείνη την ώρα στην πλατεία Νερού άκουγαν για πρώτη φορά το συγκρότημα, αλλά στο πιο γνωστό τραγούδι τους 'I know what I am', οι περισσότεροι συμμετείχαν θερμά.
Μια δυνατή εμφάνιση από τους Band of Skulls, για τους οποίους οι κριτικοί του ξένου τύπου έχουν υψηλές προσδοκίες...
Setlist: Sweet Sour / Lies / Patterns / Fires / Bruises / Hollywood Bowl / I know what I am / The Devil takes care of his own / You're not pretty but you've got it going on / Light of the morning / Death by diamonds & pearls / Impossible
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
[Από poromenos - Μιχάλη Λαμπρινό]
Miles Kane
Είναι η τρίτη φορά που βλέπω τον Miles μέσα σε αυτό τον χρόνο (ούτε τον Αγγελάκα τόσο πολύ) και ήταν και αυτή εξαιρετική. Ο Miles Kane λοιπόν γνωστός από τους The Rascals αλλά κυρίως από τους Last Shadow Puppets (με τον Alex Turner των Arctic Monkeys) είναι ένας εξαιρετικά συμπαθής Άγγλος μουσικός, που πρόσφατα κυκλοφόρησε τον πρώτο του (αρκετά επιτυχημένο) solo album και εδώ και ένα χρόνο και κάτι έχει γυρίσει τον κόσμο για να τον προωθήσει είτε ως support σε φιλικές μπάντες της Γηραιάς Αλβιώνας (Beady Eye, Arctic Monkeys, Kasabian) είτε με εμφανίσεις σε festival (καλή ώρα).
Ξέροντας λοιπόν καλά τον ρόλο του, έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση, με πλεονάζουσα ενέργεια και πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό το όποιο νομίζω πως δεν ήξερε κανένα από τα τραγούδια του (πέρα από τις συμπαθέστατες κοπέλες που ύψωσαν πανό "Next time bring Arctic Monkeys with you" (respect), παρ' ολα αυτα πέρασε αρκετά καλά ανεβάζοντας ρυθμούς για τους Kasabian. Και έχω την αίσθηση ότι άμα δεν υπήρχε το βαρετό και αδιάφορο διάλειμμα των James, συνολικά θα ήταν μια ακόμα καλύτερη βραδιά.
Ο Miles Kane λοιπόν ξεκίνησε εκρηκτικά με re-arrange, έπαιξε όλα τα γνωστά τραγούδια του δίσκου μαζί με το "First of my kind" και έκλεισε με το Come Closer . Γενικά ένα πλήρες και όμορφο set που νομίζω πως αδικήθηκε από την "αμάθεια" του κόσμου. Next Time.Νομίζω πάντως πως άφησε πολύ καλύτερες εντυπώσεις από τους Band of Skulls που έπαιζαν πιο πριν κάνοντας μας να φανταστούμε πως θα μπορούσε να ήταν μια συναυλία με τον "κολλητό" του Alex Tuner και τους Arctic Monkeys. Γενικά νομίζω πως κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου support σε σχέση με ότι ακούσαμε πριν από τους headliners της βραδιάς και ελπίζουμε να μας επισκεφθεί και στο επόμενο τουρ του.
Setlist:
Re-arrange
Kingcrawler
Better Left
Invisible
First Of My Kind
Telepathy
My Fantasy
Quicksand
Looking Out My Window (Tom Jones cover)
Colour Of The Trap
Counting Down The Days
Inhaler
Come Closer
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γρηγόρη Ρουμελιώτη.
[Από gbal - Γιώργο Μπαλιώτη]
James
Το βράδυ της Τετάρτης ήταν η τέταρτη φορά που θα έβλεπα τους James. Σε όλες τις προηγούμενες είχαν παίξει είτε μόνοι τους ή στο Fly Beeyond Festival, στον προαύλιο χώρο του Ο.Α.Κ.Α. Η ένταση και το πάθος που έβγαζε η μπάντα και στις τρείς προηγούμενες εμφανίσεις τους ήταν οι βασικοί λόγοι της τρελής αγάπης που έχουν οι Έλληνες για τον Tim Booth και την παρέα του. Ένταση, πάθος, ζωντάνια, ζεστασιά, φαντασία, στενή επαφή με τον κόσμο.
Που πήγαν όλα αυτά προχθές;
Πριν λίγες εβδομάδες, ο Saul Davies έλεγε στο Δημήτρη Αντωνόπουλο ότι προετοιμάζονται εδώ και καιρό για αυτή τη συναυλία. Το περίμενα ότι θα προσπαθούσαν να παίξουν ένα διαφορετικό setlist από αυτά που έχουμε ακούσει σε όλες τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα επέλεγαν να θυμηθούν τραγούδια από τους πρώτους δίσκους τους και τελικά δεν διαψεύσθηκα.
Η αρχή έγινε με το "Johnny Yen" από το "Stutter" του 1986 και η συνέχεια με το "Seven" από τον ομώνυμο δίσκο του 1992. Ο Tim Booth δεν έρχεται από πίσω ή πάνω ή κάτω μας, αλλά εμφανίζεται κανονικά στη σκηνή με τους υπόλοιπους. Με το "καλημέρα", ο Booth μου έδινε την εντύπωση πως "δεν ήταν μαζί μας." Δε ζούσε τα τραγούδια, όπως το έκανε σε άλλες συναυλίες με τους James ή μόνος του. Ήταν μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο χιτάκι "Say Something" ανεβαίνει σε μια εξέδρα κοντά στον κόσμο (στα δεξιά της σκηνής) και τραγουδάει το κομμάτι, χωρίς να ξεσηκώνει τον κόσμο. Ήταν τόσο εύκολο να ανεβάσει τον κόσμο... Άλλωστε, κακά τα ψέματα, όσο κι αν θέλουμε άλλα να πιστέψουμε, οι περισσότεροι ήρθαν στο EJEKT, λόγω των James. Μην κοιτάτε που τώρα πίνουν νερό στο όνομα των Kasabian..."Ring the bells", ανεβαστικό "English Beefcake" και "Sometimes", "Tomorrow" για να ξεκινήσει ο χορός, μετά το αρχικό μούδιασμα... Όπως στις περισσότερες συναυλίες τους, οι επιλογές των κομματιών ήταν ως επί το πλείστον από το "Laid" και το "Pleased to meet you". Το ότι θυμήθηκαν τραγούδια που σπάνια λένε στις συναυλίες τους, όπως το ξεκίνημα, το "Space", το "Medieval" από το Strip-mine του 1988 και το "I wanna go home" είναι καλό νομίζω.
Το πρόβλημα στην εμφάνιση των James δεν ήταν η επιλογή των τραγουδιών. Δεν ήταν ο ήχος, που δεν ήταν καλός στο μεγαλύτερο κομμάτι του σετ. Ήταν οι ίδιοι οι James. Μπορεί ο Andy Diagram να φορούσε τη φανέλα της Εθνικής μας με το νούμερο "7" και να προσπαθούσε να ανεβάσει τον κόσμο, οι υπόλοιποι ήταν σχετικά νωχελικοί και ο Tim Booth προσπαθούσε μεν να κάνει πράγματα όπως stage diving κ.α. αλλά δεν του έβγαιναν με φυσικό τρόπο, όπως παλαιότερα.
Τα πέντε αγαπημένα τραγούδια που έκλεισαν τη συναυλία ανέβασαν μεν τον κόσμο, αλλά δεν κατάφεραν να διώξουν το αρχικό μούδιασμα...
Setlist:
Johnny Yen
Seven
Say Something
Ring The Bells
English Beefcake
Sometimes
Tomorrow
I Wanna Go Home
Out To Get You
Space
Medieval
Born Of Frustration
She's A Star
Laid
Getting Away With It (All Messed Up)
Sit Down
Senorita
[Από gbal - Γιώργο Μπαλιώτη]
Kasabian
Μετά το μούδιασμα από τους James, το ξεκίνημα των Kasabian ήταν απλά φανταστικό. Η διαφορά ανάμεσα στα 2 σετ των headliners του EJEKT ήταν μεγάλη προχθες το βράδυ. Από την αρχή μέχρι το τέλος, οι Kasabian ήταν μια "φλεγόμενη μάζα" που έσκαγε στα μούτρα μας συνέχεια. Ο Tom Meighan και ο Sergio Pizzorno έκαναν πραγματικά ότι ήθελαν τον κόσμο! Τον πήγαιναν όπου ήθελαν και μάλιστα και σε τραγούδια, που αμφιβάλλω αν τα ήξεραν οι περισσότεροι από τους 10.000 που βρεθήκαμε στο EJEKT. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το προτελευταίο τραγούδι του σετ, το "Vlad the Impaler", το οποίο έγινε τρελό χορευτικό κομμάτι και ο κόσμος υπακούγε συνέχεια στις προσταγές του μαστερ Sergio για να πηδάει πάνω-κάτω ("Jump, jump...").
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ατμοσφαιρικό και πομπώδες ξεκίνημα με τα synth, εμφάνιση του group και "Days are forgotten" για να ξεκινήσει ο χορός με το "καλημέρα". Ο ήχος ήταν πολύ καλός και στη σκηνή είχαν προστεθεί κάποια στρόμπο - φώτα για να δημιουργούν dance ατμόσφαιρα. "Shoot the runner", "Velociraptor!" και "Underdog" με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Ο κόσμος ήταν σε παράνοια! Χωρίς να πέσει ο ρυθμός καθόλου και με τους Tom & Sergio να ανεβάζουν συνέχεια με τον τρόπο τους το κοινό, φτάνουμε στη στιγμή που ο Meighan δίνει τη σκυτάλη στον Pizzorno να ερμηνεύσει το "Take Aim". Τρελό παλικάρι αυτός ο άνθρωπος... Μετά το "Club Foot", το "Re-Wired" έπαιξε για τους Band of Skulls. Συζητούσαμε με την LNE ότι στις τελευταίες συναυλίες τους, οι Kasabian παίζουν σχεδόν πάντα τη "Μισιρλού" και λέγαμε ότι δεν μπορεί να μην το παίξουν εδώ, στην πατρίδα του... Έτσι κι έγινε. "Fast Fuse" για γρήγορα γκάζια και μιξάρισμα με Misirlou στο τέλος. Το "Goodbye Kiss" που ακολούθησε ήταν ένα από τα τραγούδια που ήθελα να ακούσω (από τα αγαπημένα μου στο τελευταίο τους δισκάκι) και το "L.S.F." ολοκλήρωσε το σετ με έναν απίστευτο τρόπο. Στο τέλος του κομματιού αποχωρεί το συγκρότημα και μένει στη σκηνή μόνο ο Pizzorno, ο οποίος έδινε το ρυθμό κι εμείς τραγουδούσαμε τη βασική μελωδία του κομματιού. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι να ξαναβγούν στη σκηνή για το encore. Πολύ ωραίο σκηνικό...
Τα τρία κομμάτια του encore ήταν απλοί δυναμίτες. Με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, γρήγορο ρυθμό, ρυθμικά παλαμάκια, ιδρώτα και μεγάλη ένταση! Το "επαναστατικό" Fire ολοκλήρωσε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις ξένου συγκροτήματος στη χώρα μας. Οι Kasabian μας χαιρετούν, ο Sergio πηγαίνει από αριστερά στα δεξιά και μας χαιρετάει όλους και ο Tom θυμάται το "She loves you' των Beatles και τραγουδάει το ρεφρέν του ακαπέλα!
Εις το επανιδείν κύριοι! Μακάρι, οι διοργανωτές συναυλιών να συνεχίσουν να παίρνουν τέτοια ρίσκα και να φέρνουν στη χώρα μας συγκροτήματα ή μουσικούς, που σαρώνουν αυτή τη στιγμή στον υπόλοιπο πλανήτη.
[Από poromenos - Μιχάλη Λαμπρινό]Να πω και εγώ 2 λόγια για μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας;
Καταρχάς δηλώνω φαν του συγκροτήματος, οπότε η κριτική μου δεν μπορεί να είναι 100% αντικειμενική παρ' όλα αυτα δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος από τους (περίπου) 10.000 που να αμφισβητήσει ότι η εμφάνιση αυτου του πραγματικά σπουδαίου συγκροτήματος ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Για σχεδόν 2 ώρες οι 2 μικροί θεοί Tom Meighan kai Sergio Pizzorno, μας πήραν και μας απογείωσαν με γρήγορο, χορευτικό, φρέσκο και alternative rock στα καλύτερα του. Τι και αν είναι σε tour ασταμάτητα τα τελευταία 3 χρόνια; Είχαν ενέργεια να χορεύουν σαν μικρά παιδιά, να μοιράζουν καρδούλες στα κοριτσάκια που κάθονταν στα κάγκελα, να παίξουν ένα πολύ καλά οργανωμένο και συντονισμένο setlist με άψογη επικοινωνία με το κοινό. Και το κοινό ανταποκρίθηκε εξαιρετικά, καλύτερα από το αναμενόμενο: ειδικά στις πρώτες σειρές (όπου βρισκόμουν) το sing-along ήταν συνεχές σε όλα τα τραγούδια .
Με τον κίνδυνο να ακουστώ γραφικός και να είμαι λάθος, να πω ότι κάποια στιγμή οι Kasabian μου θύμισαν τους πάλε ποτέ άρχοντες της Britpop: τους Oasis. Ένα συγκρότημα που κρατιέται (κατά κύριο λόγο) από 2 τεράστιες και εξαιρετικά διαφορετικές προσωπικότητας (Liam και Νoel,Tom και Sergio) πραγματικούς σταρ που όταν βρίσκονται σε καλές ημέρες μπορούν απλά να μεγαλουργήσουν. Στην Αγγλία τα ΜΜΕ τους βάζουν και στην ίδια κατηγορία: lad-rockers. Βέβαια οι ομοιότητες σταματούν κάπου εκεί, καθώς όπως διαπιστώσαμε την Τετάρτη (με ανακούφιση) ο Tom είναι εξαιρετικά καλύτερος frontman από τον Liam.
Συνολικά: ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα αυτή την στιγμή στον κόσμο, ψηφισμένο ως "Best live act" από NME/Q έρχεται στην Ελλάδα με πολύ ενέργεια και διάθεση και δίνει την καλύτερη συναυλία που είδαμε (και θα δούμε φέτος) . Γιατί όποιος ρισκάρει (συναυλιακά), πολλές φορές ανταμείβετε!
Υ.Γ. Μικρή απογοήτευση της βραδιάς που απ' ότι βλέπω δεν το πήρε κανείς είδηση (ούτε στο Φάληρο, ούτε στο ελληνικό μουσικόφιλο internet): αφήσαν (και κατέστρεψαν) το L.S.F. στην μέση, χάνοντας την ευκαιρία για μια πραγματικά επική στιγμή/highlight, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Δεν πειράζει. Την επόμενη φόρα.
Setlist
Days Are Forgotten
Shoot the Runner
Velociraptor!
Underdog
Where Did All the Love Go?
Let's Roll Just Like We Used To
I.D.
Take Aim
Club Foot
Re‐Wired
Empire
Fast Fuse - Misirlou
Goodbye Kiss
L.S.F. (Lost Souls Forever)
Encore:
Switchblade Smiles
Vlad the Impaler
Fire