O Gregg Kostelich, κιθαρίστας των Τhe Cynics από την Pennsylvania, μίλησε με τον Δημήτρη Αντωνόπουλο.
Δημήτρης Αντωνόπουλος:Πρώτα απ’όλα είναι τιμή μου Gregg! Λοιπόν, είστε ξανά 'on the road'; Πείτε μας τα νέα!
Gregg Kostelich:Οι Cynics μόλις τελείωσαν το δεύτερο μέρος της ευρωπαϊκής περιοδείας τους για την προώθηση του ‘Spinning Wheel Motel’ και σχεδιάζουν να επιστρέψουν για το τρίτο μέρος από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου. Μετά πάμε Αμερική και Μεξικό τον Ιανουάριο, και αργότερα ελπίζουμε να ηχογραφήσουμε ένα νέο δίσκο μέχρι τον Απρίλιο του 2013. Με τον Jim Diamond ξανά.
Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από την Αθήνα;
G.K.: Κάθε φορά ήταν φοβερή! Το φαγητό νομίζω είναι το καλύτερο του κόσμου. Νομίζαμε ότι η Ισπανία ή η Γαλλία ήταν φοβερές αλλά όταν 3 μέλη της μπάντας είναι από την Ισπανία και είπαν ότι με το φαγητό πέθαναν και πήγαν στον Παράδεισο;;; Οι συναυλίες ήταν φοβερές επίσης αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε πολλά όσον αφορά τον πολιτισμό. Την επόμενη φορά ελπίζω να τα καταφέρουμε.
Δ.Α.: Υπάρχει πραγματικά περίπτωση για ελληνική περιοδεία;
G.K.: Το ελπίζω σε λίγους μήνες. Ο Nick σκεφτόταν δυο εμφανίσεις σίγουρα, αλλά ανέφερες ίσως 2 ακόμα. Θα δούμε τι θα κάνουμε.
Δ.Α.: Gregg, δώσε μας μια εικόνα της Rock & Roll σκηνής στις Η.Π.Α. σήμερα.
G.K.: Κάποιες από τις παλιές revival μπάντες ακόμα παίζουν, πολλές νέες μπάντες βγαίνουν παντού και ακόμα παίζουν κάποιοι όπως οι Turtles, Monkees, Iron Butterfly, Steppenwolf, James. Σύντομα θα πάω να δω τον Dick Dale και τον Alice Cooper. Νομίζω ότι οι καλύτερες συναυλίες γίνονται ακόμα από την πρώτη γενιά. Ο Alice Cooper ήταν εκπληκτικός πέρυσι, ενώ ο Dick Dale είναι πάντα killer. Ο καλύτερος κιθαρίστας μέχρι σήμερα. Σίγουρα.
Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από τη διαδικασία δημιουργίας του θρυλικού πλέον ‘Blue Train Station’;
G.K.: Ναι, λίγο πριν την ηχογράφηση, χάλασα τον Twin Reverb ενισχυτή μου και έτσι έπρεπε να χρησιμοποιήσω το Music Man. Μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι ο δίσκος θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Κάθε φορά που τον ακούω, ξέρω ότι θα μπορούσε να ακούγεται όσο καλά πρέπει για το rock n roll και ακόμα καλύτερα. Η σαν τον νέο δίσκο για παράδειγμα. Τότε δεν θέλαμε να ακυρώσουμε τις ηχογραφήσεις γιατί ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι να κάνουμε ένα LP. Η ενέργεια είναι εκεί, και ακόμα υπάρχει. Όταν χαθεί, θα σταματήσω.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποιες από τις επιρροές σου;
G.K.: Electric Prunes, Blues Magoos, Chocolate Watchband, Who, Stones, Beatles, Kinks, Little Walter, Neil Young, Muddy Waters, Bo Didley, Chuck Berry, μπορώ να συνεχίσω. Ramones κτλ κτλ. Velvet Underground, Troggs. OK, σταματάω.
Δ.Α.: Πως νιώθεις που είσαι σε περιοδεία με τους Cynics μετά από τόσους υπέροχους δίσκους, τόσες πολλές συναυλίες… Τι σε κάνει να συνεχίζεις Gregg;
G.K.: H συγκίνηση του άγνωστου. Το ταξίδι, το να γνωρίζεις ανθρώπους και μέρη, να επισκέπτεσαι φίλους που έχεις κάνει σε όλο τον κόσμο. Αλλά πραγματικά, η φωτιά βρίσκεται μέσα μου και πάντα περιμένω υπομονετικά για την έμπνευση των guitar riffs, μετά ο Michael βάζει τους στίχους τις μελωδίες κτλ. Έτσι ξεκινάει η μαγεία. Αν έχω 4 δίσκους το χρόνο, ηχογραφούμε, εάν έχω έναν κάθε 4 χρόνια, περιμένουμε. Βιαστήκαμε να κάνουμε ένα δίσκο και μάθαμε να χάνουμε, και αυτό φαίνεται στο δίσκο. Αλλά αν βγάλεις αυτή την κυκλοφορία από την εξίσωση και πήγαινες κατευθείαν εκεί που έπρεπε; Θα είχες ένα αριστούργημα, το ένα μετά το άλλο. Μόλις άκουσα το δίσκο αυτό, σκέφτηκα, wow, κάθε τραγούδι είναι φοβερό, και οι ήχοι, οι υφές είναι εκεί. Αλλά έχει γίνει κακό mastering σε έναν υπολογιστή. Κάποια μέρα ελπίζω να ξανακάνω αυτό το δίσκο αναλογικά.
Δ.Α.: Πέντε από τους αγαπημένους σου δίσκους;
G.K.: The Who-Sell Out, Blues Magoos-Psychedelic Lollipop, Electric Prunes-Underground, Beatles-Revolver, Rolling Stones-Sticky Fingers.
Δ.Α.: Δουλεύεις κάποιο νέο δίσκο; Κάποιο νέο project ίσως;
G.K.: Πάντα έχω στο μυαλό μου τραγούδια για τους Cynics ή για τον εαυτό μου. Όσον αφορά την εταιρεία Get Hip, τώρα δουλεύουμε δίσκους των The Ripe, Wows, Ultimatemost High, Ugly Beats και άλλων.
Δ.Α.: Και για το τέλος… Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια μηχανή του χρόνου για τις επόμενες 24 ώρες! Θα ήθελες να πας στο Monterey Pop Festival (1967) ή στο Woodstock και γιατί;
G.K.: Το Monterey ήταν η κορυφή αυτής της γενιάς. Μια κατάσταση της Δυτικής Ακτής (West Coast). Πολλή μαγεία πριν πέσουν τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι ενεργοποιούνταν αλλά έφταναν στην κορυφή. Το Woodstock ήταν καλό αλλά μας έβαλε στο χάλι που είμαστε ακόμα. Νιώθω πως η κυβέρνηση καταστρέφει τα πάντα και δεν θα ξαναδούμε αληθινή μουσική ξανά. Μόνο βιομηχανοποιημένη, σαν την Pepsi και την Coca Cola. Εάν κοιτάξεις πίσω σε εκείνη την εποχή, είναι σαν να μην υπήρξε γιατί έχουμε απομακρυνθεί από αυτό που είναι καλή μουσική. Ελπίζω να είμαι λάθος αλλά δεν βλέπω πια την επανάσταση μέσω της μουσικής. Δεν είναι πολλά αυτά που ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και τον κάνουν να σκεφτεί. Είναι όλα λαλαλαλαλαλαλα. ‘Junk is papapapappapapa on new cynics, sarcasm’.
Δημήτρης Αντωνόπουλος:Πρώτα απ’όλα είναι τιμή μου Gregg! Λοιπόν, είστε ξανά 'on the road'; Πείτε μας τα νέα!
Gregg Kostelich:Οι Cynics μόλις τελείωσαν το δεύτερο μέρος της ευρωπαϊκής περιοδείας τους για την προώθηση του ‘Spinning Wheel Motel’ και σχεδιάζουν να επιστρέψουν για το τρίτο μέρος από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου. Μετά πάμε Αμερική και Μεξικό τον Ιανουάριο, και αργότερα ελπίζουμε να ηχογραφήσουμε ένα νέο δίσκο μέχρι τον Απρίλιο του 2013. Με τον Jim Diamond ξανά.
Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από την Αθήνα;
G.K.: Κάθε φορά ήταν φοβερή! Το φαγητό νομίζω είναι το καλύτερο του κόσμου. Νομίζαμε ότι η Ισπανία ή η Γαλλία ήταν φοβερές αλλά όταν 3 μέλη της μπάντας είναι από την Ισπανία και είπαν ότι με το φαγητό πέθαναν και πήγαν στον Παράδεισο;;; Οι συναυλίες ήταν φοβερές επίσης αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε πολλά όσον αφορά τον πολιτισμό. Την επόμενη φορά ελπίζω να τα καταφέρουμε.
Δ.Α.: Υπάρχει πραγματικά περίπτωση για ελληνική περιοδεία;
G.K.: Το ελπίζω σε λίγους μήνες. Ο Nick σκεφτόταν δυο εμφανίσεις σίγουρα, αλλά ανέφερες ίσως 2 ακόμα. Θα δούμε τι θα κάνουμε.
Δ.Α.: Gregg, δώσε μας μια εικόνα της Rock & Roll σκηνής στις Η.Π.Α. σήμερα.
G.K.: Κάποιες από τις παλιές revival μπάντες ακόμα παίζουν, πολλές νέες μπάντες βγαίνουν παντού και ακόμα παίζουν κάποιοι όπως οι Turtles, Monkees, Iron Butterfly, Steppenwolf, James. Σύντομα θα πάω να δω τον Dick Dale και τον Alice Cooper. Νομίζω ότι οι καλύτερες συναυλίες γίνονται ακόμα από την πρώτη γενιά. Ο Alice Cooper ήταν εκπληκτικός πέρυσι, ενώ ο Dick Dale είναι πάντα killer. Ο καλύτερος κιθαρίστας μέχρι σήμερα. Σίγουρα.
Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από τη διαδικασία δημιουργίας του θρυλικού πλέον ‘Blue Train Station’;
G.K.: Ναι, λίγο πριν την ηχογράφηση, χάλασα τον Twin Reverb ενισχυτή μου και έτσι έπρεπε να χρησιμοποιήσω το Music Man. Μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι ο δίσκος θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Κάθε φορά που τον ακούω, ξέρω ότι θα μπορούσε να ακούγεται όσο καλά πρέπει για το rock n roll και ακόμα καλύτερα. Η σαν τον νέο δίσκο για παράδειγμα. Τότε δεν θέλαμε να ακυρώσουμε τις ηχογραφήσεις γιατί ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι να κάνουμε ένα LP. Η ενέργεια είναι εκεί, και ακόμα υπάρχει. Όταν χαθεί, θα σταματήσω.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποιες από τις επιρροές σου;
G.K.: Electric Prunes, Blues Magoos, Chocolate Watchband, Who, Stones, Beatles, Kinks, Little Walter, Neil Young, Muddy Waters, Bo Didley, Chuck Berry, μπορώ να συνεχίσω. Ramones κτλ κτλ. Velvet Underground, Troggs. OK, σταματάω.
Δ.Α.: Πως νιώθεις που είσαι σε περιοδεία με τους Cynics μετά από τόσους υπέροχους δίσκους, τόσες πολλές συναυλίες… Τι σε κάνει να συνεχίζεις Gregg;
G.K.: H συγκίνηση του άγνωστου. Το ταξίδι, το να γνωρίζεις ανθρώπους και μέρη, να επισκέπτεσαι φίλους που έχεις κάνει σε όλο τον κόσμο. Αλλά πραγματικά, η φωτιά βρίσκεται μέσα μου και πάντα περιμένω υπομονετικά για την έμπνευση των guitar riffs, μετά ο Michael βάζει τους στίχους τις μελωδίες κτλ. Έτσι ξεκινάει η μαγεία. Αν έχω 4 δίσκους το χρόνο, ηχογραφούμε, εάν έχω έναν κάθε 4 χρόνια, περιμένουμε. Βιαστήκαμε να κάνουμε ένα δίσκο και μάθαμε να χάνουμε, και αυτό φαίνεται στο δίσκο. Αλλά αν βγάλεις αυτή την κυκλοφορία από την εξίσωση και πήγαινες κατευθείαν εκεί που έπρεπε; Θα είχες ένα αριστούργημα, το ένα μετά το άλλο. Μόλις άκουσα το δίσκο αυτό, σκέφτηκα, wow, κάθε τραγούδι είναι φοβερό, και οι ήχοι, οι υφές είναι εκεί. Αλλά έχει γίνει κακό mastering σε έναν υπολογιστή. Κάποια μέρα ελπίζω να ξανακάνω αυτό το δίσκο αναλογικά.
Δ.Α.: Πέντε από τους αγαπημένους σου δίσκους;
G.K.: The Who-Sell Out, Blues Magoos-Psychedelic Lollipop, Electric Prunes-Underground, Beatles-Revolver, Rolling Stones-Sticky Fingers.
Δ.Α.: Δουλεύεις κάποιο νέο δίσκο; Κάποιο νέο project ίσως;
G.K.: Πάντα έχω στο μυαλό μου τραγούδια για τους Cynics ή για τον εαυτό μου. Όσον αφορά την εταιρεία Get Hip, τώρα δουλεύουμε δίσκους των The Ripe, Wows, Ultimatemost High, Ugly Beats και άλλων.
Δ.Α.: Και για το τέλος… Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια μηχανή του χρόνου για τις επόμενες 24 ώρες! Θα ήθελες να πας στο Monterey Pop Festival (1967) ή στο Woodstock και γιατί;
G.K.: Το Monterey ήταν η κορυφή αυτής της γενιάς. Μια κατάσταση της Δυτικής Ακτής (West Coast). Πολλή μαγεία πριν πέσουν τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι ενεργοποιούνταν αλλά έφταναν στην κορυφή. Το Woodstock ήταν καλό αλλά μας έβαλε στο χάλι που είμαστε ακόμα. Νιώθω πως η κυβέρνηση καταστρέφει τα πάντα και δεν θα ξαναδούμε αληθινή μουσική ξανά. Μόνο βιομηχανοποιημένη, σαν την Pepsi και την Coca Cola. Εάν κοιτάξεις πίσω σε εκείνη την εποχή, είναι σαν να μην υπήρξε γιατί έχουμε απομακρυνθεί από αυτό που είναι καλή μουσική. Ελπίζω να είμαι λάθος αλλά δεν βλέπω πια την επανάσταση μέσω της μουσικής. Δεν είναι πολλά αυτά που ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και τον κάνουν να σκεφτεί. Είναι όλα λαλαλαλαλαλαλα. ‘Junk is papapapappapapa on new cynics, sarcasm’.