Μέσα στο πάρκο Μπαρουτάδικο, το οποίο βρίσκεται επί της Ιεράς Οδού, στο Αιγάλεω, βρίσκεται ένα όμορφο αμφιθέατρο που φέρει το όνομα του Αλέξη Μινωτή. Εκεί, στην παλιά μου γειτονιά, πραγματοποιήθηκε η εμφάνιση του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, το βράδυ της Δευτέρας 10 Σεπτεμβρίου.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε για να τους παρακολουθήσει δεν ήταν λίγος, δεν ήταν, όμως, ούτε αρκετός ώστε να γεμίσει το θέατρο. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι βέβαια προφανείς: η οικονομική κρίση έχει κάνει ακόμα και όσους την βιώνουν λιγότερο επώδυνα να σκέφτονται πολύ πριν καταθέσουν τον οβολό τους. Ακόμα, την ίδια στιγμή λάβαινε χώρα το Ark Festival στην Τεχνόπολη το οποίο, παρότι επίσης δεν κατάφερε να συγκεντρώσει όσο κόσμο θα περίμενε κανείς, υπήρξε σημαντικότατος πόλος έλξης για πολλούς.
Η βραδιά ξεκίνησε με «ευτράπελα» καθώς μια ομάδα πολιτών μπήκε στο χώρο του θεάτρου και άρχισε να φωνάζει συνθήματα κατά του δημάρχου του Αιγάλεω και της απόφασής του να δώσει ένα κομμάτι του Μπαρουτάδικου προς εκμετάλλευση από ιδιώτες. Μια κοπέλα ανέβηκε στο μικρόφωνο για να διαβάσει ένα κείμενο σχετικά με κάποια επεισόδια που είχαν γίνει με τα ΜΑΤ εκείνο το πρωί και καταχειροκροτήθηκε ενώ στη συνέχεια η ομάδα αποχώρησε, αφού ο δήμαρχος, που ήταν παρών, δεν θέλησε να τους απαντήσει. Οι Κατσιμίχα αρχικά δεν σχολίασαν όσα συνέβησαν και μόνο ο Πάνος, ενώ το πρόγραμμα είχε προχωρήσει πολύ, και αφού πρώτα πήρε θετική απάντηση στην ερώτησή του «έφυγαν αυτοί της ΚΝΕ;», σχολίασε «ωραίοι τύποι είναι αυτοί...» με ειρωνικό τόνο.
Η «επίσημη» έναρξη της βραδιάς έγινε με την ανάκρουση από τα ηχεία του τραγουδιού Μολώχ, μέσα από τον καινούργιο δίσκο του διδύμου, με τίτλο Beat Poetry, η οποία περιέχει μελοποιήσεις τους σε έργα ποιητών της γενιάς beat. Έπειτα από μια σύντομη αναφορά τους σε αυτό το άλμπουμ και στο περιεχόμενό του, οι Κατσιμίχα μάς ξεκαθάρισαν ότι το υπόλοιπο πρόγραμμα θα αποτελούνταν από τα παλιά τους, αγαπημένα από το κοινό, τραγούδια.
Και τι τραγούδια! Ο Χάρης και ο Πάνος έχουν καταθέσει στον... λογαριασμό του ελληνικού τραγουδιού ουκ ολίγα σπουδαία κομμάτια αλλά και έναν εκ των σημαντικότερων δίσκων του, τα Ζεστά Ποτά του 1985. Και το ευτύχημα ήταν ότι στη setlist εκείνης της βραδιάς υπήρχαν, σχεδόν αποκλειστικά, οι καλές στιγμές τους, χωρίς να λείπουν και κάποιες από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες αλλά πάντως ιδιαίτερα δημοφιλείς (Ρίτα Ριτάκι, Ανόητες Αγάπες).
Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της βραδιάς, για εμένα τουλάχιστον, ήταν η ερμηνευτική φόρμα στην οποία βρίσκονταν τα δύο αδέλφια. Όταν τους είχα παρακολουθήσει το 2001, στα πλαίσια της τότε αποχαιρετιστήριας περιοδείας τους, είχα απογοητευθεί από την διεκπαιρεωτική στάση τους, ιδιαίτερα από τη μεριά του Χάρη. Αυτή τη φορά, όμως, τραγουδούσαν με όρεξη, με σθένος και ζεστασιά και ειδικά ο Χάρης έδωσε ρεσιτάλ, με τις ερμηνείες του σε «σκοτεινά» τραγούδια όπως τα Γυμνή Σκιά, Κορίτσια Της Συγνώμης και Υπόγειο να ξεχωρίζουν. Ήταν προφανές ότι ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος εκείνο το βράδυ καθώς έκανε συνεχώς χιούμορ με τον δικό του, αθυρόστομο, τρόπο, έλεγε ιστορίες για το πώς γράφτηκαν τα τραγούδια και άνοιγε διάλογο με άτομα από τις κερκίδες. Σε κάποιες στιγμές, μάλιστα, η «ρέντα» του ήταν τόσο μεγάλη που, όπως εύστοχα επισήμανε ο φίλος μου ο Γιάννης, θύμιζε έντονα τον Tony Clifton, την φανταστική περσόνα που δημιούργησε κάποτε ο Andy Kaufman. Μοναδική παραφωνία – και μικρή απογοήτευση για μένα – ήταν η στιγμή που τον άκουσα να αναπαράγει τον γνωστό μύθο με τις δηλώσεις Kissinger για την Ελλάδα...
Η μπάντα που τους συνόδευε, από την άλλη, παρότι αποτελούνταν από ικανότατους μουσικούς, δεν πρόσφερε κάτι παραπάνω από τα τυπικά. Αποτελούνταν από τους Μάνο Λιδάκη (κιθάρα, τραγούδι), Σπύρο Παπαδάτο (πλήκτρα), Μάνο Νεόφυτο (τύμπανα), Βαγγέλη Καραπέτρο (μπάσο, φωνή) και Νίκο Τσιμπούκη (κιθάρα, φωνή) και στις περισσότερες των περιπτώσεων αρκέστηκε, προφανώς όχι απαραίτητα με τη δικής της θέληση, στην αναπαραγωγή των στουντιακών εκτελέσεων. Και με δεδομένο ότι αυτές οι τελευταίες αποτέλεσαν σε αρκετές περιπτώσεις αχίλλειο πτέρνα των δίσκων των Κατσιμιχαίων, σε ό,τι αφορά την αισθητική προσέγγιση κυρίως, επόμενο ήταν αυτό να μεταφερθεί και στη σκηνή του Αλέξης Μινωτής. Επίσης, βρήκα μάλλον ατυχείς τις επιλογές τραγουδιών που ερμήνευσε εμβόλιμα ο Μάνος Λιδάκης, νέος τραγουδοποιός και καλός μουσικός και ερμηνευτής, αφού δεν του επέτρεψαν να ξεδιπλώσει πλήρως τις ικανότητές του.
Τα της διάλυσης της συνεργασίας των αδελφών Κατσιμίχα, προ δεκαετίας περίπου, δεν ξεκαθαρίστηκαν απόλυτα ποτέ. Όπως και να ‘χει, η επιστροφή τους στις συναυλίες και στη δισκογραφία είναι ευπρόσδεκτη, έστω κι αν είναι μάλλον απίθανο να ξαναπιάσουν τα επίπεδα που άγγιξαν στο παρελθόν. Βλέποντάς τους, πάντως, εκείνο το βράδυ, και ακούγοντας τον Χάρη να εξιστορεί, για παράδειγμα, το πώς, ένα βράδυ που κάπνισε έναν «μπάφο», έγραψε τη Γυμνή Σκιά διασταυρώνοντας τρεις διαφορετικές στιχουργικές πηγές, ένιωσα ότι μπροστά μου εκτυλισσόταν, παράλληλα με μια νοσταλγική αναδρομή σε «περασμένα μεγαλεία», ένα κανονικότατο σεμινάριο τραγουδοποιίας, από δύο ανθρώπους, μάλιστα, που την άσκησαν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Διόλου ευκαταφρόνητα, λοιπόν, τα όσα ζήσαμε και νιώσαμε εκείνο το βράδυ...
Setlist:
1. Γυρίζω Τις Πλάτες Μου Στο Μέλλον
2. Προσωπικές Οπτασίες
3. Παλιά Καλοκαίρια
4. Έλα Στ’ Όνειρό Μου
5. Μάρκος Και Άννα
6. Σαντορίνη
7. Υπόγειο
8. Γυμνή Σκιά
9. Δι’ Ευχών
10. Εκεί Στο Νότο
11. Λουλούδι Του Δάσους
12. Το Δωμάτιο
13. Για Ένα Κομμάτι Ψωμί
14. Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη
15. Φάνης
16. Του Έρωτα
17. Αυτή Η Νύχτα Μένει
18. Federico Garcia Lorca
19. Νύχτωσε Νύχτα
20. Ανόητες Αγάπες
21. Θεσσαλονίκη
22. Μη Γυρίσεις
23. Don’t Worry Be Happy
24. Μια Βραδιά Στο Λούκι
25. Κορίτσια Της Συγνώμης
26. Ο Παλιάτσος Κι Ο Ληστής
27. Σχήμα Λόγου
Encore
28. Ρίτα Ριτάκι
29. Γέλα Πουλί Μου
* Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσαντίλας