Αυτή τη φορά θα γράψω για ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Την επιφάνεια. Όχι, δεν θα ακούσετε για επιφανειακή τάση και διάταξη μορίων, αλλά για την ενασχόληση με την επιφάνεια των πραγμάτων αντί της ουσίας.
Αλήθεια είναι: Όλοι (τουλάχιστον έτσι νομίζω) βλέπουν πρώτα την επιφάνεια. Έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν τα πάντα εύκολα και γρήγορα και το να σχηματίζεις άποψη από την πρώτη επιφανειακή εντύπωση είναι το πιο κοινό από αυτά. Οι περισσότεροι (και πάλι σύμφωνα με την εμπειρία μου) όχι μόνο πέφτουν σε αυτό το λούκι αλλά χαίρονται όταν επιβεβαιώνουν την άποψη (συνήθως αγνοώντας τα στοιχεία για τα λάθη τους) ανακοινώνοντας ότι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα για κάποιον μέσα σε λίγα λεπτά. Προσωπικά προσπαθώ να το αποφύγω αυτό και δίνω το περιθώριο στους άλλους να με απογοητεύσουν. Αυτό βέβαια έχει δυο όψεις: από τη μια αρχικά με συμπαθούν οι περισσότεροι, από την άλλη δεν ανοίγομαι πολύ γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι όντως σε απογοητεύουν.
Όσο μεγαλώνω τόσο βλέπω και περισσότερες τάσεις σε αυτό το φαινόμενο. Δεν εννοώ μόνο στους ανθρώπους.
H κοινωνία μας έχει πολύπλοκους κανόνες για την εμφάνιση (που υποσυνείδητα οι περισσότεροι ακολουθούμε): κάθε κοινωνική ομάδα ξεχωρίζει σχεδόν αμέσως από τα ρούχα (ακόμα και αυτοί που δεν «ακούν» την κοινωνία) ακολουθεί την αντίστοιχη τάση στη μόδα, τα σωστά αξεσουάρ, ακόμα και μαλλιά. Η μόδα το χρησιμοποιεί αυτό για να μας κρατά καταναλωτικούς ομήρους που ανανεώνουν την γκαρνταρόμπα τους τακτικά για να συνεχίσουν να ανήκουν στην ομάδα. Παρενέργειες είναι η κοινωνική (επιφανειακή πάντα) συμπεριφορά (emo, trendy, trendy emo και τόσα άλλα), οι ψυχολογικές διαταραχές (πχ βουλιμία), ακόμα και η επιλογή προτύπων. Μια ματιά στο next top model και πείθεσαι ότι πρότυπα γνώσης, εξυπνάδας και προσπάθειας είναι σε μερικούς χώρους δευτερεύουσα σε σχέση με το ύφος του προσώπου ή τη στάση του σώματος και την αντιπαλότητα για το παραμικρό (συχνά χωρίς κανένα νόημα).
Και αν νομίζετε ότι σταματά στα ρούχα για ξανασκεφτείτε.
Ακόμα και το αυτοκίνητο πλασάρεται με δυο τρόπους: γλυκό-όμορφο για τις γυναίκες, άγριο-γρήγορο για τους άντρες. Βέβαια αυτή κλασική θεώρηση έχει μετατραπεί στις μέρες μας μέσα από δεκάδες μελέτες αγοραστών, αφού η επένδυση σε ένα αυτοκίνητο είναι τεράστια για μια μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία. Όλα λαμβάνονται υπόψη, χρώμα, σχήμα, διαστάσεις, φώτα-μάσκα (τεράστιο θέμα), ακόμα και η σύνδεση με πετυχημένα μεγαλύτερα. Άλλωστε οι περισσότερες εταιρίες ανακοινώνουν ότι η παραγωγή ενός υπεραυτοκινήτου ή η επιτυχημένη συμμετοχή στους αγώνες ανεβάζουν το γόητρο και τη σύνδεση στους πιθανούς αγοραστές για ένα ποθητό αυτοκίνητο. Φυσικά μην περιμένει κανένας ότι έχει καμιά σχέση η Mercedes σου με την Brawn ή την McLaren ή ακόμα χειρότερα το Yaris ή Auris σου με την Toyota F1.
Το ίδιο μπορεί να γραφτεί και για το Audi R8 με το Α3. Άσχετα αν τα συνδέουμε εμείς, οι ανάγκες ενός αγωνιστικού απέχουν πολύ ακόμα και από ένα υπεραυτοκίνητο και απίστευτα πολύ από ένα κοινό αμάξι. Τελευταία βέβαια οι εταιρίες διακρίνοντας την τάση του κοινού επένδυσαν και στην οικολογική συνείδηση. Ή αλλιώς, ούτε τα μισά, από αυτά που ανακοινώνουν οι εταιρίες, για καθαρά και οικολογικά μοντέλα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, εκτός αν πιστεύετε σοβαρά ότι όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες έγιναν οικολογικές εν μια νυκτί.
Και το παιχνίδι συνεχίζεται και σε άλλους τομείς. Δείτε πόσο μετράει το καλό εξώφυλλο στο να αγοράσετε ένα περιοδικό. Πόσο μετράει στο να διαμορφωθεί η άποψη σας για το τάδε βιβλίο. Πόσο θέλετε να επιστρέψετε σε ένα site από το πόσο οργανωμένη φαίνεται η αρχική σελίδα.
Οι περισσότεροι εμπιστευόμαστε ευλαβικά την wikipedia, παρόλο που υπάρχουν άρθρα το λιγότερο αμφιλεγόμενα και συχνά αυθαίρετα, μόνο και μόνο λόγο διαφήμισης και εικόνας. Το άκρο υποθέτω ότι είναι το να βλέπεις τον καιρό στο Star για να δεις Πετρούλα (φυσικά όχι για τον καιρό) ή να βλέπεις x-factor για να δεις την κακία του Μουρατίδη ή τις κρίσεις για το δύσκολο ή εύκολο τραγούδι από τέσσερις ανθρώπους από τους οποίους κανείς δεν είναι τραγουδιστής! Τουλάχιστον όταν κρίνουν την παρουσία το δέχομαι.
Αν ένας χώρος όπου η επιφάνεια κυβερνά είναι η μουσική όπου τα είδωλα τα ξέρουμε συχνά μόνο μέσω των τραγουδιών. Υπάρχουν συγκροτήματα με ευλαβικό κοινό που δεν έχει ιδέα για τον χαρακτήρα των ανθρώπων που λατρεύει (αυτό και αν είναι οξύμωρο: η λατρεία κάποιου που δεν γνώρισες ποτέ), ενώ έχουν υπάρξει φανατικοί οπαδοί που δεν θα αναγνώριζαν το συγκρότημα αν το έβλεπαν να πηγαίνει για ψώνια στο δρόμο. Ακόμα τα παραδείγματα που άτομα έκαναν καριέρα μόνο με την καυτή εμφάνιση τους είναι τόσα πολλά που βαριέμαι και να γράψω (είμαι σίγουρος ότι όποιος διαβάζει σκέφτηκε ήδη 5-6 παραδείγματα).
Επίσης, υπάρχει και το είδος που επιζεί όσο το βλέπεις στην τηλεόραση, γιατί μόλις το δεις από κοντά (και όχι σε βιντεοκλίπ) στο ζωντανό το διαγράφεις μονομιάς. Φυσικά υπάρχουν είδη που βασίζονται στο στυλ (συνήθως το άγριο: βλέπε gangsta rap ή death metal) όπου η πραγματικότητα ωχριά μπροστά στο στυλ. Δεν λέω ότι το στυλ είναι πάντα ψέμα, αλλά με την παρεμβολή παραγωγών, μάνατζερ, στυλιστών, υπεύθυνων επικοινωνίας ακόμα και υπολογιστών, είστε σίγουροι για αυτό που ξέρετε;
Για άλλη μια φορά, η μόνη απάντηση που δίνω είναι στο κουίζ: Η Katherine Heigl έχει παίξει σε δυο ταινίες σίκουελ, την Κατάσταση Πολιορκίας 2 (under siege 2) και την νύφη του Τσάκυ (Bride of Chucky). Οσκαρικές έτσι;
Για ην άλλη φορά, κουίζ: Σε πόσες "εκδόσεις" υπάρχει το x-factor (δεν θα μετρήσω και υποδιαιρέσεις);
φωτο: http://www.polyvore.com/, http://www.oodle.com/, http://en.wikipedia.org/, http://www.antenna.gr/
Αλήθεια είναι: Όλοι (τουλάχιστον έτσι νομίζω) βλέπουν πρώτα την επιφάνεια. Έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν τα πάντα εύκολα και γρήγορα και το να σχηματίζεις άποψη από την πρώτη επιφανειακή εντύπωση είναι το πιο κοινό από αυτά. Οι περισσότεροι (και πάλι σύμφωνα με την εμπειρία μου) όχι μόνο πέφτουν σε αυτό το λούκι αλλά χαίρονται όταν επιβεβαιώνουν την άποψη (συνήθως αγνοώντας τα στοιχεία για τα λάθη τους) ανακοινώνοντας ότι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα για κάποιον μέσα σε λίγα λεπτά. Προσωπικά προσπαθώ να το αποφύγω αυτό και δίνω το περιθώριο στους άλλους να με απογοητεύσουν. Αυτό βέβαια έχει δυο όψεις: από τη μια αρχικά με συμπαθούν οι περισσότεροι, από την άλλη δεν ανοίγομαι πολύ γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι όντως σε απογοητεύουν.
Όσο μεγαλώνω τόσο βλέπω και περισσότερες τάσεις σε αυτό το φαινόμενο. Δεν εννοώ μόνο στους ανθρώπους.
H κοινωνία μας έχει πολύπλοκους κανόνες για την εμφάνιση (που υποσυνείδητα οι περισσότεροι ακολουθούμε): κάθε κοινωνική ομάδα ξεχωρίζει σχεδόν αμέσως από τα ρούχα (ακόμα και αυτοί που δεν «ακούν» την κοινωνία) ακολουθεί την αντίστοιχη τάση στη μόδα, τα σωστά αξεσουάρ, ακόμα και μαλλιά. Η μόδα το χρησιμοποιεί αυτό για να μας κρατά καταναλωτικούς ομήρους που ανανεώνουν την γκαρνταρόμπα τους τακτικά για να συνεχίσουν να ανήκουν στην ομάδα. Παρενέργειες είναι η κοινωνική (επιφανειακή πάντα) συμπεριφορά (emo, trendy, trendy emo και τόσα άλλα), οι ψυχολογικές διαταραχές (πχ βουλιμία), ακόμα και η επιλογή προτύπων. Μια ματιά στο next top model και πείθεσαι ότι πρότυπα γνώσης, εξυπνάδας και προσπάθειας είναι σε μερικούς χώρους δευτερεύουσα σε σχέση με το ύφος του προσώπου ή τη στάση του σώματος και την αντιπαλότητα για το παραμικρό (συχνά χωρίς κανένα νόημα).Και αν νομίζετε ότι σταματά στα ρούχα για ξανασκεφτείτε.
Ακόμα και το αυτοκίνητο πλασάρεται με δυο τρόπους: γλυκό-όμορφο για τις γυναίκες, άγριο-γρήγορο για τους άντρες. Βέβαια αυτή κλασική θεώρηση έχει μετατραπεί στις μέρες μας μέσα από δεκάδες μελέτες αγοραστών, αφού η επένδυση σε ένα αυτοκίνητο είναι τεράστια για μια μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία. Όλα λαμβάνονται υπόψη, χρώμα, σχήμα, διαστάσεις, φώτα-μάσκα (τεράστιο θέμα), ακόμα και η σύνδεση με πετυχημένα μεγαλύτερα. Άλλωστε οι περισσότερες εταιρίες ανακοινώνουν ότι η παραγωγή ενός υπεραυτοκινήτου ή η επιτυχημένη συμμετοχή στους αγώνες ανεβάζουν το γόητρο και τη σύνδεση στους πιθανούς αγοραστές για ένα ποθητό αυτοκίνητο. Φυσικά μην περιμένει κανένας ότι έχει καμιά σχέση η Mercedes σου με την Brawn ή την McLaren ή ακόμα χειρότερα το Yaris ή Auris σου με την Toyota F1. Το ίδιο μπορεί να γραφτεί και για το Audi R8 με το Α3. Άσχετα αν τα συνδέουμε εμείς, οι ανάγκες ενός αγωνιστικού απέχουν πολύ ακόμα και από ένα υπεραυτοκίνητο και απίστευτα πολύ από ένα κοινό αμάξι. Τελευταία βέβαια οι εταιρίες διακρίνοντας την τάση του κοινού επένδυσαν και στην οικολογική συνείδηση. Ή αλλιώς, ούτε τα μισά, από αυτά που ανακοινώνουν οι εταιρίες, για καθαρά και οικολογικά μοντέλα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, εκτός αν πιστεύετε σοβαρά ότι όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες έγιναν οικολογικές εν μια νυκτί.Και το παιχνίδι συνεχίζεται και σε άλλους τομείς. Δείτε πόσο μετράει το καλό εξώφυλλο στο να αγοράσετε ένα περιοδικό. Πόσο μετράει στο να διαμορφωθεί η άποψη σας για το τάδε βιβλίο. Πόσο θέλετε να επιστρέψετε σε ένα site από το πόσο οργανωμένη φαίνεται η αρχική σελίδα.
Οι περισσότεροι εμπιστευόμαστε ευλαβικά την wikipedia, παρόλο που υπάρχουν άρθρα το λιγότερο αμφιλεγόμενα και συχνά αυθαίρετα, μόνο και μόνο λόγο διαφήμισης και εικόνας. Το άκρο υποθέτω ότι είναι το να βλέπεις τον καιρό στο Star για να δεις Πετρούλα (φυσικά όχι για τον καιρό) ή να βλέπεις x-factor για να δεις την κακία του Μουρατίδη ή τις κρίσεις για το δύσκολο ή εύκολο τραγούδι από τέσσερις ανθρώπους από τους οποίους κανείς δεν είναι τραγουδιστής! Τουλάχιστον όταν κρίνουν την παρουσία το δέχομαι. Αν ένας χώρος όπου η επιφάνεια κυβερνά είναι η μουσική όπου τα είδωλα τα ξέρουμε συχνά μόνο μέσω των τραγουδιών. Υπάρχουν συγκροτήματα με ευλαβικό κοινό που δεν έχει ιδέα για τον χαρακτήρα των ανθρώπων που λατρεύει (αυτό και αν είναι οξύμωρο: η λατρεία κάποιου που δεν γνώρισες ποτέ), ενώ έχουν υπάρξει φανατικοί οπαδοί που δεν θα αναγνώριζαν το συγκρότημα αν το έβλεπαν να πηγαίνει για ψώνια στο δρόμο. Ακόμα τα παραδείγματα που άτομα έκαναν καριέρα μόνο με την καυτή εμφάνιση τους είναι τόσα πολλά που βαριέμαι και να γράψω (είμαι σίγουρος ότι όποιος διαβάζει σκέφτηκε ήδη 5-6 παραδείγματα).
Επίσης, υπάρχει και το είδος που επιζεί όσο το βλέπεις στην τηλεόραση, γιατί μόλις το δεις από κοντά (και όχι σε βιντεοκλίπ) στο ζωντανό το διαγράφεις μονομιάς. Φυσικά υπάρχουν είδη που βασίζονται στο στυλ (συνήθως το άγριο: βλέπε gangsta rap ή death metal) όπου η πραγματικότητα ωχριά μπροστά στο στυλ. Δεν λέω ότι το στυλ είναι πάντα ψέμα, αλλά με την παρεμβολή παραγωγών, μάνατζερ, στυλιστών, υπεύθυνων επικοινωνίας ακόμα και υπολογιστών, είστε σίγουροι για αυτό που ξέρετε;Για άλλη μια φορά, η μόνη απάντηση που δίνω είναι στο κουίζ: Η Katherine Heigl έχει παίξει σε δυο ταινίες σίκουελ, την Κατάσταση Πολιορκίας 2 (under siege 2) και την νύφη του Τσάκυ (Bride of Chucky). Οσκαρικές έτσι;Για ην άλλη φορά, κουίζ: Σε πόσες "εκδόσεις" υπάρχει το x-factor (δεν θα μετρήσω και υποδιαιρέσεις);
φωτο: http://www.polyvore.com/, http://www.oodle.com/, http://en.wikipedia.org/, http://www.antenna.gr/
Σχετικό θέμα