1. Τι θα ακούσεις;
Ambient-electronica-downtempo
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Introphlevia, In the center of being, The last dictator
3. Βαθμολογία;
7/10
Οι StrangeZero είναι «φίλοι» μου. Στα πλαίσια της μουσικής σκηνής που κι οι 2 ανήκουμε (αντίσκηνο για να είμαστε ειλικρινείς), έχουμε καταφέρει αυτά τα χρονιά να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να συνυπάρχουμε αρμονικά και δημιουργικά κατά διαστήματα. Και μου ήταν πολύ δύσκολο αρχικά να αναλάβω να γράψω αυτήν την κριτική όπως καταλαβαίνετε.
Όμως τελικά δεν υπήρχε και λόγος, αφού στο 1ο άκουσμα του “In the center of being”, τα χέρια μου λύθηκαν. Εξάλλου, ουσιαστικά δεν έχουν και την «ανάγκη» της κριτικής μου, αφού εδώ και καιρό έχουν ανοίξει τα φτερά τους για έξω. Η μουσική τους ταξιδεύει από στόμα σε στόμα κι από site σε site, από blogspot σε blogspot, με σχεδόν πάντα διθυραμβικές κριτικές.
Το “In the center of being”, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε κι η προηγούμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Newborn Butterflies”, μια downtempo-electronica κυρίως ambient εργασία, από εκείνες που ουσιαστικά θα ζήλευαν οι καλύτεροι του είδους σε κάθε γωνιά της γης. Τα πράγματα είναι πολύ «βαριά» κι «αγχωτικά», ακόμα κι οι περισσότερο uptempo στιγμές του, θα σε στοιχειώσουν τελικά (στα αυτιά μου πάντα οι StrangeZero ακουμπούσαν περισσότερο στους Future Sound of London και λιγότερο στους Orbital). Τα φιλτραρισμένα φωνητικά-ατάκες απλά συμπληρώνουν το παζλ και σε μεταφέρουν στο πλαίσιο μιας futuristic ταινίας με δυσοίωνο τέλος φυσικά. Θα είναι άδικο να μιλήσει κάποιος για συγκεκριμένα τραγούδια, γιατί θα αδικούσε το σύνολο, αν και πραγματικά στα 70 του λεπτά περίπου, υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές για τον καθένα (αν και πιστεύω πως από τη μέση και μετά κάνει μια κοιλιά, που ίσως αποθεωθεί από τα αρρωστάκια της ambient electronica). Αξίζει όμως αναφοράς το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ με τίτλο «The Last Dictator», που χρησιμοποιεί τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν από την ταινία “The great dictator”.
Η μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ θα μπορούσε να θεωρηθεί κουραστική κι αποτρεπτική για πολλαπλές ακροάσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ταχύτατες εποχές που ζούμε και που δεν επιτρέπουν στα έργα να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά και δημιουργικά (ίσως βέβαια να αποτελεί και το ατού του In the center of being). Επίσης αυτό που προσωπικά θα ήθελα από τους StrangeZero είναι να ξεφύγουν κάπως κι αυτοί από την ασφαλή τους περιοχή και να δοκιμάσουν να αναμετρηθούν με κάτι διαφορετικό (τα ίδια που έγραψα και για τον Cayetano περίπου), αφού πιστεύω πως αν κι εξελίσσουν την παραγωγή τους και τελειοποιούν τις ιδέες του από άλμπουμ σε άλμπουμ μένουν προσκολλημένοι στο όραμα τους κι ίσως να εγκλωβίζονται σε αυτό. Νομίζω πως θα μπορούσαν να διαπρέψουν αν έφτιαχναν «κανονικά» τραγούδια με guest vocals από φωνές του χώρου και ελπίζω να το κάνουν στο μέλλον.
Οι StrangeZero έχουν επιλέξει το δικό τους δρόμο εδώ και χρόνια, με self-released παραγωγές, υψηλής αισθητικής και ποιότητας, ταγμένοι στο όραμα τους και με πολλές προοπτικές. Έχω την αίσθηση πως αξίζουν περισσότερης προσοχής από τα ελληνικά media, που ανεβάζουν και κατεβάζουν εγχώρια είδωλα με ξέφρενο ρυθμό και χάνουν μερικές φορές την ουσία των πραγμάτων.
Ambient-electronica-downtempo
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Introphlevia, In the center of being, The last dictator
3. Βαθμολογία;
7/10
Οι StrangeZero είναι «φίλοι» μου. Στα πλαίσια της μουσικής σκηνής που κι οι 2 ανήκουμε (αντίσκηνο για να είμαστε ειλικρινείς), έχουμε καταφέρει αυτά τα χρονιά να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να συνυπάρχουμε αρμονικά και δημιουργικά κατά διαστήματα. Και μου ήταν πολύ δύσκολο αρχικά να αναλάβω να γράψω αυτήν την κριτική όπως καταλαβαίνετε.
Όμως τελικά δεν υπήρχε και λόγος, αφού στο 1ο άκουσμα του “In the center of being”, τα χέρια μου λύθηκαν. Εξάλλου, ουσιαστικά δεν έχουν και την «ανάγκη» της κριτικής μου, αφού εδώ και καιρό έχουν ανοίξει τα φτερά τους για έξω. Η μουσική τους ταξιδεύει από στόμα σε στόμα κι από site σε site, από blogspot σε blogspot, με σχεδόν πάντα διθυραμβικές κριτικές.
Το “In the center of being”, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε κι η προηγούμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Newborn Butterflies”, μια downtempo-electronica κυρίως ambient εργασία, από εκείνες που ουσιαστικά θα ζήλευαν οι καλύτεροι του είδους σε κάθε γωνιά της γης. Τα πράγματα είναι πολύ «βαριά» κι «αγχωτικά», ακόμα κι οι περισσότερο uptempo στιγμές του, θα σε στοιχειώσουν τελικά (στα αυτιά μου πάντα οι StrangeZero ακουμπούσαν περισσότερο στους Future Sound of London και λιγότερο στους Orbital). Τα φιλτραρισμένα φωνητικά-ατάκες απλά συμπληρώνουν το παζλ και σε μεταφέρουν στο πλαίσιο μιας futuristic ταινίας με δυσοίωνο τέλος φυσικά. Θα είναι άδικο να μιλήσει κάποιος για συγκεκριμένα τραγούδια, γιατί θα αδικούσε το σύνολο, αν και πραγματικά στα 70 του λεπτά περίπου, υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές για τον καθένα (αν και πιστεύω πως από τη μέση και μετά κάνει μια κοιλιά, που ίσως αποθεωθεί από τα αρρωστάκια της ambient electronica). Αξίζει όμως αναφοράς το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ με τίτλο «The Last Dictator», που χρησιμοποιεί τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν από την ταινία “The great dictator”.
Η μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ θα μπορούσε να θεωρηθεί κουραστική κι αποτρεπτική για πολλαπλές ακροάσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ταχύτατες εποχές που ζούμε και που δεν επιτρέπουν στα έργα να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά και δημιουργικά (ίσως βέβαια να αποτελεί και το ατού του In the center of being). Επίσης αυτό που προσωπικά θα ήθελα από τους StrangeZero είναι να ξεφύγουν κάπως κι αυτοί από την ασφαλή τους περιοχή και να δοκιμάσουν να αναμετρηθούν με κάτι διαφορετικό (τα ίδια που έγραψα και για τον Cayetano περίπου), αφού πιστεύω πως αν κι εξελίσσουν την παραγωγή τους και τελειοποιούν τις ιδέες του από άλμπουμ σε άλμπουμ μένουν προσκολλημένοι στο όραμα τους κι ίσως να εγκλωβίζονται σε αυτό. Νομίζω πως θα μπορούσαν να διαπρέψουν αν έφτιαχναν «κανονικά» τραγούδια με guest vocals από φωνές του χώρου και ελπίζω να το κάνουν στο μέλλον.
Οι StrangeZero έχουν επιλέξει το δικό τους δρόμο εδώ και χρόνια, με self-released παραγωγές, υψηλής αισθητικής και ποιότητας, ταγμένοι στο όραμα τους και με πολλές προοπτικές. Έχω την αίσθηση πως αξίζουν περισσότερης προσοχής από τα ελληνικά media, που ανεβάζουν και κατεβάζουν εγχώρια είδωλα με ξέφρενο ρυθμό και χάνουν μερικές φορές την ουσία των πραγμάτων.
Σχετικό θέμα