Το 'Incense And Peppermints' (που ταξίδεψε μέχρι το νούμερο 11 του Billboard παρακαλώ..το 1967) των STRAWBERRY ALARM CLOCK, είναι έτσι κι αλλιώς ένα άλμπουμ που αγαπώ ιδιαίτερα. Αυτό από μόνο του λοιπόν, θα ήταν αρκετό για να είμαι πολύ χαρούμενος για την σημερινή συνέντευξη, και είμαι. Τα sixties, ότι κι αν πούμε, ήταν ένα άλλο εντελώς διαφορετικό σύμπαν (!) από το σημερινό, σε κάθε επίπεδο. Είναι όμορφο που οι Strawberry Alarm Clock είναι ακόμα ανάμεσα μας... αληθινά όμορφο.
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα από όλα, είναι πολύ όμορφα που ξαναμιλάμε! Ας αρχίσουμε τη συνέντευξη με το νέο σας δίσκο 'Wake Up Where You Are'. Πείτε μου την ιστορία...
George Bunnell: Ευχαριστούμε Δημήτρη! Ο παραγωγός μας, Steve Bartek έχει ένα στούντιο ηχογραφήσεων (επίσης παίζει κιθάρα και φλάουτο με εμάς κάποιες φορές, μαζί γράφαμε τραγούδια στα ‘60s και έπαιξε φλάουτο στον πρώτο δίσκο μας). Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε ό,τι θέλαμε. Κάθε συγκρότημα θα έπρεπε να έχει αυτή την ευκαιρία. Επίσης, μας καλούσαν να παίξουμε live και έτσι έπρεπε να φτιάξουμε ένα σετ και φυσικά να ξαναμάθουμε τα παλιά μας τραγούδια. Κάναμε πρόβες στο στούντιο του Steve και ξεκινούσαμε κάθε μέρα με ηχογραφήσεις. Αυτό μας έκανε όλους να νιώθουμε άνετοι με το να ακούμε τους εαυτούς μας, να αναπτύξουμε τον ήχο μας και να δουλεύουμε μαζί σαν συγκρότημα.
Αυτό οδήγησε στην ιδέα να ηχογραφήσουμε περίπου δώδεκα από τα παλιά μας τραγούδια για να δούμε αν ακόμα ακουγόμαστε όπως τότε. Το ωραίο ήταν ότι πήραμε τα παλιά κομμάτια και τα χωρίσαμε στα μουσικά μέρη τους. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση. Ξανα-ανακαλύψαμε τις παλιές αρμονίες και τις λεπτομέρειες. Το υλικό μας είναι περίπλοκο και δεν υπάρχει τρόπος να το αναπαράγεις χωρίς απόλυτη συγκέντρωση. Δεν είναι σαν το υλικό μιας roots rock μπάντας που παίζεις το riff και τα ακόρντα και ένας τύπος τραγουδάει. Επίσης, αυτό μας έκανε να παίζουμε καλύτερα και στα live μας. Όπως και να ‘χει, διαλέξαμε οκτώ τραγούδια για το τελικό στάδιο του μιξαρίσματος. Πραγματικά δεν είχαμε πρόθεση να κυκλοφορήσουμε αυτά τα κομμάτια σε δίσκο. Το κάναμε για τη δική μας διαφώτιση. Ωστόσο, είχαμε γράψει νέο υλικό, το οποίο προορίζαμε για ένα νέο δίσκο. Ηχογραφούσαμε αυτά τα τραγούδια ταυτόχρονα. Δύο από αυτά είναι τα Drifting Away και Wake Up.
Και μετά, τρία projects ήρθαν στο δρόμο μας:
World Citizen. Μας ζητήθηκε να γράψουμε αυτό το τραγούδι για ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τον Garry Davis.
Charlotte's Remains. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε από τον Rudi Portrudi των Fuzztones. Μας ζήτησαν να κάνουμε τη δική μας εκτέλεση σε αυτό το τραγούδι για ένα δίσκο με κλασικές 60’s μπάντες που παίζουν τραγούδια των Fuzztones.
Mr. Farmer. Αυτό προέκυψε από τη φιλία μας με τον Mark Tulin των Electric Prunes, τον πληκτρά μας Mark Weitz και τον Billy Corgan των Smashing Punmkins, και φυσικά τον Sky Saxon. Ο Mark θα σας τα εξηγήσει καλύτερα, αλλά μετά το θάνατο του Sky το 2009, η γυνάικα του Sabrina, που είχε φιλικές σχέσεις με όλες τις μπάντες μας, έκανε μια συναυλία - αφιέρωμα στον Sky. Ο Billy Corgan βοήθησε στην οργάνωση μαζί με τον Tulin. Έφεραν τον Weitz και τον ντράμερ των Smashing Pumkins. Ονόμασαν την μπάντα τους Spirits in the Sky. Επίσης, εκείνο το βράδυ έπαιξαν οι υπόλοιποι Seeds και οι μισοί Strawberry Alarm Clock. Μετά από αυτή τη συναυλία, o Corgan πήρε τον Tulin και τον Weitz, και μαζί με τον κιθαρίστα Dave Navarro έκαναν μια μικρή περιοδεία για να συνεχίσουν το αφιέρωμα. Η Sabrina ξεκίνησε να ετοιμάζει ένα δίσκο αφιέρωμα στον Sky Saxon and the Seeds. Ο Weitz αρχικά ζήτησε να κάνουμε το ‘Pushin too Hard’ αλλά οι Prunes μας πρόλαβαν. Η δεύτερή του επιλογή ήταν το ‘Mr. Farmer’. Ευτυχώς που κάναμε αυτό τελικά! Εκείνο τον καιρό ο Steve Bartek ήρθε και μας είπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο τη μπάντα. Είχε αρκετά projects τα οποία ήθελε να προωθήσει και πολλά soundtrack με τον Danny Elfman (αυτή είναι η πραγματική δουλειά του Steve).
Δεν θα μπορούσε να μας παραχωρεί το στούντιο του αλλά ούτε και την συμμετοχή του στις ζωντανές εμφανίσεις και τις πρόβες μας. Ήταν δική του ιδέα να κυκλοφορήσουμε όλο το υλικό που είχαμε έτοιμο σε ένα δίσκο. Και αυτό κάναμε. Ο Mark είχε κάνει το εξώφυλλο (το 1967) και παραλίγο να ονομάσουμε το δίσκο ‘It’s About Time’, τίτλος που βρίσκεται στο πρωτότυπο εξώφυλλο. Αποφάσισα ότι ο καλύτερος τίτλος θα ήταν ‘Wake Up Where You Are’. Είναι ένας στίχος από το τραγούδι του κιθαρίστα μας Howie Anderson, ‘Wake Up’.
Δ.Α.: Υπάρχει κάποιο ‘βασικό’ τραγούδι αλήθεια; Το αγαπημένο σας ίσως; Και γιατί;
G.B.: Το ‘Wake Up’ έχει στίχους που ταιριάζουν στην εποχή μας... Το 'Mr. Farmer' είναι ένα ωραίο τραγούδι... To ‘Drifting Away’ έχει γραφτεί από τον Mark Weitz γαι τη γυναίκα του, που πέθανε 39 χρονών από καρκίνο, και τη μάχη που έκανε για να το ξεπεράσει και να μπορέσει να βρει το δρόμο του... είναι όμορφο.
Δ.Α.: Είστε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες των ‘60s. Πιστεύω ότι το ‘Bird’s In My Tree’ είναι ένα αριστούργημα. Μπορείτε να μου πείτε λίγα λόγια για τη δημιουργία του; Πως νιώθετε όταν κοιτάτε πίσω στο 1967 αλήθεια;
G.B.: Θυμάμαι καθόμασταν με τον Steve Bartek στο δωμάτιό του (μέναμε στα διπλανά σπίτια όταν ήμασταν μικροί). Είχα τις συγχορδίες για την πρώτη στροφή και το ‘open the door man, let all the good air come in’. Μετά ο Steve βρήκε τις συγχορδίες για το bridge και το ‘come live a better life’. Από 'κει και πέρα παζαρεύαμε στίχο- στίχο μέχρι που ολοκληρώθηκε. Γράψαμε ακόμα μια στροφή βέβαια. Αλλά τη χάσαμε. Και έτσι το τραγούδι τελειώνει με το ‘now I am so high, I'm la da da da da da da...’. Η δισκογραφική δε μας άφηνε να πούμε ‘HIGH’! Όταν φέραμε το κομμάτι στους Strawberry Alarm Clock, ο Ed King έπαιξε ένα φοβερό κιθαριστικό σόλο και ο Mark έπαιξε πολύ ωραία πλήκτρα, όπως πάντα. Βγήκε καλό. Αλλά θέλαμε να είναι μεγαλύτερης διάρκειας. Ο παραγωγός το διατήρησε μικρό. Γι’ αυτό τώρα είναι και μεγαλύτερο στο νέο δίσκο.
Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από το ‘Psych-Out’;
G.B.: Δυο πράγματα ξεχωρίζω.. Πρώτα από όλα, ο Dick Clark λάτρευε το ‘Bird’s In My Tree’. Μας έβαλε να το ηχογραφήσουμε για την ταινία. Τελικά δεν μπήκε όμως. Και αυτή η δεύτερη ηχογράφηση του ανήκει. Δεν έχω ξανακούσει αυτή την εκτέλεση από τότε.
Όταν γυρίζαμε τη σκηνή του ‘Rainy Day Mushroom Pillow’ φώναξαν ‘cut’ καθώς η κάμερα απομακρυνόταν και μας είπαν να κάνουμε ένα δίωρο διάλειμμα. Λοιπόν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ο Randy Seoul θεώρησε πως είχε χρόνο να πάει στη σχολή οδήγησης γιατί είχε ξεχάσει μια κλήση. Όταν μας κάλεσαν για να συνεχίσουμε το γύρισμα, ο Randy δεν είχε επιστρέψει. Αν κοιτάξεις, λοιπόν, τη σκηνή στο τέλος του τραγουδιού θα δεις ότι δεν είναι ο Randy καθισμένος στην καρέκλα που παίζει bongos. Είμαι ΕΓΩ! Αυτό δεν ήταν όλο. Ο Mark πήρε ένα αυτοκόλλητο Strawberry Alarm Clock και το κόλλησε μπροστά στο όργανό του και ο Ed King παίζει με την Telecaster κιθάρα του και όχι τη Vox… πολύ αστείο!
Δ.Α.: Και μια δύσκολη ερώτηση, γιατί τώρα μιλάω με το ‘real thing’ και ΟΧΙ μια ακόμα μπάντα. Μετανιώνετε για κάτι; Αναπολώντας τα ‘60s;
G.B.: Το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που άφησα τη μπάντα προς το τέλος του τρίτου μας δίσκου το 1968. Είχαμε συμφωνήσει όλοι να απολύσουμε τον μάνατζέρ μας, Bill Holmes, και όταν οι μισοί αποφάσισαν να μην το κάνουμε, ο Randy και εγώ φύγαμε. Ο Holmes και ο παραγωγός Frank Slay οδηγούσαν την μπάντα σε λάθος δρόμους. Είχαν τον καλλιτεχνικό έλεγχο και εμείς ήμασταν παιδιά. Η μόνη δύναμη που είχα ήταν να τα παρατήσω. Και αυτό έκανα. Επίσης, μας έκλεβαν σε κάθε κίνηση. Μάλλον αν είχα παραμείνει τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή. Απλά ένιωσα τόσο περιορισμένος όταν η μπάντα έχασε την αλληλεγγύη της.
Δ.Α.: Μπορείτε να μου πείτε τους 5 αγαπημένους σας δίσκους;
G.B.: Sgt. Pepper, Surf's Up, Muswell Hillbillies, Tommy, Roger the Engineer/Yardbirds.
Δ.Α.: Οι Beach Boys επιστρέφουν με νέο δίσκο! Και εσείς έχετε νέο δίσκο και είμαστε στο 2012! Κάποιες αναμνήσεις από την περιοδεία με τους Beach Boys και τους Buffalo Springfield; Φαντάζομαι πολλές από μια τόσο σημαντική εποχή.
G.B.: Κάναμε δυο περιοδείες στις ΗΠΑ με τους Beach Boys και τους Buffalo Springfield. Την BB's 5th Annual Thanksgiving Tour το 1967 και τη The BB's 6th Annual Easter Tour το 1968. Και οι δύο
έχουν διασκεδαστικές ιστορίες! Μια που μου ήρθε τώρα στο μυαλό είναι στο ιδιωτικό αεροπλάνο των Beach Boys. Ο Dennis Wilson είχε ζητήσει να έρθει μαζί μας η Playmate του μήνα, από το περιοδικό Playboy σε μια πτήση προς το Νότο. Και όντως, ήρθε. Πριν απογειωθούμε πήγε στην τουαλέτα. Ο Dennis Wilson προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να μας πείσει όλους να βγάλουμε τα ρούχα μας έτσι ώστε όταν έβγαινε η κοπέλα από την τουαλέτα να μας έβρισκε όλους γυμνούς. Αποφάσισε, λοιπόν, ότι θα το κάνει μόνο αυτός. Όταν βγήκε η κοπέλα, ο Wilson με σήκωσε από τη θέση μου για να κάτσει εκείνη δίπλα του. Όταν είδε ότι ήταν γυμνός, ούρλιαξε και έτρεξε πίσω στην τουαλέτα. Ο road manager Dick Durea, ήρθε τρέχοντας να δει τι γίνεται και είδε τον Dennis. Τελικά, έπρεπε όλοι να κατέβουμε από το αεροπλάνο για να βγει η κοπέλα από την τουαλέτα!
Δ.Α.: Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή (!) για τις επόμενες 24 ώρες. Που θα θέλατε να πάτε για μια ολόκληρη ημέρα και γιατί; Παρελθόν ή μέλλον, αλήθεια;
G.B.: Μου αρέσει το εδώ και το τώρα! Υπάρχουν τόσες παγίδες με το ταξίδι στο χρόνο... Βέβαια, λατρεύω αυτές τις ταινίες. Όπως αυτή με τον Christopher Reeves, ‘Somewhere in Time’... Μάλλον είμαι λίγο goofy!
Δ.Α.: Υπάρχει κάποια περίπτωση να σας δούμε στην Αθήνα; Σας αγαπάμε εδώ στην Ελλάδα.
G.B.: Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος! Θα ήθελα πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να είναι ένας μεγάλος χώρος με διαφορετικές χρεώσεις.... καλύτερα να τα πει ο Karl Anderson αυτά!
Δ.Α.: Και για το τέλος... Μια καλή συμβουλή σε μια νέα μπάντα;
G.B.: Η καλύτερη συμβουλή είναι να μείνει ενωμένη... μην τα σπάσετε! Θέλει πολύ εξάσκηση. Να είστε tight n right! Κάντε καλές επιλογές. Μη χάνετε το δρόμο σας. Προσέξτε τις λάθος συνεργασίες. Να είστε σίγουροι ότι έχετε όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Μια μπάντα είναι το σύνολο των μερών της, είναι μια ομάδα, δεν είναι ένα άτομο. Όλοι θα πρέπει να έχουν το σεβασμό των άλλων για αυτό που προσφέρουν. STAY FOCUSED!
Thank You Dimitris!
PRAY FOR WORLD PEACE!
George Bunnell
www.strawberryalarmclock.com
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα από όλα, είναι πολύ όμορφα που ξαναμιλάμε! Ας αρχίσουμε τη συνέντευξη με το νέο σας δίσκο 'Wake Up Where You Are'. Πείτε μου την ιστορία...
George Bunnell: Ευχαριστούμε Δημήτρη! Ο παραγωγός μας, Steve Bartek έχει ένα στούντιο ηχογραφήσεων (επίσης παίζει κιθάρα και φλάουτο με εμάς κάποιες φορές, μαζί γράφαμε τραγούδια στα ‘60s και έπαιξε φλάουτο στον πρώτο δίσκο μας). Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε ό,τι θέλαμε. Κάθε συγκρότημα θα έπρεπε να έχει αυτή την ευκαιρία. Επίσης, μας καλούσαν να παίξουμε live και έτσι έπρεπε να φτιάξουμε ένα σετ και φυσικά να ξαναμάθουμε τα παλιά μας τραγούδια. Κάναμε πρόβες στο στούντιο του Steve και ξεκινούσαμε κάθε μέρα με ηχογραφήσεις. Αυτό μας έκανε όλους να νιώθουμε άνετοι με το να ακούμε τους εαυτούς μας, να αναπτύξουμε τον ήχο μας και να δουλεύουμε μαζί σαν συγκρότημα.
Αυτό οδήγησε στην ιδέα να ηχογραφήσουμε περίπου δώδεκα από τα παλιά μας τραγούδια για να δούμε αν ακόμα ακουγόμαστε όπως τότε. Το ωραίο ήταν ότι πήραμε τα παλιά κομμάτια και τα χωρίσαμε στα μουσικά μέρη τους. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση. Ξανα-ανακαλύψαμε τις παλιές αρμονίες και τις λεπτομέρειες. Το υλικό μας είναι περίπλοκο και δεν υπάρχει τρόπος να το αναπαράγεις χωρίς απόλυτη συγκέντρωση. Δεν είναι σαν το υλικό μιας roots rock μπάντας που παίζεις το riff και τα ακόρντα και ένας τύπος τραγουδάει. Επίσης, αυτό μας έκανε να παίζουμε καλύτερα και στα live μας. Όπως και να ‘χει, διαλέξαμε οκτώ τραγούδια για το τελικό στάδιο του μιξαρίσματος. Πραγματικά δεν είχαμε πρόθεση να κυκλοφορήσουμε αυτά τα κομμάτια σε δίσκο. Το κάναμε για τη δική μας διαφώτιση. Ωστόσο, είχαμε γράψει νέο υλικό, το οποίο προορίζαμε για ένα νέο δίσκο. Ηχογραφούσαμε αυτά τα τραγούδια ταυτόχρονα. Δύο από αυτά είναι τα Drifting Away και Wake Up.
Και μετά, τρία projects ήρθαν στο δρόμο μας:
World Citizen. Μας ζητήθηκε να γράψουμε αυτό το τραγούδι για ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τον Garry Davis.
Charlotte's Remains. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε από τον Rudi Portrudi των Fuzztones. Μας ζήτησαν να κάνουμε τη δική μας εκτέλεση σε αυτό το τραγούδι για ένα δίσκο με κλασικές 60’s μπάντες που παίζουν τραγούδια των Fuzztones.
Mr. Farmer. Αυτό προέκυψε από τη φιλία μας με τον Mark Tulin των Electric Prunes, τον πληκτρά μας Mark Weitz και τον Billy Corgan των Smashing Punmkins, και φυσικά τον Sky Saxon. Ο Mark θα σας τα εξηγήσει καλύτερα, αλλά μετά το θάνατο του Sky το 2009, η γυνάικα του Sabrina, που είχε φιλικές σχέσεις με όλες τις μπάντες μας, έκανε μια συναυλία - αφιέρωμα στον Sky. Ο Billy Corgan βοήθησε στην οργάνωση μαζί με τον Tulin. Έφεραν τον Weitz και τον ντράμερ των Smashing Pumkins. Ονόμασαν την μπάντα τους Spirits in the Sky. Επίσης, εκείνο το βράδυ έπαιξαν οι υπόλοιποι Seeds και οι μισοί Strawberry Alarm Clock. Μετά από αυτή τη συναυλία, o Corgan πήρε τον Tulin και τον Weitz, και μαζί με τον κιθαρίστα Dave Navarro έκαναν μια μικρή περιοδεία για να συνεχίσουν το αφιέρωμα. Η Sabrina ξεκίνησε να ετοιμάζει ένα δίσκο αφιέρωμα στον Sky Saxon and the Seeds. Ο Weitz αρχικά ζήτησε να κάνουμε το ‘Pushin too Hard’ αλλά οι Prunes μας πρόλαβαν. Η δεύτερή του επιλογή ήταν το ‘Mr. Farmer’. Ευτυχώς που κάναμε αυτό τελικά! Εκείνο τον καιρό ο Steve Bartek ήρθε και μας είπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο τη μπάντα. Είχε αρκετά projects τα οποία ήθελε να προωθήσει και πολλά soundtrack με τον Danny Elfman (αυτή είναι η πραγματική δουλειά του Steve).
Δεν θα μπορούσε να μας παραχωρεί το στούντιο του αλλά ούτε και την συμμετοχή του στις ζωντανές εμφανίσεις και τις πρόβες μας. Ήταν δική του ιδέα να κυκλοφορήσουμε όλο το υλικό που είχαμε έτοιμο σε ένα δίσκο. Και αυτό κάναμε. Ο Mark είχε κάνει το εξώφυλλο (το 1967) και παραλίγο να ονομάσουμε το δίσκο ‘It’s About Time’, τίτλος που βρίσκεται στο πρωτότυπο εξώφυλλο. Αποφάσισα ότι ο καλύτερος τίτλος θα ήταν ‘Wake Up Where You Are’. Είναι ένας στίχος από το τραγούδι του κιθαρίστα μας Howie Anderson, ‘Wake Up’.Δ.Α.: Υπάρχει κάποιο ‘βασικό’ τραγούδι αλήθεια; Το αγαπημένο σας ίσως; Και γιατί;
G.B.: Το ‘Wake Up’ έχει στίχους που ταιριάζουν στην εποχή μας... Το 'Mr. Farmer' είναι ένα ωραίο τραγούδι... To ‘Drifting Away’ έχει γραφτεί από τον Mark Weitz γαι τη γυναίκα του, που πέθανε 39 χρονών από καρκίνο, και τη μάχη που έκανε για να το ξεπεράσει και να μπορέσει να βρει το δρόμο του... είναι όμορφο.
Δ.Α.: Είστε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες των ‘60s. Πιστεύω ότι το ‘Bird’s In My Tree’ είναι ένα αριστούργημα. Μπορείτε να μου πείτε λίγα λόγια για τη δημιουργία του; Πως νιώθετε όταν κοιτάτε πίσω στο 1967 αλήθεια;
G.B.: Θυμάμαι καθόμασταν με τον Steve Bartek στο δωμάτιό του (μέναμε στα διπλανά σπίτια όταν ήμασταν μικροί). Είχα τις συγχορδίες για την πρώτη στροφή και το ‘open the door man, let all the good air come in’. Μετά ο Steve βρήκε τις συγχορδίες για το bridge και το ‘come live a better life’. Από 'κει και πέρα παζαρεύαμε στίχο- στίχο μέχρι που ολοκληρώθηκε. Γράψαμε ακόμα μια στροφή βέβαια. Αλλά τη χάσαμε. Και έτσι το τραγούδι τελειώνει με το ‘now I am so high, I'm la da da da da da da...’. Η δισκογραφική δε μας άφηνε να πούμε ‘HIGH’! Όταν φέραμε το κομμάτι στους Strawberry Alarm Clock, ο Ed King έπαιξε ένα φοβερό κιθαριστικό σόλο και ο Mark έπαιξε πολύ ωραία πλήκτρα, όπως πάντα. Βγήκε καλό. Αλλά θέλαμε να είναι μεγαλύτερης διάρκειας. Ο παραγωγός το διατήρησε μικρό. Γι’ αυτό τώρα είναι και μεγαλύτερο στο νέο δίσκο.Δ.Α.: Κάποιες αναμνήσεις από το ‘Psych-Out’;
G.B.: Δυο πράγματα ξεχωρίζω.. Πρώτα από όλα, ο Dick Clark λάτρευε το ‘Bird’s In My Tree’. Μας έβαλε να το ηχογραφήσουμε για την ταινία. Τελικά δεν μπήκε όμως. Και αυτή η δεύτερη ηχογράφηση του ανήκει. Δεν έχω ξανακούσει αυτή την εκτέλεση από τότε.
Όταν γυρίζαμε τη σκηνή του ‘Rainy Day Mushroom Pillow’ φώναξαν ‘cut’ καθώς η κάμερα απομακρυνόταν και μας είπαν να κάνουμε ένα δίωρο διάλειμμα. Λοιπόν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ο Randy Seoul θεώρησε πως είχε χρόνο να πάει στη σχολή οδήγησης γιατί είχε ξεχάσει μια κλήση. Όταν μας κάλεσαν για να συνεχίσουμε το γύρισμα, ο Randy δεν είχε επιστρέψει. Αν κοιτάξεις, λοιπόν, τη σκηνή στο τέλος του τραγουδιού θα δεις ότι δεν είναι ο Randy καθισμένος στην καρέκλα που παίζει bongos. Είμαι ΕΓΩ! Αυτό δεν ήταν όλο. Ο Mark πήρε ένα αυτοκόλλητο Strawberry Alarm Clock και το κόλλησε μπροστά στο όργανό του και ο Ed King παίζει με την Telecaster κιθάρα του και όχι τη Vox… πολύ αστείο!
Δ.Α.: Και μια δύσκολη ερώτηση, γιατί τώρα μιλάω με το ‘real thing’ και ΟΧΙ μια ακόμα μπάντα. Μετανιώνετε για κάτι; Αναπολώντας τα ‘60s;
G.B.: Το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που άφησα τη μπάντα προς το τέλος του τρίτου μας δίσκου το 1968. Είχαμε συμφωνήσει όλοι να απολύσουμε τον μάνατζέρ μας, Bill Holmes, και όταν οι μισοί αποφάσισαν να μην το κάνουμε, ο Randy και εγώ φύγαμε. Ο Holmes και ο παραγωγός Frank Slay οδηγούσαν την μπάντα σε λάθος δρόμους. Είχαν τον καλλιτεχνικό έλεγχο και εμείς ήμασταν παιδιά. Η μόνη δύναμη που είχα ήταν να τα παρατήσω. Και αυτό έκανα. Επίσης, μας έκλεβαν σε κάθε κίνηση. Μάλλον αν είχα παραμείνει τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή. Απλά ένιωσα τόσο περιορισμένος όταν η μπάντα έχασε την αλληλεγγύη της.
Δ.Α.: Μπορείτε να μου πείτε τους 5 αγαπημένους σας δίσκους;
G.B.: Sgt. Pepper, Surf's Up, Muswell Hillbillies, Tommy, Roger the Engineer/Yardbirds.
Δ.Α.: Οι Beach Boys επιστρέφουν με νέο δίσκο! Και εσείς έχετε νέο δίσκο και είμαστε στο 2012! Κάποιες αναμνήσεις από την περιοδεία με τους Beach Boys και τους Buffalo Springfield; Φαντάζομαι πολλές από μια τόσο σημαντική εποχή.
G.B.: Κάναμε δυο περιοδείες στις ΗΠΑ με τους Beach Boys και τους Buffalo Springfield. Την BB's 5th Annual Thanksgiving Tour το 1967 και τη The BB's 6th Annual Easter Tour το 1968. Και οι δύο
έχουν διασκεδαστικές ιστορίες! Μια που μου ήρθε τώρα στο μυαλό είναι στο ιδιωτικό αεροπλάνο των Beach Boys. Ο Dennis Wilson είχε ζητήσει να έρθει μαζί μας η Playmate του μήνα, από το περιοδικό Playboy σε μια πτήση προς το Νότο. Και όντως, ήρθε. Πριν απογειωθούμε πήγε στην τουαλέτα. Ο Dennis Wilson προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να μας πείσει όλους να βγάλουμε τα ρούχα μας έτσι ώστε όταν έβγαινε η κοπέλα από την τουαλέτα να μας έβρισκε όλους γυμνούς. Αποφάσισε, λοιπόν, ότι θα το κάνει μόνο αυτός. Όταν βγήκε η κοπέλα, ο Wilson με σήκωσε από τη θέση μου για να κάτσει εκείνη δίπλα του. Όταν είδε ότι ήταν γυμνός, ούρλιαξε και έτρεξε πίσω στην τουαλέτα. Ο road manager Dick Durea, ήρθε τρέχοντας να δει τι γίνεται και είδε τον Dennis. Τελικά, έπρεπε όλοι να κατέβουμε από το αεροπλάνο για να βγει η κοπέλα από την τουαλέτα!Δ.Α.: Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή (!) για τις επόμενες 24 ώρες. Που θα θέλατε να πάτε για μια ολόκληρη ημέρα και γιατί; Παρελθόν ή μέλλον, αλήθεια;
G.B.: Μου αρέσει το εδώ και το τώρα! Υπάρχουν τόσες παγίδες με το ταξίδι στο χρόνο... Βέβαια, λατρεύω αυτές τις ταινίες. Όπως αυτή με τον Christopher Reeves, ‘Somewhere in Time’... Μάλλον είμαι λίγο goofy!
Δ.Α.: Υπάρχει κάποια περίπτωση να σας δούμε στην Αθήνα; Σας αγαπάμε εδώ στην Ελλάδα.
G.B.: Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος! Θα ήθελα πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να είναι ένας μεγάλος χώρος με διαφορετικές χρεώσεις.... καλύτερα να τα πει ο Karl Anderson αυτά!
Δ.Α.: Και για το τέλος... Μια καλή συμβουλή σε μια νέα μπάντα;
G.B.: Η καλύτερη συμβουλή είναι να μείνει ενωμένη... μην τα σπάσετε! Θέλει πολύ εξάσκηση. Να είστε tight n right! Κάντε καλές επιλογές. Μη χάνετε το δρόμο σας. Προσέξτε τις λάθος συνεργασίες. Να είστε σίγουροι ότι έχετε όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Μια μπάντα είναι το σύνολο των μερών της, είναι μια ομάδα, δεν είναι ένα άτομο. Όλοι θα πρέπει να έχουν το σεβασμό των άλλων για αυτό που προσφέρουν. STAY FOCUSED!
Thank You Dimitris!
PRAY FOR WORLD PEACE!
George Bunnell
www.strawberryalarmclock.com
Σχετικό θέμα