Σας καλημερίζω σε αυτή που προορίζεται να είναι η τελευταία δημοσίευση της στήλης για το 2012. Για αυτή την ιδιαίτερη στιγμή κράτησα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα της χρονιά, που κατορθώνει να ξεφύγει αρκετά από τα στενά ενδεχομένως όρια της ισπανικής και ισπανόφωνης μουσικής. Ελπίζω να το απολαύσετε όσο εγώ και, με το καλό, τα ξαναλέμε του χρόνου.
1. Τι θα ακούσεις;
Ισπανόφωνη indie ποπ-ροκ
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Oniria e Insomnia, Los días no vividos, Cínicamente muertos, Nada, Belice
3. Βαθμολογία;
9/10
Οι Love of Lesbian είναι ένα πενταμελές σχήμα από την Καταλονία που, αντίθετα από αρκετά καταλανικά συγκροτήματα που παρουσιάσαμε ως σήμερα, επιλέγουν τον ισπανικό στίχο. Μέχρι φέτος είχαν κυκλοφορήσει έξι δίσκους διατηρώντας μια συνεχή, ανοδική πορεία. Ξεκίνησαν το 1999 από μια μικρή δισκογραφική εταιρεία τραγουδώντας στα αγγλικά και μετά από διάφορες αλλαγές και ανακατατάξεις κατέληξαν το 2009 σε μια θυγατρική της Warner και τον ισπανόφωνο δίσκο με τίτλο “1999”. Από εκεί είχε ξεχωρίσει το Club de fans de John Boy, που περιγράφει το πώς μπορεί κάποιος να συρθεί σε μια συναυλία απλώς για να κάνει τη χάρη της φίλης του και να καταλήξει ο ίδιος μεγάλος φαν. Εντάξει, δε δουλεύει πάντα αυτός ο τρόπος!
Η φετινή κυκλοφορία των Love of Lesbian φέρει τον τίτλο “La noche eterna. Los días no vividos.”. Περιλαμβάνει συνολικά 18 τραγούδια μοιρασμένα σε δύο δίσκους που επικεντρώνονται στη νύχτα και την αποξένωση στις μεγάλες πόλεις. Ένας θεματικός δίσκος, από αυτούς που τόσο σπάνια πλέον δημιουργούνται, μάλλον εξαιτίας του φόβου της αντιεμπορικότητας (αν και πέρυσι ο επίσης θεματικός δίσκος της PJ Harvey αποθεώθηκε από το Mixgrill και όχι μόνο...).
Το πρώτο μέρος (“La noche eterna”) διηγείται τι μπορεί να συμβεί σε μια ατέλειωτη νύχτα. Από ένα ανοιχτό παράθυρο παρακολουθώ τους ηλικιωμένους που βολτάρουν στον κεντρικό δρόμο. Πού να πηγαίνουν; Τι κούβαλούν και σαν τι να σκέφτονται; Και τελικά, γιατί αυτό το παράθυρο στην απέναντι πολυκατοικία παραμένει κλειστό για τόσες εβδομάδες τώρα; (Nada). Παραμένω μπροστά στο παράθυρο. Άλλωστε ποιος δεν το κάνει, ειδικά τα βράδια εκείνα τα σκοτεινά που ελάχιστες φιγούρες ανθρώπων ξεχωρίζουν στα πεζοδρόμια; Γιατί οι ζωές τους να φαίνονται καλύτερες από τη δική μου; Γιατί τους ζηλεύω τόσο που βρήκαν μια παρέα να βγουν έξω, ενώ εγώ είμαι ακόμα κλεισμένος σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους που όσο περνάει η ώρα γίνονται ακόμα πιο ασφυκτικοί; Βλέπω μια φιγούρα στην τηλεόραση και της μοιάζει τόσο πολύ. Φοράει ακόμα κι αυτή την παράξενη ζακέτα που δεν της πήγαινε καθόλου κι όμως την αγαπούσε. Και κάτι ώρες σαν κι αυτή σκέφτομαι ότι υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: αυτοί που ζουν, αυτοί που το προσπαθούν κι οι άλλοι που μονάχα ονειρεύονται (Los seres únicos).
Πάλι ξύπνησα νωρίς, σχεδόν ξημερώματα. Για όποιον ξυπνά χαράματα δεν υπάρχει Θεός. Θέλω να ανακατευτώ μέσα στον κόσμο και να εξατμιστώ. Κάποια μέρα θα φύγω, θα χαθώ στ’ αλήθεια. Δεν ξέρω αν με έχεις ικανό, γιατί μου λείπει η δύναμη. Αλλά και γιατί να φύγω αφού αυτός από τον οποίο θα προσπαθήσω να γλιτώσω είσαι εσύ κι εσύ θα παραμείνεις μέσα μου; Αν μπορώ να δραπετεύσω, είναι με το μυαλό και αυτό θα κάνω με την πρώτη ευκαιρία (Belice). Άλλωστε αυτή είναι η πόλη μου. Πρέπει να την ανακαλύψω εκ νέου (Cínicamente muertos).
Μα υπάρχουν τόσα πράγματα που χάνω για να ζήσω στη νύχτα κι αυτά μου θυμίζει ο δεύτερος δίσκος (“Los días no vividos”). Αυτός ο θόρυβος που ακούγεται κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Αυτός ο θόρυβος με τρελαίνει. Θα καταφέρω άραγε σήμερα να κοιμηθώ πριν ακουστεί; Ίσως έτσι να ξεφύγω της τρέλας. Κάποιος από ένα μπαλκόνι είχε φωνάξει «σ’αγαπώ» (Wio, antenas y pijamas). Λάθος μνήμες. Πάντα μπλέκουν οι ιστορίες του ύπνου με τον ξύπνιο. Σαν ξυπνήσω, δεν ξεχωρίζω την πραγματικότητα. Αρνούμαι να δεχθώ τον κόσμο όπως είναι. Θα γιορτάσω τις μέρες που δε ζήσαμε ακόμα. Θα γεμίσω το ποτήρι και θα πιω στην υγειά των ημερών που δε ζήσαμε ακόμα (Los días no vividos). Ξάφνου, το φεγγάρι μού 'πιασε κουβέντα. Κι άρχισε να στριφογυρνά ανάμεσα στα άδεια γραφεία και ν' αναβοσβήνει. Μα δεν ήταν κανείς έξω στο δρόμο για να αναρωτηθεί από πού έρχεται αυτό το φως (Nadie por las calles).
Δεκαοκτώ μικρές ιστορίες στο μεταίχμιο μεταξύ της δύσης και της ανατολής του ηλίου. Άνθρωποι άγνωστοι και νυχτοπούλια αναμειγνύουν την πραγματικότητα με τη φαντασία σε στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στην κυνικότητα και την ελαφρότητα. Όπως άλλωστε και η μουσική, άλλοτε υποτονική κι άλλοτε χορευτική.
Μια αναπάντεχη συνάντηση, όπως λέει και το single του δίσκου, Oniria e Insomnia, για το οποίο δημιουργήθηκε ένα επίσης εξαιρετικό βίντεο. Μια κυκλοφορία βουτηγμένη στο ρομαντισμό, που αν και στην αρχή με ξένιζε λόγω της έλλειψης ξεκάθαρης μουσικής ταυτότητας (ποπ, ροκ, ντίσκο ή ηλεκτρονική), κατέληξα να την αγαπώ ακριβώς γι'αυτό.
Love of Lesbian @ facebook
Love of Lesbian @ Myspace
1. Τι θα ακούσεις;
Ισπανόφωνη indie ποπ-ροκ
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Oniria e Insomnia, Los días no vividos, Cínicamente muertos, Nada, Belice
3. Βαθμολογία;
9/10
Οι Love of Lesbian είναι ένα πενταμελές σχήμα από την Καταλονία που, αντίθετα από αρκετά καταλανικά συγκροτήματα που παρουσιάσαμε ως σήμερα, επιλέγουν τον ισπανικό στίχο. Μέχρι φέτος είχαν κυκλοφορήσει έξι δίσκους διατηρώντας μια συνεχή, ανοδική πορεία. Ξεκίνησαν το 1999 από μια μικρή δισκογραφική εταιρεία τραγουδώντας στα αγγλικά και μετά από διάφορες αλλαγές και ανακατατάξεις κατέληξαν το 2009 σε μια θυγατρική της Warner και τον ισπανόφωνο δίσκο με τίτλο “1999”. Από εκεί είχε ξεχωρίσει το Club de fans de John Boy, που περιγράφει το πώς μπορεί κάποιος να συρθεί σε μια συναυλία απλώς για να κάνει τη χάρη της φίλης του και να καταλήξει ο ίδιος μεγάλος φαν. Εντάξει, δε δουλεύει πάντα αυτός ο τρόπος!
Η φετινή κυκλοφορία των Love of Lesbian φέρει τον τίτλο “La noche eterna. Los días no vividos.”. Περιλαμβάνει συνολικά 18 τραγούδια μοιρασμένα σε δύο δίσκους που επικεντρώνονται στη νύχτα και την αποξένωση στις μεγάλες πόλεις. Ένας θεματικός δίσκος, από αυτούς που τόσο σπάνια πλέον δημιουργούνται, μάλλον εξαιτίας του φόβου της αντιεμπορικότητας (αν και πέρυσι ο επίσης θεματικός δίσκος της PJ Harvey αποθεώθηκε από το Mixgrill και όχι μόνο...).
Το πρώτο μέρος (“La noche eterna”) διηγείται τι μπορεί να συμβεί σε μια ατέλειωτη νύχτα. Από ένα ανοιχτό παράθυρο παρακολουθώ τους ηλικιωμένους που βολτάρουν στον κεντρικό δρόμο. Πού να πηγαίνουν; Τι κούβαλούν και σαν τι να σκέφτονται; Και τελικά, γιατί αυτό το παράθυρο στην απέναντι πολυκατοικία παραμένει κλειστό για τόσες εβδομάδες τώρα; (Nada). Παραμένω μπροστά στο παράθυρο. Άλλωστε ποιος δεν το κάνει, ειδικά τα βράδια εκείνα τα σκοτεινά που ελάχιστες φιγούρες ανθρώπων ξεχωρίζουν στα πεζοδρόμια; Γιατί οι ζωές τους να φαίνονται καλύτερες από τη δική μου; Γιατί τους ζηλεύω τόσο που βρήκαν μια παρέα να βγουν έξω, ενώ εγώ είμαι ακόμα κλεισμένος σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους που όσο περνάει η ώρα γίνονται ακόμα πιο ασφυκτικοί; Βλέπω μια φιγούρα στην τηλεόραση και της μοιάζει τόσο πολύ. Φοράει ακόμα κι αυτή την παράξενη ζακέτα που δεν της πήγαινε καθόλου κι όμως την αγαπούσε. Και κάτι ώρες σαν κι αυτή σκέφτομαι ότι υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: αυτοί που ζουν, αυτοί που το προσπαθούν κι οι άλλοι που μονάχα ονειρεύονται (Los seres únicos).
Πάλι ξύπνησα νωρίς, σχεδόν ξημερώματα. Για όποιον ξυπνά χαράματα δεν υπάρχει Θεός. Θέλω να ανακατευτώ μέσα στον κόσμο και να εξατμιστώ. Κάποια μέρα θα φύγω, θα χαθώ στ’ αλήθεια. Δεν ξέρω αν με έχεις ικανό, γιατί μου λείπει η δύναμη. Αλλά και γιατί να φύγω αφού αυτός από τον οποίο θα προσπαθήσω να γλιτώσω είσαι εσύ κι εσύ θα παραμείνεις μέσα μου; Αν μπορώ να δραπετεύσω, είναι με το μυαλό και αυτό θα κάνω με την πρώτη ευκαιρία (Belice). Άλλωστε αυτή είναι η πόλη μου. Πρέπει να την ανακαλύψω εκ νέου (Cínicamente muertos).
Μα υπάρχουν τόσα πράγματα που χάνω για να ζήσω στη νύχτα κι αυτά μου θυμίζει ο δεύτερος δίσκος (“Los días no vividos”). Αυτός ο θόρυβος που ακούγεται κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Αυτός ο θόρυβος με τρελαίνει. Θα καταφέρω άραγε σήμερα να κοιμηθώ πριν ακουστεί; Ίσως έτσι να ξεφύγω της τρέλας. Κάποιος από ένα μπαλκόνι είχε φωνάξει «σ’αγαπώ» (Wio, antenas y pijamas). Λάθος μνήμες. Πάντα μπλέκουν οι ιστορίες του ύπνου με τον ξύπνιο. Σαν ξυπνήσω, δεν ξεχωρίζω την πραγματικότητα. Αρνούμαι να δεχθώ τον κόσμο όπως είναι. Θα γιορτάσω τις μέρες που δε ζήσαμε ακόμα. Θα γεμίσω το ποτήρι και θα πιω στην υγειά των ημερών που δε ζήσαμε ακόμα (Los días no vividos). Ξάφνου, το φεγγάρι μού 'πιασε κουβέντα. Κι άρχισε να στριφογυρνά ανάμεσα στα άδεια γραφεία και ν' αναβοσβήνει. Μα δεν ήταν κανείς έξω στο δρόμο για να αναρωτηθεί από πού έρχεται αυτό το φως (Nadie por las calles).
Δεκαοκτώ μικρές ιστορίες στο μεταίχμιο μεταξύ της δύσης και της ανατολής του ηλίου. Άνθρωποι άγνωστοι και νυχτοπούλια αναμειγνύουν την πραγματικότητα με τη φαντασία σε στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στην κυνικότητα και την ελαφρότητα. Όπως άλλωστε και η μουσική, άλλοτε υποτονική κι άλλοτε χορευτική.
Μια αναπάντεχη συνάντηση, όπως λέει και το single του δίσκου, Oniria e Insomnia, για το οποίο δημιουργήθηκε ένα επίσης εξαιρετικό βίντεο. Μια κυκλοφορία βουτηγμένη στο ρομαντισμό, που αν και στην αρχή με ξένιζε λόγω της έλλειψης ξεκάθαρης μουσικής ταυτότητας (ποπ, ροκ, ντίσκο ή ηλεκτρονική), κατέληξα να την αγαπώ ακριβώς γι'αυτό.
Love of Lesbian @ facebook
Love of Lesbian @ Myspace