My Bloody Valentine - m b v

Τι θα ακούσεις: Loveless revisited

Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις: Περίμενες 22 χρόνια, δεν θα τα ακούσεις όλα;

Βαθμολογία: 9/10

Shoegaze - ένας από τους πιο ανόητους χαρακτηρισμούς που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ για να περιγράψει ένα μουσικό ρεύμα. Ο όρος προέρχεται από το γεγονός ότι οι μουσικοί των συγκροτημάτων αυτών (και κυρίως οι κιθαρίστες) είχαν την προσοχή τους περισσότερο στραμμένη στο πάτωμα της σκηνής παρά στο κοινό, αφού εκεί βρίσκονται τα πετάλια της κιθάρας που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο τους. Αν δούμε όμως ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν τον “shoegaze” ήχο (κιθαριστικές παραμορφώσεις και υπνωτικά εφέ, μελωδίες και ονειρικά φωνητικά θαμμένα μέσα σε ένα τοίχο από θόρυβο), εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ένας πιο ακριβής όρος για το κίνημα αυτό θα ήταν “οι ακόλουθοι των My Bloody Valentine” (ή Valentinesque για συντομία, © ody, no rights reserved).

Δεν ήταν φυσικά οι My Bloody Valentine οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τον ήχο αυτό. Θυμάμαι άλλωστε ότι όταν ακούγαμε για πρώτη φορά κομμάτια όπως τα “You Made Me Realise” ή “Feed Me With Your Kiss”, η έτοιμη περιγραφή για τον ήχο τους ήταν οι Jesus And Mary Chain συναντούν τους Sonic Youth. Παράλληλα, είχαν αναλάβει δράση συγκροτήματα όπως οι Ride που μπορεί να ήταν λίγο νεότερα από αυτούς, όμως άρχισαν να δημιουργούν  έναν αντίστοιχο ήχο σχεδόν την ίδια εποχή που οι My Bloody Valentine άφηναν για πάντα πίσω τους την αφελή indie pop της πρώτης περιόδου τους και εφεύρισκαν ξανά τον εαυτό τους με το “Isn’t Anything” (το άλμπουμ που ήταν και παραμένει η κορυφαία τους δουλειά για τον υπογράφοντα).

Το άλμπουμ όμως που ήρθε να δώσει τον απόλυτο ορισμό για αυτό που περιγράφεται ως shoegaze έμελε να είναι το “Loveless”, ο δεύτερος και πολυτάραχος δίσκος των My Bloody Valentine, που μέχρι να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει το 1991, τρία χρόνια μετά το “Isn’t Anything”, είχε στοιχήσει στην άμοιρη Creation κοντά στις 250.000 λίρες (ή τουλάχιστον έτσι θέλουν οι φήμες) και είχαν χρησιμοποιηθεί 19 διαφορετικά στούντιο. Παρά τις πολλές  περιπέτειες στην πορεία της δημιουργίας του, η τελειομανία του Kevin Shields έπιασε τόπο και το αποτέλεσμα ήταν ο δίσκος που έγινε το σημείο αναφοράς για τα ουκ ολίγα ονόματα που καταπιάστηκαν με τον ήχο αυτό στις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν.

Φυσικό λοιπόν είναι, μετά από τόσες παραλλαγές που έχουμε ακούσει στον ήχο του “Loveless” τα 22 τελευταία χρόνια, να επιθυμούμε διακαώς να ακούσουμε το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας από τους ίδιους τους δημιουργούς του. Και μετά από αμέτρητες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ματαιώσεις και αναβολές (συν έναν κρασαρισμένο server αργότερα), το βράδυ του Σαββάτου 2 Φεβρουαρίου και ώρα 11 και 58, το χαμένο τρίτο άλμπουμ των My Bloody Valentine πήρε επιτέλους σάρκα και οστά (μηδενικά και άσσους για να είμαστε ακριβείς). Τίτλος αυτού “m b v” και, αν θέλουμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, είναι το μικρό αδελφάκι του “Loveless” που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, για να εμφανιστεί ξανά, χωρίς να γέρασε μια μέρα, το 2013 (για πιθανές εξηγήσεις του φαινομένου σας παραπέμπω στην τηλεοπτική σειρά Fringe).

Η ζαλισμένη εκκίνηση με το “She Found Now” μοιάζει με ξύπνημα από βαθύ λήθαργο, με τον ήχο του να βρίσκεται περισσότερο στο χώρο του ονείρου παρά στην πραγματικότητα, ενώ τα  “Only Tomorrow” (η πρώτη μεγάλη στιγμή του δίσκου) και “Who Sees You” που ακολουθούν, θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται κάπου ανάμεσα στα “I Only Said” και “Come In Alone” στη λίστα των τραγουδιών του “Loveless”.

Με τα “Is This And Yes” και “If I Am” οι ρυθμοί πέφτουν και πάλι και ο ήχος εξαϋλώνεται με κίνδυνο να χαθεί για πάντα η επαφή με τον πλανήτη Γη. Στο τέλος του “If I Am” έχουμε μόλις περάσει τη μέση του “m b v” και καθώς η νωχελικότητα έχει πάρει για τα καλά το πάνω χέρι, αρχίζω να έχω για πρώτη φορά τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο ο δίσκος θα αντέξει στη σύγκριση με το παρελθόν. Ευτυχώς όμως, αυτές διαλύονται εντελώς από την τετράδα των κομματιών που ολοκληρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το άλμπουμ.

Πρώτα έρχεται το σαγηνευτικό “New You”, με το μπάσο να παίρνει τη θέση του οδηγού και τις κιθάρες να ακολουθούν το ρυθμό της πιο καθαρόαιμης pop στιγμής του δίσκου. Είναι το τραγούδι με την πιο ξεκάθαρη μελωδία που χωρίς αμφιβολία θα κερδίσει τους παραγωγούς του ραδιοφώνου, ενώ επίσης διαθέτει και μία από τις πιο αισθησιακές ερμηνείες της Bilinda Butcher.

Το μεγάλο φινάλε του δίσκου έρχεται με το big bang της εξαιρετική τριάδας που αποτελείται από τα "In Another Way", "Nothing Is" και "Wonder 2". Το πρώτο μοιάζει με μετάλλαξη του κλασσικού “Soon” με πρόσθετα επίπεδα θορύβου, το επόμενο είναι ένα ξέφρενο instrumental κολλημένο σε loop, ενώ στο τελευταίο τα decibel ανεβαίνουν στο μέγιστο και η ρυθμολογία εμφανίζεται επηρεασμένη από τα πειράματα της πιο αγρίας πλευράς της χορευτικής μουσικής (προφανώς προϊόν του δηλωμένου θαυμασμού του Shields για τον ήχο της jungle).

Η ολοκλήρωση της ακρόασης του “m b v” μας δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει γυρίσει πίσω στο 1993, σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Kevin Shields δεν έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μετά την ολοκλήρωση του “Loveless”, αλλά συνέχισε να ηχογραφεί με τον ίδιο οίστρο και το αποτέλεσμα είναι αυτή η μπλε μετάλλαξη του που μόλις ακούσαμε.

Οι My Bloody Valentine της χρυσής περιόδου 1988 - 1991 ήταν στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας του rock. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν ισχύει σήμερα. Από την άλλη, για πείτε μου παρακαλώ, ποιος αντιπροσωπεύει την πρωτοπορία της μουσική σήμερα; Όπως έχουν δείξει οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, οι πιο πρωτότυπες μουσικές που ακούμε πλέον είναι αποτέλεσμα είτε μιας εμπνευσμένης αναβίωσης είτε ενός δημιουργικού ανακατέματος μουσικών στυλ από διαφορετικές περιόδους. Ο ήχος που τελειοποίησαν οι My Bloody Valentine την εποχή της πραγματικής πρωτοπορίας τους γίνεται συχνά ένα από τα βασικά συστατικά και στις δύο περιπτώσεις σύγχρονης “πρωτοπορίας”. Οι My Bloody Valentine του 2013 δεν κάνουν αναβίωση ούτε έχουν ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέα υβρίδια. Οι My Bloody Valentine του “m b v” είναι οι My Bloody Valentine που γνωρίσαμε δυόμιση δεκαετίες πίσω και το γεγονός ότι καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό την μαγεία του “Loveless” δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγίας για το παρελθόν. Είναι ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα που μπορεί να καθυστέρησε 20 χρόνια, αλλά ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να το απολαμβάνουμε και λίγο παραπάνω. Όπως δείχνει άλλωστε η ιστορία, πολλοί ζήλεψαν τον ήχο του “Loveless”, αλλά κανένας δεν μπορεί να το κάνει όπως οι αυθεντικοί δημιουργοί του.