Είναι πέντε η ώρα και κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση για να πιω το τσάι μου μαζί με shortbread biscuits και χαζεύω τα ρεπορτάζ για την κηδεία της Θάτσερ. Διαπιστώνω ότι πολλοί συμπολίτες μου ξαφνικά έγιναν άγγλοι και προφανώς είχαν ένα θέμα με τη σιδηρά κυρία, κάτι που τους καθόταν στο λαιμό τα τελευταία τριάντα χρόνια, ένα μίσος ρε παιδί μου που δε συνάδει με τον πολιτισμό, την ευγένεια και τη λεπτότητα που έχουμε σαν λαός. Και τώρα που η εν λόγω μαντάμ πήγε να συναντήσει τον Τσόρτσιλ και τον Καραμανλή σίνιορ για να βλέπουν όλοι μαζί παρέα τα ραδίκια ανάποδα, ξεσπάσανε όλοι σε τρελούς αλαλαγμούς και πανηγυρισμούς, λες και πήραμε πάλι το ευρωπαϊκό ένα πράμα.
Βλέπω στα σόσιαλ μίντια ότι στην Κρήτη έγινε και ένα πάρτι πανηγυρισμού για το θάνατο της Θάτσερ με πανκ μουσικές, τσικουδιές και όλα τα μπινελίκια. Μήπως είχε και μπαλοθιές; Χμ. Σκέφτομαι κι εγώ: ρε κοπέλια, η Θάτσερ έφυγε από την πολιτική το 1990, πριν από είκοσι τρία χρόνια δηλαδή, αν θυμάμαι καλά τα μαθηματικά. Και ξαφνικά ξυπνάνε όλοι και τη βρίζουνε. Εδώ, στην Ελλάδα που οι έλληνες πολιτικοί μας γαμάνε ανελλιπώς, πατόκορφα και άνευ σάλιου εδώ και δεν-ξέρω-γω-πόσα χρόνια, ξαφνικά ξεσαλώνουμε επειδή τα κακάρωσε μια πολιτικός που γαμούσε ανελλιπώς, πατόκορφα και άνευ σάλιου τους άγγλους επί δώδεκα χρόνια, πριν από 23 χρόνια! Έλεος! Για να μην πω ότι ηλικιακά οι περισσότεροι σημερινοί έλληνες αντιθατσερικοί ανακάλυπταν ακόμα τη μαγεία του playmobil όταν η Θάτσερ ξεκουμπίστηκε από την πρωθυπουργία.
Καταλαβαίνω απόλυτα τους πανηγυρισμούς των βρετανών. Συμμερίζομαι τους χορούς, τα πάρτι, τα μπλουζάκια, τα συνθήματα στους τοίχους (με το «Rust in peace» να είναι το αγαπημένο μου για την iron lady) και την άγρια χαρά που ένιωσαν άνθρωποι που πραγματικά υπέφεραν από την εξοντωτική πολιτική εκείνης της γυναίκας. Κι εκεί πραγματικά, δεν υπέφερε μόνο η γενιά που έζησε τα σκληρά μέτρα και τη φτώχεια που ακολούθησε, αλλά και τα παιδιά τους που σήμερα ζουν τις συνέπειες της άθλιας πολιτικής της. Αλλά εμείς, εδώ; Τι δουλειά έχουμε μ’ αυτά ώστε να πανηγυρίζουμε με ξένα κόλλυβα; Και δε φαντάζομαι ότι θα γίνει κάποιο παρόμοιο πάρτι στο Κόλτσεστερ όταν τα καθάρματα που μας κυβερνάνε τώρα τα τινάξουνε σε καμιά εικοσαριά χρόνια. Έπειτα είναι κι αυτό το θέμα που για κάποιο λόγο η Θάτσερ έχει συνδεθεί με το πανκ ροκ. Εγώ έχω μια διαφορετική άποψη γι’ αυτό. Εγώ πιστεύω ότι το πανκ πέθανε στις 14 Ιανουαρίου του ‘78 στο Winterland του Σαν Φρανσίσκο, όταν οι Sex Pistols έπαιξαν για τελευταία φορά και στο τέλος της συναυλίας ο Johnny Rotten ξεστόμισε την ατάκα «Have you ever had the feeling you ‘ve been cheated?», πέταξε το μικρόφωνο και έφυγε τρέχοντας στα παρασκήνια για να ξαναγίνει John Lydon.
Το πανκ δημιουργήθηκε για να κρατήσει λίγο, ήταν πολύ εκρηκτικό για να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στη νιρβάνα της μουσικής βιομηχανίας. Ό,τι ακολούθησε εκείνη την πρώτη γενιά του πανκ ήταν κάτι άλλο. Πραγματικές και ενδιαφέρουσες μεταλλάξεις, έξυπνες προσμίξεις, ή απλές καρικατούρες. Ας το ονομάζει ο καθένας όπως θέλει. Πάντως εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι η τυποποιημένη βαβούρα και οι ψευτοπάνκ «στολές» συγκροτημάτων όπως οι Exploited πχ είχαν να κάνουν με όσα πρέσβευε εκείνη η αγνή και πρωτόλεια δύναμη των Ramones, των Sex Pistols, των Clash (στην αρχή), των Damned και μερικών άλλων του ‘76 και του ‘77 που δικαιωματικά μπορούν να λέγονται πανκ επειδή το δημιούργησαν. Πάντως το ‘79 που ανέβηκε η Θάτσερ στην εξουσία, το πανκ είχε αποδημήσει σε άλλες μουσικές πολιτείες. Συνεπώς τα βαριά κανόνια της πρώτης γενιάς του δεν είχαν στραφεί κατά της σιδηράς κυρίας.Η αλήθεια είναι ότι έχουν γραφτεί μερικά εξαιρετικά τραγούδια εμπνευσμένα από τα εγκλήματα της Θάτσερ. Και δε μιλάω για κάτι ψευτοπάνκ καγκουριές τύπου «Maggie You Cunt» (πάλι των Exploited) αλλά για το πανέξυπνο και υπνωτικό «Ghost Town» των Specials, το δακρύβρεχτο «Shipbuilding» του Robert Wyatt, το αληθινά θυμωμένο «How Does It Feel To Be The Mother Of A Thousand Dead» των Crass, ή το σαρκαστικό «Margaret on the Guilotine» του Morrissey. Οι ζόρικοι καιροί εμπνέουν αριστουργήματα. Όμως η φαντασίωση του Morrissey και πολλών άλλων δεν εκπληρώθηκε και η σιδηρά κυρία έφυγε πλήρης χρόνων και ατιμώρητη.
Βέβαια εκεί που είναι τώρα η κυρα-Θάτσερ είναι ικανή να ιδιωτικοποιήσει ακόμα και τον Άδη, οπότε καλά θα κάνουμε να προσέχουμε τα λόγια μας.