Δύο συντάκτες του Mix Grill βρέθηκαν στο Fuzz την περασμένη Παρασκευή 19 Απριλίου και σας μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους από τη συναυλία των αγαπημένων μας GAD.
Του Δημήτρη Καμπούρη - Pe Pe
Ουσιαστικά την 1η έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσαν οι Vinyl Suicide. Ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz ακριβώς στις 22:30 και στο 40λεπτο set τους, κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Κι αυτό γιατί και καλά τραγούδια έχουν και πολύ καλοδουλεμένη μπάντα είναι. Αλλά έχουν και 2 χαρισματικούς performers. Τόσο η τραγουδίστρια που όργωσε τη σκηνή, συνδυάζοντας ίσως για 1η φορά για την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή μια πολύ καλή φωνή με επίσης εξαιρετική σκηνική παρουσία (που να θυμίζει Florence, δεν το έκανα εγώ το σχόλιο, το άκουσα από τους δίπλα), όσο κι ο κιθαρίστας που δίνει το στίγμα της μουσικής της μπάντας με τα παιξίματα και με τους ήχους του. Η υπόλοιπη μπάντα (για να μην τους αδικώ) αρμονικά δεμένη, αφήνοντας όμως τη σκηνή να κατηφορίζει λίγο προς τα κεντρο-αριστερά (θέσεις τραγουδίστριας-κιθαρίστα), πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να ισορροπήσουν με λίγη περισσότερη ζωντάνια και πάθος τη σκηνική τους παρουσία. Τα τραγούδια τους που έκλεψαν την παράσταση είναι τα “I don’t belong here” και το “6.40 a.m. (On Lycabettus)”, από το ομώνυμο του debut EP τους στη Sound of Everything.
Έπειτα από ένα διάλειμμα 15 λεπτών περίπου για να στηθεί η σκηνή για τους GAD. και γύρω στις 23:30 κι αφού πλέον στο Fuzz, πρέπει να είχαν μαζευτεί 350-400 άτομα (θεωρώ πως είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο για την εποχή μας, κι όταν παράλληλα έπαιζαν στην Αθήνα οι Keep Shelly in Athens, αλλά κι ο Peter Heppner, ονόματα που έχουν παρόμοιο κοινό με τους GAD.), ο Ηρακλής Αναστασιάδης έδωσε το «κόκκινο φως» μεταφορικά και κυριολεκτικά, με το Intro να ηχεί στο χώρο και το “Big Brown Eyes” να ανοίγει το 2ωρο set. Από εκεί και πέρα απολαύσαμε σχεδόν όλα τα τραγούδια του νέου τους cd “End In Tears”, αλλά και πολλά από το debut “System May fall” και το καταπληκτικό 2ο cd τους “A Perfect Crime”.
Η 2η έκπληξη είναι το μέγεθος της παραγωγής μιας συναυλίας από ένα αγγλόφωνο ελληνικό συγκρότημα. Το είχαμε δει και την προηγούμενη φορά που εμφανίστηκαν στο Fuzz, αλλά πραγματικά αυτή τη φορά οι GAD. πρόσφεραν ένα θέαμα που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τα συγκροτήματα του εξωτερικού (πάντα τηρουμένων των αναλογιών). Μια συναυλία, με οργάνωση, πολύ καλό ήχο, ωραίους φωτισμούς και με ένα πρόγραμμα «σκηνοθετημένο», με αρχή, μέση και τέλος. Και με τους μουσικούς να γνωρίζουν τους ρόλους τους, χωρίς αυτό φυσικά να τους κάνει μηχανές (αν κι από άποψη απόδοσης θα μπορούσες να το πεις κι αυτό).
Ο Κώστας Αντωνιάδης είναι ένας ώριμος performer πια, με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση στη σκηνή (για τη φωνή του δε νομίζω ότι ακούστηκε ποτέ κακός λόγος), και γύρω από αυτόν στήνεται η καλογυαλισμένη μηχανή των GAD. Οι Αντώνης, Μιχάλης, Σπύρος κι Ηρακλής, ο καθένας πίσω από το/τα όργανα του, σε 2ους υποστηρικτικούς ρόλους που όμως θα άξιζαν το δικό τους Oscar.
Έξυπνο το εύρημα της θέσης της τραγουδίστριας, σε βάθρο πίσω από τον κεντρικό τραγουδιστή, που συμμετείχε στα “Leslie”, “Wonderful”, αλλά και στη διασκευή “Just for tonight” (Groove Armada). Η 2η διασκευή που ακούστηκε ήταν το “Take the world”, από τους She Wants Revenge, ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει, μαζί με τους Editors τις 2 τελευταίες δουλειές των GAD.
Τραγούδια όπως τα “The end of the road”, “Over the moon”, “Waves” προκάλεσαν ρίγη στους παρευρισκόμενους, που φαίνεται όμως πως σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να «στοχεύουν» και σε τραγούδια της νέας τους δουλειάς, όπως τα “Belong” και “Wonderful”. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην ακουστική εκτέλεση που ακούσαμε στο encore της βραδιάς του “Too Late”, το οποίο ο Κώστας Αντωνιάδης ερμήνευσε μόνος του με μια ακουστική κιθάρα στη σκηνή, πριν να ανέβουν κι οι υπόλοιποι και το «δέσουν» με το “Separate Ways”. Το “Too Late” αποτελεί την αδυναμία του γράφοντος από το “End in tears” κι από τη στιγμή που δεν ακούστηκε στο βασικό πρόγραμμα, η ακουστική του εκτέλεση και χωρίς γυναικεία φωνητικά αποτέλεσε την 3η έκπληξη της βραδιάς.
Οι GAD. με το “End in Tears” ολοκλήρωσαν μια τρομερή τριάδα άλμπουμ, η οποία αποτυπώνεται στη δυναμική και των συναυλιών τους, τόσο από άποψη performance, όσο κι αποδοχής του κόσμου. Αυτό που μένει τώρα είναι να το απολαύσουν στις ζωντανές εμφανίσεις με λιγότερο άγχος (ήταν η 1η παρουσίαση της δουλειάς αυτής στην Αθήνα) και να το χαρούν, όσο κι εμείς από κάτω. Το σύστημα τους δεν έπεσε, έκαναν το τέλειο έγκλημα και ήρθε το τέλος μέσα στα δάκρυα. Ας είναι δάκρυα μόνο χαράς κι ικανοποίησης.
Της Παναγιώτας Κλεάνθους - Pani.Kle
Οι GAD. αποτελούν πλέον μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες της ελληνικής indie σκηνής, έχοντας ένα ιδιαίτερο ήχο που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Το ελληνικό συγκρότημα με τον αγγλόφωνο στίχο (κάτι που μας εντυπωσίασε όλους κατά την πρώτη ακουστική επαφή μαζί τους όταν πρωτοεμφανίστηκαν!), μετά την ολοκλήρωση και του τρίτου σε σειρά δίσκου τους “End in tears”, εμφανίστηκαν την Παρασκευή 19/4 στο Fuzz Club στην Αθήνα, χαρίζοντάς μας μια απολαυστική συναυλία! Μια συναυλία γεμάτη πάθος, συναίσθημα και μαγεία…
Το “opening” της συναυλίας πραγματοποίησαν οι Vinyl Suicide εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα και μεταφέροντάς μας το κλίμα της όλης βραδιάς. Πιστεύω πως είναι μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, η οποία “γέμιζε” και με το παραπάνω τη σκηνή, έχοντας μια πρωτοφανή ενέργεια. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η τραγουδίστρια, η οποία με την εκφραστικότητα, τη ζωντανή παρουσία και την καθάρια φωνή της μπορούσε να σε καθηλώσει και να σε ανυψώσει παράλληλα. Ο ήχος τους δυναμικός, συνδύαζε διάφορα ετερόκλητα στοιχεία και έδινε ένα ιδιαίτερο στίγμα στη μπάντα, με αποτέλεσμα να τους κάνει να ξεχωρίζουν και όχι να είναι ένα ακόμα συγκρότημα που ίσως μοιάζει με τα υπόλοιπα. Τα κομμάτια τους που μου αποτυπώθηκαν στο μυαλό ήταν τα : “Gravity” , “30”, “I don’t belong here”και “6.40 a.m. (On Lycabettus).
Μετά τον μουσικό “πρόλογο” των Vinyl Suicide, τη σκυτάλη πήραν οι GAD. ή αλλιώς οι “Generalized Anxiety Disorder”! Η εμφάνισή τους δυναμική εξ αρχής, με τους πρώτους ήχους του “Big brown eyes”, από το νέο δίσκο “End in tears”, να κατακλύζουν το χώρο και να δίνουν ρυθμό σε κάθε χτύπο, σε κάθε παλμό! Η μορφή του Κώστα Αντωνιάδη (τραγουδιστή της μπάντας) στη μέση της σκηνής, με τα χέρια ανοιχτά, να τρεμοπαίζει ανάμεσα στους έντονους φωτισμούς και στις λάμψεις, προϊδεάζοντάς μας με τον στίχο “Tonight I’m paralyzed..” Οι λέξεις αγκάλιαζαν τις ηλεκτρονικές νότες του Ηρακλή Αναστασιάδη(synths), άγγιζαν τις χορδές της κιθάρας του Αντώνη Αντωνιάδη. Ανασηκώνονταν στα ντραμς του Σπύρου Παπακώτση, χόρευαν πάνω στο μπάσο του Μιχάλη Σεμερτζόγλου κι έπειτα ζωντάνευαν μέσα από τη φωνή του Κώστα.
Πρόκειται, αυτό φαίνεται και στη σκηνή, για ένα συγκρότημα άρτια συγκροτημένο και οργανωμένο. Με ένα ποικιλόμορφο πρόγραμμα , που περιλάμβανε ακόμη και διασκευές (“Just for tonight”, “Take the world”), και κάνοντας αναδρομικές εναλλαγές ανάμεσα στους τρεις δίσκους τους, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κομμάτια από ολόκληρο το , μέχρι τώρα, μουσικό τους έργο. Από το πρόσφατο cd “End in tears”, που είναι εξίσου όμορφο με τα προηγούμενα, ακούσαμε τα : “Pretending”, “Your lover tonight”, “Belong”, “Read between the lines”, “Wonderful” , “Chloe”, όπως και το “Too late” σε μια ακουστική , συγκινητική ομολογώ, εκτέλεση του Κώστα προς το τέλος της συναυλίας… Όσον αφορά τις γυναικείες συνεργασίες που συνοδεύουν τη δουλειά τους, τις αντιπροσώπευσε η όμορφη φωνή της Αναστασίας Μητροπούλου στο βάθος της σκηνής.
Οι GAD. ακτινοβολούν… Η σκηνική τους παρουσία ήταν εξαιρετική και η μουσική τους, ιδιαίτερα χαρακτηριστική, έχει μια τέτοια δύναμη και πρωτοτυπία που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Μια ομάδα απόλυτα ταιριαστή με μεγάλη εκφραστικότητα, όπου όλα "παντρεύονται" και δένουν τόσο αρμονικά. Ακούσαμε, επίσης, κομμάτια από το “Perfect Crime”όπως τα: “Parallel lines”, “Wise girl”, “Separate ways”, “Over the moon” καθώς και το ομώνυμο του δίσκου, ενώ από το “System may fall” τα: “Second thoughts”, “Leslie”, “Someday” και φυσικά το χαρακτηριστικό “The end of the road” ! Όταν, όμως, ήχησαν οι πρώτες νότες από το “Waves”…δεν πιστεύω να υπήρξε κάποιος που να μην ανατρίχιασε ή που η σκέψη του να μην ξέφυγε έστω για λίγο ακούγοντας τις λέξεις “I love you just the way you are…”
Πέρα από τη μουσική πανδαισία που μας χάρισαν, “χαθήκαμε” σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και εικόνων, στην αυταπάτη ενός ονείρου. Οι GAD. έχουν την ικανότητα να σε ταξιδεύουν, να σε παρασέρνουν, να σε μαγεύουν…Είτε με την εκφραστικότητα των στίχων τους, είτε με την εναλλακτικότητα της μουσική τους. Άλλοτε με τραγούδια που εκπέμπουν ενέργεια και ένταση κι άλλοτε με τις μελωδικές μπαλάντες τους. Γι’αυτό και εμείς…in GAD. we trust !!
Του Δημήτρη Καμπούρη - Pe Pe
Ουσιαστικά την 1η έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσαν οι Vinyl Suicide. Ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz ακριβώς στις 22:30 και στο 40λεπτο set τους, κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Κι αυτό γιατί και καλά τραγούδια έχουν και πολύ καλοδουλεμένη μπάντα είναι. Αλλά έχουν και 2 χαρισματικούς performers. Τόσο η τραγουδίστρια που όργωσε τη σκηνή, συνδυάζοντας ίσως για 1η φορά για την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή μια πολύ καλή φωνή με επίσης εξαιρετική σκηνική παρουσία (που να θυμίζει Florence, δεν το έκανα εγώ το σχόλιο, το άκουσα από τους δίπλα), όσο κι ο κιθαρίστας που δίνει το στίγμα της μουσικής της μπάντας με τα παιξίματα και με τους ήχους του. Η υπόλοιπη μπάντα (για να μην τους αδικώ) αρμονικά δεμένη, αφήνοντας όμως τη σκηνή να κατηφορίζει λίγο προς τα κεντρο-αριστερά (θέσεις τραγουδίστριας-κιθαρίστα), πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να ισορροπήσουν με λίγη περισσότερη ζωντάνια και πάθος τη σκηνική τους παρουσία. Τα τραγούδια τους που έκλεψαν την παράσταση είναι τα “I don’t belong here” και το “6.40 a.m. (On Lycabettus)”, από το ομώνυμο του debut EP τους στη Sound of Everything.
Έπειτα από ένα διάλειμμα 15 λεπτών περίπου για να στηθεί η σκηνή για τους GAD. και γύρω στις 23:30 κι αφού πλέον στο Fuzz, πρέπει να είχαν μαζευτεί 350-400 άτομα (θεωρώ πως είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο για την εποχή μας, κι όταν παράλληλα έπαιζαν στην Αθήνα οι Keep Shelly in Athens, αλλά κι ο Peter Heppner, ονόματα που έχουν παρόμοιο κοινό με τους GAD.), ο Ηρακλής Αναστασιάδης έδωσε το «κόκκινο φως» μεταφορικά και κυριολεκτικά, με το Intro να ηχεί στο χώρο και το “Big Brown Eyes” να ανοίγει το 2ωρο set. Από εκεί και πέρα απολαύσαμε σχεδόν όλα τα τραγούδια του νέου τους cd “End In Tears”, αλλά και πολλά από το debut “System May fall” και το καταπληκτικό 2ο cd τους “A Perfect Crime”.
Η 2η έκπληξη είναι το μέγεθος της παραγωγής μιας συναυλίας από ένα αγγλόφωνο ελληνικό συγκρότημα. Το είχαμε δει και την προηγούμενη φορά που εμφανίστηκαν στο Fuzz, αλλά πραγματικά αυτή τη φορά οι GAD. πρόσφεραν ένα θέαμα που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τα συγκροτήματα του εξωτερικού (πάντα τηρουμένων των αναλογιών). Μια συναυλία, με οργάνωση, πολύ καλό ήχο, ωραίους φωτισμούς και με ένα πρόγραμμα «σκηνοθετημένο», με αρχή, μέση και τέλος. Και με τους μουσικούς να γνωρίζουν τους ρόλους τους, χωρίς αυτό φυσικά να τους κάνει μηχανές (αν κι από άποψη απόδοσης θα μπορούσες να το πεις κι αυτό).Ο Κώστας Αντωνιάδης είναι ένας ώριμος performer πια, με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση στη σκηνή (για τη φωνή του δε νομίζω ότι ακούστηκε ποτέ κακός λόγος), και γύρω από αυτόν στήνεται η καλογυαλισμένη μηχανή των GAD. Οι Αντώνης, Μιχάλης, Σπύρος κι Ηρακλής, ο καθένας πίσω από το/τα όργανα του, σε 2ους υποστηρικτικούς ρόλους που όμως θα άξιζαν το δικό τους Oscar.
Έξυπνο το εύρημα της θέσης της τραγουδίστριας, σε βάθρο πίσω από τον κεντρικό τραγουδιστή, που συμμετείχε στα “Leslie”, “Wonderful”, αλλά και στη διασκευή “Just for tonight” (Groove Armada). Η 2η διασκευή που ακούστηκε ήταν το “Take the world”, από τους She Wants Revenge, ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει, μαζί με τους Editors τις 2 τελευταίες δουλειές των GAD.Τραγούδια όπως τα “The end of the road”, “Over the moon”, “Waves” προκάλεσαν ρίγη στους παρευρισκόμενους, που φαίνεται όμως πως σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να «στοχεύουν» και σε τραγούδια της νέας τους δουλειάς, όπως τα “Belong” και “Wonderful”. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην ακουστική εκτέλεση που ακούσαμε στο encore της βραδιάς του “Too Late”, το οποίο ο Κώστας Αντωνιάδης ερμήνευσε μόνος του με μια ακουστική κιθάρα στη σκηνή, πριν να ανέβουν κι οι υπόλοιποι και το «δέσουν» με το “Separate Ways”. Το “Too Late” αποτελεί την αδυναμία του γράφοντος από το “End in tears” κι από τη στιγμή που δεν ακούστηκε στο βασικό πρόγραμμα, η ακουστική του εκτέλεση και χωρίς γυναικεία φωνητικά αποτέλεσε την 3η έκπληξη της βραδιάς.
Οι GAD. με το “End in Tears” ολοκλήρωσαν μια τρομερή τριάδα άλμπουμ, η οποία αποτυπώνεται στη δυναμική και των συναυλιών τους, τόσο από άποψη performance, όσο κι αποδοχής του κόσμου. Αυτό που μένει τώρα είναι να το απολαύσουν στις ζωντανές εμφανίσεις με λιγότερο άγχος (ήταν η 1η παρουσίαση της δουλειάς αυτής στην Αθήνα) και να το χαρούν, όσο κι εμείς από κάτω. Το σύστημα τους δεν έπεσε, έκαναν το τέλειο έγκλημα και ήρθε το τέλος μέσα στα δάκρυα. Ας είναι δάκρυα μόνο χαράς κι ικανοποίησης.
Της Παναγιώτας Κλεάνθους - Pani.Kle
Οι GAD. αποτελούν πλέον μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες της ελληνικής indie σκηνής, έχοντας ένα ιδιαίτερο ήχο που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Το ελληνικό συγκρότημα με τον αγγλόφωνο στίχο (κάτι που μας εντυπωσίασε όλους κατά την πρώτη ακουστική επαφή μαζί τους όταν πρωτοεμφανίστηκαν!), μετά την ολοκλήρωση και του τρίτου σε σειρά δίσκου τους “End in tears”, εμφανίστηκαν την Παρασκευή 19/4 στο Fuzz Club στην Αθήνα, χαρίζοντάς μας μια απολαυστική συναυλία! Μια συναυλία γεμάτη πάθος, συναίσθημα και μαγεία…Το “opening” της συναυλίας πραγματοποίησαν οι Vinyl Suicide εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα και μεταφέροντάς μας το κλίμα της όλης βραδιάς. Πιστεύω πως είναι μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, η οποία “γέμιζε” και με το παραπάνω τη σκηνή, έχοντας μια πρωτοφανή ενέργεια. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η τραγουδίστρια, η οποία με την εκφραστικότητα, τη ζωντανή παρουσία και την καθάρια φωνή της μπορούσε να σε καθηλώσει και να σε ανυψώσει παράλληλα. Ο ήχος τους δυναμικός, συνδύαζε διάφορα ετερόκλητα στοιχεία και έδινε ένα ιδιαίτερο στίγμα στη μπάντα, με αποτέλεσμα να τους κάνει να ξεχωρίζουν και όχι να είναι ένα ακόμα συγκρότημα που ίσως μοιάζει με τα υπόλοιπα. Τα κομμάτια τους που μου αποτυπώθηκαν στο μυαλό ήταν τα : “Gravity” , “30”, “I don’t belong here”και “6.40 a.m. (On Lycabettus).
Μετά τον μουσικό “πρόλογο” των Vinyl Suicide, τη σκυτάλη πήραν οι GAD. ή αλλιώς οι “Generalized Anxiety Disorder”! Η εμφάνισή τους δυναμική εξ αρχής, με τους πρώτους ήχους του “Big brown eyes”, από το νέο δίσκο “End in tears”, να κατακλύζουν το χώρο και να δίνουν ρυθμό σε κάθε χτύπο, σε κάθε παλμό! Η μορφή του Κώστα Αντωνιάδη (τραγουδιστή της μπάντας) στη μέση της σκηνής, με τα χέρια ανοιχτά, να τρεμοπαίζει ανάμεσα στους έντονους φωτισμούς και στις λάμψεις, προϊδεάζοντάς μας με τον στίχο “Tonight I’m paralyzed..” Οι λέξεις αγκάλιαζαν τις ηλεκτρονικές νότες του Ηρακλή Αναστασιάδη(synths), άγγιζαν τις χορδές της κιθάρας του Αντώνη Αντωνιάδη. Ανασηκώνονταν στα ντραμς του Σπύρου Παπακώτση, χόρευαν πάνω στο μπάσο του Μιχάλη Σεμερτζόγλου κι έπειτα ζωντάνευαν μέσα από τη φωνή του Κώστα.
Πρόκειται, αυτό φαίνεται και στη σκηνή, για ένα συγκρότημα άρτια συγκροτημένο και οργανωμένο. Με ένα ποικιλόμορφο πρόγραμμα , που περιλάμβανε ακόμη και διασκευές (“Just for tonight”, “Take the world”), και κάνοντας αναδρομικές εναλλαγές ανάμεσα στους τρεις δίσκους τους, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κομμάτια από ολόκληρο το , μέχρι τώρα, μουσικό τους έργο. Από το πρόσφατο cd “End in tears”, που είναι εξίσου όμορφο με τα προηγούμενα, ακούσαμε τα : “Pretending”, “Your lover tonight”, “Belong”, “Read between the lines”, “Wonderful” , “Chloe”, όπως και το “Too late” σε μια ακουστική , συγκινητική ομολογώ, εκτέλεση του Κώστα προς το τέλος της συναυλίας… Όσον αφορά τις γυναικείες συνεργασίες που συνοδεύουν τη δουλειά τους, τις αντιπροσώπευσε η όμορφη φωνή της Αναστασίας Μητροπούλου στο βάθος της σκηνής. Οι GAD. ακτινοβολούν… Η σκηνική τους παρουσία ήταν εξαιρετική και η μουσική τους, ιδιαίτερα χαρακτηριστική, έχει μια τέτοια δύναμη και πρωτοτυπία που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Μια ομάδα απόλυτα ταιριαστή με μεγάλη εκφραστικότητα, όπου όλα "παντρεύονται" και δένουν τόσο αρμονικά. Ακούσαμε, επίσης, κομμάτια από το “Perfect Crime”όπως τα: “Parallel lines”, “Wise girl”, “Separate ways”, “Over the moon” καθώς και το ομώνυμο του δίσκου, ενώ από το “System may fall” τα: “Second thoughts”, “Leslie”, “Someday” και φυσικά το χαρακτηριστικό “The end of the road” ! Όταν, όμως, ήχησαν οι πρώτες νότες από το “Waves”…δεν πιστεύω να υπήρξε κάποιος που να μην ανατρίχιασε ή που η σκέψη του να μην ξέφυγε έστω για λίγο ακούγοντας τις λέξεις “I love you just the way you are…”
Πέρα από τη μουσική πανδαισία που μας χάρισαν, “χαθήκαμε” σε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και εικόνων, στην αυταπάτη ενός ονείρου. Οι GAD. έχουν την ικανότητα να σε ταξιδεύουν, να σε παρασέρνουν, να σε μαγεύουν…Είτε με την εκφραστικότητα των στίχων τους, είτε με την εναλλακτικότητα της μουσική τους. Άλλοτε με τραγούδια που εκπέμπουν ενέργεια και ένταση κι άλλοτε με τις μελωδικές μπαλάντες τους. Γι’αυτό και εμείς…in GAD. we trust !!
Σχετικό θέμα