Είχα καιρό να βρεθώ στο Fuzz. H συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα μαζί με τους 100oC με opening act από τον Κωνσταντή Πιστιόλη ήταν ένας καλός λόγος να βρεθώ στον Ταύρο. Όλα τα εισιτήρια για τη συναυλία είχαν από μέρες ξεπουληθεί και η ουρά καμιά ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες έφθανε στην Πειραιώς. Έφθασα νωρίς και είχα χρόνο να παρακολουθήσω κουβέντες και σχόλια από τον κόσμο που περίμενε «διψασμένος» για μια συναυλιακή όαση. Είχαν προηγηθεί οι συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα με τους 100oC στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη και οι εντυπώσεις που είχαν ταξιδέψει από τον βορρά ήταν πολύ θετικές!
Ο χώρος του Fuzz , που είναι από τους αγαπημένους μου, σε πολύ λίγο χρόνο είχε γεμίσει κι όλοι περίμεναν την συνέχεια... Οι πρώτες ιαχές και χειροκροτήματα ακούστηκαν με την είσοδο του Κωνσταντή (Πιστιόλη), ενός πολυτάλαντου και εκφραστικού, ειδικά πάνω στη σκηνή, μουσικού. Με μεγάλη παρουσία στην ελληνική μουσική σκηνή, είτε ως μέλος των Villagers of Ioannina City, είτε ως μουσικός με τον Γιάννη Χαρούλη παλιότερα, είτε ως μουσικός με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου τα τελευταία χρόνια.
Κι «Από Ξένο Τόπο» ξεκίνησε το ταξίδι στις μουσικές. Οι εναλλαγές των μουσικών οργάνων στα χέρια του Κωνσταντή έφερνε και αλλαγή μουσικού ύφους και είδους, με το λαούτο ταξιδέψαμε στα νησιά, με τον τζουρά στον Πειραιά του Μάρκου κι όταν έπιασε το κλαρίνο πήραν φωτιά τα βουνά και η Ήπειρος και μαζί μ’ αυτά κι ο κόσμος, που είχε απολύτως συντονιστεί μαζί του! Όσες φορές και να τον παρακολουθήσω δεν τον χορταίνω, τον Κωνσταντή (και τον έχω δει πάρα πολλές, μέχρι και στον δρόμο να παίζει και να ξεσηκώνει περαστικούς, να κλείνει κεντρικούς δρόμους και οι μπλοκαρισμένοι οδηγοί αντί να θυμώνουν να κατεβαίνουν και να πιάνονται στο χορό).
Όταν τελείωσε το πρόγραμμά του, ο Κωνσταντής και μετά από ένα μικρό κι απαραίτητο λόγω τεχνικών προετοιμασιών διάλειμμα, βγήκαν με φόρα στη σκηνή οι 100°C κι ο Γιάννης Αγγελάκας κι έγινε το σώσε. Απ’ το πρώτο λεπτό, απ’ την πρώτη στιγμή!
Με έμφαση στον πρόσφατο δίσκο τους, «Έχω Κέφια» (διαβάστε την κριτική μας εδώ), ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C που αποτελούν η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, ο Αλέξης Αρχοντής στα τύμπανα, ο Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα, ο Ηλίας Μπαγλάνης στα πλήκτρα, ο Αλέξανδρος Κόντζογλου στην ηλεκτρική κιθάρα και ο Μιχάλης Καρανίκος στο τρομπόνι, δώσανε στο κοινό που γέμισε ασφυκτικά το Fuzz μια χορταστική συναυλία.
Ο Αγγελάκας πάνω στη σκηνή ήταν «θεριό ανήμερο». Αστείρευτη ενέργεια, ένταση
και ερμηνεία που ξεχείλιζε πάθος, και
ένα ταξίδι σε μια μουσική διαδρομή
σχεδόν 40 ετών, τραγούδια από την προσωπική
του δισκογραφία είτε με τους Επισκέπτες,
είτε με τους 100°C που τον συνόδευαν και
βέβαια από Τρύπες. Όταν έφτασε η ώρα για
το «Ο
Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» όλος
(μα όλος) ο κόσμος έγινε μια φωνή και «τράνταξε» τον Ταύρο όλο και όταν ήρθε
η ώρα για το αντίο, μόνο μια «Ταξιδιάρα
Ψυχή» σαν
του Γιάννη Αγγελάκα έκανε τον κόσμο να
χοροπηδά και τα «ανθρώπινα κύματα» να
σκάνε το ένα μετά το άλλο.
Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από την πρώτη φορά που τον είχα δει και είχα μαγευτεί, στις αρχές του '90 στο An Club, στις πρώτες καθόδους στην Αθήνα με τις Τρύπες, φυσικά πριν τα «9 Πληρωμένα Τραγούδια» και μου κάνει εντύπωση η συνέπεια και η έντασή του πάνω στη σκηνή. Με ορμή έφηβου κολυμβητή, βουτά στη σκηνή για το τελευταίο κατοστάρι, για το φίνις, με τα μπούνια, με όλη την ψυχή. Κι ο αγώνας αυτός κρατάει... χρόνια!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη και το MixGrill.gr.