1. Ημερολόγια – Λένα Πλάτωνος (2008), Ερμηνεία: Γιάννης Παλαμίδας, Βικτώρια ΜπόζικΗ Λένα Πλάτωνος απείχε ήδη οχτώ ολόκληρα χρόνια από τη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις όταν τα Ημερολόγια εμφανίστηκαν στις προθήκες των δισκοπωλείων – η προηγούμενη δουλειά της, Τρίτη Πόρτα, είχε κυκλοφορήσει το 2000 και σίγουρα δεν ήταν χαρακτηριστική της μουσικής πορείας της μέχρι τότε. Η επιστροφή της έγινε πιο εύκολη από τη στιγμή που βρέθηκαν στο δρόμο της ο Γιώργος Χρονάς και οι εκδόσεις της Οδού Πανός αλλά και ο νεαρός Στέργιος Τσιρλιάγκος που ανέλαβε την παραγωγή και τον προγραμματισμό, φέρνοντας τη μεγάλη δημιουργό ξανά σε επαφή με τη ραγδαία εξελισσόμενη μουσική τεχνολογία. Το αποτέλεσμα έγινε δεκτό με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αλλά και κάποιο σκεπτικισμό - τα Ημερολόγια είναι μάλλον «συντηρητικά» ως άκουσμα, προερχόμενα από τη δημιουργό των Σαμποτάζ (1981) και Μάσκες Ηλίου (1984). Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Εδώ η Πλάτωνος κατορθώνει κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο: μέσα από το έρεβος της προσωπικής της περιπέτειας και χρησιμοποιώντας αποκλειστικά – τα κακώς αποκαλούμενα – «άψυχα» ψηφιακά όργανα, φτιάχνει ένα άλμπουμ ζωντανό, με πραγματικό αίμα να τρέχει στις φλέβες του, που συναρπάζει και που βρίθει από εξαιρετικές, συγκινητικές στιγμές (Αλίμονο, Ραντεβού, Πρωτομαγιά, Μετακόμιση).
2. Οίκος Αντοχής – Δανάη Παναγιωτοπούλου (2006)
Δύο πιάνα (Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς) και μια ζεστή γυναικεία φωνή. Η Δανάη Παναγιωτοπούλου συστήθηκε στο κοινό μέσω αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ, με δικές της μελωδίες και στίχους, με απολύτως δικό της τελικά τρόπο. Εννέα τραγούδια και το εναρκτήριο ορχηστρικό En Garde του Αγγέλου περιέχονται σε αυτή τη δουλειά που έφερε έναν φρέσκο αέρα με την λιτή αλλά με τζαζ αποχρώσεις ενορχηστρωτική της προσέγγιση, τις απλές και μεστές μελωδικές γραμμές και τους ιδιαίτερους και σύγχρονους, πολιτικούς στίχους της. Τραγούδια όπως τα Λαύριο, Εξαρτημένα Αντανακλαστικά, Η Εν Πολλαίς Αμαρτίαις Περιπεσούσα και το εξαιρετικό Λήθη («Τον ποιητή που θα ‘γραφε το έπος της γενιάς μου/ Τον βρήκαν ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου/ Τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες/ Βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες») αποτελούν μερικά μόνο από τα σπουδαία δείγματα γραφής που καταθέτει εδώ η Παναγιωτοπούλου, χαρίζοντάς μας έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της δεκαετίας που φεύγει.
3. Κορίτσι Για Σπίτι – Μάρω Μαρκέλλου (2008)Όταν η Μάρω Μαρκέλλου αποφάσισε να στείλει ένα τραγούδι της, με τίτλο Αργεί Να Ξημερώσει, στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, απευθύνθηκε στον συμπατριώτη της (από το Λουτράκι) Βασίλη Πιερρακέα, εξαιρετικό κιθαρίστα και πολυμουσικό, για να την βοηθήσει στην ενορχήστρωσή του. Για καλή της τύχη, εκείνος βρισκόταν εν μέσω συνεργασίας με τον Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος άκουσε έτσι το τραγούδι της και εντυπωσιάστηκε. Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα ώστε λίγο πριν την εκπνοή του 2008 να κυκλοφορήσει το εξαιρετικό αυτό ντεμπούτο άλμπουμ της Μαρκέλλου σε παραγωγή Δεληβοριά και ενορχηστρώσεις-εκτελέσεις Πιερρακέα. Χιούμορ που σκοτώνει, ποπ ευαισθησία, κιθαριστικοί ακροβατισμοί και μπόλικη ενέργεια σε τραβούν απ’ τ’ αφτί, ζητώντας πολλαπλές ακροάσεις ενώ τραγούδια όπως τα Η Ομορφιά Του Θέλω, (Συνένοχος Στην) Κρέπα, Scrooge Mc Duck και (Η Πάντα Διαθέσιμη) Νεράιδα κέρδισαν με το σπαθί τους μπόλικο ραδιοφωνικό χρόνο. Περιττό να πούμε ότι το τραγούδι της απορρίφθηκε από την αρτηριοσκληρωτική επιτροπή του Φεστιβάλ – ευτυχώς γιατί την γνωρίσαμε πιο ολοκληρωμένα μέσα από αυτό το πολύ προσεγμένο δισκάκι...
Και ο κούκος...
4. Blood On The Tracks – Bob Dylan (1975)
Την εποχή που κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος, ο Dylan είχε πολλά χρόνια να λάβει ιδιαίτερα θετικές κριτικές για κάποια από τις κυκλοφορίες του. Οι μέρες που είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του, κυκλοφορώντας μια σειρά ιστορικών ηχογραφήσεων (Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited και Blonde On Blonde) εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960, έμοιαζαν πια πολύ μακρινές. Η τεράστια επιτυχία που είχε λοιπόν το Blood On The Tracks ίσως να ήταν αναπάντεχη γι’ αυτόν, τη στιγμή μάλιστα που η όλη αίσθηση που αποπνέει είναι μάλλον μελαγχολική. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι τα 10 αυτά τραγούδια καταπιάνονται με τον χωρισμό του τραγουδοποιού από την σύζυγό του Sara
Lownds, αν και ο ίδιος το έχει επανειλημμένως αρνηθεί. Το κυρίως ακουστικό κλίμα, οι στίχοι που είναι άλλοτε γεμάτοι πόνο και νοσταλγία (Simple Twist Of Fate, If You See Her, Say Hello) και άλλοτε στάζουν φαρμάκι και θυμό (Idiot Wind), αλλά και η μεστή ερμηνεία του Dylan, έφτιαξαν ένα ακαταμάχητο κράμα και δημιούργησαν μια ολόκληρη μουσική κατηγορία, αυτή των αποκαλούμενων divorce albums, της οποίας το Blood On The Tracks αποτελεί το αρχέτυπο. Και να σκεφτείτε ότι αυτό που ακούει κανείς καθώς η βελόνα οργώνει τα αυλάκια του δίσκου είναι η δεύτερη εκδοχή του, αφού την τελευταία στιγμή πριν την κυκλοφορία του, ο Dylan άλλαξε γνώμη και το ηχογράφησε από την αρχή.
Κλασική Dylanική συμπεριφορά...