Τέλη του Αυγoύστου..
Για τους περισσότερους, τέλος των καλοκαιρινών διακοπών.
Μια «μικρή θλίψη» και μια «μεγάλη πλήξη» αρχίζει να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Όχι πάντα για κακό. Ίσως γιατί το κάτι τις ωραίο που αφήνουμε πίσω δίνει τη σκυτάλη σε κάτι ακόμη πιο ωραίο. Στο νέο.
Μπορεί να γίνει η «πλήξη» κινητήριος δύναμη και να μας βγάλει στο δρόμο για δοκιμές παντός είδους, ανθρωποκεντρικές, ιδεολογικές, καλλιτεχνικές. Όταν η μετάβαση δε, γίνει ομαλά, η επιτυχία προβλέπεται μεγάλη.
Ακόμη ένα καλοκαίρι, το τρίτο για την ακρίβεια, μια σπουδαία ιδέα, το 3ο Open Air Film Festival, έλαβε χώρα στην «καυτή» πρωτεύουσα, προσπαθώντας να μας δροσίσει με τις επιλογές, τόσο των χώρων δράσης, όσο και των επιλεγμένων προβολών του. Ξεκινώντας από τον Ιούνιο, σε πλατείες, αίθρια μουσείων και θερινούς κινηματογράφους, τόλμησε και ακόμη συνεχίζει, μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου, να μας κρατήσει συντροφιά στις αθηναϊκές μας διακοπές και να δημιουργήσει μια αόρατη γέφυρα για την ομαλή μας μετάβαση στο φθινόπωρο. Άλλωστε, μόνο μια εβδομάδα αποχής από προβολές θα βιώσουμε, καθώς 18 Σεπτεμβρίου ξεκινά το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.
Είναι τότε που για πολλούς από εμάς, χρόνια τώρα, αρχίζει στ’αλήθεια το φθινόπωρο! Με μια Νύχτα Πρεμιέρας..
Το mixgrill.gr και η Ανθή Δαμβουνέλη συνάντησε διευθυντή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ - cinemag.gr και καλλιτεχνικό διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου "Νύχτες Πρεμιέρας" για μία... "φεστιβαλική" συνέντευξη.
Α: Ορέστης Ανδρεαδάκης! Ένα όνομα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κινηματογράφο. Πλέον όμως η λέξη «φεστιβάλ», είναι ακόμη πιο πολύ συνδυασμένη με το όνομά σου. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός φεστιβάλ και ποιο από αυτά σε δελεάζει περισσότερο ώστε να ασχοληθείς με αυτό;
Ο: Έχουμε την τύχη, η ομάδα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ , όχι μόνο να εργαζόμαστε για ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, αλλά να έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ από την αρχή, με τους δικούς μας όρους. Δε βρήκαμε κάτι έτοιμο με ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία εμείς θα θέλαμε να συνεχίσουμε ή να αλλάξουμε. Φτιάξαμε κάτι νέο από την αρχή και στα μέτρα μας. Ποια είναι αυτά τα μέτρα;
Αρχικά είναι ένα «φεστιβάλ πόλης». Προσανατολισμένο στους κατοίκους αυτής της πόλης, τους κινηματογραφόφιλους, τους φανατικούς και τους περιστασιακούς. Είναι ένα φεστιβάλ, οι Νύχτες Πρεμιέρας, που θέλει διαρκώς να προτείνει κάτι καινούριο και να μην επαναπαύεται στα καθιερωμένα μεγάλα ονόματα, είτε σκηνοθετών, είτε ηθοποιών. Έπειτα, είναι ένα φεστιβάλ που στην πραγματικότητα δεν πιστεύει στα φεστιβάλ. Αυτό είναι νομίζω και το πιο σημαντικό.
Τα περισσότερα φεστιβάλ που γίνονται στον κόσμο, κινηματογραφικά, θεατρικά, μουσικά, παίρνουν πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Υπερασπίζονται την "φεστιβαλικότητά" τους. Αν μιλάμε για τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτά υπερασπίζονται ένα συγκεκριμένο τρόπο άρθρωσης του κινηματογραφικού λόγου μέσα σε ένα περιβάλλον παρουσίασης ταινιών. Εμείς από την αρχή αμφισβητήσαμε αυτή την τακτική και κάνουμε ένα φεστιβάλ διαφορετικό. Για αυτό το λόγο δεν έχουμε πολλά από τα βασικά πράγματα που έχουν άλλα φεστιβάλ, όπως μια κανονική επιτροπή από διάσημους ξένους που θα δώσουν το βραβείο της Χρυσής Αθηνάς. Σε εμάς το βραβείο το δίνουν πιτσιρικάδες 18-25 χρονών, σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών. Γι’αυτό επίσης δεν έχουμε το βραβείο της Παγκόσμιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Δεν το είχαμε ποτέ, δεν το θέλαμε ποτέ και όταν μας ρώτησαν αν θα θέλαμε είπαμε όχι. Γιατί ακριβώς είμαστε αντίθετοι από όλο αυτό το πράγμα. Τελευταίο και κυριότερο είναι που απλώσαμε το φεστιβάλ, από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο.
Α: Ενδιαμέσου ζέστης, καύσωνα, κρίσης, σε μια πόλη με τόσα προβλήματα, πως τόλμησε να ξεμυτίσει αυτό το καλοκαιρινό πολιτιστικό προϊόν, το open air film festival;
Ο: Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός. Να αμφισβητηθεί αυτή η "φεστιβαλικότητα", που το 99% των φεστιβάλ του κόσμου υποστηρίζει, και να βγει πάνω από τις ανάγκες που προκύπτουν. Το παρατηρώ σε όλων των ειδών τα φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Εμείς θέλαμε να αυξήσουμε τη διάρκεια του φεστιβάλ και να το απλώσουμε σε χώρο, πέρα από τα προβλήματα.
Α: Μ’αυτά και με τ’άλλα, φτάνουμε να έχουμε κινηματογραφικό-α φεστιβάλ με διάρκεια τεσσάρων μηνών! Με αφορμή μια ομιλία σου στο Πάντειο,με αναφορά στις έννοιες «φεστιβάλ-έκθεση /φεστιβάλ-παρέμβαση», θα τολμήσω να ρωτήσω αν τελικά η μεγάλη σας φαντασίωση ως ομάδα είναι να βρίσκεται αυτή η πόλη τον μισό χρόνο σε φεστιβαλικούς ρυθμούς.
Ο: Ακριβώς! Δεν πιστεύω πια πως το φεστιβάλ έχει δικαίωμα ή μπορεί να περιορίζεται σε μια προνομιούχα καλλιτεχνική γειτονιά, “happy few” που έλεγε ο Shakespeare , για δέκα μέρες. Δε μπορεί να ομφαλοσκοπεί και να βαυκαλίζεται με τις παγκόσμιες αποκλειστικότητες, λες και έχει μεγάλη σημασία αν παρουσίασες την ταινία πρώτος εσύ ή κάποιος άλλος. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να γίνονται ταινίες και να τις βλέπει ο κόσμος! Αυτό το φεστιβάλ πιστεύω εγώ πως είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή και όχι μόνο για το σινεμά βέβαια.
Δεν πιστεύω πως έχει σημασία να φέρεις πρώτος κάτι και να το δουν 1500 άτομα το πολύ και πολλά λέω. Σημασία έχει να μπορείς να κάνεις μια παρέμβαση, ώστε αυτό το event να συνεχιστεί, να το δουν οι μαθητές και να τους σημαδέψει, να το δουν οι σπουδαστές των ανάλογων καλλιτεχνικών σχολών, να έχουν μια συνομιλία με αυτό το γεγονός, αλλά και με τους δημιουργούς τους ίδιους που ενίοτε κάνουν master classes και αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα σημαντικό και βοηθητικό. Τέλος, σημασία έχει το event αυτό να συνδέεται άμεσα με την παραγωγή του καλλιτεχνικού προϊόντος. Πως θα μπορεί δηλαδή μέσα από αυτό το φεστιβάλ να γεννηθεί μια ταινία που θα μπορεί να ταξιδέψει, να πάει στις γειτονιές, του εσωτερικού και του εξωτερικού και τελικά αυτό να είναι πια ένα νέο event που ναι, μπορεί να διαρκεί μισό χρόνο.
Α: Σε τι βαθμό και με ποιο τρόπο οι επιρροές και οι μόδες του εξωτερικού μπαίνουν στις βαλίτσες σας και έρχονται στην Ελλάδα;
Ο: Ένα είναι το θέμα, να κλέβεις, αλλά να κλέβεις σωστά! Και να ταξιδεύεις πολύ! Όπως λέει ο Καζαντζάκης «Δεν είχα ποτέ δασκάλους, οι μόνοι μου πραγματικοί δάσκαλοι ήταν τα ταξίδια και τα ονείρατα». Το έχω σαν motto και αυτό πιστεύω. Τα ταξίδια είναι η πηγή. Ταξιδεύουμε και «κλέβουμε». Κλέβω ιδέες από άλλα φεστιβάλ, από αφιερώματα, εκθέσεις, μουσεία, συναυλίες, τα πάντα. Βλέπεις πιο σφαιρικά την πορεία της τέχνης.
Α: Μια γενικευμένη κατηγοριοποίηση φεστιβάλ: Κάννες - Βερολίνο. Που κλείνεις περισσότερο και γιατί;
Ο: Στο Βερολίνο βέβαια! Είναι αυτό που σου περιγράφω ως φεστιβάλ πόλης, ένα φεστιβάλ συνεχών παρεμβάσεων, ένα φεστιβάλ πιο τολμηρό. Οι Κάννες είναι ένα φεστιβάλ μεταφερόμενων θεατών. Αν πας στις Κάννες πριν αρχίσει το Φεστιβάλ είναι μια άδεια πόλη. Ή καλύτερα ένα άδειο χωριό για γέρους με σκυλάκια! Αυτό είναι οι Κάννες. Την επόμενη έρχεται 70.000 κόσμος και μετά πάλι γέροι και σκυλάκια!
Α: Ποια θα ήταν η ιδανική εικόνα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας; Κι έπειτα, αν εξαιρέσεις το οικονομικό κομμάτι, τι άλλο χρειάζεται για να φτάσει σε αυτή;
Ο: Πάντα και πάνω από όλα είναι τα χρήματα. Όμως πολύ σημαντικό θα ήταν να υπάρχουν άνθρωποι σε στρατηγικές θέσεις, που να πιστέψουν στ’αλήθεια πως ένα τέτοιο φεστιβάλ, ένα τέτοιο πολιτιστικό προϊόν, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη, στον τουρισμό, την παιδεία. Εμένα ελάχιστες φορές μου έχει τύχει αυτό. Εδώ, πραγματικά θα ήθελα να τονίσω πως μια από αυτές τις φορές είναι με την περίπτωση της νυν Υπουργού Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, η οποία έκανε το αυτονόητο σε μια περίοδο δύσκολη. Υποστήριξε έμπρακτα το 3ο Open Air Film Festival!
Εγώ πάντα έλεγα: λεφτά δεν έχουμε, καλώς, τηλέφωνα όμως δεν έχουμε; Εννοώ..μπορεί να μην έχεις λεφτά σαν κράτος να επιχορηγήσεις, έχεις όμως μια δύναμη να σηκώσεις το τηλέφωνο και να ενώσεις δυνάμεις υγιείς που υπάρχουν, από τον τουρισμό έως τον πολιτισμό. Αυτό έκανε ο ΕΟΤ και το Υπουργείο Τουρισμού στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μας έφερε σε επαφή με τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο που έκανε το Before Midnight και κάναμε την πρεμιέρα, πίστεψε στην αλλαγή της εικόνας της πόλης της Αθήνας μέσω του open air και όντως έγινε, γιατί και τουρισμό προσέλκυσε και ελάχιστα χρήματα δαπάνησε. Όλα είναι μια ιδέα, μια θέληση και ένα τηλέφωνο!
Α: Τι έχουμε να περιμένουμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας;
Ο: Το φεστιβάλ φέτος έχει μια σφραγίδα γυναίκας! Οι δύο ταινίες που θα ανοίξουν και θα κλείσουν το φεστιβάλ είναι και οι δυο γυναικείες. Το “Frances Ha” του Noah Baumbach, μια υπέροχη κομεντί, που μέσα σε λίγους μήνες έχει γίνει η πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς, με το πιο σοβαρό και επιδραστικό κινηματογραφικό περιοδικό στην Ευρώπη, το Sight and Sound, να την έχει εξώφυλλο, ενώ θα κλείσουμε με τo “Η ζωή της Αντέλ”, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και πρωταγωνιστή η Adele Exarchopoulos, ελληνικής καταγωγής, η οποία δεν είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα και θα είναι καλεσμένη μας. Μια ταινία που δείχνει πως τα όρια του έρωτα δεν υπάρχουν και μια ταινία που μάλλον θα προκαλέσει και θα γεννήσει πολλές, μα πάρα πολλές συζητήσεις!
Α: Ορέστη Ανδρεαδάκη, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι ακόμη περισσότερα "ταξίδια και ονείρατα" στη ζωή σου!
http://www.cinemag.gr/
http://www.aiff.gr/
http://www.aoaff.gr/
Για τους περισσότερους, τέλος των καλοκαιρινών διακοπών.
Μια «μικρή θλίψη» και μια «μεγάλη πλήξη» αρχίζει να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Όχι πάντα για κακό. Ίσως γιατί το κάτι τις ωραίο που αφήνουμε πίσω δίνει τη σκυτάλη σε κάτι ακόμη πιο ωραίο. Στο νέο.
Μπορεί να γίνει η «πλήξη» κινητήριος δύναμη και να μας βγάλει στο δρόμο για δοκιμές παντός είδους, ανθρωποκεντρικές, ιδεολογικές, καλλιτεχνικές. Όταν η μετάβαση δε, γίνει ομαλά, η επιτυχία προβλέπεται μεγάλη.
Ακόμη ένα καλοκαίρι, το τρίτο για την ακρίβεια, μια σπουδαία ιδέα, το 3ο Open Air Film Festival, έλαβε χώρα στην «καυτή» πρωτεύουσα, προσπαθώντας να μας δροσίσει με τις επιλογές, τόσο των χώρων δράσης, όσο και των επιλεγμένων προβολών του. Ξεκινώντας από τον Ιούνιο, σε πλατείες, αίθρια μουσείων και θερινούς κινηματογράφους, τόλμησε και ακόμη συνεχίζει, μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου, να μας κρατήσει συντροφιά στις αθηναϊκές μας διακοπές και να δημιουργήσει μια αόρατη γέφυρα για την ομαλή μας μετάβαση στο φθινόπωρο. Άλλωστε, μόνο μια εβδομάδα αποχής από προβολές θα βιώσουμε, καθώς 18 Σεπτεμβρίου ξεκινά το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.
Είναι τότε που για πολλούς από εμάς, χρόνια τώρα, αρχίζει στ’αλήθεια το φθινόπωρο! Με μια Νύχτα Πρεμιέρας..
Το mixgrill.gr και η Ανθή Δαμβουνέλη συνάντησε διευθυντή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ - cinemag.gr και καλλιτεχνικό διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου "Νύχτες Πρεμιέρας" για μία... "φεστιβαλική" συνέντευξη.
Α: Ορέστης Ανδρεαδάκης! Ένα όνομα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κινηματογράφο. Πλέον όμως η λέξη «φεστιβάλ», είναι ακόμη πιο πολύ συνδυασμένη με το όνομά σου. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός φεστιβάλ και ποιο από αυτά σε δελεάζει περισσότερο ώστε να ασχοληθείς με αυτό;
Ο: Έχουμε την τύχη, η ομάδα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ , όχι μόνο να εργαζόμαστε για ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, αλλά να έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ από την αρχή, με τους δικούς μας όρους. Δε βρήκαμε κάτι έτοιμο με ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία εμείς θα θέλαμε να συνεχίσουμε ή να αλλάξουμε. Φτιάξαμε κάτι νέο από την αρχή και στα μέτρα μας. Ποια είναι αυτά τα μέτρα;
Αρχικά είναι ένα «φεστιβάλ πόλης». Προσανατολισμένο στους κατοίκους αυτής της πόλης, τους κινηματογραφόφιλους, τους φανατικούς και τους περιστασιακούς. Είναι ένα φεστιβάλ, οι Νύχτες Πρεμιέρας, που θέλει διαρκώς να προτείνει κάτι καινούριο και να μην επαναπαύεται στα καθιερωμένα μεγάλα ονόματα, είτε σκηνοθετών, είτε ηθοποιών. Έπειτα, είναι ένα φεστιβάλ που στην πραγματικότητα δεν πιστεύει στα φεστιβάλ. Αυτό είναι νομίζω και το πιο σημαντικό.
Τα περισσότερα φεστιβάλ που γίνονται στον κόσμο, κινηματογραφικά, θεατρικά, μουσικά, παίρνουν πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Υπερασπίζονται την "φεστιβαλικότητά" τους. Αν μιλάμε για τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτά υπερασπίζονται ένα συγκεκριμένο τρόπο άρθρωσης του κινηματογραφικού λόγου μέσα σε ένα περιβάλλον παρουσίασης ταινιών. Εμείς από την αρχή αμφισβητήσαμε αυτή την τακτική και κάνουμε ένα φεστιβάλ διαφορετικό. Για αυτό το λόγο δεν έχουμε πολλά από τα βασικά πράγματα που έχουν άλλα φεστιβάλ, όπως μια κανονική επιτροπή από διάσημους ξένους που θα δώσουν το βραβείο της Χρυσής Αθηνάς. Σε εμάς το βραβείο το δίνουν πιτσιρικάδες 18-25 χρονών, σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών. Γι’αυτό επίσης δεν έχουμε το βραβείο της Παγκόσμιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Δεν το είχαμε ποτέ, δεν το θέλαμε ποτέ και όταν μας ρώτησαν αν θα θέλαμε είπαμε όχι. Γιατί ακριβώς είμαστε αντίθετοι από όλο αυτό το πράγμα. Τελευταίο και κυριότερο είναι που απλώσαμε το φεστιβάλ, από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο.
Α: Ενδιαμέσου ζέστης, καύσωνα, κρίσης, σε μια πόλη με τόσα προβλήματα, πως τόλμησε να ξεμυτίσει αυτό το καλοκαιρινό πολιτιστικό προϊόν, το open air film festival;
Ο: Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός. Να αμφισβητηθεί αυτή η "φεστιβαλικότητα", που το 99% των φεστιβάλ του κόσμου υποστηρίζει, και να βγει πάνω από τις ανάγκες που προκύπτουν. Το παρατηρώ σε όλων των ειδών τα φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Εμείς θέλαμε να αυξήσουμε τη διάρκεια του φεστιβάλ και να το απλώσουμε σε χώρο, πέρα από τα προβλήματα.
Α: Μ’αυτά και με τ’άλλα, φτάνουμε να έχουμε κινηματογραφικό-α φεστιβάλ με διάρκεια τεσσάρων μηνών! Με αφορμή μια ομιλία σου στο Πάντειο,με αναφορά στις έννοιες «φεστιβάλ-έκθεση /φεστιβάλ-παρέμβαση», θα τολμήσω να ρωτήσω αν τελικά η μεγάλη σας φαντασίωση ως ομάδα είναι να βρίσκεται αυτή η πόλη τον μισό χρόνο σε φεστιβαλικούς ρυθμούς.
Ο: Ακριβώς! Δεν πιστεύω πια πως το φεστιβάλ έχει δικαίωμα ή μπορεί να περιορίζεται σε μια προνομιούχα καλλιτεχνική γειτονιά, “happy few” που έλεγε ο Shakespeare , για δέκα μέρες. Δε μπορεί να ομφαλοσκοπεί και να βαυκαλίζεται με τις παγκόσμιες αποκλειστικότητες, λες και έχει μεγάλη σημασία αν παρουσίασες την ταινία πρώτος εσύ ή κάποιος άλλος. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να γίνονται ταινίες και να τις βλέπει ο κόσμος! Αυτό το φεστιβάλ πιστεύω εγώ πως είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή και όχι μόνο για το σινεμά βέβαια.
Δεν πιστεύω πως έχει σημασία να φέρεις πρώτος κάτι και να το δουν 1500 άτομα το πολύ και πολλά λέω. Σημασία έχει να μπορείς να κάνεις μια παρέμβαση, ώστε αυτό το event να συνεχιστεί, να το δουν οι μαθητές και να τους σημαδέψει, να το δουν οι σπουδαστές των ανάλογων καλλιτεχνικών σχολών, να έχουν μια συνομιλία με αυτό το γεγονός, αλλά και με τους δημιουργούς τους ίδιους που ενίοτε κάνουν master classes και αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα σημαντικό και βοηθητικό. Τέλος, σημασία έχει το event αυτό να συνδέεται άμεσα με την παραγωγή του καλλιτεχνικού προϊόντος. Πως θα μπορεί δηλαδή μέσα από αυτό το φεστιβάλ να γεννηθεί μια ταινία που θα μπορεί να ταξιδέψει, να πάει στις γειτονιές, του εσωτερικού και του εξωτερικού και τελικά αυτό να είναι πια ένα νέο event που ναι, μπορεί να διαρκεί μισό χρόνο.
Α: Σε τι βαθμό και με ποιο τρόπο οι επιρροές και οι μόδες του εξωτερικού μπαίνουν στις βαλίτσες σας και έρχονται στην Ελλάδα;
Ο: Ένα είναι το θέμα, να κλέβεις, αλλά να κλέβεις σωστά! Και να ταξιδεύεις πολύ! Όπως λέει ο Καζαντζάκης «Δεν είχα ποτέ δασκάλους, οι μόνοι μου πραγματικοί δάσκαλοι ήταν τα ταξίδια και τα ονείρατα». Το έχω σαν motto και αυτό πιστεύω. Τα ταξίδια είναι η πηγή. Ταξιδεύουμε και «κλέβουμε». Κλέβω ιδέες από άλλα φεστιβάλ, από αφιερώματα, εκθέσεις, μουσεία, συναυλίες, τα πάντα. Βλέπεις πιο σφαιρικά την πορεία της τέχνης.
Α: Μια γενικευμένη κατηγοριοποίηση φεστιβάλ: Κάννες - Βερολίνο. Που κλείνεις περισσότερο και γιατί;
Ο: Στο Βερολίνο βέβαια! Είναι αυτό που σου περιγράφω ως φεστιβάλ πόλης, ένα φεστιβάλ συνεχών παρεμβάσεων, ένα φεστιβάλ πιο τολμηρό. Οι Κάννες είναι ένα φεστιβάλ μεταφερόμενων θεατών. Αν πας στις Κάννες πριν αρχίσει το Φεστιβάλ είναι μια άδεια πόλη. Ή καλύτερα ένα άδειο χωριό για γέρους με σκυλάκια! Αυτό είναι οι Κάννες. Την επόμενη έρχεται 70.000 κόσμος και μετά πάλι γέροι και σκυλάκια!
Α: Ποια θα ήταν η ιδανική εικόνα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας; Κι έπειτα, αν εξαιρέσεις το οικονομικό κομμάτι, τι άλλο χρειάζεται για να φτάσει σε αυτή;
Ο: Πάντα και πάνω από όλα είναι τα χρήματα. Όμως πολύ σημαντικό θα ήταν να υπάρχουν άνθρωποι σε στρατηγικές θέσεις, που να πιστέψουν στ’αλήθεια πως ένα τέτοιο φεστιβάλ, ένα τέτοιο πολιτιστικό προϊόν, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη, στον τουρισμό, την παιδεία. Εμένα ελάχιστες φορές μου έχει τύχει αυτό. Εδώ, πραγματικά θα ήθελα να τονίσω πως μια από αυτές τις φορές είναι με την περίπτωση της νυν Υπουργού Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, η οποία έκανε το αυτονόητο σε μια περίοδο δύσκολη. Υποστήριξε έμπρακτα το 3ο Open Air Film Festival!
Εγώ πάντα έλεγα: λεφτά δεν έχουμε, καλώς, τηλέφωνα όμως δεν έχουμε; Εννοώ..μπορεί να μην έχεις λεφτά σαν κράτος να επιχορηγήσεις, έχεις όμως μια δύναμη να σηκώσεις το τηλέφωνο και να ενώσεις δυνάμεις υγιείς που υπάρχουν, από τον τουρισμό έως τον πολιτισμό. Αυτό έκανε ο ΕΟΤ και το Υπουργείο Τουρισμού στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μας έφερε σε επαφή με τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο που έκανε το Before Midnight και κάναμε την πρεμιέρα, πίστεψε στην αλλαγή της εικόνας της πόλης της Αθήνας μέσω του open air και όντως έγινε, γιατί και τουρισμό προσέλκυσε και ελάχιστα χρήματα δαπάνησε. Όλα είναι μια ιδέα, μια θέληση και ένα τηλέφωνο!
Α: Τι έχουμε να περιμένουμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας;
Ο: Το φεστιβάλ φέτος έχει μια σφραγίδα γυναίκας! Οι δύο ταινίες που θα ανοίξουν και θα κλείσουν το φεστιβάλ είναι και οι δυο γυναικείες. Το “Frances Ha” του Noah Baumbach, μια υπέροχη κομεντί, που μέσα σε λίγους μήνες έχει γίνει η πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς, με το πιο σοβαρό και επιδραστικό κινηματογραφικό περιοδικό στην Ευρώπη, το Sight and Sound, να την έχει εξώφυλλο, ενώ θα κλείσουμε με τo “Η ζωή της Αντέλ”, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και πρωταγωνιστή η Adele Exarchopoulos, ελληνικής καταγωγής, η οποία δεν είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα και θα είναι καλεσμένη μας. Μια ταινία που δείχνει πως τα όρια του έρωτα δεν υπάρχουν και μια ταινία που μάλλον θα προκαλέσει και θα γεννήσει πολλές, μα πάρα πολλές συζητήσεις!
Α: Ορέστη Ανδρεαδάκη, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι ακόμη περισσότερα "ταξίδια και ονείρατα" στη ζωή σου!
http://www.cinemag.gr/
http://www.aiff.gr/
http://www.aoaff.gr/