Η Tessa Murray θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια την συνέντευξη της μπάντας στην εκπομπή μου πριν άπο ένα περίπου χρόνο κι έτσι δεν υπήρχαν λόγοι για τυπικές συστάσεις κτλ. Κανένα χάσιμο χρόνου δηλαδή. Μια κουβέντα γεμάτη χαμόγελα, καλή διάθεση και αγάπη για τη μουσική, τι άλλο; Ιδιαίτερα ευγενική και ξεχωριστά όμορφη επίσης μαζί. Από τους ανθρώπους δηλαδή που δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για να σε κερδίσουν, γιατί το έχουν πολύ απλά.
Θυμηθήκαμε διάφορα απο την συνέντευξη των STILL CORNERS, αστειευτήκαμε με κάποια απο τα παρασκήνια της (που πάντα έχουν ενδιαφέρον τελικά...) μιλήσαμε για τον Burt Bacharah και τη σύγχρονη μουσική σκηνή, το 'Strange Pleasures' που φέρνει το σχήμα απο το Λονδίνο ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα του και την ξεχωριστή θέση που έχει στην καρδιά της η Ελλάδα. "Πάει καιρός που βαριέμαι τις συνεντεύξεις, προτιμώ συναντήσεις όπως αυτήν. Εκεί όπου δηλαδή το promotion δεν είναι η κεντρική ιδέα". Ακούγοντας την να μου μιλάει για την ζωή "on the road", τον ρομαντισμό και την ανευπιτήδευτη ονειρική ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους, σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όπως ας πούμε η μεταμόρφωση λίγα λεπτά αργότερα, όταν ανέβηκε στη σκηνή, σε έναν άγγελο που αφηγείται ιστορίες για τον έρωτα και τα καλοκαίρια. "Κανένας άγγελος δεν προβάλει τα φτερά του" σκέφτηκα...
Οι Still Corners είναι ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ονόματα τα τελευταία χρόνια και αληθινά χάρηκα, που όχι απλά δεν με απογοήτευσαν (όπως και κανέναν απο το κοινό τους το βράδυ της Παρασκευής στο ΑΝ CLUB) άλλα το αντίθετο: Κέρδισαν για πάντα μια θέση μέσα μου σαν μία απο τις μπάντες που θα ήθελα να βλέπω ξανά και ξανά live. Αέρινη η παρουσία της Tessa Murray ,αλλά το σπουδαίο είναι ο τρόπος με τον οποίον ισορροπεί με την περσόνα του Greg Hughes. Λιγομίλητος και απόλυτα αφοσιωμένος στο στήσιμο του ηχητικού τοπίου των Still Corners, o Greg ξέρει πολύ καλά το πως να δίνει τον "πρώτο" ρόλο στην Tessa.
Nαι, ακούστηκε το "Endless Summer" καθώς και αρκετά απο τα σπουδαία τους τραγούδια μέσα απο το ντεμπούτο ('Creatures Of An Hour') του 2011, άλλα ήταν απόλυτα λογικό το βάρος να πέσει στο νέο τους άλμπουμ. Δεμένος ήχος, εξαιρετική σκηνική παρουσία, ευέλικτα μουσικά περάσματα απο την αισθαντικότητα στην μελωδική ένταση σε ένα σπάνιο πάντρεμα με δύο λόγια. Κράτησαν το "The Trip" για το encore βέβαια, το τραγούδι που κλέβει τις εντυπώσεις απο το "Strange Pleasures" και γενικά η βραδιά κύλησε σαν νεράκι. Το τραγούδι που για μένα χαρακτήρισε την εμφάνιση τους, ήταν το 'Submarine", όχι γιατί ο κόσμος εκστασιάστηκε η κάτι τέτοιο, άλλα γιατί απλά είναι το αγαπημένο μου. Το "Pitchfork" που δύσκολα αναφέρεται με θερμά λόγια σε νέα ονόματα όπως είναι γνωστό ,τους βγάζει το καπέλο με κάθε νέα τους κυκλοφορία και αυτό δεν είναι λίγο. Το αντίθετο. Οι Still Corners ηχητικά μπορεί να θυμίζουν πολλά, το ζήτημα είναι ότι το κάνουν με ένα τρόπο που δεν θυμίζει κανέναν άλλον κι αυτό δεν είναι εύκολο.
Μπήκα στο ταξί και ο οδηγός μου έπιασε την κουβέντα για την Εθνική Ελλάδας που έπαιζε με Σλοβακία λίγο πριν. "Ημουν σε ένα live" του είπα "δεν ξέρω το αποτέλεσμα, πόσο ήρθαμε;" "Ποιός 'επαιζε;" μου λέει..."Μια μπάντα απο την Αγγλία" του λέω... "Α...εγώ δεν ακούω ξένα φίλε"
Ανάβω τσιγάρο και απο το ραδιόφωνο παίζει το "Τhe Trip" μετά το τέλος της αθλητικών ειδήσεων...
Θυμηθήκαμε διάφορα απο την συνέντευξη των STILL CORNERS, αστειευτήκαμε με κάποια απο τα παρασκήνια της (που πάντα έχουν ενδιαφέρον τελικά...) μιλήσαμε για τον Burt Bacharah και τη σύγχρονη μουσική σκηνή, το 'Strange Pleasures' που φέρνει το σχήμα απο το Λονδίνο ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα του και την ξεχωριστή θέση που έχει στην καρδιά της η Ελλάδα. "Πάει καιρός που βαριέμαι τις συνεντεύξεις, προτιμώ συναντήσεις όπως αυτήν. Εκεί όπου δηλαδή το promotion δεν είναι η κεντρική ιδέα". Ακούγοντας την να μου μιλάει για την ζωή "on the road", τον ρομαντισμό και την ανευπιτήδευτη ονειρική ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους, σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όπως ας πούμε η μεταμόρφωση λίγα λεπτά αργότερα, όταν ανέβηκε στη σκηνή, σε έναν άγγελο που αφηγείται ιστορίες για τον έρωτα και τα καλοκαίρια. "Κανένας άγγελος δεν προβάλει τα φτερά του" σκέφτηκα...Οι Still Corners είναι ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ονόματα τα τελευταία χρόνια και αληθινά χάρηκα, που όχι απλά δεν με απογοήτευσαν (όπως και κανέναν απο το κοινό τους το βράδυ της Παρασκευής στο ΑΝ CLUB) άλλα το αντίθετο: Κέρδισαν για πάντα μια θέση μέσα μου σαν μία απο τις μπάντες που θα ήθελα να βλέπω ξανά και ξανά live. Αέρινη η παρουσία της Tessa Murray ,αλλά το σπουδαίο είναι ο τρόπος με τον οποίον ισορροπεί με την περσόνα του Greg Hughes. Λιγομίλητος και απόλυτα αφοσιωμένος στο στήσιμο του ηχητικού τοπίου των Still Corners, o Greg ξέρει πολύ καλά το πως να δίνει τον "πρώτο" ρόλο στην Tessa.
Nαι, ακούστηκε το "Endless Summer" καθώς και αρκετά απο τα σπουδαία τους τραγούδια μέσα απο το ντεμπούτο ('Creatures Of An Hour') του 2011, άλλα ήταν απόλυτα λογικό το βάρος να πέσει στο νέο τους άλμπουμ. Δεμένος ήχος, εξαιρετική σκηνική παρουσία, ευέλικτα μουσικά περάσματα απο την αισθαντικότητα στην μελωδική ένταση σε ένα σπάνιο πάντρεμα με δύο λόγια. Κράτησαν το "The Trip" για το encore βέβαια, το τραγούδι που κλέβει τις εντυπώσεις απο το "Strange Pleasures" και γενικά η βραδιά κύλησε σαν νεράκι. Το τραγούδι που για μένα χαρακτήρισε την εμφάνιση τους, ήταν το 'Submarine", όχι γιατί ο κόσμος εκστασιάστηκε η κάτι τέτοιο, άλλα γιατί απλά είναι το αγαπημένο μου. Το "Pitchfork" που δύσκολα αναφέρεται με θερμά λόγια σε νέα ονόματα όπως είναι γνωστό ,τους βγάζει το καπέλο με κάθε νέα τους κυκλοφορία και αυτό δεν είναι λίγο. Το αντίθετο. Οι Still Corners ηχητικά μπορεί να θυμίζουν πολλά, το ζήτημα είναι ότι το κάνουν με ένα τρόπο που δεν θυμίζει κανέναν άλλον κι αυτό δεν είναι εύκολο.Μπήκα στο ταξί και ο οδηγός μου έπιασε την κουβέντα για την Εθνική Ελλάδας που έπαιζε με Σλοβακία λίγο πριν. "Ημουν σε ένα live" του είπα "δεν ξέρω το αποτέλεσμα, πόσο ήρθαμε;" "Ποιός 'επαιζε;" μου λέει..."Μια μπάντα απο την Αγγλία" του λέω... "Α...εγώ δεν ακούω ξένα φίλε"
Ανάβω τσιγάρο και απο το ραδιόφωνο παίζει το "Τhe Trip" μετά το τέλος της αθλητικών ειδήσεων...