"Είμαστε Τρομοκράτες" Μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στο Νικόλα Άσιμο @ Αρχιτεκτονική Live

«Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα…»
Ένας άνθρωπος, μια ιστορία.

Ο Νικόλας Άσιμος υπήρξε ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης που χάραξε τη δική του πορεία στην ελληνική μουσική, ένα μουσικό σύμβολο. Πέρα όμως από την καλλιτεχνική του διάσταση, υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα και ένας ιδιόρρυθμος χαρακτήρας που έκανε τις ιδέες του ζωή. Κυρίαρχος των πεποιηθήσεών του, αντισυμβατικός και απροσάρμοστος, επαναστάτης και υπέρμαχος της Ελευθερίας. Πολέμιος του κράτους και κυρίως της οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Ο Νικόλας Άσιμος μεγαλούργησε στους δρόμους, τραγουδούσε και χόρευε στις πλατείες, ανέβαζε τα θεατρικά του δρώμενα στα πεζοδρόμια, «αναζητώντας κροκανθρώπους». Δέχτηκε τον εμπαιγμό, την κατακραυγή και βρήκε μπροστά του το τείχος της λογοκρισίας. Τον αποκάλεσαν «τρελό» και τον θεωρούσαν ενοχλητικό. Απογυμνωμένος από στερεότυπα και «ταμπέλες» ζούσε κι εκφραζόταν  όπως ήθελε, αν και αυτό μεταφράστηκε ως διατάραξη της έννομης τάξης. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν μοναδικός, μια κατηγορία από μόνος του ή μάλλον μια ολόκληρη φιλοσοφία ο ίδιος.

Η ζωή και το έργο του Άσιμου, ενός εκ των τριών Αγίων της Πλατείας Εξαρχείων, παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τη μουσικοθεατρική παράσταση-αφιέρωμα με τίτλο «Είμαστε Τρομοκράτες», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα στην Αρχιτεκτονική Live σκηνή στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο τρίωρο αφιέρωμα  που , όχι μόνο δεν συγκρίνεται με προηγούμενα – ελάχιστα έως μηδαμινά- , αλλά είναι ολοκληρωμένο και εμπεριστατωμένο, φωτίζοντας όλες τις πτυχές του Νικόλα Άσιμου και δίνοντας μια σφαιρική εικόνα του. Η ιδέα της θεατροποιημένης παρουσίας του Νικόλα, μέσω του ηθοποιού Λεωνίδα Κακούρη, είναι ευρηματική και εύστοχη. Είναι κάτι που αφενός δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν και αφετέρου διανθίζει το αφιέρωμα με ζωντάνια και παραστατικότητα. Η απίστευτη ομοιότητά τους σε εμφάνιση, καλούπι, ύφος, κινήσεις, χροιά και τρόπο ομιλίας, σε παρασύρει στη ψευδαίσθηση ότι μπροστά σου βρίσκεται όντως ο Νικόλας!

Συνδυάζοντας το θεατρικό με το μουσικό στοιχείο και παράλληλα με το οπτικοακουστικό υλικό, αναδείχθηκαν πολλές από τις πλευρές του Άσιμου και το αποτέλεσμα ήταν άριστο. Τα τραγούδια του (σε ενορχηστρώσεις του Γιάννη Τσόλκα) έφτασαν στα αφτιά μας με τις όμορφες φωνές των : Μάκη Σεβίλογλου, Παρασκευά Θεοδωράκη και Μαρίας Παπανικολάου και με τη βοήθεια της μπάντας που απαρτίζεται από τους Γιώργο Δασκαλάκη (ηλ. κιθάρα), Δημήτρη Χατζηδημητρίου (πλήκτρα), Παναγιώτη Χαραμή (μπάσο), Κώστα Πέρογλου(τύμπανα). Συγκινητικές, αισθαντικές και παθιασμένες οι ερμηνείες τους , με εκφραστικότητα που έδειχνε ότι ένιωθαν στο απόλυτο τα τραγούδια, ότι τα ζούσαν. Ο Λεωνίδας Κακούρης, στο ρόλο του «Έτσι», περιπλανιόταν ανάμεσα στο κοινό με την πραμάτεια του, ένας πλανόδιος μικροπωλητής. Καθόταν στο γραφείο του, έγραφε, ανέβαινε στη σκάλα, κάπνιζε και όταν μιλούσε απευθυνόταν τις πλείστες φορές σε εμάς, δίνοντας έτσι την εντύπωση μιας «παράστασης» μέσα στην ίδια την παράσταση. Και ήταν τόσο αληθινό γιατί αυτό ήταν κάτι το οποίο ο Άσιμος έκανε στην πραγματικότητα, αφού τα θεατρικά του δρώμενα και οι μικρές «συναυλίες» του εκτελούνταν στους δρόμους και τις πλατείες με θεατές τους περαστικούς! Τα θεατροποιημένα αποσπάσματα προέρχονταν από το βιβλίο του Νικόλα με τίτλο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους».

Η όλη παράσταση χωριζόταν σε τέσσερις ενότητες , ανάλογα με τα είδη και την ιδιοσυγκρασία των τραγουδιών του Άσιμου αλλά και την καλλιτεχνική/πολιτική/κοινωνική πορεία και εξέλιξή του. Η κάθε ενότητα φέρει το όνομα ενός τραγουδιού του, διακρίνοντας έτσι και τις πολλαπλές εκφάνσεις του χαρακτήρα του. Η πρώτη ενότητα με τίτλο «Το πανηγύρι» αφορούσε τα πρώτα τραγούδια του Άσιμου που είχαν έντονο το θεατρικό αλλά και σατυρικό στοιχείο. Ακούστηκε το ομώνυμο κομμάτι, το «Έλα κουτέ», «Βαρέλι,πιάστηκα σκοινί κορδώνι», «Ιδιαίτερος χαβάς», «Κουρδιστέ Χαμάλη», «Το μπλουζ του Κουδουνιστή». Στη δεύτερη ενότητα, που έφερε το όνομα «Αγαπάω κι αδιαφορώ», αποκαλύπτεται η ευαισθησία, το συναίσθημα και ο ερωτικός χαρακτήρας του Άσιμου, μέσα από τα κομμάτια: «Το παπάκι», «Ουλαλούμ» (σε ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα), «Λίνα» , «Πας φιρί φιρί», «Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις». Στην τρίτη ενότητα που ονομάστηκε «Είμαστε Τρομοκράτες», αναδείχτηκαν τα πολιτικά τραγούδια του όπως το «Πολεμάτε κοιμισμένα» , «Venceremos», «Δεν πα να μας χτυπάν». Φυσικά, συμπεριλήφθηκε και το ομώνυμο κομμάτι «Είμαστε τρομοκράτες» όπου ο Λεωνίδας-Νικόλας «συνομιλεί» με την ορχήστρα ζωντανεύοντας κάθε χαρακτηριστικό των δρώμενων του Άσιμου και δίνοντάς μας μια από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης! Η τέταρτη ενότητα, «Σχιζοφρενοβλαβίωση», φωτίζει την προσωπική στάση του Νικόλα , την αντίληψη που είχε για τον εαυτό του αλλά και την αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντί του μέσα από τα τραγούδια: «Βαρέθηκα», «Μπαταρία», «Μπαγάσας». 

Το τρίωρο αφιέρωμα έκλεισε με ένα λυτρωτικό εncore,  με το «Καταρρέω» συνοδευόμενο από το σχετικό βίντεο του Άσιμου και το «Παράτα τα» όπου κοινό και μουσικοί έγιναν ένα! Τα συναισθήματα ανάμεικτα στην έξοδό μας: συγκίνηση και εκτίμηση για το έργο και τη ζωή του Άσιμου, προβληματισμός για την παθητική μας στάση στον κοινωνικοπολιτικό πόλεμο που δεχόμαστε αλλά και μια επιθυμία για επανάσταση, αντίσταση και αλλαγή. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος άνθρωπος και οι πράξεις του έφταναν πολλές φορές στα άκρα. Όμως, ο τρόπος που έζησε ήταν ο αντικατοπτρισμός των «πιστεύω» του και της φιλοσοφίας του, ήταν απ’τους λίγους που δεν έμειναν στις θεωρίες αλλά προχώρησαν στην πράξη , πληρώνοντας το τίμημα ακόμα και με την αυτοκτονία του. Κι αν έζησε σε περασμένη εποχή, είναι φάρος φωτεινός κι αυτή τη στιγμή μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ.

Υ.Γ. Είναι κρίμα σε τέτοιες παραστάσεις-και όχι μόνο-να γίνεται φασαρία και να ακούγονται ομιλίες-γέλια από το κοινό. Λίγος σεβασμός.