Ήθελα εδώ και καιρό να τους δω. Γιατί;
-οι παραστάσεις τους είναι σπάνιες πια =>
-δεν τους είχα ξαναδεί =>
-όσα στιγμιότυπα έχω δει από παραστάσεις τους, μου άρεσαν πολύ.=>
-..ε γιατί «Αλλιώς δεν γίνεται».
Οι παραστάσεις τους στο Ζυγό μόλις ολοκληρώθηκαν. Μαζί τους ήταν οι Cabaret Balkan.
Στην αρχή εμφανίστηκε ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και παρουσίασε έναν έναν τους μουσικούς με μια έξυπνη διασκευή του κομματιού «Ο βασιλιάς του Λα», του Ζακ Στεφάνου. Ύστερα, η παράσταση συνεχιζόταν με κομμάτι, σκετσάκι, 2 κομμάτια σκετσάκι κ.ό.κ. Κυλούσε ομαλά, με γέλιο και προβληματισμό.
Όλοι έδειχναν να περνάν καλά, ήταν ήσυχοι και όταν κάποια στιγμή τσακώθηκε κάποιος με ένα σερβιτόρο ήταν πολλές οι κυρίες που έσπευσαν να κάνουν «σσσσσσς, μα έλεος πια, δεν ντρέπονται, τι πράγματα είν αυτά», με αποτέλεσμα να γίνει περισσότερη φασαρία.
Σίγουρα, αυτό που δεν άρεσε σε κανένα ήταν το τραπέζι που καθόταν: υπερβολικά στριμωγμένοι, σε μικρούλες καρέκλες, πάνω στον σβέρκο του κυρίου και το μισό σώμα να περισσεύει στο διάδρομο, με αποτέλεσμα κάθε φορά να σε σπρώχνει όποιος ήθελε να περάσει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, λες «από Δευτέρα δίαιτα», «αλλά για καλό και για κακό θα φέρω την δική μου καρέκλα την επόμενη φορά.» Όλοι, μα όλοι, ζητούσαν απ τον μετρ να τους αλλάξει τραπέζι. Οι απαντήσεις του μετρ ήταν:
«Μα αυτό είναι για 6 άτομα, εσείς είστε 4.», « Τι σας φταίει το τραπέζι, μια χαρά είναι. Κεντρικό τραπέζι, ούτε κολώνες έχει το μαγαζί ούτε τίποτα. Τι δεν σας αρέσει», «Εκεί θα κάτσετε τέρμα.» «Μα το άλλο τραπέζι δεν είναι για δυο. Είναι για τρεις. …Θα πληρώσετε για τρεις;» κ.ό.κ.
Προς έκπληξή μου ήταν το μόνο μαγαζί που πήγα ως τώρα και το τσιγάρο απαγορευόταν. Σχολιάζει ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Βλέπω δεν καπνίζετε. Εκεί δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, εδώ στη σκηνή επιτρέπεται, είναι καλλιτεχνική δημιουργία» Μια κυρία άναψε βέβαια ανανενόχλητη, αλλά κανείς δεν την χρησιμοποίησε σαν άλλοθι με τον γνωστό συλλογισμό: «Αφού αυτή καπνίζει, χαζός είμαι γω να βγω έξω; Δεν κατάλαβα!»
Πάλι πίσω στην παράσταση…
Ενώ μου άρεσαν όλα τα σκετσάκια, συμφωνούσα με την οπτική τους, άγγιζαν διάφορα θέματα:πολιτική, διαπροσωπικές σχέσεις κ.ά., είχαν χιούμορ, χαμογελούσα, αλλά δεν ξεκαρδίστηκα. Τα μουσικά μέρη τα βρήκα εκπληκτικά, οι Cabaret Balkan πολύ καλοί, όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν Κρατερός Κατσούλης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, οι οποίοι ήταν τέλειοι ΚΑΙ σε αυτό τον διαφορετικό ρόλο που χρειάστηκε να κάνουν.
Το τελευταίο τραγούδι της παράστασης ήταν το disco partizani, όπου το κοινό ξεσηκώθηκε τραγουδούσε και χειροκροτούσε ρυθμικά.
-οι παραστάσεις τους είναι σπάνιες πια =>
-δεν τους είχα ξαναδεί =>
-όσα στιγμιότυπα έχω δει από παραστάσεις τους, μου άρεσαν πολύ.=>
-..ε γιατί «Αλλιώς δεν γίνεται».
Οι παραστάσεις τους στο Ζυγό μόλις ολοκληρώθηκαν. Μαζί τους ήταν οι Cabaret Balkan.
Στην αρχή εμφανίστηκε ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και παρουσίασε έναν έναν τους μουσικούς με μια έξυπνη διασκευή του κομματιού «Ο βασιλιάς του Λα», του Ζακ Στεφάνου. Ύστερα, η παράσταση συνεχιζόταν με κομμάτι, σκετσάκι, 2 κομμάτια σκετσάκι κ.ό.κ. Κυλούσε ομαλά, με γέλιο και προβληματισμό.
Όλοι έδειχναν να περνάν καλά, ήταν ήσυχοι και όταν κάποια στιγμή τσακώθηκε κάποιος με ένα σερβιτόρο ήταν πολλές οι κυρίες που έσπευσαν να κάνουν «σσσσσσς, μα έλεος πια, δεν ντρέπονται, τι πράγματα είν αυτά», με αποτέλεσμα να γίνει περισσότερη φασαρία.
Σίγουρα, αυτό που δεν άρεσε σε κανένα ήταν το τραπέζι που καθόταν: υπερβολικά στριμωγμένοι, σε μικρούλες καρέκλες, πάνω στον σβέρκο του κυρίου και το μισό σώμα να περισσεύει στο διάδρομο, με αποτέλεσμα κάθε φορά να σε σπρώχνει όποιος ήθελε να περάσει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, λες «από Δευτέρα δίαιτα», «αλλά για καλό και για κακό θα φέρω την δική μου καρέκλα την επόμενη φορά.» Όλοι, μα όλοι, ζητούσαν απ τον μετρ να τους αλλάξει τραπέζι. Οι απαντήσεις του μετρ ήταν:
«Μα αυτό είναι για 6 άτομα, εσείς είστε 4.», « Τι σας φταίει το τραπέζι, μια χαρά είναι. Κεντρικό τραπέζι, ούτε κολώνες έχει το μαγαζί ούτε τίποτα. Τι δεν σας αρέσει», «Εκεί θα κάτσετε τέρμα.» «Μα το άλλο τραπέζι δεν είναι για δυο. Είναι για τρεις. …Θα πληρώσετε για τρεις;» κ.ό.κ.
Προς έκπληξή μου ήταν το μόνο μαγαζί που πήγα ως τώρα και το τσιγάρο απαγορευόταν. Σχολιάζει ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Βλέπω δεν καπνίζετε. Εκεί δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, εδώ στη σκηνή επιτρέπεται, είναι καλλιτεχνική δημιουργία» Μια κυρία άναψε βέβαια ανανενόχλητη, αλλά κανείς δεν την χρησιμοποίησε σαν άλλοθι με τον γνωστό συλλογισμό: «Αφού αυτή καπνίζει, χαζός είμαι γω να βγω έξω; Δεν κατάλαβα!»
Πάλι πίσω στην παράσταση…
Ενώ μου άρεσαν όλα τα σκετσάκια, συμφωνούσα με την οπτική τους, άγγιζαν διάφορα θέματα:πολιτική, διαπροσωπικές σχέσεις κ.ά., είχαν χιούμορ, χαμογελούσα, αλλά δεν ξεκαρδίστηκα. Τα μουσικά μέρη τα βρήκα εκπληκτικά, οι Cabaret Balkan πολύ καλοί, όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν Κρατερός Κατσούλης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, οι οποίοι ήταν τέλειοι ΚΑΙ σε αυτό τον διαφορετικό ρόλο που χρειάστηκε να κάνουν.
Το τελευταίο τραγούδι της παράστασης ήταν το disco partizani, όπου το κοινό ξεσηκώθηκε τραγουδούσε και χειροκροτούσε ρυθμικά.