Όποιος πήγε στο live γνωρίζοντας και περιμένοντας να ακούσει μόνο το
Tonight the Streets are ours, απογοητεύτηκε. Οι υπόλοιποι πέρασαν ένα
μελωδικό, ταξιδιάρικο βράδι.
Αν και οι διοργανωτές, οι χορηγοί ή όποιος άλλος ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό της βραδιάς, είχαν λίγο περίεργες αντιλήψεις. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, στο ταμείο πωλούνταν εισιτήρια για όρθιους και καθήμενους. Η πλειοψηφία των θεατών προτιμά να είναι όρθιοι με το ποτό τους, το ελαφρύ ή πιο έντονο κούνημα, γενικά την χαλαρή αίσθηση της συναυλίας. Εξ ου λοιπόν και τα περισσότερα εισιτήρια κόπηκαν για όρθιους. Λίγα μέτρα αργότερα διαπίστωνες ότι οι όρθιοι ήταν στον εξώστη καθώς η αρένα είχε γεμίσει με καρέκλες. Στο μέσο της συναυλίας οι κενές θέσεις ήταν λίγες και όσο περνούσε η ώρα γίνονταν περισσότερες, ακόμη και στις μπροστινές θέσεις. Άραγε ήταν όλοι φαν του Richard Hawley ή έπρεπε να είναι εκεί τυπικά; Ο καλλιτέχνης γνώριζε τη διαρρύθμιση του χώρου;
Για να μην μείνει όμως η γκρίνια σαν αίσθηση από το χτεσινό live, πρέπει να πούμε ότι ο Hawley έπαιξε περίπου μιάμιση ώρα, και κάθε τραγούδι του ήταν ένα διαφορετικό ταξίδι στις μελωδίες που μας έχει συνηθίσει. Η φωνή του επιβλητική και πειθαρχημένη γέμιζε το χώρο αλλά και τον καθένα από τους ακροατές με ηρεμία. Κομμάτια όπως το Hotel Room, το Open up Your Door, το For Your Lover Give Some Time και το εκπληκτικό The Ocean που μας φύλαξε για το encore, ήταν από τις καλύτερες στιγμές του live.
O ίδιος, μίνιμαλ στην επικοινωνία με το κοινό, η κιθάρα του έκανε όλα τα μαγικά για εκείνον, ευγενικός και με αυτοπεποίθηση, έκανε αναφορά στην τελευταία φορά που είχε εμφανιστεί στην χώρα μας το 1998 και (φυσικά) δήλωσε πως του αρέσει το ελληνικό κοινό.
Φεύγοντας, άφησα τις ενστάσεις μου πίσω και κράτησα ένα βράδι Σαββάτου με υπέροχες γρατζουνιές στην κιθάρα και έναν Richard Hawley που μου θύμιζε λίγο τον Elvis, λίγο τον Cash, λίγο τον Elvis Costello αλλά και τόσο μοναδικό που πραγματικά χάρηκα που είδα, και κυρίως άκουσα, live.
Αν και οι διοργανωτές, οι χορηγοί ή όποιος άλλος ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό της βραδιάς, είχαν λίγο περίεργες αντιλήψεις. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, στο ταμείο πωλούνταν εισιτήρια για όρθιους και καθήμενους. Η πλειοψηφία των θεατών προτιμά να είναι όρθιοι με το ποτό τους, το ελαφρύ ή πιο έντονο κούνημα, γενικά την χαλαρή αίσθηση της συναυλίας. Εξ ου λοιπόν και τα περισσότερα εισιτήρια κόπηκαν για όρθιους. Λίγα μέτρα αργότερα διαπίστωνες ότι οι όρθιοι ήταν στον εξώστη καθώς η αρένα είχε γεμίσει με καρέκλες. Στο μέσο της συναυλίας οι κενές θέσεις ήταν λίγες και όσο περνούσε η ώρα γίνονταν περισσότερες, ακόμη και στις μπροστινές θέσεις. Άραγε ήταν όλοι φαν του Richard Hawley ή έπρεπε να είναι εκεί τυπικά; Ο καλλιτέχνης γνώριζε τη διαρρύθμιση του χώρου;
Για να μην μείνει όμως η γκρίνια σαν αίσθηση από το χτεσινό live, πρέπει να πούμε ότι ο Hawley έπαιξε περίπου μιάμιση ώρα, και κάθε τραγούδι του ήταν ένα διαφορετικό ταξίδι στις μελωδίες που μας έχει συνηθίσει. Η φωνή του επιβλητική και πειθαρχημένη γέμιζε το χώρο αλλά και τον καθένα από τους ακροατές με ηρεμία. Κομμάτια όπως το Hotel Room, το Open up Your Door, το For Your Lover Give Some Time και το εκπληκτικό The Ocean που μας φύλαξε για το encore, ήταν από τις καλύτερες στιγμές του live.
O ίδιος, μίνιμαλ στην επικοινωνία με το κοινό, η κιθάρα του έκανε όλα τα μαγικά για εκείνον, ευγενικός και με αυτοπεποίθηση, έκανε αναφορά στην τελευταία φορά που είχε εμφανιστεί στην χώρα μας το 1998 και (φυσικά) δήλωσε πως του αρέσει το ελληνικό κοινό.
Φεύγοντας, άφησα τις ενστάσεις μου πίσω και κράτησα ένα βράδι Σαββάτου με υπέροχες γρατζουνιές στην κιθάρα και έναν Richard Hawley που μου θύμιζε λίγο τον Elvis, λίγο τον Cash, λίγο τον Elvis Costello αλλά και τόσο μοναδικό που πραγματικά χάρηκα που είδα, και κυρίως άκουσα, live.
Σχετικό θέμα