Σ' αυτό το κείμενο, τρείς συντάκτες του Mix Grill οι οποίοι είδαν πολλές συναυλίες Ελλήνων μουσικών μέσα στο 2013, επέλεξαν τις 3 (ή και περισσότερες) συναυλίες που ξεχώρισαν μέσα στην προηγούμενη χρονιά, κατά τη γνώμη τους.
Η Παναγιώτα Κλεάνθους (οι κυρίες προηγούνται), ο Αντώνης Κατσαμάς κι ο Γιώργος Μπαλιώτης επιλέγουν και παράλληλα μας θυμίζουν μερικές από τις καλές συναυλιακές στιγμές Ελλήνων μουσικών, μέσα στο 2013.
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Kόρε.Ύδρο. @ Gagarin
Το ασυνήθιστο συγκρότημα με το παράξενο όνομα! Έχουν την τάση να εξαφανίζονται κατά καιρούς από τα μουσικά δρώμενα και να εμφανίζονται αναπάντεχα. Πέρσυ, μετά από 3 χρόνια απουσίας, οι Κόρε.Ύδρο. «έσκασαν» σαν βόμβα με το νέο δίσκο «Απλές ασκήσεις στον Υπαρξισμό» και ένα live απρόσμενα όμορφο που μου έμεινε αξέχαστο. Στις 18 Μαϊου ο Π.Ε.Δημητριάδης απογυμνώθηκε «ψυχή τε και σώματι» στη σκηνή του Gagarin, έκανε βουτιές στη λαοθάλασσα του πιστού κοινού του αλλά και στην ψυχή μας. Με τα παλιά και τα νέα «κορεϋδρικού» ύφους τραγούδια, τα πολλαπλά encores και την ειλικρίνειά τους, μας χάρισαν μία μοναδική συναυλία που άξιζε την 3χρονη αναμονή!
Φοίβος Δεληβοριάς @ Passport, «Καλοριφέρ»
Ο ευγενής καλλιτέχνης φιλοξενήθηκε τον προηγούμενο Ιανουάριο-Φεβρουάριο στη μουσική σκηνή Passport, σε μια σειρά εμφανίσεων με τον τίτλο «Καλοριφέρ» - που μας ζέστανε για τα καλά μέσα στην παγωνιά του χειμώνα. Φρέσκος, ανανεωμένος και με ένα πρόγραμμα γεμάτο εκπλήξεις! Οι παραλλαγές στα τραγούδια του, οι πειραματισμοί στους ρυθμούς και τους ήχους και το….«στικάκι τσίου» (!) απογείωσαν τα lives του και τον Φοίβο τον ίδιο. Αν και παρευρέθηκα και στο «Καλοκαιριφέρ το τελευταίο» τον Αύγουστο στην Τεχνόπολη, οι προαναφερθείσες συναυλίες ήταν σαφώς καλύτερες. Στον ζεστό χώρο του Passport νιώσαμε την οικειότητα και τη σύμπτυξη κοινού-σκηνής, ενώ τα αστεράκια που ανάψαμε όλοι συνοδεύοντας τον «Καθρέφτη» ήταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές. Αναμένουμε τις επερχόμενες συναυλίες του με τίτλο «Αρμένικη Βίζιτα», στο Passport ξανά, από 18 Ιανουαρίου.
Νατάσσα Μποφίλιου @ Passport, «Πάμε ξανά»
Η φωνή της νεραϊδας ήχησε στον Πειραιά από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές συναυλίες. Με ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε τραγούδια από όλη της τη δισκογραφία καθώς και τα καινούρια – εξίσου όμορφα- από το νέο δίσκο «Άνω τέλεία», αλλά και κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να τα υποστηρίξει και να τα κάνει , με έναν ξεχωριστό τρόπο, δικά της. Από τα πολλαπλά lives είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε δύο, στα οποία μας μάγεψε. Έχοντας, επίσης, καλεσμένους με τους οποίους μοιράστηκε τη σκηνή, χάρισε στο κοινό μία πολύ όμορφη μουσική εμπειρία με τη συνύπραξη της Τάνιας Τσανακλίδου και της Χαρούλας Αλεξίου στο κομμάτι του Νικόλα Άσιμου «Το παπάκι».
Παρ’ ότι κλήθηκα να επιλέξω τις τρεις καλύτερες συναυλίες ελληνικών ονομάτων για το 2013, ας μου επιτραπεί να γράψω για μία ακόμη, κάνοντας μια μικρή παρασπονδία.
GAD. @ KooKoo Live Bar, «Dance In Tears» sessions
Το αγγλόφωνο συγκρότημα GAD. μας ξεσήκωσε στις 16 και 30 Νοεμβρίου στο KooKoo Live Bar! Διαρκώς εξελισσόμενοι με εξέπληξαν ακόμη περισσότερο στις συγκεκριμένες συναυλίες και ειδικά στη δεύτερη: με απίστευτη ενέργεια, ένταση και ρυθμό έδειξαν πώς μπορεί ένα συγκρότημα να έχει ανοδική πορεία. Πέρα από τα δικά τους κομμάτια, υπήρχαν στο setlist αρκετά αγαπημένα - δικά μας και δικά τους – στα οποία έδωσαν ένα ιδιαίτερο στίγμα. Όταν δε έπεσαν από ψηλά κόκκινα και μπλε μπαλόνια, με την αναγραφή του τίτλου της συναυλίας, έγινε αυτό που λέμε «χαμός».
[Γράφει ο Αντώνης Κατσαμάς]
Ο Σωκράτης Μάλαμας στο Σταυρό του Νότου, σε μια νύχτα ανόμοια της σιωπης!
Και ενώ είχε ζεσταθεί για τα καλά στο πρώτο δεκάλεπτο ο κόσμος, η κερκίδα πέταγε κάρβουνα στο τρένο της νύχτας με μανία, το αλκοόλ στις φλέβες ξεκούμπωνε τις αναστολές της σκέψης, αρχίζει να ακούγεται, σαν κάλεσμα στην τελετή κάποιας ξεχασμένης, στο δυτικό κόσμο φυλής, αυτής των ανθρώπων που αγάπησαν την υπέρβαση, το όνομα του ''Διάφανου''. Δεν μπορούσες πια να ξεχωρίσεις ποιος τραγουδάει, ποιος πονάει και ποιος ληστεύει το φως που έλιωνε στις πιο μύχιες σκιές μας, ενώ η παραμόρφωση στο βιολί του Σιώτα , στρέβλωνε τις εικόνες , αγιοποιώντας τη στιγμή, εξαγνίζοντας το παρελθόν και ακυρώνοντας το μέλλον , σφράγιζε όλα όσα η μουσική, ως τέχνη των τεχνών, μπορεί αβίαστα να προκαλέσει . Σαν το σημείο που όλα μοιάζουν ένα, σ'έναν ορίζοντα αδιόρατο, μα κοντινό.
Οι Χαΐνηδες στο plus του Σταυρού
Χαΐνηδες = το όνομα προέρχεται από την αραβική λέξη «χαΐν» και έφτασε να σημαίνει τον επαναστάτη, τον φυγόδικο, αυτόν που γυρίζει στα βουνά, ενώ στη σημερινή Κρήτη έχει την έννοια του χαμένου κορμιού ''με φωνάζουν και αλήτη'' που λέει και το λαϊκό άσμα…
Άλωμαι και εγώ λοιπόν ομοίως τις νύχτες, παρέα με τους Χαΐνηδες...
Η μουσική τους να σημειώσω έχει φυσικά κρητικοπαραδοσιακοδιονυσιακές ρίζες με στίχους σχεδόν ποιητικούς, έντονα πολλές φορές, αλλά και ιστορικοπεριπαιχτικούς άλλοτε... Ένιωσα να σέβονται βαθιά αυτό που κάνουν και το παρελθόν που έχουν, κάτι που δεν συναντώ πλέον συχνά και μας χάρισαν ένα εσωτερικό χαμόγελο που πήραμε μαζί μας καθώς φεύγαμε... Η παράσταση τελείωσε γύρω στις 3, ενώ στη διάρκειά της, μας είπαν πολλά γνωστά κομμάτια τους, μας ταξίδεψαν από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο και πάλι πίσω.
WHO THE FUCK IS PANOS MOYZOYRAKIS? (στο Σταυρό του Νότου)
Η παράσταση που έστησε η πολύ καλή Ελένη Γκασούκα, εμφανώς περιπαιχτικά και αυτοσαρκαστικά γύρω από το πόσο γαμάτος είναι ο Μουζού, με έναν εξαιρετικό Θανάση Αλευρά να κλέβει ξεκούραστα το χειροκρότημα του κόσμου και κυρίως αβίαστα, ήταν για έμενα καταδεικτική σε ένα σημείο που με απασχολεί έντονα τελευταία. Αν η έλλειψη παχυλών προϋπολογισμών για το στήσιμο μιας παράστασης, είναι και η αιτία για φτηνό αποτέλεσμα.
Απέδειξε περίτρανα εχθές πως ανήκει και αυτό στη σφαίρα των αστικών κακοφορμισμένων θρύλων. Η παράσταση έσπειρε ιδέες χαμηλού κόστους αλλά υψηλού αισθητικού αποτελέσματος. Ενώ τόνισε την υπέρβαση της ομάδας που συμπλέει και μπορεί να σκέφτεται σαν ένα. Ήταν πραγματικά η πιο έξυπνη παράσταση που είδα φέτος. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη και δεν με νοιάζει αυτός ο λαβύρινθος. Highlights της νύχτας ήταν το τραγούδι ''φίλα με ακόμα'', όπου ο Μουζού και ο Θανάσης, στην κυριολεξία πήραν αγκαλιά όλο τον κόσμο. Έναν προς έναν!!!
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Κατ' αρχάς, η καλύτερη συναυλία ή αν θέλετε σειρά εμφανίσεων της περσινής χρονιάς ήταν η παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά. Για άλλη μια χρονιά ο Φοίβος δημιούργησε ένα ξεχωριστό έργο, στο οποίο έκανε πολύ έξυπνες και ταιριαστές διασκευές στα δικά του κομμάτια. Παράλληλα, ο Γιάννης Χαρούλης μάγεψε στις καλοκαιρινές του συναυλίες στο Λυκαβηττό και το Θέατρο Βράχων και ο Σωκράτης Μάλαμας ήταν για άλλη μια χρονιά σε μεγάλα κέφια (στην Άνοδο). Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη επιτυχία των εμφανίσεων της Νατάσσας Μποφίλιου στο Passport. Το μαγαζί ήταν ασφυχτικά γεμάτο όλες τις μέρες και δικαίως γιατί η παράσταση της Νατάσσας ήταν πολύ καλή με αναφορές στα δικά της τραγούδια, αλλά και σε πολλά παλιά λαϊκά κομμάτια. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περσινή χρονιά σχεδόν όλοι οι "μεγάλοι" του Ελληνικού τραγουδιού έπαιξαν σε μια από τις σκηνές του Σταυρού του Νότου.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, το στικάκι τσίου & οι διαφορετικές εκτελέσεις τραγουδιών του στο Passport
Τα τραγούδια του Φοίβου αναγεννήθηκαν και μάλιστα σε κάποια από αυτά, οι εκτελέσεις ήταν τόσο διαφορετικές, που δημιουργούσαν κατά κάποιο τρόπο νέα κομμάτια... Ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος σε σχέση με τις εμφανίσεις του πέρσι και πρόπερσι και το twist, η reggae, η jazz, η rap και η soul μουσική δημιούργησαν ένα χαρούμενο ηχοτόπιο στο Passport. Αλλά και ο ίδιος ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν σε μεγάλα κέφια... Ακόμη κι αν λογικά είχε το άγχος της πρεμιέρας, κατάφερε να μας βάλει στον κόσμο του καλοριφέρ αρκετά γρήγορα.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω κείμενο της Παναγιώτας.
Σωκράτης Μάλαμας στην Άνοδο (πρεμιέρα)
Είναι πολλές οι φορές που έχω δει το Σωκράτη να "ρητορεύει" με τη μουσική του. Η πρώτη εμφάνιση του στην Άνοδο ήταν μια από αυτές που ξεχωρίζεις, μετά από χρόνια...
Οτιδήποτε δημιουργείται και παρουσιάζεται από ανθρώπους κι όχι μηχανές έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το πιο σημαντικό στοιχείο στις συναυλίες είναι η διάθεση του μουσικού, η όρεξη που έχει, το πως ξύπνησε το πρωί, το πως νιώθει εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Θα μου πείτε ότι οι επαγγελματίες μουσικοί δε γίνεται να επηρεάζονται από αυτά τα πράγματα. Μα είναι άνθρωποι... Όσο καλοί επαγγελματίες κι αν είναι, δε γίνεται να απογειώσουν μια βραδιά, αν δεν έχουν κέφια. Για παράδειγμα, οι U2 και οι Red Hot Chili Peppers κάνουν δεκάδες συναυλίες σε κάθε περιοδεία τους. Η παραγωγή που έχουν σε κάθε εμφάνιση τους είναι φοβερή και για αυτήν δουλεύουν δεκάδες άνθρωποι. Μουσικά, τα λάθη που θα γίνουν θα 'ναι λίγα ή ανύπαρκτα. Όμως, πιστεύετε ότι όλες οι συναυλίες τους είναι ίδιες;
Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι για μένα, ένας εγκεφαλικός και ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος. Βλέπει, παρατηρεί, σκέφτεται, αισθάνεται και μετά εκφράζεται.
Ο Γιάννης Χαρούλης στο Θέατρο Βράχων: Πάντα "όμορφη" χαραυγή
Το βράδυ της Τετάρτης στο Θέατρο Βράχων, ο Γιάννης βρέθηκε αρκετές φορές "μόνος" με το λαούτο και τη φωνή του στη σκηνή. Ίσως να το έκανε για να έρθει ακόμη πιο κοντά μας, ίσως απλά να του βγήκε έτσι προχθες... Το σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αν οι μουσικοί που τον πλαισιώναν είναι από τους καλύτερους στο όργανο τους, ήταν πολλές οι φορές που ο Χαρούλης τραγούδησε μόνο με το λαούτο του ή acapella. Δεν είναι κακό αυτό, προς Θεού. Βέβαια, θα μου επιτρέψετε να προτιμήσω περισσότερο την απογείωση των τραγουδιών "Πάντα θλιμμένη χαραυγή" (τι τραγούδι πραγματικά...), "Του Λσιθιού η στράτα", "Βοσκαρουδάκι αμούστακο" και "Το σκουλαρίκι" από όλο το συγκρότημα. Πραγματικά, το κλείσιμο αυτών των κομματιών ήταν φοβερό και κυριολεκτικά απογείωσε τον κόσμο...
Τέλος, θα κάνω κι εγώ μια ζαβολιά και θα σας παρουσιάσω άλλη μια συναυλία που ξεχώρισε φέτος και δε γίνεται να μην μπει σ' αυτή τη λίστα:
Πάμε ξανά με τη Νατάσσα Μποφίλιου στο Passport
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω κείμενο της Παναγιώτας.
Τέλος, αξίζει να σημειωθούν οι παρακάτω συναυλίες που επίσης ξεχώρισαν μέσα στο 2013:
Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του Π. Παυλίδη στο Gagarin
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με πολλά κέφια στο Passport
Γιάννης Αγγελάκας @ Θέατρο Βράχων
Monika @ Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Μια "βασιλική" βραδιά στο Passport (Vassilikos - ξεχωρίζει για προσωπικούς λόγους...)
Η Παναγιώτα Κλεάνθους (οι κυρίες προηγούνται), ο Αντώνης Κατσαμάς κι ο Γιώργος Μπαλιώτης επιλέγουν και παράλληλα μας θυμίζουν μερικές από τις καλές συναυλιακές στιγμές Ελλήνων μουσικών, μέσα στο 2013.
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Kόρε.Ύδρο. @ Gagarin
Το ασυνήθιστο συγκρότημα με το παράξενο όνομα! Έχουν την τάση να εξαφανίζονται κατά καιρούς από τα μουσικά δρώμενα και να εμφανίζονται αναπάντεχα. Πέρσυ, μετά από 3 χρόνια απουσίας, οι Κόρε.Ύδρο. «έσκασαν» σαν βόμβα με το νέο δίσκο «Απλές ασκήσεις στον Υπαρξισμό» και ένα live απρόσμενα όμορφο που μου έμεινε αξέχαστο. Στις 18 Μαϊου ο Π.Ε.Δημητριάδης απογυμνώθηκε «ψυχή τε και σώματι» στη σκηνή του Gagarin, έκανε βουτιές στη λαοθάλασσα του πιστού κοινού του αλλά και στην ψυχή μας. Με τα παλιά και τα νέα «κορεϋδρικού» ύφους τραγούδια, τα πολλαπλά encores και την ειλικρίνειά τους, μας χάρισαν μία μοναδική συναυλία που άξιζε την 3χρονη αναμονή!
Φοίβος Δεληβοριάς @ Passport, «Καλοριφέρ»
Ο ευγενής καλλιτέχνης φιλοξενήθηκε τον προηγούμενο Ιανουάριο-Φεβρουάριο στη μουσική σκηνή Passport, σε μια σειρά εμφανίσεων με τον τίτλο «Καλοριφέρ» - που μας ζέστανε για τα καλά μέσα στην παγωνιά του χειμώνα. Φρέσκος, ανανεωμένος και με ένα πρόγραμμα γεμάτο εκπλήξεις! Οι παραλλαγές στα τραγούδια του, οι πειραματισμοί στους ρυθμούς και τους ήχους και το….«στικάκι τσίου» (!) απογείωσαν τα lives του και τον Φοίβο τον ίδιο. Αν και παρευρέθηκα και στο «Καλοκαιριφέρ το τελευταίο» τον Αύγουστο στην Τεχνόπολη, οι προαναφερθείσες συναυλίες ήταν σαφώς καλύτερες. Στον ζεστό χώρο του Passport νιώσαμε την οικειότητα και τη σύμπτυξη κοινού-σκηνής, ενώ τα αστεράκια που ανάψαμε όλοι συνοδεύοντας τον «Καθρέφτη» ήταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές. Αναμένουμε τις επερχόμενες συναυλίες του με τίτλο «Αρμένικη Βίζιτα», στο Passport ξανά, από 18 Ιανουαρίου.Νατάσσα Μποφίλιου @ Passport, «Πάμε ξανά»
Η φωνή της νεραϊδας ήχησε στον Πειραιά από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές συναυλίες. Με ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε τραγούδια από όλη της τη δισκογραφία καθώς και τα καινούρια – εξίσου όμορφα- από το νέο δίσκο «Άνω τέλεία», αλλά και κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να τα υποστηρίξει και να τα κάνει , με έναν ξεχωριστό τρόπο, δικά της. Από τα πολλαπλά lives είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε δύο, στα οποία μας μάγεψε. Έχοντας, επίσης, καλεσμένους με τους οποίους μοιράστηκε τη σκηνή, χάρισε στο κοινό μία πολύ όμορφη μουσική εμπειρία με τη συνύπραξη της Τάνιας Τσανακλίδου και της Χαρούλας Αλεξίου στο κομμάτι του Νικόλα Άσιμου «Το παπάκι».
Παρ’ ότι κλήθηκα να επιλέξω τις τρεις καλύτερες συναυλίες ελληνικών ονομάτων για το 2013, ας μου επιτραπεί να γράψω για μία ακόμη, κάνοντας μια μικρή παρασπονδία.
GAD. @ KooKoo Live Bar, «Dance In Tears» sessions
Το αγγλόφωνο συγκρότημα GAD. μας ξεσήκωσε στις 16 και 30 Νοεμβρίου στο KooKoo Live Bar! Διαρκώς εξελισσόμενοι με εξέπληξαν ακόμη περισσότερο στις συγκεκριμένες συναυλίες και ειδικά στη δεύτερη: με απίστευτη ενέργεια, ένταση και ρυθμό έδειξαν πώς μπορεί ένα συγκρότημα να έχει ανοδική πορεία. Πέρα από τα δικά τους κομμάτια, υπήρχαν στο setlist αρκετά αγαπημένα - δικά μας και δικά τους – στα οποία έδωσαν ένα ιδιαίτερο στίγμα. Όταν δε έπεσαν από ψηλά κόκκινα και μπλε μπαλόνια, με την αναγραφή του τίτλου της συναυλίας, έγινε αυτό που λέμε «χαμός».[Γράφει ο Αντώνης Κατσαμάς]
Ο Σωκράτης Μάλαμας στο Σταυρό του Νότου, σε μια νύχτα ανόμοια της σιωπης!
Και ενώ είχε ζεσταθεί για τα καλά στο πρώτο δεκάλεπτο ο κόσμος, η κερκίδα πέταγε κάρβουνα στο τρένο της νύχτας με μανία, το αλκοόλ στις φλέβες ξεκούμπωνε τις αναστολές της σκέψης, αρχίζει να ακούγεται, σαν κάλεσμα στην τελετή κάποιας ξεχασμένης, στο δυτικό κόσμο φυλής, αυτής των ανθρώπων που αγάπησαν την υπέρβαση, το όνομα του ''Διάφανου''. Δεν μπορούσες πια να ξεχωρίσεις ποιος τραγουδάει, ποιος πονάει και ποιος ληστεύει το φως που έλιωνε στις πιο μύχιες σκιές μας, ενώ η παραμόρφωση στο βιολί του Σιώτα , στρέβλωνε τις εικόνες , αγιοποιώντας τη στιγμή, εξαγνίζοντας το παρελθόν και ακυρώνοντας το μέλλον , σφράγιζε όλα όσα η μουσική, ως τέχνη των τεχνών, μπορεί αβίαστα να προκαλέσει . Σαν το σημείο που όλα μοιάζουν ένα, σ'έναν ορίζοντα αδιόρατο, μα κοντινό.
Οι Χαΐνηδες στο plus του Σταυρού
Χαΐνηδες = το όνομα προέρχεται από την αραβική λέξη «χαΐν» και έφτασε να σημαίνει τον επαναστάτη, τον φυγόδικο, αυτόν που γυρίζει στα βουνά, ενώ στη σημερινή Κρήτη έχει την έννοια του χαμένου κορμιού ''με φωνάζουν και αλήτη'' που λέει και το λαϊκό άσμα…Άλωμαι και εγώ λοιπόν ομοίως τις νύχτες, παρέα με τους Χαΐνηδες...
Η μουσική τους να σημειώσω έχει φυσικά κρητικοπαραδοσιακοδιονυσιακές ρίζες με στίχους σχεδόν ποιητικούς, έντονα πολλές φορές, αλλά και ιστορικοπεριπαιχτικούς άλλοτε... Ένιωσα να σέβονται βαθιά αυτό που κάνουν και το παρελθόν που έχουν, κάτι που δεν συναντώ πλέον συχνά και μας χάρισαν ένα εσωτερικό χαμόγελο που πήραμε μαζί μας καθώς φεύγαμε... Η παράσταση τελείωσε γύρω στις 3, ενώ στη διάρκειά της, μας είπαν πολλά γνωστά κομμάτια τους, μας ταξίδεψαν από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο και πάλι πίσω.
WHO THE FUCK IS PANOS MOYZOYRAKIS? (στο Σταυρό του Νότου)
Η παράσταση που έστησε η πολύ καλή Ελένη Γκασούκα, εμφανώς περιπαιχτικά και αυτοσαρκαστικά γύρω από το πόσο γαμάτος είναι ο Μουζού, με έναν εξαιρετικό Θανάση Αλευρά να κλέβει ξεκούραστα το χειροκρότημα του κόσμου και κυρίως αβίαστα, ήταν για έμενα καταδεικτική σε ένα σημείο που με απασχολεί έντονα τελευταία. Αν η έλλειψη παχυλών προϋπολογισμών για το στήσιμο μιας παράστασης, είναι και η αιτία για φτηνό αποτέλεσμα.
Απέδειξε περίτρανα εχθές πως ανήκει και αυτό στη σφαίρα των αστικών κακοφορμισμένων θρύλων. Η παράσταση έσπειρε ιδέες χαμηλού κόστους αλλά υψηλού αισθητικού αποτελέσματος. Ενώ τόνισε την υπέρβαση της ομάδας που συμπλέει και μπορεί να σκέφτεται σαν ένα. Ήταν πραγματικά η πιο έξυπνη παράσταση που είδα φέτος. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη και δεν με νοιάζει αυτός ο λαβύρινθος. Highlights της νύχτας ήταν το τραγούδι ''φίλα με ακόμα'', όπου ο Μουζού και ο Θανάσης, στην κυριολεξία πήραν αγκαλιά όλο τον κόσμο. Έναν προς έναν!!!
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Κατ' αρχάς, η καλύτερη συναυλία ή αν θέλετε σειρά εμφανίσεων της περσινής χρονιάς ήταν η παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά. Για άλλη μια χρονιά ο Φοίβος δημιούργησε ένα ξεχωριστό έργο, στο οποίο έκανε πολύ έξυπνες και ταιριαστές διασκευές στα δικά του κομμάτια. Παράλληλα, ο Γιάννης Χαρούλης μάγεψε στις καλοκαιρινές του συναυλίες στο Λυκαβηττό και το Θέατρο Βράχων και ο Σωκράτης Μάλαμας ήταν για άλλη μια χρονιά σε μεγάλα κέφια (στην Άνοδο). Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη επιτυχία των εμφανίσεων της Νατάσσας Μποφίλιου στο Passport. Το μαγαζί ήταν ασφυχτικά γεμάτο όλες τις μέρες και δικαίως γιατί η παράσταση της Νατάσσας ήταν πολύ καλή με αναφορές στα δικά της τραγούδια, αλλά και σε πολλά παλιά λαϊκά κομμάτια. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περσινή χρονιά σχεδόν όλοι οι "μεγάλοι" του Ελληνικού τραγουδιού έπαιξαν σε μια από τις σκηνές του Σταυρού του Νότου.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, το στικάκι τσίου & οι διαφορετικές εκτελέσεις τραγουδιών του στο Passport
Τα τραγούδια του Φοίβου αναγεννήθηκαν και μάλιστα σε κάποια από αυτά, οι εκτελέσεις ήταν τόσο διαφορετικές, που δημιουργούσαν κατά κάποιο τρόπο νέα κομμάτια... Ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος σε σχέση με τις εμφανίσεις του πέρσι και πρόπερσι και το twist, η reggae, η jazz, η rap και η soul μουσική δημιούργησαν ένα χαρούμενο ηχοτόπιο στο Passport. Αλλά και ο ίδιος ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν σε μεγάλα κέφια... Ακόμη κι αν λογικά είχε το άγχος της πρεμιέρας, κατάφερε να μας βάλει στον κόσμο του καλοριφέρ αρκετά γρήγορα.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω κείμενο της Παναγιώτας.
Σωκράτης Μάλαμας στην Άνοδο (πρεμιέρα)
Είναι πολλές οι φορές που έχω δει το Σωκράτη να "ρητορεύει" με τη μουσική του. Η πρώτη εμφάνιση του στην Άνοδο ήταν μια από αυτές που ξεχωρίζεις, μετά από χρόνια...Οτιδήποτε δημιουργείται και παρουσιάζεται από ανθρώπους κι όχι μηχανές έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το πιο σημαντικό στοιχείο στις συναυλίες είναι η διάθεση του μουσικού, η όρεξη που έχει, το πως ξύπνησε το πρωί, το πως νιώθει εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Θα μου πείτε ότι οι επαγγελματίες μουσικοί δε γίνεται να επηρεάζονται από αυτά τα πράγματα. Μα είναι άνθρωποι... Όσο καλοί επαγγελματίες κι αν είναι, δε γίνεται να απογειώσουν μια βραδιά, αν δεν έχουν κέφια. Για παράδειγμα, οι U2 και οι Red Hot Chili Peppers κάνουν δεκάδες συναυλίες σε κάθε περιοδεία τους. Η παραγωγή που έχουν σε κάθε εμφάνιση τους είναι φοβερή και για αυτήν δουλεύουν δεκάδες άνθρωποι. Μουσικά, τα λάθη που θα γίνουν θα 'ναι λίγα ή ανύπαρκτα. Όμως, πιστεύετε ότι όλες οι συναυλίες τους είναι ίδιες;
Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι για μένα, ένας εγκεφαλικός και ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος. Βλέπει, παρατηρεί, σκέφτεται, αισθάνεται και μετά εκφράζεται.
Ο Γιάννης Χαρούλης στο Θέατρο Βράχων: Πάντα "όμορφη" χαραυγή
Το βράδυ της Τετάρτης στο Θέατρο Βράχων, ο Γιάννης βρέθηκε αρκετές φορές "μόνος" με το λαούτο και τη φωνή του στη σκηνή. Ίσως να το έκανε για να έρθει ακόμη πιο κοντά μας, ίσως απλά να του βγήκε έτσι προχθες... Το σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αν οι μουσικοί που τον πλαισιώναν είναι από τους καλύτερους στο όργανο τους, ήταν πολλές οι φορές που ο Χαρούλης τραγούδησε μόνο με το λαούτο του ή acapella. Δεν είναι κακό αυτό, προς Θεού. Βέβαια, θα μου επιτρέψετε να προτιμήσω περισσότερο την απογείωση των τραγουδιών "Πάντα θλιμμένη χαραυγή" (τι τραγούδι πραγματικά...), "Του Λσιθιού η στράτα", "Βοσκαρουδάκι αμούστακο" και "Το σκουλαρίκι" από όλο το συγκρότημα. Πραγματικά, το κλείσιμο αυτών των κομματιών ήταν φοβερό και κυριολεκτικά απογείωσε τον κόσμο...
Τέλος, θα κάνω κι εγώ μια ζαβολιά και θα σας παρουσιάσω άλλη μια συναυλία που ξεχώρισε φέτος και δε γίνεται να μην μπει σ' αυτή τη λίστα:
Πάμε ξανά με τη Νατάσσα Μποφίλιου στο Passport
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω κείμενο της Παναγιώτας.
Τέλος, αξίζει να σημειωθούν οι παρακάτω συναυλίες που επίσης ξεχώρισαν μέσα στο 2013:
Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του Π. Παυλίδη στο Gagarin
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με πολλά κέφια στο Passport
Γιάννης Αγγελάκας @ Θέατρο Βράχων
Monika @ Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Μια "βασιλική" βραδιά στο Passport (Vassilikos - ξεχωρίζει για προσωπικούς λόγους...)