Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2014. Τελευταία εβδομάδα αποκριάς και πρώτη μέρα της εβδομάδας. Το δεύτερο μάλιστα είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα για όποιον θέλει να δει μια συναυλία. Και μάλιστα ένα live που ξεκινούσε στις 22:00. Αλλά Misfits είναι αυτοί. Και αν δεν τους έχεις ξαναδεί (αν δεν κάνω λάθος είχαν επισκεφτεί τη χώρα μας προ δεκαετίας), νομίζω αξίζει το εγχείρημα. Και όσοι παρευρέθησαν, δεν το μετάνιωσαν. Άλλα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βρεθήκαμε στο χώρο του Fuzz λίγο πριν τις 21:30 και είχε μια σεβαστή ουρά στο ταμείο. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα αυτή την κοσμοσυρροή. Ήταν καλό όμως για την βραδιά. Το επόμενο καλό ήταν ότι δεν είχαμε support. Όχι ότι έχω κάτι με τα support groups, αλλά τους Misfits γούσταρα να τους δω μόνους τους. By the way, που λένε και στο χωριό μου, έχουμε μπουκάρει μέσα και έχουμε πιάσει στασίδι στο αριστερό άκρο της σκηνής για να έχουμε και εύκαιρο το μπαρ για καμιά μπύρα!
Είναι λίγο πριν τις δέκα και το Fuzz ψιλογεμίζει. Η σκηνή απλή και ένα μεγάλο πανό πίσω σαν φόντο με το εξώφυλλο του τελευταίου live album τους DEAD ALIVE.
Εκείνη την ώρα, βγαίνει στην σκηνή κάποιος από την παράγωγη και μας ενημερώνει ότι η συναυλία θα αρχίσει κατά τις 22:30 για το λόγο ότι υπάρχει κόσμος έξω και συνεχίζει και μπαίνει. Και πράγματι, λίγο πριν τις 22:30 όλη η αρένα γέμισε ασφυχτικά και επίσης είχε κόσμο και στον εξώστη (τουλάχιστον το δεξί απέναντι άκρο που είχα οπτική επαφή).
Είναι κοντά 22:35 και τα φώτα σβήνουν. Εισαγωγή με μπόρα και καταιγίδα, οι Misfits επί σκηνής και Devil’s Rain. Η σφαγή μόλις έχει ξεκινήσει. Πραγματικά η παρουσία της τριάδας πλέον (Jerry Only, Dez Cadena, Eric Arce) ήταν εκρηκτική. Βαμμένοι και με τσίτα τα γκάζια εξαπολύουν τις punk rock ανησυχίες τους απέναντι σε ένα κοινό που χοροπηδούσε συνεχώς. Τώρα που είπα κοινό, πραγματικά ενώ οι Misfits είναι συγκρότημα το οποίο έβγαλε τον πρώτο δίσκο του το 1978 (και με την καλύτερη εποχή τους μέχρι το 1983), είχε μπόλικους πιτσιρικάδες. Δεν με χάλασε. Από το να τριγυρνούν σε τέτοια ηλικία σε τίποτα «γαβ-γαμηλα» εννοείται ότι τα θελω εδώ τα πιτσιρίκια, να βγάζουν την οργή και την ενεργειά τους.
Μετά την εισαγωγή του Devil’s Rain ακλούθησαν χωρίς διακοπή τα Vivid Red και Land Of The Dead από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους The Devil’s Rain του 2011. Πραγματικός πανζουρλισμός. O Jerry Only και μόνο που βρισκόταν στη σκηνή με το μπάσο του ξεσήκωνε τον κόσμο. Όμως ήταν και σε πολύ καλή φόρμα. Είχα να δω τέτοια μανία παιξίματος μπάσου από τον Cronos των Venom από το Open Air festival το 1997 στο αίθριο του Ο.Α.Κ.Α.. Όχι ότι και οι άλλοι δυο πήγανε πίσω αλλά ο Jerry είναι main attraction.
Βέβαια και ο Cadena (νομίζω στο America Psycho αν κάποιος θυμάται καλύτερα ας το βάλει στα σχόλια) έπαιζε με μια σπασμένη χορδή αλλά δεν χαμπάριαζε μια. Συνέχισε να λιώνει την ταστιέρα και να το απολαμβάνει δεόντως.
Τα τραγούδια που μας είχαν ετοιμάσει ουκ ολίγα. Σαράντα το σύνολο, ζωή να χουν. Πάρτε μια γεύση από τη λίστα στη σκηνή παρακατω:
Σχεδόν όλα τα έπαιξαν χωρίς διακοπή (ελάχιστες φόρες σταμάτησαν μερικά δευτερόλεπτα). Κλασσική punk rock συναυλία. Όσο πέρναγε δε η ώρα αυξάνονταν και τα crowd surfing. Καθώς επίσης και οι ρίψεις κάνα δυο μπουκαλιών επί σκηνής. Όλα όμορφα!!!
Ο ήχος μπροστά ήταν ικανοποιητικός. Μετά το τελος της συναυλίας σε συνομιλία που είχα με άλλους που ήταν σε άλλα σημεία μου είπαν ότι δεν ήταν και τόσο καλός. Όποιος ξέρει ας βοηθήσει στα σχόλια. Μπροστά πάντως ήταν καλά. Σε γενικό πλαίσιο δεν νομίζω ότι ήρθε κανείς να ακούσει μουσική δωματίου (το έχω πει και άλλη φορά αυτό όταν πρόκειται για punk συναυλιες). Ήρθε για να κοπανηθεί και να ξεδώσει.
Πίσω στα κομμάτια να σημειωθεί ότι σε όλα γινόταν πανικός αλλά διέκρινα μια ιδιαίτερη αγάπη του κοινού στα Scream, She, Father, Static Age, American Psycho, I turned into A Martian. Έφευγαν πόδια χέρια στον αέρα… Τελευταίο κομμάτι πριν το encore (αν μπορεί να το πει κανείς encore με τέτοιο συνεχές παίξιμο) οπού ο Jerry μας ζήτησε να τραγουδήσουμε ήταν το We are 138. Εδώ και αν έγινε της μουρλής.
Φεύγουν με το 138 και παίρνοντας πραγματικά μια ανάσα, μπαίνουν από τον πρώτο δίσκο με Descending Angels (αγαπημένο κομμάτι). Καπάκι Helena από το Famous Monsters. Και μετά διασκευούλα Thirsty and Miserable από Black Flag( 1981), με τον Cadena στα φωνητικά όπου ήταν και μέλος τους τότε. Όλα εξελίσσονται όμορφα, αλλά λείπει κάτι για να συμπληρωθεί το πάζλ.
Έρχεται λοιπόν μια τελευταία τριάδα για να γίνει το μεγάλο φινάλε: από το πιο mid tempo rock n roll Saturday Night, στο γνωστό και μη εξαιρετέο Die, Die my darling (δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το τι έγινε), και τελος το Halloween (μας έπαιξαν και τα αποκριάτικο τους).
Τελος, λοιπόν. Μήπως κάτι λείπει; Χμμ θα μπορούσε να υπάρχει ένα Last Caress, Green Hell. Δεν πειράζει, όμως. Και ο λόγος ήταν ότι περάσαμε καλά.
Μέχρι το επόμενο live “Turn your head around”!!!!
Υ.Γ.: Αμέσως μετά το live o Cadena μοίρασε χορδές και ο Jerry κατέβηκε στην αρένα και αποθεώθηκε.
Βρεθήκαμε στο χώρο του Fuzz λίγο πριν τις 21:30 και είχε μια σεβαστή ουρά στο ταμείο. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα αυτή την κοσμοσυρροή. Ήταν καλό όμως για την βραδιά. Το επόμενο καλό ήταν ότι δεν είχαμε support. Όχι ότι έχω κάτι με τα support groups, αλλά τους Misfits γούσταρα να τους δω μόνους τους. By the way, που λένε και στο χωριό μου, έχουμε μπουκάρει μέσα και έχουμε πιάσει στασίδι στο αριστερό άκρο της σκηνής για να έχουμε και εύκαιρο το μπαρ για καμιά μπύρα!
Είναι λίγο πριν τις δέκα και το Fuzz ψιλογεμίζει. Η σκηνή απλή και ένα μεγάλο πανό πίσω σαν φόντο με το εξώφυλλο του τελευταίου live album τους DEAD ALIVE.
Εκείνη την ώρα, βγαίνει στην σκηνή κάποιος από την παράγωγη και μας ενημερώνει ότι η συναυλία θα αρχίσει κατά τις 22:30 για το λόγο ότι υπάρχει κόσμος έξω και συνεχίζει και μπαίνει. Και πράγματι, λίγο πριν τις 22:30 όλη η αρένα γέμισε ασφυχτικά και επίσης είχε κόσμο και στον εξώστη (τουλάχιστον το δεξί απέναντι άκρο που είχα οπτική επαφή).
Είναι κοντά 22:35 και τα φώτα σβήνουν. Εισαγωγή με μπόρα και καταιγίδα, οι Misfits επί σκηνής και Devil’s Rain. Η σφαγή μόλις έχει ξεκινήσει. Πραγματικά η παρουσία της τριάδας πλέον (Jerry Only, Dez Cadena, Eric Arce) ήταν εκρηκτική. Βαμμένοι και με τσίτα τα γκάζια εξαπολύουν τις punk rock ανησυχίες τους απέναντι σε ένα κοινό που χοροπηδούσε συνεχώς. Τώρα που είπα κοινό, πραγματικά ενώ οι Misfits είναι συγκρότημα το οποίο έβγαλε τον πρώτο δίσκο του το 1978 (και με την καλύτερη εποχή τους μέχρι το 1983), είχε μπόλικους πιτσιρικάδες. Δεν με χάλασε. Από το να τριγυρνούν σε τέτοια ηλικία σε τίποτα «γαβ-γαμηλα» εννοείται ότι τα θελω εδώ τα πιτσιρίκια, να βγάζουν την οργή και την ενεργειά τους.
Μετά την εισαγωγή του Devil’s Rain ακλούθησαν χωρίς διακοπή τα Vivid Red και Land Of The Dead από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους The Devil’s Rain του 2011. Πραγματικός πανζουρλισμός. O Jerry Only και μόνο που βρισκόταν στη σκηνή με το μπάσο του ξεσήκωνε τον κόσμο. Όμως ήταν και σε πολύ καλή φόρμα. Είχα να δω τέτοια μανία παιξίματος μπάσου από τον Cronos των Venom από το Open Air festival το 1997 στο αίθριο του Ο.Α.Κ.Α.. Όχι ότι και οι άλλοι δυο πήγανε πίσω αλλά ο Jerry είναι main attraction.
Βέβαια και ο Cadena (νομίζω στο America Psycho αν κάποιος θυμάται καλύτερα ας το βάλει στα σχόλια) έπαιζε με μια σπασμένη χορδή αλλά δεν χαμπάριαζε μια. Συνέχισε να λιώνει την ταστιέρα και να το απολαμβάνει δεόντως.
Τα τραγούδια που μας είχαν ετοιμάσει ουκ ολίγα. Σαράντα το σύνολο, ζωή να χουν. Πάρτε μια γεύση από τη λίστα στη σκηνή παρακατω:
Σχεδόν όλα τα έπαιξαν χωρίς διακοπή (ελάχιστες φόρες σταμάτησαν μερικά δευτερόλεπτα). Κλασσική punk rock συναυλία. Όσο πέρναγε δε η ώρα αυξάνονταν και τα crowd surfing. Καθώς επίσης και οι ρίψεις κάνα δυο μπουκαλιών επί σκηνής. Όλα όμορφα!!!
Ο ήχος μπροστά ήταν ικανοποιητικός. Μετά το τελος της συναυλίας σε συνομιλία που είχα με άλλους που ήταν σε άλλα σημεία μου είπαν ότι δεν ήταν και τόσο καλός. Όποιος ξέρει ας βοηθήσει στα σχόλια. Μπροστά πάντως ήταν καλά. Σε γενικό πλαίσιο δεν νομίζω ότι ήρθε κανείς να ακούσει μουσική δωματίου (το έχω πει και άλλη φορά αυτό όταν πρόκειται για punk συναυλιες). Ήρθε για να κοπανηθεί και να ξεδώσει.
Πίσω στα κομμάτια να σημειωθεί ότι σε όλα γινόταν πανικός αλλά διέκρινα μια ιδιαίτερη αγάπη του κοινού στα Scream, She, Father, Static Age, American Psycho, I turned into A Martian. Έφευγαν πόδια χέρια στον αέρα… Τελευταίο κομμάτι πριν το encore (αν μπορεί να το πει κανείς encore με τέτοιο συνεχές παίξιμο) οπού ο Jerry μας ζήτησε να τραγουδήσουμε ήταν το We are 138. Εδώ και αν έγινε της μουρλής.
Έρχεται λοιπόν μια τελευταία τριάδα για να γίνει το μεγάλο φινάλε: από το πιο mid tempo rock n roll Saturday Night, στο γνωστό και μη εξαιρετέο Die, Die my darling (δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το τι έγινε), και τελος το Halloween (μας έπαιξαν και τα αποκριάτικο τους).
Τελος, λοιπόν. Μήπως κάτι λείπει; Χμμ θα μπορούσε να υπάρχει ένα Last Caress, Green Hell. Δεν πειράζει, όμως. Και ο λόγος ήταν ότι περάσαμε καλά.
Μέχρι το επόμενο live “Turn your head around”!!!!
Υ.Γ.: Αμέσως μετά το live o Cadena μοίρασε χορδές και ο Jerry κατέβηκε στην αρένα και αποθεώθηκε.
Σχετικό θέμα