Κάθομαι να γράψω την κριτική μου για τη χθεσινοβραδινή συναυλία του Γ. Αγγελάκα στο Stage Volume 1 και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από πού να αρχίσω και αν στα αλήθεια μπορώ να μεταδώσω το πνεύμα και την αίσθηση που σου αφήνει μια τέτοια συνάντηση• ο όρος δεν είναι τυχαίος, αφού κάθε συναυλία του Γιάννη μοιάζει περισσότερο με μια συνάντηση φίλων παρά με συναυλία, τουλάχιστον με την καθιερωμένη έννοια που έχουμε στο κεφάλι μας. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να σας δώσω να καταλάβετε γιατί πρέπει να πάτε να τον απολαύσετε το Σαββατοκύριακο και γιατί, όπως ένας φίλος μου είπε, «είμαστε τυχεροί», που έχουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη ανάμεσα μας. Λοιπόν, ας περάσουμε στο προκείμενο:
Η βραδιά ξεκίνησε με αρκετά ανησυχητικό τρόπο και οι οιωνοί μόνο καλοί δεν ήταν: η συναυλία καθυστέρησε περίπου 40 λεπτά (βγήκαν στις 22:15), ο ήχος στην αρχή δεν ήταν καλός, ο φωτισμός έντονος, το χειρότερο όμως, ο Γιάννης ήταν άρρωστος. Ήταν κρυωμένος και με βαρύ βήχα. Στην αρχή τρόμαξα γιατί πίστεψα πως δεν θα τα καταφέρει και ή θα χρειαστεί να ακυρώσει τη βραδιά ή θα είναι πολύ μέτριο το αποτέλεσμα. Όμως, το «παλικάρι» ο Γιάννης όχι απλά τα κατάφερε, αλλά ξεπέρασε και τον εαυτό του. Μια συγκινητική βραδιά και άξια θαυμασμού για έναν καλλιτέχνη, που δεν φοβερίζεται ούτε από ασθένειες! Ο ήχος διορθώθηκε αρκετά γρήγορα και η μπάντα, κατά κόσμον Ντίνος Σαδίκης στο μπαγλαμά, Χρήστος Χαρμπίλας στα ηλεκτρονικά, Τίτος Καργιωτάκης στην κονσόλα του ήχου και Στάθης Αραμπατζής στην κιθάρα, βρήκε τα πατήματα της εξίσου γρήγορα, ενώ ο φωτισμός διορθώθηκε – το ζήτησε και ο ίδιος ο Γιάννης – και δημιούργησε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, η οποία σε αρκετά κομμάτια ήταν εκρηκτική!
Το «σαράβαλο» Γ. Αγγελάκας, όπως χαρακτήρισε τον εαυτό του, έχει κάτι το μοναδικό: μόλις ανέβει στη σκηνή γίνεται ένα μαζί της• μπορεί να εκφραστεί με λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς, λες και αυτό είναι το φυσικό του περιβάλλον. Εξωτερικεύει την ενέργεια του σε τέτοιο βαθμό, που αν δεν τον έχετε δει live, μάλλον δεν μπορείτε να αντιληφθείτε όχι μόνο τη ζωτικότητα του, αλλά και την ίδια του τη μουσική. Επίσης, χρησιμοποίησα τον όρο «συνάντηση» προηγουμένως, γιατί στη σκηνή βρίσκεται ο Γιάννης με τους μουσικούς του και ακόμα και όταν κάνουν διάλειμμα κάθονται στη σκηνή και συζητούν μεταξύ τους ή με το κοινό, κάνουν τράκες τσιγάρα και έχουν μια διαρκή συζήτηση με το κοινό. Δεν υπάρχουν φραγμοί μεταξύ σκηνής και κοινού, είναι όλοι μια μεγάλη παρέα.
Κάτι επίσης σημαντικό για την αίσθηση της συναυλίας: το κοινό είναι ένα απ’ τα πιο ετερόκλητα κοινά, μα συνάμα και πιο παθιασμένα. Πιστοί οπαδοί του Γιάννη, απ’ τις «Τρύπες» μέχρι τους «Επισκέπτες» και σήμερα, που δεν σταμάτησαν στιγμή να τραγουδούν («με ξεκουράζετε κιόλας» είπε ο ίδιος). Επιπλέον, ο χώρος (το 'χω ξαναγράψει και στην κριτική μου για τη συναυλία του Π. Παυλίδη εδώ) είναι πολύ καλός. Έγιναν μερικές αλλαγές, κάπως σαν να «συμμαζεύτηκε». Προσωπικά, μου φάνηκε πως μίκρυνε, αλλά ίσως έφταιγε και η οπτική από την οποία τον έβλεπα, όπως επίσης και η ύπαρξη μιας τεράστιας κουρτίνας στη σκηνή. Βέβαια, είναι απ’ τα μεγαλύτερα live stages, με πολύ χώρο, καλή ακουστική, εξαιρετικό φωτισμό και με μεγάλα ονόματα να έρχονται σύντομα!
Όπως κάθε φορά, ο Γιάννης τίμησε και τον μεγάλο Μάρκο Βαμβακάρη με δικές του διασκευές σε κλασικά ρεμπέτικα κομμάτια, όπως το «Πρωθυπουργός» (με το οποίο πια ανοίγει κάθε συναυλία), το «Αντιλαλούν οι φυλακές», «Μια όμορφη μελαχρινή» σε εκτελέσεις-πάντρεμα ηλεκτρονικής-ρεμπέτικου. Το ρεπερτόριο κινήθηκε σε όλες τις δουλειές του, από τη «Γελαστή Ανηφόρα» μέχρι το αγαπημένο του κοινού «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», τη «Γιορτή» απ’ τις «Τρύπες» και το «Σιγά μην κλάψω». Όλα φυσικά πειραγμένα και προσαρμοσμένα στα τωρινά γούστα του Γιάννη, με το αποτέλεσμα να είναι υπέροχο. Εξάλλου, αυτή είναι πια η μουσική του ταυτότητα: να μην έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Οι μουσικοί ήταν πολύ καλοί και δεμένοι, είναι άλλωστε τόσα χρόνια μαζί, αλλά την παράσταση για ακόμα μια φορά την έκλεψε ο αγαπημένος Ντίνος Σαδίκης με τον μπαγλαμά και ενίοτε την κιθάρα του, που σόλαρε στο μπαγλαμάδακι σαν να μην υπάρχει αύριο!
Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν: όταν το κοινό άρχισε να τραγουδάει την μελωδία του «Ακούω την Αγάπη» και η μουσική σώπασε τελείως και ακουγόταν μόνο αυτό• ανατριχιαστικό. Όταν είπε το «Σιγά μην κλάψω» (το τραγούδι που συνδέθηκε με την μνήμη του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα) και φυσικά η «Γιορτή» και ο «Δρόμος», με το οποίο κλείνει πάντα τις συναυλίες του. Και φυσικά, το «Αιρετικό» με το κοινό να φωνάζει "Διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό". Αυτές ήταν λίγες απ’ τις εντονότερες στιγμές, αλλά ίσως οι κορυφαίες.
«Είμαστε τυχεροί», λοιπόν, για να παραφράσω λιγάκι τον τίτλο του τραγουδιού, που έχουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη σε μια εποχή που χρειαζόμαστε πραγματικούς καλλιτέχνες. Ένας αιρετικός καλλιτέχνης, ένας αιρετικός ποιητής, που με εφαλτήριο τη σκηνή, εκφράζεται πραγματικά. Και μην ξεχάσετε, όσοι πάτε και μπορείτε, να αγοράσετε, αν όχι τη «Γελαστή Ανηφόρα» (η οποία περιέχει και την ποιητική συλλογή του Γ. Αγγελάκα), κάποιο άλλο cd της Altogether Now, καθώς είναι η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία του Γιάννη Αγγελάκα και είναι ένα εγχείρημα, το οποίο χρήζει προσοχής και στήριξης. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ αυτό, να προτρέψω κάποιον να αγοράσει κάτι από εδώ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει.
Ο Γιάννης Αγγελάκας και το υπόλοιπο μουσικό σχήμα, θα εμφανιστούν και σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή στο Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι.
Setlist:
1) Πρωθυπουργοί
2) Γλέντι
3) Γιαννάκης
4) Ποτάμι (στο οποίο είπε ότι μάλλον τώρα θα χρειαστεί να το μετονομάσει σε «Ρυάκι» ή το «Καλάμι»)
5) Αντιλαλούν οι φυλακές
6) Πόθοι
7) Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
8) Είμαι τυχερός
9) Βαλίτσες
10) Άγγελος
11) Αιρετικό
12) Παροιμίες απ’ τον Κρόνο
13) Μέσα μου ο αέρας που φυσά
14) Άγρια των άστρων μουσική
15) Χωρίς κανόνα
16) Σαράβαλο
17) Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
18) Δε χωράς πουθενά
19) Ακούω την αγάπη
20) Μέσα στη νύχτα των άλλων
21) Δικαιοσύνη
22) Τηλεντρόγκες
23) Σιγά μην κλάψω
24) Θ’ ανατέλλω
25) Ω! δεσποινίς μου ουτοπία (κιθάρα Γιάννης Αγγελάκας)
26) Ο χαμένος τα παίρνει όλα
27) Ευγνωμοσύνη
28) Γελαστή Ανηφόρα
29) Μια όμορφη μελαχρινή
30) Γιορτή
31) Δρόμος
Η βραδιά ξεκίνησε με αρκετά ανησυχητικό τρόπο και οι οιωνοί μόνο καλοί δεν ήταν: η συναυλία καθυστέρησε περίπου 40 λεπτά (βγήκαν στις 22:15), ο ήχος στην αρχή δεν ήταν καλός, ο φωτισμός έντονος, το χειρότερο όμως, ο Γιάννης ήταν άρρωστος. Ήταν κρυωμένος και με βαρύ βήχα. Στην αρχή τρόμαξα γιατί πίστεψα πως δεν θα τα καταφέρει και ή θα χρειαστεί να ακυρώσει τη βραδιά ή θα είναι πολύ μέτριο το αποτέλεσμα. Όμως, το «παλικάρι» ο Γιάννης όχι απλά τα κατάφερε, αλλά ξεπέρασε και τον εαυτό του. Μια συγκινητική βραδιά και άξια θαυμασμού για έναν καλλιτέχνη, που δεν φοβερίζεται ούτε από ασθένειες! Ο ήχος διορθώθηκε αρκετά γρήγορα και η μπάντα, κατά κόσμον Ντίνος Σαδίκης στο μπαγλαμά, Χρήστος Χαρμπίλας στα ηλεκτρονικά, Τίτος Καργιωτάκης στην κονσόλα του ήχου και Στάθης Αραμπατζής στην κιθάρα, βρήκε τα πατήματα της εξίσου γρήγορα, ενώ ο φωτισμός διορθώθηκε – το ζήτησε και ο ίδιος ο Γιάννης – και δημιούργησε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, η οποία σε αρκετά κομμάτια ήταν εκρηκτική!
Το «σαράβαλο» Γ. Αγγελάκας, όπως χαρακτήρισε τον εαυτό του, έχει κάτι το μοναδικό: μόλις ανέβει στη σκηνή γίνεται ένα μαζί της• μπορεί να εκφραστεί με λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς, λες και αυτό είναι το φυσικό του περιβάλλον. Εξωτερικεύει την ενέργεια του σε τέτοιο βαθμό, που αν δεν τον έχετε δει live, μάλλον δεν μπορείτε να αντιληφθείτε όχι μόνο τη ζωτικότητα του, αλλά και την ίδια του τη μουσική. Επίσης, χρησιμοποίησα τον όρο «συνάντηση» προηγουμένως, γιατί στη σκηνή βρίσκεται ο Γιάννης με τους μουσικούς του και ακόμα και όταν κάνουν διάλειμμα κάθονται στη σκηνή και συζητούν μεταξύ τους ή με το κοινό, κάνουν τράκες τσιγάρα και έχουν μια διαρκή συζήτηση με το κοινό. Δεν υπάρχουν φραγμοί μεταξύ σκηνής και κοινού, είναι όλοι μια μεγάλη παρέα.
Κάτι επίσης σημαντικό για την αίσθηση της συναυλίας: το κοινό είναι ένα απ’ τα πιο ετερόκλητα κοινά, μα συνάμα και πιο παθιασμένα. Πιστοί οπαδοί του Γιάννη, απ’ τις «Τρύπες» μέχρι τους «Επισκέπτες» και σήμερα, που δεν σταμάτησαν στιγμή να τραγουδούν («με ξεκουράζετε κιόλας» είπε ο ίδιος). Επιπλέον, ο χώρος (το 'χω ξαναγράψει και στην κριτική μου για τη συναυλία του Π. Παυλίδη εδώ) είναι πολύ καλός. Έγιναν μερικές αλλαγές, κάπως σαν να «συμμαζεύτηκε». Προσωπικά, μου φάνηκε πως μίκρυνε, αλλά ίσως έφταιγε και η οπτική από την οποία τον έβλεπα, όπως επίσης και η ύπαρξη μιας τεράστιας κουρτίνας στη σκηνή. Βέβαια, είναι απ’ τα μεγαλύτερα live stages, με πολύ χώρο, καλή ακουστική, εξαιρετικό φωτισμό και με μεγάλα ονόματα να έρχονται σύντομα!
Όπως κάθε φορά, ο Γιάννης τίμησε και τον μεγάλο Μάρκο Βαμβακάρη με δικές του διασκευές σε κλασικά ρεμπέτικα κομμάτια, όπως το «Πρωθυπουργός» (με το οποίο πια ανοίγει κάθε συναυλία), το «Αντιλαλούν οι φυλακές», «Μια όμορφη μελαχρινή» σε εκτελέσεις-πάντρεμα ηλεκτρονικής-ρεμπέτικου. Το ρεπερτόριο κινήθηκε σε όλες τις δουλειές του, από τη «Γελαστή Ανηφόρα» μέχρι το αγαπημένο του κοινού «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», τη «Γιορτή» απ’ τις «Τρύπες» και το «Σιγά μην κλάψω». Όλα φυσικά πειραγμένα και προσαρμοσμένα στα τωρινά γούστα του Γιάννη, με το αποτέλεσμα να είναι υπέροχο. Εξάλλου, αυτή είναι πια η μουσική του ταυτότητα: να μην έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Οι μουσικοί ήταν πολύ καλοί και δεμένοι, είναι άλλωστε τόσα χρόνια μαζί, αλλά την παράσταση για ακόμα μια φορά την έκλεψε ο αγαπημένος Ντίνος Σαδίκης με τον μπαγλαμά και ενίοτε την κιθάρα του, που σόλαρε στο μπαγλαμάδακι σαν να μην υπάρχει αύριο!
Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν: όταν το κοινό άρχισε να τραγουδάει την μελωδία του «Ακούω την Αγάπη» και η μουσική σώπασε τελείως και ακουγόταν μόνο αυτό• ανατριχιαστικό. Όταν είπε το «Σιγά μην κλάψω» (το τραγούδι που συνδέθηκε με την μνήμη του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα) και φυσικά η «Γιορτή» και ο «Δρόμος», με το οποίο κλείνει πάντα τις συναυλίες του. Και φυσικά, το «Αιρετικό» με το κοινό να φωνάζει "Διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό". Αυτές ήταν λίγες απ’ τις εντονότερες στιγμές, αλλά ίσως οι κορυφαίες.
«Είμαστε τυχεροί», λοιπόν, για να παραφράσω λιγάκι τον τίτλο του τραγουδιού, που έχουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη σε μια εποχή που χρειαζόμαστε πραγματικούς καλλιτέχνες. Ένας αιρετικός καλλιτέχνης, ένας αιρετικός ποιητής, που με εφαλτήριο τη σκηνή, εκφράζεται πραγματικά. Και μην ξεχάσετε, όσοι πάτε και μπορείτε, να αγοράσετε, αν όχι τη «Γελαστή Ανηφόρα» (η οποία περιέχει και την ποιητική συλλογή του Γ. Αγγελάκα), κάποιο άλλο cd της Altogether Now, καθώς είναι η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία του Γιάννη Αγγελάκα και είναι ένα εγχείρημα, το οποίο χρήζει προσοχής και στήριξης. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ αυτό, να προτρέψω κάποιον να αγοράσει κάτι από εδώ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει.
Ο Γιάννης Αγγελάκας και το υπόλοιπο μουσικό σχήμα, θα εμφανιστούν και σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή στο Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι.
Setlist:
1) Πρωθυπουργοί
2) Γλέντι
3) Γιαννάκης
4) Ποτάμι (στο οποίο είπε ότι μάλλον τώρα θα χρειαστεί να το μετονομάσει σε «Ρυάκι» ή το «Καλάμι»)
5) Αντιλαλούν οι φυλακές
6) Πόθοι
7) Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
8) Είμαι τυχερός
9) Βαλίτσες
10) Άγγελος
11) Αιρετικό
12) Παροιμίες απ’ τον Κρόνο
13) Μέσα μου ο αέρας που φυσά
14) Άγρια των άστρων μουσική
15) Χωρίς κανόνα
16) Σαράβαλο
17) Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
18) Δε χωράς πουθενά
19) Ακούω την αγάπη
20) Μέσα στη νύχτα των άλλων
21) Δικαιοσύνη
22) Τηλεντρόγκες
23) Σιγά μην κλάψω
24) Θ’ ανατέλλω
25) Ω! δεσποινίς μου ουτοπία (κιθάρα Γιάννης Αγγελάκας)
26) Ο χαμένος τα παίρνει όλα
27) Ευγνωμοσύνη
28) Γελαστή Ανηφόρα
29) Μια όμορφη μελαχρινή
30) Γιορτή
31) Δρόμος