Παύλος Παυλίδης & The B-Movies @ Stage Volume 1

Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιάννη Νέγρη και το i-Jukebox.gr

Ο ΚΟΣΜΟΣ είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς για να προλάβει να πάρει εισιτήρια και να εξασφαλίσει μια καλή θέση, ενώ το live ξεκίνησε γύρω στις 22:00. Για όσους έχουν ξαναπάει σε συναυλία του Παύλου, είναι πάντα σημαντικό να έχεις μια θέση μπροστά στη σκηνή, διότι είναι πραγματικά απολαυστικό να ακούς να σου διηγείται όλες αυτές τις ιστορίες από τόσο κοντά, καθώς βλέπεις το απολύτως εκφραστικό πρόσωπο του.

«Τα τραγούδια πρέπει να είναι σαν αναμνήσεις απ’ το μέλλον»  μας λέει σε συνέντευξη του και προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί. Δεν τα καταφέρνω απόλυτα, όμως ταυτόχρονα νιώθω να αισθάνομαι ότι καταλαβαίνω. Έστω για λίγο, όταν τον βλέπω στη σκηνή να κλείνει τα μάτια και να τραγουδάει στιχάκια για τη θάλασσα πάνω σε ένα «Πλεούμενο».

Είναι πράγματι απ’ τους καλλιτέχνες που αξίζει να τον δεις ζωντανά. Στο μυαλό σου νομίζεις πως ξέρεις τι θα δεις κάθε φορά που αποφασίζεις να πας στον Παύλο Παυλίδη. Θα ακούσεις πολλά απ’ την προσωπική του δουλειά και μερικά απ’ την εποχή των "Ξύλινων Σπαθιών". Και η αλήθεια είναι ότι δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα. Ωστόσο, καλώς ή κακώς, έχω παρατηρήσει πως σε μεγάλο βαθμό οι συναυλίες, εν γένει, επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση του καλλιτέχνη.

Τα τελευταία χρόνια και όσο προχωράμε, ο Παύλος έχει ηρεμήσει και αυτό φαίνεται. Πάνω στη σκηνή εκφράζεται με έναν τρόπο μοναδικό. Δεν υπάρχουν μάσκες. Το κοινό το αντιλαμβάνεται με τη σειρά του και παθιάζεται. Και όταν έχει τέτοια υποδοχή απ’ τον κόσμο, πώς να μην παθιαστεί κι εκείνος και να αρχίσει να πηδάει πάνω στη σκηνή βγάζοντας εκστατικές κραυγές;

Όπως έχει πει κι ο Παύλος, η συναυλία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να επαναδιαπραγματευθείς κομμάτια απ’ το παρελθόν και όχι μόνο. Σα να «σου επιτρέπεται να τ’ ανακαλύψεις εξαρχής».

Τώρα στα.. γεράματα (όχι, εντάξει πλάκα κάνω), εισπράττει διαφορετικά την αγάπη του κόσμου. Όμως, πάντα παραμένει ένας αιώνιος έφηβος, τον οποίο δεν μπορεί να συγκρατήσει όταν παίζει με τους φίλους του μουσική.

Η ΒΡΑΔΙΑ ξεκίνησε με ένα τραγούδι που είχε καιρό να πει, το «Τροφή για τα θηρία» σε μια διαφορετική εκδοχή. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια των «Σπαθιών». Συνέχισε με το «Αυτό», «Αντικαταπληκτικά», «Θα ‘ρθει μια μέρα» και με άλλες «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Φυσικά, δεν μπορούσε να μην παίξει τραγούδια κλασικά κι αγαπημένα, όπως τα «Ατλαντίς», «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι»,  «Ό, τι θες εσύ» κ.α. Μεταξύ των παραπάνω τραγουδιών, είπε και ένα κομμάτι, που ενώ κάποτε δίσταζε να το πει – για προσωπικούς λόγους. Φαίνεται πως βρήκε τον τρόπο να το επαναπροσεγγίσει και να το εντάξει στο πρόγραμμα του. Αναφέρομαι στις «Ρόδες», στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έγινε χαμός στο κοινό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε τον κόσμο που περίμενα. Και εξηγούμαι: στην προηγούμενη του εμφάνιση ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος. Ναι μεν, ο κάτω χώρος είχε σχεδόν γεμίσει, αλλά έχω δει το Stage Volume 1 να γεμίζει και απείχε αρκετά. Σε αυτό καταλογίζω την αρκετά ζεστή ημέρα της Τετάρτης, το γεγονός ότι ήταν καθημερινή και επομένως άλλοι είχαν δουλειές μέχρι αργά – τα Μ.Μ.Μ. κλείνουν νωρίτερα, αλλά και τη μεγάλη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στο Θέατρο Βράχων, που κατά τη γνώμη μου «απέσπασε» κόσμο. Προσωπικά, το ευχαριστήθηκα γιατί δεν ήμασταν πολύ στριμωγμένοι και δεν ιδρώναμε (σ.σ. ψέματα, γιατί καλοκαίρι + συναυλία = πολύς ιδρώτας). Όπως και να ‘χει, φαίνεται ότι παρέμειναν οι «σκληροπυρηνικοί» ανάμεσα στο κοινό και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ έντονη με συνεχείς φωνές και σπρωξίδια, που σε έκανε να σκεφτείς τη δυναμική και την ευρεία «γκάμα» του κοινού του Παυλίδη.

Η αλήθεια είναι (vol.2) ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος. Και εξηγούμαι (vol.2.): Ναι μεν, ο Παύλος και οι B-Movies έκαναν  μια, κατά γενική ομολογία, πολύ καλή εμφάνιση, με highlights (σ.σ. ο καθένας κρατάει το δικό του highlight, αλλά για μένα η μαγική ατμόσφαιρα στο «Πλεούμενο» με τη βοήθεια του κοινού ήταν μοναδική και φάνηκε στις εκφράσεις του ίδιου του Παύλου) και όλα τα καλούδια, όμως, αρχικά απογοητεύτηκα απ’ το γεγονός ότι, ενώ έλεγαν πως η στέγη θα ήταν ανοιχτή, με θέα τον Αθηναϊκό ουρανό κ.λ.π, κάτι τέτοιο δεν έγινε επί της ουσίας. Ήταν ανοιχτά ελάχιστα και αυτό καλυπτόταν από τεράστιες κουρτίνες. Πιστεύω, πως ούτως ή άλλως είναι δύσκολο εγχείρημα (και γι’ αυτό είχα ενθουσιαστεί μάλλον) και πως δεν μπορεί να υλοποιηθεί, καθώς είναι και σπίτια που περιστοιχίζουν το χώρο. Απλά έπρεπε να το πω. Αυτό και το γεγονός ότι, απ’ το πρόγραμμα έλλειπαν πολλά τραγούδια, τα οποία είχαν συμπεριληφθεί στη setlist. Μάλλον, επειδή ήταν καθημερινή(;) δεν επέτρεψαν στον Παύλο και τους B-Movies να συνεχίσουν μετά τις 00:30, ενώ οι ίδιοι φαίνεται να το ήθελαν. Χαρακτηριστική η αντίδραση του Παύλου που φαίνεται να «ξενερώνει», όταν πληροφορείται πως έχει χρόνο μόνο για 2 τραγούδια.

Αυτά ήταν τα μελανά σημεία που με κάνουν να πω ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος. Όμως, το κοινό και η ενέργεια του Παύλου ήταν ενθουσιώδεις και δεν νομίζω πώς να έφυγε κανείς χωρίς να έχει ευχαριστηθεί τη συναυλία. Άλλωστε, ο Παύλος έχει γράψει τραγούδια, τα οποία έχουν συνδεθεί με καλές ή κακές προσωπικές στιγμές  του καθένα. Όταν, λοιπόν, ακούς ζωντανά αυτές τις ιστορίες, είναι πολύ δύσκολο να πεις πως δεν μένεις ευχαριστημένος.

Θυμάσαι ή ξεχνάς στιγμές, σιγοτραγουδάς και ταξιδεύεις .