Δεν είμαι φαν του Bob Dylan. Και πολύ δύσκολο να ήμουν. Δηλαδή, δεν ξέρω κάποιον από την γενιά μου που να είναι. Όταν γεννήθηκα, είχε ήδη κυκλοφορήσει τα 27 από τα 35 albums του, ενώ ακόμα και ο πιο σκληροπυρηνικός οπαδός του δύσκολα θα μπορέσει να επιχειρηματολογήσει πειστικά πως οι νέες του κυκλοφορίες είναι μουσικά επίκαιρες εν έτη 2014, παρότι προφανώς δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Βέβαια η γενιά μου ήταν μειοψηφία στην προχθεσινή συναυλία, η οποία είχε μια πολύ όμορφη μίξη ηλικιών και κόσμου. Για μένα η συναυλία αυτή ανήκει στην κατηγορία “για να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι παλιότεροι”. Δεν γίνεται να ξέρεις λίγα πράγματα για την μεγάλη περσόνα που λέγεται Bob Dylan (ίσως ο πιο σημαντικός εν ζωή καλλιτέχνης) και να μην σκέφτηκες να πας προχθές στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Από την προσέλευση ακόμα του κόσμου στον χώρο, άκουγες πως οι περισσότεροι δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες και ήταν αρκετά ικανοποιημένοι και μόνο με το γεγονός πως θα μπορούσαν να πουν στα εγγόνια τους ότι άκουσαν τον Zimmerman στο λιμάνι της πόλης τους, είτε αυτά έχουν γεννηθεί ήδη είτε όχι. Ο κόσμος αρκετός από νωρίς και η έλλειψη support δεν φάνηκε να πτόησε κανέναν. Ο Dylan και οι μουσικοί του βγήκαν γύρω στις 9:10 μμ, έπαιξαν τη setlist που παίζουν τους τελευταίους μήνες χωρίς κάποια ιδιαίτερη έκπληξη και μετά από σχεδόν 2 ώρες μας αποχαιρέτησαν. Μαζί μας “αποχαιρέτησε” κι ο Dylan δηλαδή, καθώς δεν είπε ούτε καλησπέρα, ούτε καληνύχτα, ούτε τίποτα. Δεν απευθύνθηκε καθόλου στο κόσμο. Η φωνή του βραχνή, αλλά ιδιαίτερη, όπως τα τελευταία 10+ χρόνια
Το θέμα είναι ότι ακόμα και αν ήσουν φαν του Dylan, δύσκολα ικανοποιήθηκες από την προχθεσινή setlist. Ακόμα και τα 2-3 πιο γνωστά του τραγούδια ήταν σε διαφορετικές εκτελέσεις απ’ ό,τι τα έχεις ακούσει.
1. Things Have Changed
2. She Belongs to Me
3. Beyond Here Lies Nothin'
4. What Good Am I?
5. Waiting for You
6. Duquesne Whistle
7. Pay in Blood
8. Tangled Up in Blue
9. Love Sick
10. High Water (For Charley Patton)
11. Simple Twist of Fate
12. Early Roman Kings
13. Forgetful Heart
14. Spirit on the Water
15. Scarlet Town
16. Soon after Midnight
17. Long and Wasted Years
18. Encore:
19. All Along the Watchtower
20. Blowin' in the Wind
Από την συναυλία έφυγα αρκετά μπερδεμένος. Νομίζω πως θα πρέπει να αποφασίσουμε κάποια στιγμή αν από ένα σημείο και μετά κάποιοι καλλιτέχνες μπορούν να απολαμβάνουν πλήρη ασυλία για τη live παρουσία τους.
Έχει ο Bob Dylan ή ο Mick Jagger το αλάθητο και θα πρέπει ό,τι και αν αποφασίσουν να κάνουν επί σκηνής να το αποδεχόμαστε; Δεν περιλαμβάνεται η “ψυχαγωγία” του κόσμου που ήρθε να σε δει μέσα στα καθήκοντα κάθε καλλιτέχνη που κάνει μια συναυλία; Τόσο δύσκολο είναι μια στις τόσες να λες το Creep σου και ειδικά αν έχεις ουκ ολίγα creep να πεις. Δηλαδή αυτό που θέλω να πω είναι πως σίγουρα μπορεί να υπάρξει μια ισορροπία ανάμεσα σε δημοφιλείς επιλογές και περίεργα B-sides, ώστε και ο καλλιτέχνης να μη βαριέται και ο κόσμος να μην φεύγει απογοητευμένος
Από την άλλη θα μου πείτε, το κοινό εν έτη 2014 έχει όλα τα μέσα ώστε να ψάξει και να αποφασίσει αν αξίζει να πάει σε μια συναυλία. Δηλαδή να βρει τη setlist που παίζει αυτό τον καιρό, σε τι φόρμα είναι, αν είναι σε κατάσταση να παίξει καλά μέχρι και ποιο ακριβώς θα είναι το stage που θα εμφανιστεί. Και ξέρω πως θα μου πείτε πως στην τελική αυτή είναι η περσόνα του Bob Dylan και σε όποιον αρέσει.
Δεν ξέρω. Κάπως έτσι μπερδεμένος έφυγα χθες το βράδυ από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Εμείς τιμήσαμε με την παρουσία μας τον Dylan ή αυτός εμάς με τη δική του; Ίσως και τίποτα από τα δύο.