Στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα ξεκίνησε φέτος ο Σωκράτης Μάλαμας τις καλοκαιρινές του συναυλίες, την Τετάρτη 25 Ιουνίου, και το πιστό κοινό του ήταν εκεί για να τον αποθεώσει για άλλη μια φορά. Κάτω απ’ τη “σκιά των βράχων”, όπως είναι και το όνομα του Φεστιβάλ που πραγματοποιείται στο χώρο, ο Σωκράτης τραγούδησε και έδωσε φως στο βράδυ μας.
Το Θέατρο Βράχων ήταν ασφυκτικά γεμάτο και απαρτιζόταν από άτομα κάθε ηλικίας. Η μουσική του Σωκράτη, άλλωστε, μπορεί να μαγέψει με την ίδια δύναμη τον καθένα, ανεξαρτήτως αριθμών και χρόνων. Στις κερκίδες, αυτοί που προτιμούν να απολαύσουν ήρεμα και με άνεση τη συναυλία. Στην αρένα, αυτοί που θέλουν να φωνάξουν, να χορέψουν, να εξιλεωθούν χωμένοι μέσα σε μια λαοθάλασσα, με οποιοδήποτε “τίμημα” μπορεί να έχει αυτό.
Κατά τις 9:30 ο Σωκράτης ανέβηκε στη σκηνή ξεκινώντας με το «Κοντραπούντο» και συνεχίζοντας με τα κομμάτια «Ο Μάγος», «Για την Ελλάδα» και «Φύλλα αλκαλικά» με τη φωνή της Λαμπρινής Καρακώστα, η οποία τον πλαισιώνει στη σκηνή. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη γυναικεία χροιά η οποία ταιριάζει με αυτή του Μάλαμα και με το είδος της μουσικής του γενικότερα. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει συναυλία του Σωκράτη που να μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν ήταν καλή. Είναι ένας καλλιτέχνης που μετράει πολλά χρόνια στο μουσικό χώρο, που ξέρει καλά τι κάνει και έχει το δικό του μουσικό ύφος και χαρακτήρα. Δεν περιμένεις εξεζητημένες αλλαγές ή μουσικά πειράματα. Είναι αυτός που είναι και τον αγαπάμε. Ο νέος του δίσκος «Ο Χάρτης», που κυκλοφόρησε την άνοιξη, έγινε αγαπητός από το κοινό και αυτό φάνηκε όταν ο Σωκράτης τραγούδησε μερικά από τα νέα κομμάτια: «Τ’ όνομά μου είναι δρόμος», «Είναι νωρίς ακόμα», «Όρκος», «Ο Χάρτης». Η έκπληξη ήταν ο «Ειρηνικός», αγαπημένο μου από τα καινούργια κομμάτια, τον οποίο δεν μας είχε τραγουδήσει στο Passport την άνοιξη. Σε κάποιο σημείο της βραδιάς, ο Σωκράτης έβγαλε από την τσέπη μια κόλλα χαρτί με αναγραμμένους στίχους, ένα «σκονάκι», προκειμένου να μας τραγουδήσει ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι με τίτλο «Ηλιόπετρα», εφόσον όπως είπε κι ο ίδιος θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα εξάμηνο για να μάθει τους στίχους! (Παρεμπιπτόντως είναι πολύ ωραίο κομμάτι.)
Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση κάθε φορά στις συναυλίες του Μάλαμα, είναι το ένθερμο «φανατικό» κοινό του, τα πουλάκια του! Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει να τους βλέπω να παθιάζονται, να αγκαλιάζονται, να γλεντούν και να εκφράζονται με ένα τρόπο τόσο δικό τους. Στην αρένα τα χέρια ήταν σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια ψηλά και οι φωνές του κόσμου συνόδευαν όλα τα τραγούδια. Ακούσαμε μια μεγάλη λίστα τραγουδιών: «Μυστικό Αμόνι», «Το θαύμα», «Θίασος», «Τίποτα δε χάθηκε», «Τειρεσίας», «Λάσπες», «Τα παιδιά μες την πλατεία», «Έπιασε βροχή», «Το τραγούδι του μεθυσμένου», «Τα ξωτικά», «Νεράιδα», «Τον χρόνο να λαβώσω», «Μια βόλτα στα βαθιά», «Το γράμμα», «Τσιγάρο ατέλειωτο», «Χαμένο ρούχο», «Πριγκηπέσα» καθώς και τα : «Αερικό», «Κάτω απ’το μαξιλάρι», «Τα παξιμάδια». «Διάφανος» και πολλά άλλα. Επίσης, ο Φώτης Σιώτας πέρα από τα «ταχυδακτυλουργικά» του στο βιολί μας χάρισε και τη φωνή του σε αρκετά κομμάτια όπως: «Σαν παιδί», «Ομίχλη» , όπως και η Λαμπρινή Καρακώστα που χάριζε μια γλυκιά γυναικεία νότα στην ατμόσφαιρα με την φωνή και την παρουσία της.
Πάντως έχει μεγάλη διαφορά το να βλέπεις έναν καλλιτέχνη σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο. Απ’τη μια πλευρά έχει άλλη χάρη κι αίσθηση μια καλοκαιρινή συναυλία κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό. Απ’ την άλλη σε ένα κλειστό χώρο ίσως να νιώθεις πιο κοντά σου τον καλλιτέχνη και ότι ανήκεις σε ένα συμπαγές κοινό. Στον Σωκράτη, πάντως, ταιριάζουν και τα δυο! Όπου και να τον δεις ή να τον ακούσεις είναι απολαυστικός και θα περάσεις όμορφα. Η άλλη διαφορά, την οποία και βιώσαμε, είναι οι περιορισμοί στον χρόνο της συναυλίας που ισχύουν στο Θέατρο Βράχων- δεν γνωρίζω για τους υπόλοιπους ανοιχτούς χώρους. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι συναυλίες του Σωκράτη κρατάνε πολλές ώρες (στο Passport την άνοιξη το ρολόι έδειχνε 4!), επομένως είναι περίεργο όταν ακούς και από τον ίδιο πως κατά τις 12 θα πρέπει οι ήχοι να σιγήσουν κι οι φωνές να χαμηλώσουν. Παρόλα αυτά ο Σωκράτης υποσχέθηκε να κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπεράσει έστω και λίγο το χρονικό όριο, με αποτέλεσμα η συναυλία να τελειώσει κοντά στη 1:00. Γενικά, είχε κέφια και όρεξη για τραγούδι και γλέντι αλλά ήταν λιγομίλητος. Πιστεύω ότι οφείλεται στον περιορισμένο χρόνο που προαναφέραμε και τη θέληση να προλάβει όλα τα τραγούδια. Θα θέλαμε, φυσικά, να κρατήσει περισσότερο γιατί δεν τον χορτάσαμε!