1. Τι θα ακούσεις;
Τη χειρότερη στιγμή των Coldplay
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Magic, Always in my head, A sky full of stars
3. Βαθμολογία;
4,5/10
Το Ghost Stories συνεχίζει την κατρακύλα που ξεκίνησαν οι Coldplay με το Mylo Xyloto. Άσχετα με τις προθέσεις της μπάντας ή των ανθρώπων γύρω από τη μπάντα, τις συνεργασίες, τη μουσική κατεύθυνση, τους χωρισμούς (κι ό,τι άλλο), το Ghost Stories είναι ένα μέτριο προς κακό άλμπουμ για μια μπάντα όπως οι Coldplay. Κι αυτό γράφεται από τα δάχτυλα ενός πολύ μεγάλου φαν του συγκροτήματος, που θεωρεί ακόμη και το X&Y πολύ καλό άλμπουμ. Εδώ όμως όλα μοιάζουν να διαλύονται και το μόνο που μένει είναι αυτή η «σχέση» που έχεις αναπτύξει μαζί τους κι ιδιαίτερα με το Chris Martin. Υπάρχουν μικρές στιγμές που μπορούν να σε κρατήσουν, όπως στο εναρκτήριο “Always in my head”, στο single “Magic” (ιδιαίτερα το ανέβασμα στο τέλος του τραγουδιού), η ατμόσφαιρα του “Midnight” (που στο τέλος όμως σε εκνευρίζει που δε σε πάει πουθενά), η ευφορία που σου προσφέρει το εργοστασιακό “A Sky full of stars” (τραγούδι που «ανήκει» περισσότερο στον Avicii όμως) ή μια αίσθηση μελωδίας στο “O” ( ή το “Ghost Story” στη deluxe edition). Το Ghost Stories είναι ένα αδιάφορο άλμπουμ στη βάση του, χωρίς καμία συνοχή και πιθανότατα χωρίς τραγούδια. Οι πραγματικά καλές συνθέσεις απουσιάζουν, οι στίχοι είναι γλυκανάλατοι και οι ενορχηστρώσεις συμβατικές, στα όρια του προκάτ. Η έμπνευση απουσιάζει, όπως φαίνεται να λείπει η σπίθα κι η δύναμη (και δεν εννοούμε πάντα δύναμη τα γκάζια, αλλά και τη δύναμη της ψυχής και της καρδιάς). Υπάρχουν και μερικά ανόητα τραγούδια που πραγματικά είναι να απορείς, όπως το “True Love”, το “Another’s Arms” ή το “Oceans”. Μοιάζουν χαμένοι οι Coldplay. Και θα πρέπει να βρουν πάλι το δρόμο τους προς τη μουσική, αν θέλουν να μας απασχολούν ουσιαστικά κι όχι μόνο με δελτία τύπου (και δεν απασχολούν καθόλου τα δελτία τύπου αν πίσω από αυτά δεν υπάρχουν οι βάσεις για κάτι καλό).
Τη χειρότερη στιγμή των Coldplay
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Magic, Always in my head, A sky full of stars
3. Βαθμολογία;
4,5/10
Το Ghost Stories συνεχίζει την κατρακύλα που ξεκίνησαν οι Coldplay με το Mylo Xyloto. Άσχετα με τις προθέσεις της μπάντας ή των ανθρώπων γύρω από τη μπάντα, τις συνεργασίες, τη μουσική κατεύθυνση, τους χωρισμούς (κι ό,τι άλλο), το Ghost Stories είναι ένα μέτριο προς κακό άλμπουμ για μια μπάντα όπως οι Coldplay. Κι αυτό γράφεται από τα δάχτυλα ενός πολύ μεγάλου φαν του συγκροτήματος, που θεωρεί ακόμη και το X&Y πολύ καλό άλμπουμ. Εδώ όμως όλα μοιάζουν να διαλύονται και το μόνο που μένει είναι αυτή η «σχέση» που έχεις αναπτύξει μαζί τους κι ιδιαίτερα με το Chris Martin. Υπάρχουν μικρές στιγμές που μπορούν να σε κρατήσουν, όπως στο εναρκτήριο “Always in my head”, στο single “Magic” (ιδιαίτερα το ανέβασμα στο τέλος του τραγουδιού), η ατμόσφαιρα του “Midnight” (που στο τέλος όμως σε εκνευρίζει που δε σε πάει πουθενά), η ευφορία που σου προσφέρει το εργοστασιακό “A Sky full of stars” (τραγούδι που «ανήκει» περισσότερο στον Avicii όμως) ή μια αίσθηση μελωδίας στο “O” ( ή το “Ghost Story” στη deluxe edition). Το Ghost Stories είναι ένα αδιάφορο άλμπουμ στη βάση του, χωρίς καμία συνοχή και πιθανότατα χωρίς τραγούδια. Οι πραγματικά καλές συνθέσεις απουσιάζουν, οι στίχοι είναι γλυκανάλατοι και οι ενορχηστρώσεις συμβατικές, στα όρια του προκάτ. Η έμπνευση απουσιάζει, όπως φαίνεται να λείπει η σπίθα κι η δύναμη (και δεν εννοούμε πάντα δύναμη τα γκάζια, αλλά και τη δύναμη της ψυχής και της καρδιάς). Υπάρχουν και μερικά ανόητα τραγούδια που πραγματικά είναι να απορείς, όπως το “True Love”, το “Another’s Arms” ή το “Oceans”. Μοιάζουν χαμένοι οι Coldplay. Και θα πρέπει να βρουν πάλι το δρόμο τους προς τη μουσική, αν θέλουν να μας απασχολούν ουσιαστικά κι όχι μόνο με δελτία τύπου (και δεν απασχολούν καθόλου τα δελτία τύπου αν πίσω από αυτά δεν υπάρχουν οι βάσεις για κάτι καλό).