Συγκρότημα : Opeth
Χώρα : Σουηδία
Είδος: Progressive Rock/Metal
Βαθμολογία: 9/10
Προσωπικό
Mikael Arkefeldt- Guitars/Vocals
Martin Mendez- Bass
Fredrik Akesson- Guitars
Martin Axenrot - Drums
Joakim Svalberg - Piano/Keyboards
Το καλοκαίρι καλά κρατεί και οι θερμοκρασίες είναι υψηλές. Κάποιες στιγμές, όμως, αναζητούμε και ένα ελαφρό αεράκι που θα μας αγαλλιάσει μέσα στις μεγάλες ζέστες. Και αυτός ο αέρας, τουλάχιστον μουσικά, ήρθε από τη Σουηδία. Οι Opeth κυκλοφορούν το ενδέκατο studio άλμπουμ τους με τίτλο Pale Communion, οπού έχουν να μας πουν πολλά και σημαντικά πράγματα.
Το Pale Communion απαρτίζεται από 8 κομμάτια, συνολικής διάρκειας κάτι λιγότερο από 56 λεπτά, όπως φαίνεται παρακάτω:
1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp Of Eternity
3. Moon Above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin (Instrumental)
6. River
7. Voice Of Treason
8. Faith In Others
Οι Opeth σε αυτό το δίσκο, έχω την εντύπωση ότι θέλουν να μας στείλουν ένα μήνυμα από το παρελθόν. Και τι εννοώ με αυτό. Η progressive rock διάθεση που απλώνεται σε όλα τα κομμάτια του δίσκου μας γυρνά σε εποχές της δεκαετίας του 70 και σε συγκροτήματα όπως οι Camel ή Rush. Όχι αντιγραφές και τέτοιες χαζομάρες. Απλα επιρροές. Επιρροές που αποτυπώθηκαν με το ύφος των Opeth και με τη φρεσκάδα μιας νέας παραγωγής. Επιπρόσθετα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί καθόλου death φωνητικά.
Ειδικότερα : H εκκίνηση με το Eternal… πραγματικά μου θύμισε φιλοσοφία τύπου Camel. Ό,τι καλύτερο για εκκίνηση. To Cusp κινείται σε πιο «μεταλλικά» επίπεδα με ένα σόλο που τρυπάει τη ραχοκοκαλιά και ενώ σβήνει με τα χορωδιακά φωνητικά ξεπροβάλει το Moon Above που είναι και το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου (10:34). Εκτός, λοιπόν, της μεγάλης διάρκειας είναι και μεγαλειώδες σαν κομμάτι . Φοβερές εναλλαγές , συναίσθημα, ταχύτητα και επικό σβήσιμο. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το Elysian Woes είναι από τα κομμάτια που λες «είναι ώρα να χαθούμε σε κάποιο κενό». Το Goblin, στη συνέχεια, πρόκειται για ένα ορχηστρικό κομμάτι - όχι τίποτα το ιδιαίτερο - το οποίο μάλλον λειτουργεί ως χαλάκι για το River που είναι το έκτο κατά σειρά. Τι να πούμε εδώ... Το River είναι για μένα ο ορισμός του 70s progressive rock εν έτει 2014. Αριστούργημα! Το Voice of Treason που ακολουθεί, ενώ είναι αρκετά καλό κομμάτι, κατά προσωπική μου άποψη είναι το πιο φτωχό (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) τραγούδι του δίσκου. Όμως, το κλείσιμο του Pale Communion με το Faith In others είναι ιδανικό. Ατμοσφαιρικό, σχετικά αργό, αλλά μεστό .
Οι Opeth ξεπέρασαν για άλλη μια φορά τους εαυτούς τους. Έφτιαξαν ένα δίσκο που είναι Οpeth χωρίς να μοιάζει με τους άλλους. Θα μπορούσε, απλά, κάποιος να πει ότι ίσως να ήταν ένα μέρος μιας τριλογίας που να είχε ακόμη τα Damnation και Ghost Reveries. Μπορεί. Εγω θα έλεγα ότι αυτή είναι η φυσική συνέχεια τους για αυτή τη στιγμή. Και βγαίνει κάτι πολύ όμορφο. Χωρίς ιδιαίτερες επιδείξεις υψηλής τεχνικής (που την έχουν όλα τα μέλη) πρήζοντας μας με ανούσια σόλο για να λέμε ότι βγάλαμε progressive δίσκο.
Αν λοιπόν, σας αρέσει η progressive rock μουσική νομίζω ότι είναι μια πάρα πολύ καλή επιλογή. Για μένα προσωπικά σχεδόν αρίστη : 9/10
Χώρα : Σουηδία
Είδος: Progressive Rock/Metal
Βαθμολογία: 9/10
Προσωπικό
Mikael Arkefeldt- Guitars/Vocals
Martin Mendez- Bass
Fredrik Akesson- Guitars
Martin Axenrot - Drums
Joakim Svalberg - Piano/Keyboards
Το καλοκαίρι καλά κρατεί και οι θερμοκρασίες είναι υψηλές. Κάποιες στιγμές, όμως, αναζητούμε και ένα ελαφρό αεράκι που θα μας αγαλλιάσει μέσα στις μεγάλες ζέστες. Και αυτός ο αέρας, τουλάχιστον μουσικά, ήρθε από τη Σουηδία. Οι Opeth κυκλοφορούν το ενδέκατο studio άλμπουμ τους με τίτλο Pale Communion, οπού έχουν να μας πουν πολλά και σημαντικά πράγματα.
Το Pale Communion απαρτίζεται από 8 κομμάτια, συνολικής διάρκειας κάτι λιγότερο από 56 λεπτά, όπως φαίνεται παρακάτω:
1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp Of Eternity
3. Moon Above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin (Instrumental)
6. River
7. Voice Of Treason
8. Faith In Others
Οι Opeth σε αυτό το δίσκο, έχω την εντύπωση ότι θέλουν να μας στείλουν ένα μήνυμα από το παρελθόν. Και τι εννοώ με αυτό. Η progressive rock διάθεση που απλώνεται σε όλα τα κομμάτια του δίσκου μας γυρνά σε εποχές της δεκαετίας του 70 και σε συγκροτήματα όπως οι Camel ή Rush. Όχι αντιγραφές και τέτοιες χαζομάρες. Απλα επιρροές. Επιρροές που αποτυπώθηκαν με το ύφος των Opeth και με τη φρεσκάδα μιας νέας παραγωγής. Επιπρόσθετα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί καθόλου death φωνητικά.
Ειδικότερα : H εκκίνηση με το Eternal… πραγματικά μου θύμισε φιλοσοφία τύπου Camel. Ό,τι καλύτερο για εκκίνηση. To Cusp κινείται σε πιο «μεταλλικά» επίπεδα με ένα σόλο που τρυπάει τη ραχοκοκαλιά και ενώ σβήνει με τα χορωδιακά φωνητικά ξεπροβάλει το Moon Above που είναι και το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου (10:34). Εκτός, λοιπόν, της μεγάλης διάρκειας είναι και μεγαλειώδες σαν κομμάτι . Φοβερές εναλλαγές , συναίσθημα, ταχύτητα και επικό σβήσιμο. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το Elysian Woes είναι από τα κομμάτια που λες «είναι ώρα να χαθούμε σε κάποιο κενό». Το Goblin, στη συνέχεια, πρόκειται για ένα ορχηστρικό κομμάτι - όχι τίποτα το ιδιαίτερο - το οποίο μάλλον λειτουργεί ως χαλάκι για το River που είναι το έκτο κατά σειρά. Τι να πούμε εδώ... Το River είναι για μένα ο ορισμός του 70s progressive rock εν έτει 2014. Αριστούργημα! Το Voice of Treason που ακολουθεί, ενώ είναι αρκετά καλό κομμάτι, κατά προσωπική μου άποψη είναι το πιο φτωχό (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) τραγούδι του δίσκου. Όμως, το κλείσιμο του Pale Communion με το Faith In others είναι ιδανικό. Ατμοσφαιρικό, σχετικά αργό, αλλά μεστό .
Οι Opeth ξεπέρασαν για άλλη μια φορά τους εαυτούς τους. Έφτιαξαν ένα δίσκο που είναι Οpeth χωρίς να μοιάζει με τους άλλους. Θα μπορούσε, απλά, κάποιος να πει ότι ίσως να ήταν ένα μέρος μιας τριλογίας που να είχε ακόμη τα Damnation και Ghost Reveries. Μπορεί. Εγω θα έλεγα ότι αυτή είναι η φυσική συνέχεια τους για αυτή τη στιγμή. Και βγαίνει κάτι πολύ όμορφο. Χωρίς ιδιαίτερες επιδείξεις υψηλής τεχνικής (που την έχουν όλα τα μέλη) πρήζοντας μας με ανούσια σόλο για να λέμε ότι βγάλαμε progressive δίσκο.
Αν λοιπόν, σας αρέσει η progressive rock μουσική νομίζω ότι είναι μια πάρα πολύ καλή επιλογή. Για μένα προσωπικά σχεδόν αρίστη : 9/10