Ο Παύλος Παυλίδης επέστρεψε –επιτέλους!- με τη μπάντα του στο PassPort στον Πειραιά, έπειτα από δύο χρόνια απουσίας. Μας είχαν λείψει, είν΄η αλήθεια, οι συναυλίες του εκεί αφού με κάποιον τρόπο τον είχαμε συνδέσει με τον εν λόγω χώρο, ο οποίος την Παρασκευή ήταν αρκετά αλλά όχι ασφυκτικά γεμάτος.
Το ρολόι έδειχνε 23:00 ακριβώς και ο Παύλος ανέβηκε στη σκηνή αφήνοντας τη μαγεία να απλωθεί απ’ την πρώτη στιγμή παντού. Ξεκινώντας με το ατμοσφαιρικό «Περιμένω» και συνεχίζοντας με διάφορα κομμάτια από το δίσκο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Ο Παύλος ήταν σε μεγάλα κέφια, ορεξάτος, γεμάτος ενέργεια και καλή διάθεση. Η ένταση ανέβαινε κι ο κόσμος «ζεσταινόταν» όλο και περισσότερο. Λιγομίλητος αλλά με χαμόγελο, έκανε διάφορα σχόλια μεταξύ των τραγουδιών ακόμα και για την επιστροφή του στο PassPort , όπου είναι εμφανές ότι νιώθει πολύ μεγάλη οικειότητα.
Κομμάτια από την παλιά αλλά και καινούργια προσωπική του δισκογραφία, συνδέονταν, ενώνονταν και μας ταξίδευαν μέσα σε ένα ονειρικό Παυλιδικό κλίμα που μόνο αυτός έχει την ικανότητα να δημιουργήσει, ειδικά όταν είναι βραδιές που ξεχειλίζει από όμορφη διάθεση. Ακούσαμε και κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»: τη «Μαίρη», τη «Νύχτα», το «Αεροπλάνο» καθώς και το «Άσε με εδώ» που λατρεύω να το ακούω ζωντανά! Το αποκορύφωμα πάντως και το ζενίθ της συναυλίας ήρθε με αγαπημένα κομμάτια από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών που έβαλαν φωτιά στο κοινό και στο βράδυ ολόκληρο, ξεσηκώνοντας μεμιάς κάθε ακίνητο σώμα και προκαλώντας το να αφεθεί σε τρελούς κι εξωφρενικούς χορούς. Φάνηκε ότι ο κόσμος δεν χορταίνει να ακούει Ξύλινα Σπαθιά, δεν κουράζεται ποτέ. «Σαν εσένα», «Πάρε με μαζί σου», «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι», «Ό,τι θες εσύ» και «Ρόδες» ταρακούνησαν το χώρο και το είναι μας, προσφέροντας ένα είδος ψυχικής πληρότητας αλλά και μουσικής εκτόνωσης.
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της συναυλίας, το οποίο ήταν αρκετά διαφοροποιημένο. Ο Παύλος επανήλθε πιο ήρεμος και πιο σοβαρός από πριν, προτιμώντας στο σετ αυτό κομμάτια χαμηλών τόνων. Κατέβασε την ένταση και έδωσε άλλο χρώμα στη συναυλία με μερικά μπαλαντοειδή τραγούδια απ’ τα παλιά («Ατλαντίς», «Η ανάμνηση της ευτυχίας») και περισσότερα καινούργια κι ακυκλοφόρητα όπως: «Το πιο τρελό σενάριο», «Ο Έρωτας», «Οι ακτές του Παραδείσου», «Θάλασσα», «Ένα μικρό πλεούμενο». Η μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο έγινε κάπως απότομα, με την έννοια του ότι θα μπορούσε να υπάρξει ανάμειξη των πολύ ανεβαστικών και των πολύ χαμηλόφωνων κομματιών, ένα σκαμπανέβασμα παρά μια ευθεία γραμμή. Ωστόσο, υπήρξαν εκπλήξεις με το «Γκραντ Οτέλ» και «Το νερό που κυλάει» αφού πρόκειται για ακούσματα που σπάνια παίζονται στα live του.
Oι Β-Μovies, που τον πλαισίωναν, με τους Θανάση Τζίνγκοβιτς (ηλ. κιθάρα), Τόλη Δεληγιάννη (μπάσο), Αλέκο Σπανίδη (τύμπανα) και Ορέστη Μπενέκα (πλήκτρα) ήταν πάρα πολύ καλοί. Ταιριάζουν απόλυτα με τον Παύλο και όλοι τους αποτελούν ένα καταπληκτικό μουσικό σύνολο. Δυστυχώς, δεν υπήρξε encore παρά τα χειροκροτήματα αλλά απολαύσαμε μια αρκετά μεγάλη, σχεδόν τρίωρη, συναυλία. Αυτό που αναγνωρίζω στον Παύλο Παυλίδη, πέρα από τα πολύ όμορφα κομμάτια του που θεωρείται αυτονόητο, είναι η δημιουργία μαγευτικής και ταξιδιάρικης ατμόσφαιρας ικανής να σε παρασύρει, κάτι το οποίο λίγοι καλλιτέχνες κατορθώνουν.
Υ.Γ. Θα βρίσκεται εκεί για ακόμα μία συναυλία την Παρασκευή 24/10.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου και το Mixgrill και είναι από παλιότερη εμφάνιση στην Τεχνόπολη
Το ρολόι έδειχνε 23:00 ακριβώς και ο Παύλος ανέβηκε στη σκηνή αφήνοντας τη μαγεία να απλωθεί απ’ την πρώτη στιγμή παντού. Ξεκινώντας με το ατμοσφαιρικό «Περιμένω» και συνεχίζοντας με διάφορα κομμάτια από το δίσκο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Ο Παύλος ήταν σε μεγάλα κέφια, ορεξάτος, γεμάτος ενέργεια και καλή διάθεση. Η ένταση ανέβαινε κι ο κόσμος «ζεσταινόταν» όλο και περισσότερο. Λιγομίλητος αλλά με χαμόγελο, έκανε διάφορα σχόλια μεταξύ των τραγουδιών ακόμα και για την επιστροφή του στο PassPort , όπου είναι εμφανές ότι νιώθει πολύ μεγάλη οικειότητα.
Κομμάτια από την παλιά αλλά και καινούργια προσωπική του δισκογραφία, συνδέονταν, ενώνονταν και μας ταξίδευαν μέσα σε ένα ονειρικό Παυλιδικό κλίμα που μόνο αυτός έχει την ικανότητα να δημιουργήσει, ειδικά όταν είναι βραδιές που ξεχειλίζει από όμορφη διάθεση. Ακούσαμε και κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»: τη «Μαίρη», τη «Νύχτα», το «Αεροπλάνο» καθώς και το «Άσε με εδώ» που λατρεύω να το ακούω ζωντανά! Το αποκορύφωμα πάντως και το ζενίθ της συναυλίας ήρθε με αγαπημένα κομμάτια από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών που έβαλαν φωτιά στο κοινό και στο βράδυ ολόκληρο, ξεσηκώνοντας μεμιάς κάθε ακίνητο σώμα και προκαλώντας το να αφεθεί σε τρελούς κι εξωφρενικούς χορούς. Φάνηκε ότι ο κόσμος δεν χορταίνει να ακούει Ξύλινα Σπαθιά, δεν κουράζεται ποτέ. «Σαν εσένα», «Πάρε με μαζί σου», «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι», «Ό,τι θες εσύ» και «Ρόδες» ταρακούνησαν το χώρο και το είναι μας, προσφέροντας ένα είδος ψυχικής πληρότητας αλλά και μουσικής εκτόνωσης.
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της συναυλίας, το οποίο ήταν αρκετά διαφοροποιημένο. Ο Παύλος επανήλθε πιο ήρεμος και πιο σοβαρός από πριν, προτιμώντας στο σετ αυτό κομμάτια χαμηλών τόνων. Κατέβασε την ένταση και έδωσε άλλο χρώμα στη συναυλία με μερικά μπαλαντοειδή τραγούδια απ’ τα παλιά («Ατλαντίς», «Η ανάμνηση της ευτυχίας») και περισσότερα καινούργια κι ακυκλοφόρητα όπως: «Το πιο τρελό σενάριο», «Ο Έρωτας», «Οι ακτές του Παραδείσου», «Θάλασσα», «Ένα μικρό πλεούμενο». Η μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο έγινε κάπως απότομα, με την έννοια του ότι θα μπορούσε να υπάρξει ανάμειξη των πολύ ανεβαστικών και των πολύ χαμηλόφωνων κομματιών, ένα σκαμπανέβασμα παρά μια ευθεία γραμμή. Ωστόσο, υπήρξαν εκπλήξεις με το «Γκραντ Οτέλ» και «Το νερό που κυλάει» αφού πρόκειται για ακούσματα που σπάνια παίζονται στα live του.
Oι Β-Μovies, που τον πλαισίωναν, με τους Θανάση Τζίνγκοβιτς (ηλ. κιθάρα), Τόλη Δεληγιάννη (μπάσο), Αλέκο Σπανίδη (τύμπανα) και Ορέστη Μπενέκα (πλήκτρα) ήταν πάρα πολύ καλοί. Ταιριάζουν απόλυτα με τον Παύλο και όλοι τους αποτελούν ένα καταπληκτικό μουσικό σύνολο. Δυστυχώς, δεν υπήρξε encore παρά τα χειροκροτήματα αλλά απολαύσαμε μια αρκετά μεγάλη, σχεδόν τρίωρη, συναυλία. Αυτό που αναγνωρίζω στον Παύλο Παυλίδη, πέρα από τα πολύ όμορφα κομμάτια του που θεωρείται αυτονόητο, είναι η δημιουργία μαγευτικής και ταξιδιάρικης ατμόσφαιρας ικανής να σε παρασύρει, κάτι το οποίο λίγοι καλλιτέχνες κατορθώνουν.
Υ.Γ. Θα βρίσκεται εκεί για ακόμα μία συναυλία την Παρασκευή 24/10.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου και το Mixgrill και είναι από παλιότερη εμφάνιση στην Τεχνόπολη