Το 'Endless River' είναι ένα άλμπουμ που θα απολαύσω. Στην εποχή της ταχύτητας και της αναγκαστικά γρήγορης (όχι πρόχειρης*) αξιολόγησης, αυτό συμβαίνει πια σπάνια.
Απουσιάζουν τα συστατικά του μύθου βλέπετε. Τα πάντα προσβάσιμα, τα πάντα απογυμνωμένα προς κατανάλωση. Δεν γκρινιάζω. Το αντίθετο. Θεωρώ την εποχή καταπληκτική και γεμάτη απίστευτες δυνατότητες. Η συγκεκριμένη δεκαετία, αν και μεταβατική, στα μάτια μου, μουσικά και όχι μόνο (ΟΧΙ για την ίδια την μουσική που μας προσφέρει,άλλα για τον τρόπο...) είναι η σημαντικότερη και η πιο ενδιαφέρουσα εδώ και 2-3 δεκαετίες. Αυτό θα φανεί στο μέλλον.
Για να επιστρέψω όμως στο 'Endless River' που όπως είπα πριν θα απολαύσω, τα πρώτα δείγματα είναι ιδιαίτερα σπουδαία. Έστω,αυτά τα ελάχιστα ηχητικά αποσπάσματα, μέχρι βέβαια την κυκλοφορία του άλμπουμ μία μέρα μετά τα γενέθλια μου, στις 10 Νοεμβρίου.
Ο μύθος των Pink Floyd, τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ, τα υπέροχα λόγια του David Gilmour και του NIck Mason στη μνήμη του Rick Wright ('"He has been underestimated by the public, by the media and by us at times I hate to say. I didn't necessarily always give him his proper due. People have very different attitudes to the way they work and we can become very judgemental and think someone is not quite pulling his weight enough, without realising that theirs is a different weight to pull." - David Gilmour) σε πρόσφατη συνέντευξη τους στο BBC, ακόμη - ακόμη και το γεγονός πως δεν θα υπάρξει επόμενη φορά, πως αυτό ήταν, πως μάλλον μέχρι και ο απρόβλεπτος μα χαρισματικός Roger Waters θα πρέπει να αισθάνεται περίεργα απέναντι στην αυλαία των Floyd, όλα αυτά μαζί, είναι το τέλειο σκηνικό για να βάλεις το άλμπουμ, να διαολοστείλεις κινητά κτλ και να ταξιδέψεις μέσα σου...
Το έκανα ήδη σήμερα, με το 'Dark Side Of The Moon', ένα από τα 20 πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ever, σαν πρόβα. Μια πρόβα που βγήκε από την ανάγκη μου για λίγη ησυχία, λίγη απόσταση από όλα αυτά που τρέχουν...
Θα τα ξαναπούμε με την κυκλοφορία του 'Endless River' έτσι κι αλλιώς....
Απουσιάζουν τα συστατικά του μύθου βλέπετε. Τα πάντα προσβάσιμα, τα πάντα απογυμνωμένα προς κατανάλωση. Δεν γκρινιάζω. Το αντίθετο. Θεωρώ την εποχή καταπληκτική και γεμάτη απίστευτες δυνατότητες. Η συγκεκριμένη δεκαετία, αν και μεταβατική, στα μάτια μου, μουσικά και όχι μόνο (ΟΧΙ για την ίδια την μουσική που μας προσφέρει,άλλα για τον τρόπο...) είναι η σημαντικότερη και η πιο ενδιαφέρουσα εδώ και 2-3 δεκαετίες. Αυτό θα φανεί στο μέλλον.
Για να επιστρέψω όμως στο 'Endless River' που όπως είπα πριν θα απολαύσω, τα πρώτα δείγματα είναι ιδιαίτερα σπουδαία. Έστω,αυτά τα ελάχιστα ηχητικά αποσπάσματα, μέχρι βέβαια την κυκλοφορία του άλμπουμ μία μέρα μετά τα γενέθλια μου, στις 10 Νοεμβρίου.
Ο μύθος των Pink Floyd, τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ, τα υπέροχα λόγια του David Gilmour και του NIck Mason στη μνήμη του Rick Wright ('"He has been underestimated by the public, by the media and by us at times I hate to say. I didn't necessarily always give him his proper due. People have very different attitudes to the way they work and we can become very judgemental and think someone is not quite pulling his weight enough, without realising that theirs is a different weight to pull." - David Gilmour) σε πρόσφατη συνέντευξη τους στο BBC, ακόμη - ακόμη και το γεγονός πως δεν θα υπάρξει επόμενη φορά, πως αυτό ήταν, πως μάλλον μέχρι και ο απρόβλεπτος μα χαρισματικός Roger Waters θα πρέπει να αισθάνεται περίεργα απέναντι στην αυλαία των Floyd, όλα αυτά μαζί, είναι το τέλειο σκηνικό για να βάλεις το άλμπουμ, να διαολοστείλεις κινητά κτλ και να ταξιδέψεις μέσα σου...Το έκανα ήδη σήμερα, με το 'Dark Side Of The Moon', ένα από τα 20 πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ever, σαν πρόβα. Μια πρόβα που βγήκε από την ανάγκη μου για λίγη ησυχία, λίγη απόσταση από όλα αυτά που τρέχουν...
Θα τα ξαναπούμε με την κυκλοφορία του 'Endless River' έτσι κι αλλιώς....