Βράδυ Τρίτης, 25 του μήνα -τελευταία Τρίτη του Νοέμβρη και η θερμοκρασία
θυμίζει ήδη Χριστούγεννα. Με γρήγορο βήμα και τα χέρια σταυρωμένα
σφιχτά προσπερνάω την Πατησίων, ψάχνοντας την Κυψέλης και το θέατρο
Κάππα. Το εντοπίζω εύκολα, καθώς είναι ολοφώτιστο και ήδη γεμάτο κόσμο,
που, όπως εγώ, βρίσκεται εκεί για να παρακολουθήσει την επίσημη πρεμιέρα
του θεατρικού έργου "Μου λες αλήθεια;".
Η αίθουσα του θεάτρου είναι πολύ μεγάλη, παρόλα αυτά υπερπλήρης. Με το τρίτο κουδούνι, κάνει την εμφάνισή του ο Στέλιος Πέτσος, ο "κύριος με το σμόκιν", ανακοινώνοντας βουβά, πλην σαφέστατα, την έναρξη της παράστασης. Η παράσταση, με εφαλτήριο τη συζυγική απιστία, αναλύει το αιώνιο δίλημμα μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Ψέματα μικρά, μεγάλα, κατά συνθήκη, ασήμαντα, τρομακτικά, ψέματα συνοπτικά, υπεραναλυτικά και ψέματα που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, περνούν απ'την παράσταση, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί αν, τελικά, υπάρχει απολύτως "αθώο" ψέμα. Όσον αφορά στην αλήθεια, ο θεατής συνειδητοποιεί, μέσω των διαλόγων και της δράσης του έργου, ότι τον συνδέει με αυτήν μια σχέση άνιση: απαιτούμε την -άμεση, ανόθευτη, πλήρη- αλήθεια από τους γύρω μας, την ίδια ώρα που εμείς δεν την προσφέρουμε εξίσου απλόχερα.
Ευφυείς διάλογοι,
γρήγορη δράση και 90 λεπτά που κυλούν ευχάριστα, χωρίς κενά και χωρίς να
αποβεί κουραστική η απουσία διαλείμματος. Το καστ είναι εξαιρετικό, με
τη Νικολέτα Κοτσαηλίδου να "ανοίγει" την παράσταση μαζί με τον Σπύρο
Παπαδόπουλο (Μισέλ), ερμηνεύοντας τον ρόλο της Αλίς, μιας απόλυτα
φιλαλήθους γυναίκας -ή μήπως όχι; Η ερμηνεία της Νικολέτας Κοτσαηλίδου
είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, με εμφανή τη χημεία με τον Σπύρο Παπαδόπουλο
επί σκηνής.
Ο Τάκης Παπαματθαίου υποδύεται τον Πωλ, σύζυγο της Αλίς και κολλητό φίλο του Μισέλ, διατηρεί τη σοβαρότητα και τη δωρικότητα που απαιτεί ο ρόλος του, συνδυάζοντάς τες με την απαραίτητη εκφραστικότητα, ώστε να αποδώσει άφατα όσα επιλέγει να αποσιωπήσει ο Πωλ. Η Βάνα Ραμπότα, ως Λωράνς, σύζυγος του Μισέλ, συνθέτει με απόλυτη φυσικότητα το πολυσχιδές προφίλ του ρόλου της -μιας γυναίκας που, συνειδητά, αυτοπροσδιορίζεται ως αφελέστερη από ό,τι είναι, αποκτώντας έτσι άλλοθι για όσα η ίδια δεν αποκαλύπτει στον σύζυγό της. Τέλος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, σκηνοθέτης και κεντρικός χαρακτήρας του έργου και συνδετικός κρίκος μεταξύ των λοιπών ηρώων, έδωσε μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Μόνη η παρουσία του στη σκηνή δίνει ζωή στον ρόλο και ο τρόπος, με τον οποίο νοηματοδοτεί μέσω κινήσεων κι εκφράσεων προσώπων το κείμενο, είναι -τουλάχιστον- μοναδικός. Θαύμασα την καλλιτεχνική οντότητα του Σπύρου Παπαδόπουλο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της παράστασης.
Πέραν των κεντρικών προσώπων, σημαντική και καθόλου
αμελητέα είναι η παρουσία του Στέλιου Πέτσου -τόσο στην αρχή και το
τέλος της παράστασης, όσο κι ενδιάμεσα, σε μια ευφυέστατη σκηνοθετική
προσέγγιση των απαραίτητων αλλαγών στα σκηνικά. Η μουσική του έργου
δένει απόλυτα με σκηνικά και σκηνοθεσία και υπαγορεύει την κατάλληλη
ατμόσφαιρα και διάθεση.
Τόσο η μυθοπλασία, όσο και η καθημερινότητά μας σφύζει αποριών/θεωριών/αναλύσεων περί αλήθειας και ψέματος. Η εν λόγω παράσταση αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις αρνητικές συνέπειες αμφότερων εννοιών και, χάρη στο εσκεμμένα μετέωρο εννοιολογικά τέλος της, μας οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι, συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση -πες το ψέματα!
"Μου λες αλήθεια;" Του Florian Zeller.
Θέατρο Κάππα, Κυψέλης 2, Κυψέλη - Τετάρτη, Πέμπτη 19.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 και 21.00, Κυριακή 20.00
Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος.
Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Τάκης Παπαματθαίου, Βάνα Ραμπότα, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Πέτσος
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Μάκης Τσέλιος
Η αίθουσα του θεάτρου είναι πολύ μεγάλη, παρόλα αυτά υπερπλήρης. Με το τρίτο κουδούνι, κάνει την εμφάνισή του ο Στέλιος Πέτσος, ο "κύριος με το σμόκιν", ανακοινώνοντας βουβά, πλην σαφέστατα, την έναρξη της παράστασης. Η παράσταση, με εφαλτήριο τη συζυγική απιστία, αναλύει το αιώνιο δίλημμα μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Ψέματα μικρά, μεγάλα, κατά συνθήκη, ασήμαντα, τρομακτικά, ψέματα συνοπτικά, υπεραναλυτικά και ψέματα που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, περνούν απ'την παράσταση, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί αν, τελικά, υπάρχει απολύτως "αθώο" ψέμα. Όσον αφορά στην αλήθεια, ο θεατής συνειδητοποιεί, μέσω των διαλόγων και της δράσης του έργου, ότι τον συνδέει με αυτήν μια σχέση άνιση: απαιτούμε την -άμεση, ανόθευτη, πλήρη- αλήθεια από τους γύρω μας, την ίδια ώρα που εμείς δεν την προσφέρουμε εξίσου απλόχερα.
Ευφυείς διάλογοι,
γρήγορη δράση και 90 λεπτά που κυλούν ευχάριστα, χωρίς κενά και χωρίς να
αποβεί κουραστική η απουσία διαλείμματος. Το καστ είναι εξαιρετικό, με
τη Νικολέτα Κοτσαηλίδου να "ανοίγει" την παράσταση μαζί με τον Σπύρο
Παπαδόπουλο (Μισέλ), ερμηνεύοντας τον ρόλο της Αλίς, μιας απόλυτα
φιλαλήθους γυναίκας -ή μήπως όχι; Η ερμηνεία της Νικολέτας Κοτσαηλίδου
είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, με εμφανή τη χημεία με τον Σπύρο Παπαδόπουλο
επί σκηνής.Ο Τάκης Παπαματθαίου υποδύεται τον Πωλ, σύζυγο της Αλίς και κολλητό φίλο του Μισέλ, διατηρεί τη σοβαρότητα και τη δωρικότητα που απαιτεί ο ρόλος του, συνδυάζοντάς τες με την απαραίτητη εκφραστικότητα, ώστε να αποδώσει άφατα όσα επιλέγει να αποσιωπήσει ο Πωλ. Η Βάνα Ραμπότα, ως Λωράνς, σύζυγος του Μισέλ, συνθέτει με απόλυτη φυσικότητα το πολυσχιδές προφίλ του ρόλου της -μιας γυναίκας που, συνειδητά, αυτοπροσδιορίζεται ως αφελέστερη από ό,τι είναι, αποκτώντας έτσι άλλοθι για όσα η ίδια δεν αποκαλύπτει στον σύζυγό της. Τέλος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, σκηνοθέτης και κεντρικός χαρακτήρας του έργου και συνδετικός κρίκος μεταξύ των λοιπών ηρώων, έδωσε μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Μόνη η παρουσία του στη σκηνή δίνει ζωή στον ρόλο και ο τρόπος, με τον οποίο νοηματοδοτεί μέσω κινήσεων κι εκφράσεων προσώπων το κείμενο, είναι -τουλάχιστον- μοναδικός. Θαύμασα την καλλιτεχνική οντότητα του Σπύρου Παπαδόπουλο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της παράστασης.
Πέραν των κεντρικών προσώπων, σημαντική και καθόλου
αμελητέα είναι η παρουσία του Στέλιου Πέτσου -τόσο στην αρχή και το
τέλος της παράστασης, όσο κι ενδιάμεσα, σε μια ευφυέστατη σκηνοθετική
προσέγγιση των απαραίτητων αλλαγών στα σκηνικά. Η μουσική του έργου
δένει απόλυτα με σκηνικά και σκηνοθεσία και υπαγορεύει την κατάλληλη
ατμόσφαιρα και διάθεση.Τόσο η μυθοπλασία, όσο και η καθημερινότητά μας σφύζει αποριών/θεωριών/αναλύσεων περί αλήθειας και ψέματος. Η εν λόγω παράσταση αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις αρνητικές συνέπειες αμφότερων εννοιών και, χάρη στο εσκεμμένα μετέωρο εννοιολογικά τέλος της, μας οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι, συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση -πες το ψέματα!
"Μου λες αλήθεια;" Του Florian Zeller.
Θέατρο Κάππα, Κυψέλης 2, Κυψέλη - Τετάρτη, Πέμπτη 19.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 και 21.00, Κυριακή 20.00
Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος.
Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Τάκης Παπαματθαίου, Βάνα Ραμπότα, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Πέτσος
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Μάκης Τσέλιος
Μουσική: Παναγιώτης Τσεβάς
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ